vrijdag 18 december 2015

De laatste / The last one

Motoren achterlaten in Valparaiso

Valparaiso

Valparaiso

Valparaiso

Diner Erik Heyl

Harry in de kerk Santiago


Nederlandse versie

Woensdag 9 december 2015, San Fernando – Valparaíso 257 km

Na het ontbijt halen we de motoren op en laden ze voor de laatste maal op. André had al een paar dagen de blues. Voor Harry is het een opluchting om de motor in te leveren, maar ook hij heeft geen heimwee. Het gedoe met de koppeling neemt voor een groot deel zijn lol in het rijden weg.

Het weer zit mee, maar het verkeer niet. File op weg naar Santiago door een paar ongelukken. Eerst weten we op slinkse wijze van de grote weg op de parallelweg te komen, maar keren toch om naar een wegrestaurant te gaan omdat alles vast staat. In Santiago is het opletten om in de drukte de goede afslagen te nemen, maar alles gaat goed. We tanken voor de laatste keer en spuiten gelijk de motoren af. Ze worden een stuk schoner alhoewel de rode Argentijnse modder hardnekkig is. We rijden naar het Viaviacafe waar we al een kamer hebben geboekt. Het is de derde vestiging van Viavia die we bezoeken en ook deze is leuk. We sorteren de bagage. Dat wat met de motoren mee gaat en wat we met het vliegtuig meenemen. Dan op weg naar Marina voor het afleveren. Het is een hospedaje die er niet uitziet. Rotzooi wordt aan de kant gezet en de motoren worden op hardhandige wijze op hun plaats gezet voor de komende twee maanden. Even later staan we buiten en gaan op zoek naar de bus. In Viavia is het lekker om te douchen, een beetje uit te rusten en later op de avond te eten.

Alhoewel we nog een paar dagen hebben, zijn we opeens van stoere bikers toeristen geworden en dat voelt heel anders. De reis waar we voor gingen is voorbij. Je hebt minder zorgen omdat je al weet waar de overnachtingen zijn, de motor niet meer kan protesteren, de risico's minder zijn en je meer opgaat in de meute. Dat is allemaal lekker maar anders. Zo hebben we niet geleefd ruim vier maanden lang en in dat opzicht is het ook afscheid nemen. We zijn opgelucht dat het allemaal goed is gegaan. Je bent erg kwetsbaar op de motor, maar dat maakt wellicht dat je dingen ook intensiever beleeft. We zijn ook blij dat onze lijven en geesten het hebben uitgehouden. Het zijn vrijwel 35.000 km geworden en als we 50 km gemiddeld per uur hebben gereden dan hebben we 700 uur ofwel 18 weken van zo'n 40 uur op ons lamsvelletje in het zadel gezeten, van zeeniveau tot zo'n 5.000 meter, van 5 tot 47 graden, van strak asfalt tot rotsblokken en van mooi weer tot striemende regens en enorme wind. We zijn tegen de seizoenen in gereden. Eind van de zomer in Alaska begonnen, de hete zomer in Midden-Amerika meegemaakt en nu zitten we in het voorjaar. De overgang naar Nederland zal groot zijn. Donker en koud. André verlangt nu al terug naar nog een lange reis. Voor Harry ligt het anders. Hij is blij dat hij de reis heeft gemaakt, maar zo'n lange reis hoeft voor hem niet meer. Het is ook een klein wonder dat het samen reizen is geslaagd. Op zo'n reis wordt je getest en dat hebben we relatief eenvoudig overleefd. Wiens verdienste dat was laten we in het midden. We spreken af dat we daar nog eens over een maandje over zullen praten als de stof van het reizen is neergedwarreld.  



Donderdag 10 december 2015, Valparaiso

Na een goed ontbijt haalt Harry de was op. Zo hebben we op het einde van de reis een ruime voorraad schone kleren. Dat is wel eens anders geweest. We gaan de stad in. Het weer zit mee. De stad is op rotsen gebouwd. De steegjes kronkelen en alhoewel de huizen oud zijn en vol met graffiti zitten ziet het er leuk uit. We lopen ruim drie uur rond en komen zo ook in een moderner gedeelte van de stad. In de middag werkt Harry aan het blog, André leest een boek uit en valt in slaap. Laat op de avond gaan we eten. Restaurants genoeg. We komen terug op de kamer en hebben het over christelijke liedjes. Die hebben we al met de helm op gezongen als we op de motor slaap kregen of ons verveelden, maar nu met de ondersteuning van internet zingen we er nog een aantal. Typisch dat we dat toch van onze opvoeding hebben overgehouden. We slapen er in ieder geval goed van.                      



Vrijdag 11 december 2015, Valparaiso – Santiago

Tsja de activiteiten nemen nog verder af. Ontbijt, inpakken, internetten en een klein rondje stad in afwachting van de auto die ons naar de oud collega van Harry in Santiago brengt. We kunnen daar  blijven tot dat we zondag naar het vliegveld gaan. We worden keurig opgehaald en om 4 uur bij Erik in zijn mooie grote appartement afgezet. Door zijn zoon Juan worden we opgevangen en voorzien van een drankje, terwijl de voorbereiding voor het diner al in volle gang zijn. Erik en zijn echtgenote Carolina komen wat later. De hond wordt zenuwachtig als zijn vrouwtje komt en bijt pardoes de ober in zijn broek. André herkent dat van thuis. Wij worden inmiddels voorzien van heerlijke hapjes en drankjes en er ontspint zich een leuk gesprek. Half over de Rabobank en half over onze reis. Erik is een perfecte gastheer. Langzaam druppelen de andere Rabomannen binnen. Als we genieten van het buffet neemt de gastheer het woord en wordt Harry in het zonnetje gezet. Harry zelf laat zich ook niet onbetuigd en dient op humoristische wijze van repliek. In het slotwoord van een andere Raboman wordt Harry nog eens één van de mannen genoemd die hoge eisen stelden maar het Rabohart op de juiste plaats droeg. Leuk om te horen dat ruim 2 jaar na zijn pensionering er nog steeds zo over hem wordt gesproken. Mooi en voldaan rollen we veel te laat een comfortabel bed in.



Zaterdag 12 december 2015, Santiago

Bij het ontbijt biedt Erik zelfs het gebruik van een auto aan. Zelf gaat het gezin naar het huwelijk van een zoon van vrienden zodat wij het rijk alleen hebben. We nemen de metro naar het museum over het Pinochettijdperk. Het is indrukwekkend. Het geeft weer wat er vanaf de coup in 1973 tot het einde van de dictatuur in 1990 is gebeurd om de oppositie de mond te snoeren, zowel in het binnen- als in het buitenland. Wat het meest tot de verbeelding spreekt zijn natuurlijk de vele duizenden moorden, de folteringen op grote schaal en de onzekerheid waarin de mensen leefden. Maar ook de controle van de media, de acties om het beleid te rechtvaardigen en de duur van de dictatuur. Een groot deel van de Chilenen steunde de junta en dan is het moeilijk om als volk een vuist te maken. Ook realiseer je je dat het nog maar 25 jaar geleden is dat de militairen de macht hadden. De scheidslijnen lopen nog steeds door de samenleving.

We lopen door het park naar het museum Arlequin. Het gebouw is de Chileense inzending voor de wereldtentoonstelling in Frankrijk in 1889 en is evenals het Franse gebouw, de Eiffeltoren, van meccano opgetrokken. Leuk om te zien. De tentoonstelling is meer voor kinderen om kennis te maken met bekende schilderijen. Voor ons is het lekker om bij te komen van de dictatuur.

We lopen naar de binnenstad en die verschilt weinig van de binnenstad van iedere grote stad. Het is inmiddels mooi weer en druk. André ziet dat er nog steeds enkele tenten zijn waar koffie wordt geserveerd door vrouwen met heel lange benen die zwoel aan komen lopen met een dampende kop koffie. Dat zie je niet in andere steden. Als we de kathedraal willen bekijken belanden we in repetitie van een orkest met koor. Zal een werk van Bach zijn. Het klinkt heel mooi. Zo mooi dat Harry even de ogen dicht doet om in hoger sferen te komen. We lopen verder naar het adres waar Harry met een oud collega heeft afgesproken. Het is een heel eind maar komen mooi op tijd aan. Het weerzien met Isabel is heel leuk. Het is een innemende charmante vrouw die ook belangstelling voor onze reiservaringen heeft. We praten over van alles en na een drankje en hapje gaan we naar een beter restaurant voor een heerlijke maaltijd. Kijk zo besluit je de laatste avond in stijl. Isabel zet ons af bij het appartement en wij slapen voor de laatste keer op één kamer.



Zondag 13 december 2015 terugreis

Zwijgend opgestaan, onder de douche, tassen gepakt en met de taxi naar het vliegveld. We zijn er twee uur voor vertrek en met het inchecken, de controles en natuurlijk koffie, kunnen we aan boord. We kijken films en ergeren ons aan de chagrijnige stewardessen. In Panama City moeten we twee uur wachten maar ook dat gaat soepel omdat Harry gebruik kan maken van de lounge en André gewoon meeloopt. Goede stoelen, internet, gratis hapje en drankje en dan gaat de tijd snel. We hebben een KLM-vlucht naar Amsterdam. Mooi, nieuw toestel met extra beenruimte én vriendelijke stewardessen. Ondanks dat is de vlucht lang en vermoeiend. Op tijd komen we op Schiphol aan en zien we het ontvangstcomité al staan. Hartstikke leuk om zo afgehaald te worden. We moeten nog even wachten op de bagage en dan drinken we met z'n allen koffie en vertellen de eerste verhalen. Dan in de auto naar huis.



Epiloog

Tsja, eigenlijk moet je wachten met het schrijven van een epiloog tot dat je alle ervaringen hebt verwerkt. Maar daar leent de blog zich niet voor. We zijn heel blij dat we deze reis hebben gemaakt, ondanks alle ontberingen en de narrow escapes. Het is ongelooflijk wat je allemaal ziet, meemaakt en welke verhalen anderen vertellen. Het vergroot je wereld enorm, terwijl je ook meer tijd voor jezelf hebt om je gedachten te laten gaan tijdens de vele uren op de motor. Zeker als je als tweede rijdt en er weinig verkeer is. In zoverre is de reis ook voor een deel een reis in jezelf.

Het mooie van deze reis is dat je door zoveel verschillende landen rijdt met zoveel verschillende landschappen, mensen en culturen. Het maakt je ook wat bescheidener om te weten dat de wereld zo groot en divers is en dat iedereen zijn best doet om wat van zijn leven te maken. In sommige landen is dat moeilijker dan in andere en wij mogen blij zijn dat we zo veel mogelijkheden hebben.

We zijn ook blij dat de blog goed is gelezen en met de reacties er op. Voor ons zal de blog ook naar de toekomst van belang blijven om de ervaringen weer op te kunnen roepen aan de hand van ons relaas en de vele foto's die we hebben gemaakt. We weten het niet zeker maar verwachten dat er een langdurig positief effect van de reis overblijft. Tot slot kunnen we ieder aanraden zo'n avontuur aan te gaan. Er zijn altijd meer argumenten om het niet te doen, maar wij zijn blij dat we deze reis hebben gemaakt en wij denken dat dat voor heel veel mensen zou gelden.

 English version


Wednesday December 9th 2015, San Fernando – Valparaíso 160 mi
After breakfast we get the bikes and load them for the last time. André has already got the blues for a few days. For Harry it is a kind of relief to turn in the bike, but he also is not homesick. The trouble with the clutch takes away a big part of his fun of driving. The weather is good, but the traffic is heavy. On the way to Santiago there are a few accidents. First we manage to escape the traffic jam by taking a shortcut to another road, but we turn around because also there is a traffic jam. We decide to drink coffee first and see if the traffic jam meanwhile will disappear. Indeed it does and we drive on. In Santiago we have to pay attention to take the right turns, but it works out well. We get gas for the last time and try to clean our bikes but the red Argentine mud is tough. We drive to the Viaviacafe in Valparaiso where we have booked a room. It is the third Viavia that we visit and this one is also nice. We sort out our luggage. That what is travelling with the bikes and what we will take with us in the plane. Then the last ride to Marina to deliver them. It is a hospedaje which looks bad. Garbage is being set aside and the bikes are put in their place in a harsh manner. They will stay here for two months before they are transported to Holaand via Poland. Then we leave by foot and look for a bus. In Viavia it is good to relax, shower and have a nice dinner.
Although we still have a few days, we are no longer though bikers but normal tourists and that feels different. The journey where we went for is over. Now you have less worries because you know where you will sleep, the bikes can not give problems anymore, the risks are tiny and you blend more in the crowd. That is all nice but also different. That is not the way we lived for four months and in that respect it is also a goodbye. We are relieved that all went well. You are very vulnerable on a bike, but realising that you live probably more intense. Also we are glad that our bodies and minds lasted. It was almost 22.000 mi and if we drove an average of 30 mi then we sat 700 hours or 18 weeks 40 hours a week on our lambskin in the saddle, from sealevel to 17.000 ft, from 40 F to 120 F, from smooth tarmac to rocks and from nice weather to nasty rainshowers and gusty winds.
We drove against the seasons. End of the summer we started in Alaska, we survived the hot summer in middle America and now we are in springtime. The Netherlands will be dark and cold. André already longs to another big trip. For Harry it is different. He is glad that he made this trip, but again such a long period away from home without his loved ones is too long. It is also a miracle that travelling together went that well. On the road you are being tested and we survived that rather easily. Whose merit that is we don't say. We will meet in a month to look back on this adventure and our friendship. 

Thursday December 10th 2015, Valparaíso
After a good breakfast Harry collects the laundry. For the last days we now have plenty of clean clothes. There were times that we didn't. We leave for the city. The weather is nice. The city is built on rocks. The alleys curl and although the houses are old and full of graffiti they look nice. We walk for more then 3 hours and visit also a more modern part. In the afternoon Harry is busy with the blog, André reads a book and falls asleep. Late in the evening we go out for dinner. There are many restaurants which all look nice. We return to our room and talk about Christian Songs. We already sung these when we got sleepy or were bored on the bike, but now with support of the internet we sing them together. Typical that this remained from our upbringing. Anyway we have a good night sleep.

Friday December 11th 2015, Valparaíso – Santiago
Yes, we become inactive. Breakfast, pack our stuff, surf on the internet and a small walk in town before the car comes that will bring us to a former colleague of Harry in Santiago. We can stay there till we leave Sunday for the airport. We are being picked up at three and an hour later we are in the beautiful apartment of Erik. Erik's son Juan is there for the holiday and welcomes us. We have a drink and chat in the garden while two persons are preparing dinner. Erik and his wife Carolina arrive and that makes the dog so nervous that he bites the waiter in his pants. André recognizes that from his own home. We are being treated on delicious snacks and drinks while a pleasant conversation is going on. Partly about the bank and partly about our trip. Erik is a perfect host. Later three other Rabomen join us. During dinner Erik holds a speech, welcomes us formally and praises Harry for his commitment to the bank and for what he has accomplished. Harry reacts in a humoristic way. Another man emphasizes Harry's contribution to the bank. He was one of the few men which demanded a lot but all in the interest of the bank. Nice to hear that two years after leaving the bank Harry is remembered like that. Tired but satisfied we go to sleep in a comfortable bed.

Saturday December 12th 2015, Santiago
At breakfast Eric offers us the use of a car. The family leaves for attending a wedding from a son of friends and will return tomorrow so we are on our own. We take the metro to the museum La Memoria in which the dictatorship of Pinochet is displayed. It is impressive. It shows how the junta from the coup in 1973 till the end of the dictatorship in 1990 suppressed her alleged opponents, in Chili and abroad. The most impressive is the number of murders, the tortures on a large scale and the insecurity in which the people had to live. But also the control of the media, the actions to justify the dictatorship and the length of the military regime. A major part of the population supported the junta and then it is difficult to overturn a dictatorship. Also you realise that no more then 25 years have passed since the military handed over the power to the people. In that respect there are still a lot of divisions in the Chilian society. 
We walk through the park to the museum Arlequin. This building is the Chilean contribution for the World Exhibition in France in 1889 and is as the French building, the Eiffeltower, built from meccano. Nice to see. The exhibition in the museum is one for children and gives explanations by famous paintings. For us a good moment to revive from dictatorship.
When we are downtown we see that Santiago resembles the centre of other capitals. It is sunny again and there are a lot of people shopping. André sees that there are still some places where longlegged women serve coffee in a sultry way. That is something you don't see in other cities. In the cathedral there is the repetition for a Christmas concert. It sounds like a work of Bach. It is beautiful. So beautiful that Harry for a moment closes his eyes to get in higher spheres.
We go to the address where Harry will meet another former colleague. It is a long walk but we arrive in time. Meeting Isabel (again) is very nice. It is a nice charming woman with a broad interest, also in  our trip. We talk about a lot of things and after a drink and a snack we go to a very good restaurant for a delicious meal. That's the way to spend your last night. Isabel drops us of at the papartment en we go to sleep, for the last time in one room.

Sunday December 13th 2015 return
We rise silently, shower, pack our bags and go to the airport by cab. We arrive two hours before departure and with checking in, the controls and off course coffee, we board. We look pictures and are annoyed because of the grumpy flight attendants. In Panama City we have to wait for two hours, but that also goes smoothly because Harry can make use of the lounge and André simply joins him. With comfortable chairs, internet, free drinks and snacks we can board before we know it. We have a KLM flight to Amsterdam. Nice, new airplane with extra space and friendly flight attendants. Still the flight is long and tiresome. We arrive in time and see the welcoming committee already through the large windows. Very nice to be welcomed like that. We have to wait for our luggage and than we get champagne, kisses and hugs. Then it is time for coffee and the first stories. After that there is only the ride back with the car to our homes.

Epilogue
Yes, in fact you have to wait with an epiloque till all the experiences are digested. But with a blog that is not possible. We are very happy that we made this trip, despite the hardships and narrow escapes. It is incredible what you see, experience and what others tell you. It expands your world enormously. On the other hand during the long hours on the bike there is much more time than at home to think about the things that are important. Especially when you are in second position and there is not much traffic. In that way it is also a trip in your own mind.
A very nice part was travelling through so many different countries with so many landscapes, people and cultures. It makes you more humble to know that the world is so big and divers and everyone is trying to make something of his life. In some countries that is more difficult than in others and we may be glad that we have so many opportunities.
We are also glad that the blog has been read by many and with the reactions on it. For us the blog and all the pictures we took will stay important to recall the experiences. We don't know for sure but we expect that the effect of the trip wil last for a long time. Finally we can advice everyone to make such a trip. There are many arguments not to do it, but we are glad we made this trip and think that this would be true for many if they simply do it.





vrijdag 11 december 2015

Chile


Ferry Chile Chico

On our way to Coyhaique

Spring at Mirador el Rio

Spring at Mirador el Rio

we all require gas

Meeting old friends


Chaiten

Nederlandse versie
Woensdag 2 december Bajo Caracoles (Argentinië) - Chile Chico (Chili) 206 km
Ontbijten, nou ja wat daar hier voor doorgaat en dan tegen negenen op pad. Dat dachten we tenminste. Is de pompbediende annex café- annex winkeleigenaar niet aanwezig. Hij wordt om negen uur verwacht. Later horen we van andere gasten dat hijzelf gisteren had gezegd dat hij tussen negen en half tien zou komen. Het wordt dus tegen tienen. Weggaan is geen optie want in de verre omtrek is er geen andere benzinepomp en de meter van André staat al op reserve. Een ander stel dat tezamen met een kind van een jaar of anderhalf ook in het "hotel" verbleef staat op punt van vertrekken. Zij hebben gisteren al getankt. Goed plan. De zij van het stel komt bij de benzinepomp een foto maken met daarop een oude zwaar bestickerde leren koffer. De stickers zijn allemaal aan de R40 gerelateerd. De hij vertelt het verhaal van de koffer: zijn vrouw had gereageerd op een prijsvraag in de krant waarin werd gevraagd naar de plaats waar een bepaalde foto was genomen. Zijn vrouw wist de plaats en zij kreeg de koffer. Maar het is een dubbel verhaal. Op 23 november werd zij veertig en zij wilde als kado graag een reis over de cuaranta, deze weg de R 40. Ze maken nu onderweg overal foto's van de koffer en willen die straks weer aan de krant aanbieden. Ze wil ook graag een foto van de motor. Harry biedt aan dat ze op zijn motor mag zitten. Vindt ze helemaal geweldig en met de koffer in haar handen gaat ze op de foto. Ze belooft de foto te mailen.
Na het tanken op pad. Eerst naar de plaats Perito Moreno (die dus zo'n 600 km van de gelijknamige gletsjer af ligt). Gaat vlotjes. Langs de weg de gebruikelijke nandoe's en guanaco's. Blijft opletten, je weet nooit wat die beesten van schrik doen. We zien ook nog een amardillo, gordeldier, de weg oversteken. 
De koppeling van Harry's motor houdt zich redelijk, hetgeen betekent af en toe flink pompen met de koppelingshendel voordat er druk is, maar het lijkt minder erg dan eerdere dagen.
Na een kop koffie in Perito Moreno naar de grens. Gaat aan de Argentijnse kant zeer vlot en eigenlijk aan de Chileense kant ook. Wel moeten we voor het eerst onze bagage van de motor afhalen en door een scanner halen. Ze zijn hier erg bezorgd over de import van agrarische producten met een mogelijke ziekte. Van de motor afhalen en weer opladen is een zodanige routine geworden dat dit vrij vlot gaat. Onze laatste grensovergang op deze reis. We zullen de bureaucratie niet missen, maar worden wel een beetje melancholisch van het naderen van het einde van de trip. 
We rijden al vroeg Chile Chico in, het eindpunt voor vandaag. We halen chileens geld, kopen een ticket voor de ferry morgenvroeg om het Lago Gral Carrera over te steken en zoeken een overnachtingsplaats. 
Gaan uit eten. André heeft een adres uit de iOverlander app. Als we bij het restaurant aankomen, is er nog geen mens. We gluren naar binnen, ze zien ons en draaien het bordje op de deur van cerrado (gesloten) naar open (abierto). Blijken leuke lui. Worden bediend door een wat oudere man. Kijken samen met hem naar voetbal en hebben lol. Hij wil Harry zijn schoenmaat weten, terwijl wij denken dat ie vraagt wat de schoenen kosten. Even later komt er nog een Amerikaan binnen, die vanmiddag bij ons in het hospedalje arriveerde. Hij zegt dat ie al drie jaar in Zuid Amerika rondreist, 70 is, twee miljoen dollar waard is en dat geld heeft kunnen overhouden omdat ie niet getrouwd is. Hij zegt ook een paar oliebronnen te bezitten, dat ie gewerkt heeft in Saudi Arabië en 120 landen bezocht heeft. Heeft geen huis meer, wel een gigantische rugzak, waarin ie onder andere zijn testament in meedraagt. Zonderlinge man. 

Donderdag 3 december Chile Chico - Coyhaique 124 km
Om kwart over zeven bij de ferry, maar we mogen er tegen achten pas als laatste op. André gaat er nog even op uit om ontbijt te regelen, maar krijgt nul op het request, alle winkels zijn nog gesloten. Harry heeft echter inmiddels achterhaald dat er aan boord van de ferry een winkeltje is waar ontbeten kan worden. De overtocht over het meer duurt ruim twee uur. De motoren zijn met spanbanden vastgezet, maar de golfslag is vrij rustig. We slapen nog een beetje bij. Bij aankomst worden alle auto's gecontroleerd. Er wordt zelfs een speurhond ingezet, die de laadruimtes van de vrachtwagens wordt ingestuurd. Wij moeten wel in de wachtrij, maar worden als enige niet gecontroleerd. 
De weg loopt door een Noorwegen-achtig landschap. Harry heeft het zwaar tijdens het rijden. In de bergen moet je veel meer schakelen dan op het vlakke, maar ook het sturen gaat zwaar, zowel naar links als naar rechts. En daarbij is ook de weg nog slecht met veel rijgoten. We rijden door tot de eerstvolgende grote plaats. Harry rijdt gelijk naar een benzinepomp om zijn voorband op te pompen. Die lijkt lek en we vinden inderdaad snel een gat. We besluiten eerst even wat te eten en dan op zoek te gaan naar een motormonteur. Met behulp van diverse mensen vinden we een motorzaak. Ziet er goed uit. Een showroom met nieuwe motoren, een onderdelenmagazijn en diverse motoren in de reparatie waaronder een BMW R1200GS. Het personeel is echter tot 3 uur met siësta. De eigenaar laat ons echter binnen, we krijgen koffie van zijn vriend die redelijk Engels spreekt en ze hebben wifi, dus we vermaken ons wel tot drie uur. Het personeel maakt op ons een professionele, gedegen indruk. De voorband is er zo uit. We hebben onze eigen reserveband uit El Calafate. Ze hebben echter zelf geen apparatuur om de band te wisselen, dus er wordt iemand op uit gestuurd om dat elders te gaan doen. Zonder enige hoop leggen we ook het probleem van de koppeling uit. Ze hebben inderdaad geen nieuwe kabel. Onze suggestie om de koppelingskabel van de BMW die in de kreukels ligt te gebruiken, nemen ze niet over, maar na enig zoeken komen ze wel met een gebruikt exemplaar tevoorschijn. Na diverse telefoontjes weten ze ook minerale hydraulische olie te vinden en ja hoor de koppeling lijkt eindelijk ook gerepareerd. 
We besluiten in Coyhaique te blijven en daar een overnachtingsplek te zoeken. Dat valt nog niet mee. De één te duur, diversen geen plek. Maar we vinden iets. We komen terecht op een zolderkamertje. Moeten er komen via een draaitrap. Lukt allemaal wel en het ziet er zeer netjes uit met zelfs een gehaakt kleedje op het deksel van de wc pot. Een man van een jaar of vijftig spreekt nog liefdevol over mammie als hij degene aanduidt die eigenlijk de hospedalje runt. Hij lijkt ook nog thuis te wonen. 
Opgewekt gaan we uit eten. Na het gebruikelijke ronddwalen vinden we iets. Smaakt goed, zeker de continental likeur die we vooraf nemen. De vrouw die ons bedient heeft er duidelijk plezier in. Mannen en vrouwen zoenen hier elkaar veel. Als Harry haar er naar vraagt zegt ze dat ze de vrouw zoende omdat ze vertrok. Kans voor open doel: dus als wij vertrekken.... En ja hoor bij vertrek voor ons ook een zoen. 
Misschien door de drank, maar we hebben in ieder geval moeite om onze slaapplek terug te vinden. Maar met behulp van een kaartje dat we bij een bar mogen inzien vinden we de plek snel terug. We zaten er vlakbij.

Vrijdag 4 december Coyhaique - La Junta 257 km
We verlaten onze jongenskamer en gaan voor de zekerheid eerst even tanken. Dan de ruta 7 op, de carretera austral. Ook al een klassieker. Vandaag een nagenoeg wolkenloze lucht, gisteren heel de dag bewolkt. Maakt toch een heel verschil. De route is prachtig. We rijden door paarse lupinevelden, langs rivieren en tussen de bergen met regelmatig besneeuwde toppen. Mooi. Harry zijn koppeling werkt helaas nog niet goed. Vervelend. Hadden gehoopt de laatste week zonder problemen te kunnen rijden. Het eerste stuk is een asfaltweg. Er is weinig ander verkeer, maar we rijden een rustig tempo en genieten van de omgeving. Dan krijgen we een flink stuk onverhard. Ze zijn aan die onverharde weg aan het werk. Over een afstand van een meter of honderd hebben ze een zandbed aangelegd van een centimeter of dertig, veertig dik. Op de motor is er bijna geen doorkomen aan. André rijdt voorop en moet even stoppen, maar komt met de nodige moeite wel door de zandbak heen. Harry moet door de stop van André ook stoppen en komt niet meer weg. Hij komt vast te zitten in het zand. Samen proberen we Harry's motor er uit te krijgen, maar het lukt niet. Een passant met een pick up auto wil Harry's motor wel even lostrekken, maar bij de eerste poging schiet de knoop los die de man in het touw had gelegd. Harry pakt al zijn eigen spullen voor het slepen, maar de man wil een tweede poging doen en zowaar het lukt. We vragen nog even of ons nog meer van dit soort stukken staat te wachten, maar de man antwoordt ontkennend. We rijden verder. Tijdens een rustpauze zijn we gewaarschuwd dat een deel van de weg van 13 tot 17 uur wordt afgesloten zodat ze ongestoord door verkeer aan de weg kunnen werken. Als we om 14 uur bij het betreffende stuk komen dan worden we aangespoord om snel door te rijden. Blijkbaar laten ze af en toe toch verkeer door. We zien de werklui lopen met staven dynamiet in hun hand om de rotsblokken op te blazen en zo de weg te verbreden. Hopelijk is er geen miscommunicatie onderling, anders vliegen we nog de lucht in. Maar het gaat prima. Het rijden zelf is lastig. Soms een wat hardere ondergrond, maar toch ook veel grof grind. Harry probeert veel schakelen te vermijden en rijdt steeds in zijn drie. Dat gaat net. We stoppen onderweg nog even om een mooie gletsjer te fotograferen. Rijden langs diverse grote meren en stoppen opnieuw, nu in een slaapstadje. We kunnen hier overnachten, maar het is pas drie uur en we rijden door. Op iOverlander hebben we Mirador del Rio gezien, een slaapplek op een boerderij en de omschrijving stond ons wel aan. Tot onze verrassing belanden we op een asfaltweg. Om bij de boerderij te komen moeten we toch nog zes kilometer onverhard rijden. 
Maar dan komen we ook in een klein paradijsje. De lokatie is fantastisch. Aan een stevig stromende rivier en rondom bergen met sneeuwtoppen, ofschoon het bij de boerderij al drie jaar niet heeft gesneeuwd. Fransisca (spreek uit Fransieska) is de eigenaresse en ze knijpt bij het welkom je hand zowat fijn. Ze staat ook net een deur te schaven als wij aankomen. We krijgen een krappe kamer maar met twee brede bedden. Onze spullen gaan in een ruimte naast onze kamer. Er is verder niemand. Het is echt voorjaar: de schapen hebben gelammerd en de jonge eenden drinken en zwemmen in een oude autoband. Het is warm. We genieten van het sfeertje. Tegen achten krijgen we het menu del dia: rijst, sla en zalm met zelfgebakken brood. Een heerlijke witte wijn en koffie toe. Er zijn restaurants die minder te bieden hebben. Fransisca kookt op een ouderwets houtgestookt fornuis. Ook het water voor de koffie en de afwas.  De rivier lijkt nu al wild, maar het water heeft al eens in de boerderij gestaan. Toch gauw tien meter hoger dan het nu is. Grote zaken moeten of in Coyhaique (250 km verderop) of in Chaiten (150 km) geregeld worden. Om 9 uur komt de heer des huizes thuis van zijn werk. Duidelijk moe. Een hard bestaan, voor allebei.
Om een uur of negen gaat de generator aan en hebben we even stroom.
Koppeling nog maar eens ontlucht en hendel weer vastgebonden. Gaat het morgen in ieder geval de eerste tien kilometer goed. Zucht.....
Vier december was de verjaardag van Alice, de zus van Harry. Zou nu 56 zijn geworden. Werd maar 24. Blijft onwezenlijk.

Zaterdag 5 december La Junta - Chaiten 152 km
Sinterklaas. Poeh, wat is dat ver weg. Harry heeft voor Jos nog wel een paar gedichten gemaakt, maar het voelt toch helemaal niet als Sinterklaas. En ook Kerst lijkt mijlenver weg. Toch over 9 dagen weer in Nederland. Raar idee. 
Fransisca heeft een heerlijk ontbijt voor ons klaargemaakt. Het fornuis brandt alweer. De bakblikken voor het brood staan in de oven. Ook staan er twee strijkijzers op het fornuis, zodat ze straks de was kan strijken met twee gloeiendhete bouten. We pakken in en rijden weg. We moeten van het pad van de boerderij naar de weg een steil stukje passeren. Harry komt bijna vast te zitten, maar redt het net. 
Buiten La Junta komen direct al weer op een onverhard stuk. Ze zijn druk aan het werk. Het is de bedoeling dat volgend jaar de hele route hier geasfalteerd is, maar of dat gaat lukken? Voorlopig moeten wij nog over het onverharde pad en dat is soms knap lastig. We hebben er eigenlijk ook de goede banden niet voor. Maar met aangepaste snelheid houden we ons staande. Halverwege bij Villa Santa Lucia komen we vier oud bekenden tegen. William, Neil, Michael and Frouke van de Stahlratte. Zij rijden zuidwaarts en wij dus naar het noorden. In de berm van de weg hebben we een gezellig weerzien, met over en weer onze sterke verhalen. William zet koffie voor ons allemaal. Leuk. We wisselen overnachtingsadressen uit en na uitgebreid afscheid te hebben genomen vervolgen we weer ieder onze eigen weg. 
We krijgen nog een lastig stuk richting Chaiten. De onverharde weg gaat hier af en toe stevig omhoog en omlaag. Soms is het ook een krappe éénbaansweg. Met een slecht functionerende koppeling is dat soms extra lastig. We rijden ook nog een keer of vier door het water. Lastig te zien hoe diep het precies is, maar het gaat allemaal goed. Een kilometer of veertig voor Chaiten eindelijk weer asfalt. Dit was dus het laatste stuk onverharde weg tijdens deze reis. Pfft, overleefd. We arriveren om iets over drieën bij het hostal waar onze reisvrienden ook hebben overnacht. Ziet er inderdaad prima uit en ze hebben supersnel internet. Moeten nog iets inhalen van gisteren, want op de boerderij was natuurlijk geen wifi.
We dwalen door Chaiten op zoek naar een plek om te eten. Wat een vervallen toestand. De huizen zijn veelal van hout en er lijkt jarenlang niets aan gedaan. We vinden uiteindelijk een plek om te eten. Er zitten een paar stamgasten te borrelen. De baas van het spul blijkt een leuke vent.  Een vrouw verdwijnt de keuken in om het door ons bestelde eten klaar te maken. Ze zingt één van de liedjes van de Sound of Music. Harry kent er ook diverse en samen met haar wordt het hele repertoire doorgenomen. Ze verdwijnt weer in de keuken terwijl we Solong, farewell, auf wiedersehen, goodbye zingen en ze springt opeens nog eens tussen de klapdeuren van de keuken door met de laatste Goodbye. Later vertelt ze dat ze journaliste is die door een krant in Santiago naar Chaiten is gestuurd om de lokale ontwikkelingen te verslaan. Ze blijkt heel goed op de hoogte van Nederland, somt zo een rijtje schilders op en houdt een heel verhaal over onze waterhuishouding met dijken en sluizen. Grappig. Onduidelijk wat haar rol in het restaurant precies is, maar later zegt ze dat de eigenaar een vriend is en ze vindt het gewoon leuk om hem te helpen.
Er komt nog een Zwitsers stelletje binnen. Ze blijken boven het restaurant te logeren. Ze zijn net 1 maand op reis en hun plan is 20 maanden weg te blijven. Ze liften, maar zijn het eigenlijk al zat en willen in Santiago een campervan kopen. André stelt zijn vaste vraag naar hun motief om te reizen. Elkaar beter leren kennen, voordat ze de grote stappen in het leven gaan zetten is het antwoord. En tussen de regels door hoor je ook dat hij hoognodig even los van zijn werk moest zijn. Is een leraar bij geestelijk gehandicapte kinderen, maar kan moeilijk afstand nemen van zijn werk. Lieve jongen, maar ook gecompliceerd. Maar zij lijkt nog volledig verliefd en steviger in haar schoenen te staan. Komt wel goed. Onverwachts leuke avond. Harry gaat bij terugkomst nog snel aan het dichten voor thuis waar ze morgen Sinterklaas vieren. Maar eerst wordt hij nog verrast door André die een mooi gedicht voor hem heeft gemaakt. Bijzonder!

Zondag 6 december Chaiten 20 km
Harry heeft de wekker op kwart voor zeven gezet, want hij is gevraagd om 11 uur Nederlandse tijd met thuis te facetimen. Vlak voordat Sinterklaas de kado's door Sint en zijn Pieten in de Mortel voor de deur worden gezet heeft hij verbinding. De kleinkinderen (ex Max de hulppiet) zitten voor het scherm met opa als er plotseling pepernoten worden gestrooid. Kado's naar binnen en het uitpakken kan beginnen. Maar eerst is er een gedicht voor opa Harry, die in De Mortel levensgroot in de kamer zit met een veiligheidshelm op, de kettingzaag in zijn handen en veiligheidsschoenen met stalen neuzen aan. Prachtig gedicht. En ook voor André is er een gedicht. Ook mooi. Terwijl de familie verder gaat met Sinterklaas vieren kruipen wij nog even in bed. Het was laat gisteren en buiten regent het. Om half tien aan het ontbijt. Het regent nog steeds. We gaan na het ontbijten en douchen kaartjes kopen voor de ferry, die vannacht om 1 uur vertrekt. Daarna willen we koffie gaan drinken bij het restaurant van gisterenavond. We lopen echter langs een grote groene autobus, die is omgebouwd tot café. Gisteren was de bus nog gesloten, maar vandaag kunnen we er terecht. De bus wordt geëxploiteerd door Tommy en Lotta. Tommy komt uit Santiago en Lotta uit Bonn, Duitsland. Ze zijn getrouwd en hebben een opleiding in toerisme genoten. Ze hebben naast dit café ook een soort touring agentschap, waar je allerlei activiteiten kan boeken. Het is een leuk stel, ideeënrijk, maar de haalbaarheid van hun ideeën is vaak kwestieus. Ook is hun vermogen om iets echt af te maken beperkt en leidt hun goedgelovigheid vaak tot teleurstellingen. Ze zijn net terug van drie jaar werken in Duitsland om weer wat financiële buffers te creëren. De bus is leuk en gezellig. Probleem is dat het seizoen maar kort is, 3 à 4 maanden. En de lange winters zijn hier donker, koud en vochtig. We praten een flinke tijd, doen nog wat suggesties, maar houden toch wel twijfels of dit stel ooit echt succesvol zal zijn. Toch net iets te veel dromers. Tommy laat ook nog een video zien die hij heeft gemaakt om de historie van het plaatsje toe te lichten. In 2008 is er een vulkaanuitbarsting geweest. Vlak voor de uitbarsting is de hele bevolking geëvacueerd. Met flinke overheidssteun wordt Chaiten nu herbouwd, maar het gaat nogal fragmentarisch. 
Het trekt helemaal open en we besluiten op advies van Tommy en Lotta naar de Playa de Santa Barbara te gaan. Is een mooie baai, verbonden met de oceaan. Bij aankomst zien we al direct vlak bij de kust dolfijnen. En even later ook zeehonden die al spelend over elkaar heen buitelen. We besluiten langs het strand te wandelen. Heerlijk. Bij terugkomst nog maar eens Harry's koppeling ontlucht. Waar komt die lucht in de leiding toch vandaan? We lopen nog even het plaatsje rond om te kijken hoe zichtbaar de schade van de vulkaanuitbarsting nog is. Dicht bij de rivier zijn de sporen het meest zichtbaar, maar ook op de berghellingen getuigen de kale bomen van de explosie aan natuurkracht waartoe de vulkaanuitbarsting heeft geleid.
We drinken en eten op de terugweg nog wat in de bus. Daarna inpakken, nog wat mailen en appen en dan op de motor naar het restaurant van gisterenavond. Het is aanzienlijk drukker, maar nog steeds niet meer dan een stuk of tien gasten. We eten heerlijke vis van de dag, Heek en vermaken ons prima met het selecteren van muziek op youtube. De dame die bedient zingt veel nummers uit volle borst mee. Als we op een gegeven moment overschakelen op de streekliederen van Chili, zingen de aanwezige Chilenen uit volle borst mee. Harry danst nog even met de dame van de bediening. Geweldige sfeer. Om 11 uur komt er nog een stel met twee kinderen binnen om te eten. De man gaat op een gegeven moment weg om zoals iets later bleek iets uit de auto te halen wat het midden houdt tussen een ukelele en een gitaar. Hij speelt en zingt en de dame van de bediening zingt de liedjes die ze kent uit volle borst mee. Echt fantastisch. We moeten helaas weg om in te schepen op de ferry. We nemen heel hartelijk afscheid van de eigenaar van de zaak en de dame van de bediening. We hebben hier twee hartstikke leuke avonden gehad. Het inschepen verloopt soepel. De motoren moeten op de middenbok worden gezet en worden aan vier punten met spanbanden vastgezet. Moet goed gaan. Er zijn alleen stoelen. We bezetten er ieder drie, zodat we na vertrek kunnen liggen. Zijn benieuwd of we nog een beetje kunnen slapen.

Maandag 7 december Chaiten - Tamuco 358 km
Helaas. Halverwege komen er passagiers bij. André kan zijn drie stoelen behouden, maar Harry moet rechtop in een stoel gaan zitten. Toch slapen we allebei nog relatief goed. Eten een broodje en drinken twee koppen koffie aan boord. Bij aankomst in Puerto Montt rond half elf gaan we gelijk op weg. De stad uit werkt Harry zijn koppeling nog prima. Maar bij het naderen van het eerste tolpunt op de grote weg heeft hij totaal geen druk meer. Stoppen lukt wel, maar wegrijden is lastig. Lang pompen met de koppelingshendel leidt uiteindelijk tot voldoende druk. Blijft de hele dag tobben, maar we redden het. Het is aanvankelijk vrij bewolkt en fris. Maar gaande de dag wordt het weer beter. Het landschap is een beetje zoals in Nederland, veel groen en koeien.
Het einde nadert. We voelen het op allerlei manieren. We krijgen bericht dat we de motoren ergens anders moeten inleveren, maar gelukkig nog wel in Valparaiso. We zoeken een overnachtingsplek in Tamuco. Twee hostals zitten vol, maar de derde is raak. Ieder een eigen éénpersoonskamer, maar dat is ook wel weer eens lekker. We eten prima, ondanks dat wat op de kaart staat niet allemaal beschikbaar is en zelfs de crème brulée die de ober aanbeveelt bij nader inzien niet aanwezig blijkt te zijn. 

Dinsdag 8 december Tamuco - San Fernando 558 km
Opstaan, douchen, inpakken, ontbijten, opladen en wegwezen. Vaste routine. We rijden over de ruta 5 naar het noorden. Het is een vierbaanstolweg. Saai en elke 70 kilometer of zo een euro tol betalen. Harry worstelt met zijn koppeling. Het ding werkt voor een kwartiertje of zo en daarna de rest van de dag zeer moeizaam. De tolpoorten zijn lastig. Terugschakelen is een kwestie van doortrappen, maar wegrijden na stilstand is lastig. De motor slaat regelmatig af omdat het ontkoppelen niet lukt. Dat afslaan leidt er vreemd genoeg wel weer toe dat er druk in de koppeling wordt opgebouwd. Harry wordt steeds handiger in het omzeilen van het koppelingsprobleem, maar regelmatig staan we toch even te tobben. Nou ja, morgen is het motorrijden voorbij.
Onderweg zien we veel mensen op de vluchtstrook lopen en ook veel Chilenen te paard met een traditionele poncho om. Later horen we in een wegrestaurant van een Australische met Duitse voorouders en een Colombiaanse partner dat het El dia del Virgin is, waarbij overal in het land processies worden gehouden en mensen als een soort boetedoening kruipend, te voet of te paard naar de processie komen. We kletsen ook nog wat over onze reis, krijgen de uitnodiging om in Valparaiso langs te komen en bij het afscheid krijgen we van de Australische en haar vriendin een afscheidskus want dat is hier de gewoonte. Goeie gewoonte wat ons betreft.
Langs de snelweg veel tentjes waar ze de lokale Queso (kaas) verkopen. En we zien ook twee mannen die met een hengel met daaraan forse zalmen op de vluchtstrook staan om de vis te verkopen.
Voor de rest is het vooral asfalt onder de wielen doordraaien. We stoppen in San Fernando. Bij het uitgezochte hostel wordt niet opgedaan. De bereidwillige buurvrouw probeert de eigenaar te bellen (Mario, Mario neem nou op, smeekt ze). Lukt niet, dus we gaan verder zoeken. Volgende hotel zegt geen plaats te hebben, terwijl het volgens ons zo goed als leeg is. Maar ja in onze motorkleren zien we er niet erg fris uit. Het hotel aan de overkant heeft wel plaats. We zetten snel de TV aan om misschien nog iets van PSV te zien. Er zijn wel vijf verschillende Champions League wedstrijden op de TV maar PSV niet. Harry volgt de wedstrijd via wifi. Na een spannende wedstrijd wint PSV en zijn ze door naar de volgende ronde.
We eten lekker en drinken een vrij sterke caiparinha. Na deze hoeven we verder geen alcohol meer vanavond.
 
 English version
Wednesday December 2  Bajo Caracoles (Argentina) - Chile Chico (Chile) 128 mi
We had breakfast, at least that is how they call it here and before nine we want to leave. That was the plan. But we need gasolina first. The man who runs the gasstation (and the bar as well as the shop) is not around. The people from the hotel tell us he will arive around nine. Other guests say that he told them yesterday that he would be there between nine and nine thirty. He arrives close to ten. We have no choice but to wait. André is already driving on his reserve and there is no other gasstation within hundred miles or so.  
Another couple with a child of about 18 months is ready to leave. They tanked already yesterday. Good thinking. The she of the couple comes to the gaspump to take a picture of the pump and an old leather suitcase full of ruta 40 stickers. The he speaks English and tells the story of the suitcase. His wife reacted to a poll in which a newspaper asked whether someone recognized the place on a picture. She did and she won this leather suitcase. But there is a second story attached to it. His wife turned 40  in November and as a gift she wanted to travel the cuaranta (route R 40). So they are now heading towards point zero of the cuaranta to start the trip. And along the way the she is taking pictures of the suitcase. After their trip they are going to offer the pictures to the newspaper. She also wants a picture from the motorbikes. Harry offers her to sit on his bike. She loves it and together with the suitcase her picture is taken. She promises to mail a copy.
After getting gas we go. First to the place Perito Moreno (which is about 400 miles from the glacier with the same name). Goes smoothly. Along the road the usual suspects, guanaco's and american ostriches. You must stay alert. You never know how these animals react when two motorcycles pass. We also see an amardillo crossing the road.
The clutch of Harry's motorbike is working. Better than the days before, but far from perfect: he constantly needs to pump the handle to create pressure. After coffee in Perito Moreno we head for the border. On both sides this goes pretty smoothly. In Chile we have to take our luggage off and put it through a scanner for the first time this trip. Their main concern is that we will bring agricultural diseases from Argentina into Chile. Putting our luggage on and off our motorbike has become such a routine that this goes pretty fast. Our last bordercrossing. We will not miss the bureaucracy but we do get a bit melancholic since it is another sign that we are reaching the end of our trip.
We arrive early in Chile Chico, our goal of today. We get some local currency, buy a ticket for the ferry we need to take from here tomorrowmorning to cross Lago Gral Carrera and we find a place to sleep.
André spotted an address of a restaurant in iOverlander. When we arrive there, it looks dark and there are no other guests. We peak inside, they see us and they right away turn the sign on the door from cerrado (closed) to abierto (open). Appear to be nice people. We are being served by a somewhat older man, our age, perhaps even older. We watch soccer together and have fun by choosing the opposite team that he is supporting. He wants to know the size of Harry's shoes, whilst we think he is asking what the price of the shoes is. Somewhat later an American joins. He arrived in the hospedalje this afternoon too. He says he is travelling in South America now for three years, that he is 70 years old, worth USD 2 million and that he was able to get to that point because he is not married. He also says he owns a couple of oil rigs, worked in Saudi Arabia and visited more than 120 countries. He has no house anymore, but he does travel with the biggest backpack in the world, in which he carries ao his last will. Peculiar man.

Thursday December 3 Chile Chico - Coyhaique 77 mi
We are at 7.15 am at the ferry, but we are only allowed on it close to 8 am as one of the last. André walks into town to find some breakfast, but all shops are still closed. Harry meanwhile finds out there is a shop on the ferry from which you can buy breakfast. The crossing of the lake takes a bit more than two hours. Our motorbikes are secured with clamps, but today the waves are not that high. We catch a bit more sleep. When we arrive all cars are checked. They even use a dog, which they send into the back of trucks. We must wait in line, but as the only ones we are not being checked. The landscape is a bit similar to Norway. For Harry it is a bit of a tough ride. You must use your clutch much more on these mountainous roads, but on top of that he really requires power to steer his bike, left as well as right. And the road is asphalted but in a bad shape. We ride on until the next relatively big town. Harry drives right into the gasstation to check his front tyre. It is not totally flat but it did loose air. We find the hole. We decide to have some lunch first and then search for a mechanic. With the help of several people we find one downtown. It is a serious shop with new motorcycles, a spare department and several motorcycles for repair including a motorcycle of the same make as ours. The employees have their siësta until 3 pm but the owner let us in, a friend of his who speaks reasonably well English offers us some coffee and they have wifi, so we are able to entertain ourselves until 3 o'clock. The employees make a professional impression to us. They quickly release the front tyre. We do have our own spare one, which we got in El Calafate. They have no equipment to change the tyre, so a guy is send away to do that elsewhere. Without much hope we also explain the problem of the clutch. They do not have a new cable. Our suggestion to take the one from the BMW they have in repair, is not accepted, but they do come up with another used cable. After several phone calls they also find miniral hydraulic oil and finally the clutch seemed to be fixed too.
We decide to stay in Coyhaique. We have difficulty in finding a place to sleep. One is too expensive, several others are fully booked, but finally we do find something. We end up at a room at the addic, which can only be reached via a pretty narrow staircase but it is doable and it all looks very clean. There is even a knitted cover on the lit of the toilet. A man of close to 50 speaks dearly over his mommie who is running the hospedalje. He seems to live here too.
Pretty cheerfull we go out for dinner. After the usual search we find something. Tastes well, esp after the Continental liquour. The woman who is serving us has fun. Men and women kiss each other a lot. The waitress kisses someone who leaves and Harry asks the waitress what the rules of the kissing game are. The waitress says she just kissed the lady because she left. This our opportunity: so if we leave ....... Yes. When we leave we both get a few kisses.
Maybe due to the boose, but we have difficulty in finding our hostel. At a bar we ask for the way to our hostel. They give us a map and it appears we are only a few blocks away.

Friday December 4 Coyhaique - La Junta 160 mi
We leave our boy's room and get some gas, just to be on the safe side. Than we take another classic road: ruta 7, the carretera austral. Today the sky is clear, yesterday we had a lot of clouds. Makes a hell of a difference. The route we ride is beautiful. Next to the road fields full of purple lupins, along rivers and in between the snowcapped mountains. Beautiful. The clutch of Harry's bike is not working as it should. Annoying. We hoped we could drive the last week without any problems.
The first part is a tarmac road. There is hardly any other traffic, but we ride at a relatively slow pace and enjoy the beautiful landscape. Then we get into the dirt road. They are working on it. For some 100 yards they prepared a sandbed of 10 to 15 inches. Difficult to cross with a motorbike. André goes first, must stop, but with some difficulty is able to cross the sand bed. Due to the stop of André Harry must stop too and cannot get away anymore. His reartyre goes deeper and deeper in the sand. Together we tried to get Harry's bike out of the sand, but we fail. 
A man in a pick up car offers to pull Harry out of the sand. The first attempt fails because the knot in the rope gets loose. Harry gets already his own equipment for towing, but the man wants to try again with his own rope and yes now we succeed. We ask the man whether there are more similar parts like this, but the man denies. So we ride on. 
During a previous break we were warned that part of the road would be closed between 1 and 5 pm to allow the roadworkers to work undisturbed on the road. When we arrive at the relevant stretch at 2 pm they urge us to hurry. Apparently they once in a while allow people to pass. We see the road workers carrying dynamite to blow away rocks to widen the road. Hopefully there was no miscommunication amongst them. Would not like to fly due to dynamite.
But all goes well. The driving itself is difficult. Sometimes the surface of the road is a bit harder, but most of the time it is pretty loose gravel. Harry tries to avoid to change gears and drives as much as possible in the 3rd gear. That is just doable. We stop to take pictures from a beautiful glacier. Drive along a few big lakes and stop again in a somewhat sleepy toen. We could sleep here but it is only 3 pm so we decide to ride on. At iOverlander we saw Mirador el Rio, a farm and we liked the description. All of a sudden we hit 20 miles of tarmac road but to reach the farm we need to drive on a 4 mile dirt road again.
But then we arrive at a kind of paradise. The scenery is great. Next to a strongly flowing river and in between snowcapped mountains although according to Fransisca it did not snow at the farm for the last three years.
Fransisca runs the place and when she welcomes us she almost crushes our hands. Man, she is strong! When we arrive she was just scraping a door. We get a rather small room, but with big beds and we can put our gear in a space next to our room. There is nobody else. It is really Spring: the sheep just had lambs and young ducks drink from and swim in an old truck tyre. It is hot. We enjoy the views. At 8 pm we get the menu del dia: rice, lettuce and salmon with fresh self baked bread. And a lovely bottle of white wine and coffee afterwards. We have had much worse at professional restaurants. 
Fransisca cooks at an oldfashioned wood-burning stove. Also the water for coffee and the dishes is boiled on it. 
The river looks already pretty wild now but according to Fransisca the water once was in the house, about 35 feet higher than it is today! For bigger things she needs to go to Coyhaique (150 mi) or Chaiten (90 mi). At 9 pm her hushand arrives. Clearly tired. It is a tough living for both of them.
The generator goes on for a few hours and we have electricity for a while.
Bleed air again from Harry's clutch. Will work again for the first five miles tomorrow. Sigh.....
December 4 was the birthday of Alice, Harry's sister. Would have turned 56 this year. Only got 24. Remains unreal.

Saturday December 5 La Junta - Chaiten 94 mi
Dutch Santa (sinterklaas). Wow, that feels like far away. Harry did make some poems for Jos to use, but we do not have the regular Sinterklaas vibe. And also Christmas seems far away, although we will be back in The Netherlands again in nine days. Strange idea.
Fransisca prepared us a fine breakfast. The stove is burning again. She is baking bread. On top of it are two irons to do the laundry. We pack and go. To get from the farm to the dirt road we need to take a short steep crossroad. Harry almost gets stuck but he manages. Outside La Junta we are right away on a dirt road again. They are busy on improving the road. They want to have tarmac all the way this year, but we are not so sure they will succeed. We still need to ride on gravel and that is far from easy. We also do not have the right tyres for this. But by reducing our speed we are able to survive. Close to Villa Santa Lucia where there is a stretch of tarmac again we meet four old friends. William, Neil, Michael and Frouke from the Stahlratte. We stop and at the side of the road we exchange stories and adresses of places to sleep. William prepares coffee for us all and we share the available cookies. After a well meant safe travels we each continu our own way. 
The remainder of the road to Chaiten is not easy. The dirt road goes up and down and sometimes is one track only. With a badly functioning clutch that is sometimes quite cumbersome. We also cross some waters. Difficult to estimate how deep the water is, but we manage. About 25 miles before Chaiten we are on tarmac again and leave the last dirt road of this trip behind us. Survived! We arrive at 3 pm at the same place in Chaiten where our four friends stayed. Looks fine and they have superfast internet. We need to catch up: at the farm was no wifi of course.
We stroll through Chaiten to look for a place to eat. What a run down place.  Mostly wooden houses and looks like they have not done any maintenance for years.
We find a restaurant. Some regulars are having a drink. The man who runs the place appears to be a nice guy. A woman goes into the kitchen to prepare the food we ordered. She sings one of the songs from the Sound of Music. Harry knows quite af few of them too and together with her they sing the whole repertoire. She disappears in the kitchen again whilst we sing Solong, farewell, auf wiedersehen, goodbye and then she jumps through the swinging doors of the kitchen to sing the last Goodbye. Later she tells us that she is a journalist of a Santiago newspaper and she writes about the developments here in Chaiten. She knows quite a lot of Holland, sums up a few Dutch painters and talks about our water regulation system. Funny. At first it is not clear to us what her exact role in the restaurant is, but later she says the owner is a friend of her and she just likes to help him.
A Swiss couple is also having dinner in the restaurant. They appear to stay in a room above the restaurant. They are just 1 month travelling now, but their plan is to stay away for 20 months. They hitchhike, but they are already fed up with it and want to buy a campervan in Santiago. André asks his usual question: what is your motif to travel? Learn to know eachother much better before they take the big steps. And between the lines you can also hear that he needed some time off. He is a teacher of mentally deficient children, but he has difficulty to distance himself of it. Nice guy, but rather complicated personality. But she still seems to be in love with him and she looks stronger. Hope it ends well. Harry still needs to finish a few poems since they will only celebrate Sinterklaas at home tomorrow. But first he is being surprised by André who prepared a beautiful poem for him. Special!

Sunday December 6  Chaiten 12 mi
Harry wakes up at 6.45 am since he was asked to facetime with home at 7 am. Just before Sinterklaas pays his yearly visit to De Mortel and puts all the gifts at the front door he has connection. The grandkids (excluding Max who supports Sinterklaas) are in front of the screen to facetime when candy is thrown into the room. Sinterklaas has arrived!
The gifts are carried inside and the unwrapping can start. But first there is a poem for granddad Harry, who appears to be in De Mortel as a life size doll complete with helmet, chain saw, safety glasses, steel nosed safety shoes. A very nice poem and also one for André. Well done Sinterklaas. Whilst the family continues celibrating Sinterklaas we go back to bed. It was late yesterday and outside it is raining. Breakfast at 9.30 and it still rains. After breakfast and showering we go out to buy the tickets for the ferry to Puerto Montt that will leave at 1 am. We plan to get a coffee at the restaurant we were yesterday but we end up in a big green bus which is turned into a café. Yesterday it was closed but today they are open. The bus is exploited by Tommy and Lotta. Tommy comes from Santiago and Lotta from Bonn, Germany. They are married and both studied tourism. Next to this café they also have a touring agency, where you can book all kind of activities. It is a nice couple, full of ideas, but the feasibility of their ideas is often questionable. Their ability to really finish something is also limited and their gullibility sometimes lead to disappointment. They just returned from a three year period in Germany, to create some financial buffers again. The bus is nice and cosy. The tourist season is short, 3 to 4 months. And the winters here are dark, cold and humid. We talk for a while, do some suggestions, but keep our doubts whether this couple will ever be really successful. More dreamers than achievers. Tommy shows us a movie he made of the recent history of Chaiten. In 2008 there was the eruption of a volcano. Just before the outburst the whole populations was evacuated. With quite substantial government support the town is now being rebuild, but in our view this happens rather fragmented. 
The weather improved a lot. Tommy and Lotta advise us to visit Playa de Santa Barbara, which we do. It is a lovely bay, connected to the ocean. When we arrive we see dolphins close to the shore right away. And we also see many sea lions, playing with eachother. We walk along the beach. When we arrive at the hostel again, we once more de-aire the tube of the clutch. No clue how the air gets in. 
We walk around town to see whether you can still see the damage of vulcano eruption. Close to the river the signs are clearest, but also at the hillsides the naked trees (without any leaves)testify of the enormous powers that were released by the volcano. We drink and eat something in the bus when we return. Then we pack, we mail and app and we head towards the restaurant of yesterday on our motorbikes. It is much busier, but still no more than 10 guests or so. We eat a lovely fish of the day, merluce and are having fun by selecting music on youtube. Our lady friend / waitress knows most songs and sings them along. At a certain point in time we change to local songs and all the Chileans in the restaurant sing along. Harry dances with the waitress on one of the songs. Great atmosphere. At 11 pm a couple with two young kids enters the restaurant to have dinner. The man leaves again but he returns with something in between a ukelele and a guitar. He plays and sings and the waitress sings along. Great. Unfortunately we have to leave. We really made friends here and the farewell of the owner and the waitress is very dearly. 
The embarkment goes easy. At four points the motorbikes are secured with clamps. 
There are only chairs. We both take three so that we can lay down. Are curious whether we can sleep at all during this nine or so hours trip.

Monday December 7 Chaiten - Tamuco 223 mi
Bad luck. Half way the trip we have a stop and more passengers get on board. André is able to keep his three chairs, but Harry is obliged to take only one. Despite this we both sleep relatively well. We eat a sandwich and have two coffees at the ferry's bar. When we arrive at Puerto Montt at approx 10.30 am we move on right away. When leaving town Harry's clutch is still working well but at the first tollgate all the pressure is gone. He can stop, but driving away is difficult. He pumps like hell, builds some pressure and is able to ride on again. Remains the same whole day, but we make it. At first it is quite cloudy and cool. But during the day it is getting better. The landscape is a bit similar to Holland, lots of green and many cows. The end of the trip is nearing, we feel it in many ways. We are informed we have to deliver the motorbikes at a different place, but luckily still in Valparaiso. We look for a hostel in Tamuco. Two are full, but the third one has a place for us. We even each get our own room, which is appreciated after such a long time together. We have a good dinner despite the fact that not everything on the menu is available including the creme brulee which the waiter recommended.

Tuesday December 8 Tamuco - San Fernando 347 mi
Get up, shower, pack, breakfast, load and off we go. Same routine every day. We ride the ruta 5 to the north. It is a four lane toll road. Dull and every 50 miles or so there is a tollbooth, where we pay about USD 1. Harry is struggling with his clutch. The thing works for 15 minutes or so and after that it is gone for the rest of the day. Tollbooths are difficult. Changing gear down is a matter of kicking, but to leave again after you stopped is difficult. Often the engine stops because to depress the clutch is difficult. Somehow due to the fact the engine stops, the pressure seems to build somewhat. Harry is getting better all the time to circumvent the clutch problem, but nevertheless we regularly struggle. Well, tomorrow we are done with riding.
Along the way we see many people walking next to the road and also quite a few men on horses wearing a traditional poncho. Later we hear from an Australian woman with German ancestors and married to a Colombian that it is el dia del virgin. There seems to be processions everywhere in the country. As a kind of penitention people crawl, walk or ride horse towards the procession. We also talk a bit about our trip. We are invited to visit her in Valparaiso and when she and her girlfriend leave we get kisses since that is  the habit here according to her. Good habit we think. Along the road we see many foodstalls where they sell the local Queso (cheese). We also see two men 
with a fishing rod with big salmons on it trying to sell those.
Apart from this it is all about making miles. We stop at San Fernando. At the hostel we picked they do not open the door. The lady next door tries to call the owner. Mario, Mario please answer she begs to the phone. Does not work. At the next hotel they say they do not have a place for us, whilst according to us the hotel is almost empty. Well we do not look too clean and we do have a scent. The hotel across the street is almost empty too and they accept us. We quickly turn on the TV to see whether they have the match of PSV. They do broadcast five champion leaugue games but no PSV. Harry follows the game on wifi. After a very exciting match PSV wins and moves on to the next round. 
We have a good dinner with a very strong caiparinha. We need no more alcohol after this one.