zaterdag 29 augustus 2015

Hooverdam, Williams, Grand Canyon

Hooverdam
 
Grand Canyon
Sunset Grand Canyon

Nederlandse versie
Woensdag 26 augustus Las Vegas - Williams 390 km
Nog even op de motor over The Strip. Gaaf. Daarna de stad uit proberen te komen. Groene golven kennen ze hier niet, dus staan de meeste verkeerslichten op rood van de zeker 30 verkeerslichten die we moeten passeren om de snelweg te komen. Het is zwaar bewolkt en dat is om te rijden wel lekker. Desondanks is het 's ochtends om 9 uur al 30 graden. We rijden naar de Hooverdam. Er staat een indrukwekkend monument voor de 98 mensen die zijn omgekomen bij de bouw van de dam. Het is een beeld van een high scaler, mannen die dynamiet op de bergwanden aanbrachten en daarna de rotsstukken lossloegen. Opvallend feit: dode nummer 2 in 1922 was vader Tearney en in 1935 was dode nummer 96 zijn zoon.
André 2 - Harry 1: André heeft voor de tweede keer zijn motor laten vallen. Hij dacht even snel zijn motor te parkeren naast die van Harry bij een van de parkeerplaatsen bij de Hooverdam. De oorzaak is niet geheel duidelijk (standaard niet goed uit, motor te schuin), maar opeens lag André met zijn motor op de grond. Wederom gelukkig weinig schade. De meeste schade was nog bij Harry's motor, waar André tegen aan viel: de jerrycanhouder verbogen (later deed de rubber tenthamer weer wonderen).  
Voortdurend de dreiging van donkere wolken, maar aanvankelijk nog droog. We lunchen in Kingman. Het plaatsje ligt aan de Route 66. We besluiten een stuk van Route 66 te rijden, bijna 200km. Mooie rustige tweebaansweg. Vlak langs de weg loopt een spoorbaan en we zien weer één van de gigantische goederentreinen. Drie locomotieven er voor en een lange rij wagons waar de containers twee hoog opgestapeld zijn. De machinist ziet ons en laat zijn stoomfluit bij wijze van groet voor ons loeien.
Vlak na het verlaten van Route 66 suggereert André vanwege de steeds donker wordende wolken regenkleding aan te trekken, maar Harry denkt dat ze de 60 km tot Williams nog wel redden. Niet dus. Vijf kilometer verder regent het pijpenstelen en binnen de kortste keren zijn we allebei drijfnat. De druppels lijken hier groter dan thuis. Als verzopen katten komen we aan in Williams. We gaan op zoek naar een motel om hier drie nachten te blijven. Eén dag gebruiken we om op en neer te rijden naar de Grand Canyon (een uurtje enkele reis), de rest van de tijd gebruiken we onder andere om te wassen en het vervolg van onze reis te plannen. 's Avonds lekker Italiaans gegeten met een lokaal gebrouwen biertje. Er was ook een live artiest, die onder andere Wish you were here van Pink Floyd speelde. Een nummer met voor Harry een bijzondere herinnering, maar in de huidige omstandigheden ook van toepassing.

Donderdag 27 augustus Williams 0 km
Eindelijk. Een echte rustdag. Nou ja, rust. Vanmorgen eerst allerlei zaken geregeld. Een nieuwe blog geplaatst, een helikopter vlucht over/door de Grand Canyon geboekt, en tickets voor een honkbalwedstrijd in Phoenix gekocht. Daarna een wandeling door Williams. Leuk plaatsje. Vol met Route 66 memorabilia. En mooie spreuken overal. De meeste totaal politiek incorrect, mannenhumor noemt André dat. Op het herentoilet las Harry gisterenavond: if your hose is short and your pressure is weak, step close when you take a leak.
André doet 's middags een dutje. En Harry gaat zich inlezen op Mexico en oriënteert zich op de te volgen route. Hij wordt daar wel een beetje nerveus van. Tot heden was het vooral een warming up, vanaf Mexico begint de echte uitdaging. Ander, meer onvoorspelbaar verkeersgedrag, grote kans op forse regenbuien en eventueel stormen/orkanen, risico van overvallen neemt toe (rijden in het donker en kamperen wordt afgeraden) en nog veel meer opwekkend nieuws. Waar zijn we aan begonnen? Nou, we zien wel. Soep wordt vast niet zo heet gegeten. Maar wel opletten. Toch een wat vervelende kriebel in de onderbuik. Met de microwave van het motel een heerlijke maaltijd: groenten met garnalen en een heerlijke saus. En een fles witte wijn om het weg te spoelen. Daarna elkaar moed ingesproken. 

Vrijdag 28 augustus Williams - Grand Canyon - Williams 190 km
Om half twee werden we allebei wakker omdat onze buren een zodanig goed gesprek  voerden dat ze bijna met bed en al door de muur heen kwamen. Onze bewondering nam toe toen ze dat gesprek om zeven uur herhaalden. Na luidruchtig commentaar van onze kant werden hun activiteiten gestaakt.
In de krant vanmorgen: noodtoestand uitgeroepen in de staat Florida vanwege de tropische storm Erika. Weliswaar hier nog een heel eindje vandaan maar het doet ons nogmaals beseffen dat het seizoen van stormen en orkanen is aangebroken. 
Voor André de eerste en voor Harry de derde keer naar de Grand Canyon. We beginnen met een helikoptervlucht. Voor André is op deze manier de eerste indruk van de Grand Canyon overweldigend. We vliegen 30 minuten en genieten van elke minuut. Daarna gaan we het park in en lopen bijna 20 kilometer van de Rim Trail, dus langs de rand van de canyon. Bijna iedere stap geeft een nieuwe blik op de niet te bevatten grootsheid van de  canyon. Dat dit heeft kunnen ontstaan door het uitslijpen van een omhoog gedrukt landschap door de Colorado rivier in het tempo van de dikte van een papierblad per jaar. We maken ontzettend veel foto's en genieten van het landschap en het aanwezige publiek. Ook de in de canyon levende condors laten zich zien en worden door ons uitgebreid gefotografeerd. Je kan ook door de kloof heen lopen (1 dag naar beneden en twee omhoog), maar we besluiten dat we dat bewaren voor onze volgende tocht (met de Harley een rondreis door de USA). Uniek, overweldigend, groots, niet te bevatten afstanden voor wat betreft breedte en diepte van de canyon. We worden verwend inzake het weer. Waren er rond het middaguur nog wat dreigende wolken, in de loop van de middag verdwijnen die grotendeels en is er sprake van zeer helder zicht. En aan het slot van de dag worden we nog getrakteerd op een mooie zonsondergang en tegelijkertijd op een bijna volle maan.
We moeten in het donker terugrijden naar Williams. Dat is geen pretje en zeker niet als je gewaarschuwd bent voor het oversteken van het ruimschoots aanwezige wild (wapiti en hert). Als dat gebeurt, ben je als motorrijder kansloos. We worden nog eens bevestigd in onze afspraak om in principe niet in het donker te rijden. Maar we komen gelukkig zonder problemen in Williams aan en gaan nog snel een hapje eten. We drinken iets te veel wijn, maar hebben  daardoor wel een goed gesprek. Na het delen van wat persoonlijke beslommeringen duiken we moe maar voldaan ons bedje in.

 English version
Wednesday August 26 Las Vegas - Williams 242 mi
One last drive with the motorbike across The Strip. Awesome. Then we tried to get out of the city. Not an easy thing. We crossed about 30 trafficlights and we had to stop at most of them. In Holland we have green waves, but here all trafficlights seem to operate individually.
It is heavily clouded, but that is not so bad when you are on the road. Despite the clouds it was already 86 degree F at 9am.
We go to the Hooverdam. There is an impressive monument for the 98 people that died when working at the dam. The statue represents a high scaler! They put the dynamite in place whilst hanging at a rope and cut off the rocks afterwards.  Peculiar fact: Dad Tearney was in 1922 one of the first who died and his son was in 1935 number 96.
The score is André 2 - Harry 1: André dropped his motorbike for the second time. He quickly wanted to park his bike next to Harry at one of the parking lots at the Hooverdam. The cause is not totally clear (jiffy stand not correctly placed or motor just over its tipping point because of a unlevel road), but suddenly André and his motorbike were on the ground. Fortunately the damage was again limited. The biggest harm is at Harry's bike which André hits when he falls: one of his panniers is distorted (but later that was solved by using the tenthammer).
There is a constant threat by the clouds. They get darker and darker, but it is still dry.
We lunch at Kingman. This small city lies at Route 66. We decide to drive part of Route 66, about 120 miles. Nice, two lanes road. Close to the road is a railroadtrack. One of those enormous freighttrains is approaching us. Three locomotives and a long row of wagons on which containers are stacked two up. The engineer sees us and blows his horn.
Just after leaving Route 66 André suggests to put on our raingear. But it is only 40 miles to go and Harry proposes to continu without. Mistake. Three miles later it starts to rain and five miles later it is pouring. We get totally wet. Until we arrive in Williams it keeps raining. We quickly select a motel, get our wet cloths off and take a hot shower to warm up again. We plan to stay here three nights. One day we will use to visit the Grand Canyon, about an hour drive. The rest of the time we will use to prepare the remainder of our trip and to do some washing.

Thursday August Williams 0 mi
Finally. A real day off. Well, let's say a day not on the motorcycle. Since we are quite busy. We finish our latest blog, we booked a helicopterflight across the Grand Canyon for tomorrow and we bought tickets for a baseball game on Saturday in Phoenix. After that we strolled through Williams. A nice little place full of Route 66 memorabilia. And plates with nice sayings everywhere. Most of them politically totally incorrect, but according to André most of them are typical humor of men. In the men's room Harry read: if your hose is short and your pressure is weak, step close when you take a leak.
André takes an afternoon nap. And Harry starts to read about Mexico and is investigating which route to take. Harry gets a bit nervous of this. So far it was a walk in the park, but now it becomes more serious. Traffic in Mexico is more streneous, high risk of some serious rainfall and potentially storms/hurricanes, risk of robberies (advice is not to drive in the dark and not to camp) and much more stimulating news. Second thoughts. Why do we actually want to do this? Not sure. Well, let's go and see what the reality is. Probably less worse than it looks like, but we need to be even more careful. Nasty itch in the belly. Both of us have never been there, that is part of the story.
We have a nice microwave meal: vegetables and shrimps with a good sauce. And a bottle of white wine to wash it away. The rest of the evening we tried to encourage each other.

Friday August 28 Williams - Grand Canyon - Williams 119 mi
At 1.30am we both wake up since our neighbours are having such a good conversation that their bed is almost coming through the wall. Our admiration increases when at 7am they seem to have a similar conversation. We give our comments loud and clear after which they stop their activities.
In the newspaper this morning: state of emergency declared for Florida ahead of tropical storm Erika. Not really next door, but it does make us aware again that this is the season for tropical storms and hurricanes.
We go to the Grand Csnyon, about an hour drive from our home base in Williams. André's first and Harry's third time. We stsrt with the helicopterflight. What a way for André to get his first impression from the Grand Canyon! We fly for 30 minutes and enjoy every minute of it. After the flight we go into the park and walk approx 12 miles of the Rim Trail, at the south side of the Canyon. Almost every step gives you a new look at the difficult to grasp grandeur of the canyon. 
At first the land was pushed upwards and after that the Colorado river created the canyon by grinding it out at a pace of the thickness of paper a year. We take a lot of photo's and enjoy the landscape as well as the people visiting this place. We also see the condors that live in the canyon and we take numerous pictures of them. You can walk to the other side of the canyon (1 day down, 2 days up) but we decide to save this for our next trip (a tour around the USA on our Harleys). Unique, overwhelming, amazing and difficult to experience distances of the width and depth of the csnyon.
We are pretty lucky with the weather. At noon there were still quite some clouds, but they largely disappear and we have a very clear sight. And at the end of the day we have a beautiful sunset and at the same time a full moon!
We need to drive back to Williams in the dark. That is no fun especially not after all the warnings of the rangers about road crossings by elk and deer. In the dark they are difficult to see and on the motorcycle you are extremely vulnerable in case of a collision with them. So, yes we should avoid riding in the dark as much as possible. But fortunately we arrive safely in Williams and we quickly go out for dinner. We drink a bit too much wine, but it leads to a good conversation on all the personal issues we still carry with us. Tired but very satisfied we go to bed. 


donderdag 27 augustus 2015

Bryce Canyon en Las Vegas


Koosharem

Bryce Canyon

Las Vegas

Nederlandse versie

Zondag 23 augustus 2015 Allred Flat Bridger – Ephraim 469 km

We hadden ons voorbereid op een wat saaie rijdag vanaf de regio Salt Lake City op weg naar Bryce Canyon. In totaal meer dan 800 km te gaan. Het land is verlaten, vlak en doet dienst als graanschuur. Lange rechte wegen die in het niets lijken te verdwijnen en je verleiden om je gedachten te laten gaan. Een gedachte is de uitspraak van een groupie: “You are living my dream.” Dat kan natuurlijk niet. Iedereen heeft zijn eigen droom en voorstelling daarvan. Dat zal je zelf waar moeten maken. Ook valt het billboard op van een tandarts: Give yourself a perfect smile for your selfie! Huh?
In het reflecteren zit duidelijk een gevaar, omdat er nadrukkelijk gewaarschuwd wordt voor overstekend wild. Een waarschuwing die overbodig is omdat je de herten naast de weg kunt tellen. Dus toch maar de aandacht richten. Het landschap verandert in bos en bergen en weer in vlak land. Het is weer warm en op een gegeven hebben we genoeg van het rijden. Bij een motel informeren naar de prijs. Een oude vrouw die nagenoeg onverstaanbaar is geeft aan $ 85 met creditcard en $ 80 zonder. Omdat we vragen waar alle tentoongestelde bekers van zijn gaat er nog $ 10 af én krijgen we betere kamer. We geloven dat de vrouw ons vertelt dat de bekers zijn gewonnen met een tinckerpaard dat drie keer wereldkampioen is geworden, maar dat zullen we nooit zeker weten.
De kamer is een verademing. Ruim, goede bedden, echt sanitair. En aan de overkant ook nog een Wallmart. We kopen prefab avondeten en kunnen dat buiten opeten. Het is eindelijk eens zwoel.
Er zijn nog twee gasten. Als de één klaagt over de loslopende kat, antwoordt de ander dat hij zowel een revolver als een geweer bij zich heeft zodat als de kat een probleem is …...... Tot we in slaap vallen wordt er niet geschoten dus wellicht is de kat er nog.

Maandag 24 augustus 2015 Ephraim – Bryce Canyon 260 km

We rijden naar het zuiden en het wordt steeds warmer. Harry wordt steeds vrolijker. Boven de 30 graden komt het uit. Bij een tankstop in Koosharem (zo maar een plaatsje in een streek die zeer verlaten oogt) lopen we de Grass Valley winkel in en worden begroet door een aardige vrouw die informeert naar hoeveel we hebben getankt. Zelf gaat ze niet kijken en een apparaat om het binnen af te lezen heeft ze niet. Tsja, zegt ze, we zijn hier nog ouderwets. In de winkel hebben ze “a little bit of everything.” We drinken er koffie. André koopt er scheermesjes en we zien dat het ook het postkantoor is met een wand vol koperen brievenbusjes.
Als we naar buiten gaan komt de eigenaar van de winkel naar buiten voor een praatje. Hij heeft in de jaren 60 in Berlijn gewerkt, missiewerk voor de Mormonen. Een aardig volk die Duitsers. Aan de oorlog konden ze ook niet zoveel doen. De economische crisis moest een uitweg vinden. Het enige dat de Amerikanen bij het bombarderen van Duitsland waren vergeten was om door te vliegen naar Rusland. Zo hadden heel wat problemen voorkomen kunnen worden.
Zijn vader was postmaster maar vanwege regelgeving mocht hij dat niet worden. In 1983 zag hij echter zijn kans schoon om postcontractor te worden en zo toch zijn “eigen” postkantoor annex winkel te starten. De vrouw in de winkel had ons al ingefluisterd dat ouderwets zijn ook betekende dat als iemand zijn sleutel of nummer van zijn box was vergeten hij gewoon het kantoor kon binnenlopen en dan geholpen werd. Met warme gevoelens rijden we verder.
In het park Bryce Canyon zoeken we gelijk een camping. Hup tent op, rotzooi er in en naar de viewpoints. Wow. Je moet even goed kijken om te zien wat het is. Het zijn bouwwerken in rood steen die zijn achtergebleven nadat de rest door water was weggespoeld. Er zit een structuur in en je kijkt er van bovenaf in. De bijnaam Bryce Amfitheatre is passend maar dan wel een heel groot theater. We dalen een stukje in het theater af. Het is moeilijk te stoppen omdat achter iedere hoek er weer een prachtig uitzicht ontstaat. Met veel anderen genieten we van de zonsondergang.

Dinsdag 25 augustus 2015 Bryce Canyon – Las Vegas 416 km

Als je de zonsondergang bekijkt moet je ook de zonsopgang bekijken. We zetten de wekker om 6.00 uur maar daarvoor horen we al mensen opstaan en auto's vertrekken. Wij lopen naar sunrisepoint. Het nieuwtje is er echter af maar een nieuw hoogtepunt bestaat uit een douche. We staan er, ieder apart hoor, onder en komen er achter dat we twee muntjes er in moeten gooien en we er maar ieder één hebben. André kleedt zich weer aan en haalt extra muntjes.
Van Bryce rijd je zo Zion National Park in en dat is ook weer prachtig. Wat een schoonheid kan er toch in de natuur zitten. Je blijft er geboeid naar kijken. Om bij te komen vinden we een restaurant met Aziatisch eten. Heerlijk. Terug op de motor is de temperatuur opgelopen tot 35 graden en op weg naar Vegas wordt de 41.5 aangetikt. Er staat heel veel wind en we worden op de Highway heen en weer geslingerd. Nou ja je moet er wat voor over hebben om onder te duiken in Vegas.
André kijkt zijn ogen uit bij het inrijden van Vegas. Dit is het beeld dat je van kleins af aan voorgeschoteld krijgt en dan klopt het nog ook. Heel veel wegen met heel veel afslagen, veel hoge gebouwen en continu vliegtuigen en helicopters boven je. Van het motel lopen naar Vegas Boulevard ofwel de strip. Het is allemaal fake maar ongelooflijk leuk om te zien. Overal wordt je uitgenodigd om naar binnen te gaan, enorme lichtgevende billboards met aankondigingen van optredens van topartiesten, dj's en musicals en veel mensen op de straat die zich vergapen aan al de gebouwen uit Parijs, Venetië (met gondels en al), de beroemde hotels zoals het Bellagio, de schaars geklede meiden of gespierde mannen waar je mee op de foto kunt, straatartiesten en nog veel meer. Het is een circus maar wel een heel leuk circus. Moe van het rijden, lopen, rondkijken nemen we nog wat junkfood en zodra we in het motel komen gaan we onder zeil. Wat een dag!
 
 English version

Sunday August 23th Allred Flat Bridger – Ephraim 293 mi

We prepared ourselves for a dull ride from the Salt Lake City region to Bryce Canyon. In total over 500 mi. The land seems abandoned, flat and serves as a providor of corn. Long straight roads which seem to disappear into nowhere end and tempt you to gather your thoughts. One thought is the saying of a groupie: “You are living my dream.” Off course that is impossible. Everyone has his own dream and reflection of it. You will have to fulfil it yourself. Also the billboard of a dentist draws attention:
Give yourself a perfect smile for your selfie! WTF?
To reflect when riding is hazardous because there are signs about wildlife crossing. The warning is oblivious because you see a lot of roadkills, especially deers. So focus! The bare land gives way to forest and mountains and again to bare land. It is hot and suddenly we call it the day. In a motel we inform about the price. An old woman which we can hardly understand “says” $ 85 with creditcard and $ 80 cash. We inform about all the trophy's in the house and suddenly the rate is $ 70 cash. We believe that the old woman tells us that the trophy's are won with a tinckerhorse which was three times world worldchampion, but in what discipline we will never know.
The room is perfect. And opposite there is a Wallmart. We buy prefab food and can eat it outside. Finally it is warm enough. There are two other guests. When one complaints about a cat, the other answers that he has a gun and rifle so if the cat is a problem ….... Till we fall asleep there is no shooting so the cat probably survived.

Monday August 24th 2015 Ephraim – Bryce Canyon 162 mi

We go south and it keeps getting hotter. Harry cheers up with every degree more. It gets 30 degrees. In Koosharem (just a village in a desolate landscape) we stop for fuel. In the store Grass Valley we are welcomed by a friendly woman who informs what we have to pay for gas. She cannot check our honesty and doesn't go outside to see for herself. Well, she says, here we are still oldfashioned. In the shop they have “a little bit of everything.” We drink coffee. André buys razorblades and we see that the store is also a postoffice with a wall filled with copper postboxes.
When we go outside the owner of the shop informs about the panniers and tells his lifestory. He has worked in the sixties in Berlin as a missionary for the Mormons. Friendly people those Germans. In fact they can not fully be held responsible for the war. The economic crises had to come out in some way. But what America did wrong was not to bomb Russia after they bombed Germany. In this way many problems could have been prevented. We just listen and do not comment.
His father was postmaster but his son couldn't become one despite the fact he worked in the shop since 1965 when he returned from Germany. In 1983 he saw his opportunity to become a postcontractor and so to start his own shop with postoffice. The woman in the shop had already told us that oldfashioned also meant that if anyone forgot his key or number of his box he could go in the office and would be assisted. We leave with warm feelings.
In the Bryce Canyon Park we find a campground. Quickly we put up the tent, throw all our stuff in it and go to the viewpoints. Wow. You have to look twice to see what it is. At first it looks if they are buildings in red rocks, but it is the opposite: they are leftovers because the water has washed out the other parts. A kind of geometrical structure is left and you look into it from above. The knickname Bryce Amfitheatre fits well but then in the sense of a giant theatre. We descent a while and it is hard to stop because at every corner there is a new fenomenal view. With many others we enjoy the sunset.

Tuesday August 25th 2015 Bryce Canyon – Las Vegas 260 mi

If you enjoy sunset you als also have to see sunrise. We rise at 6.00 but we hear already people setting off. We walk a trail to sunrisepoint. It is nice but the new highlight is the shower. We stand in the shower (separately) and notice that you must have two tokens in stead of one. Grrrrr. André puts his cloths back on and solves the problem.
From Bryce to Zion National Park is only a short distance.This park is also beautiful. What a beauty nature can bring. It keeps you fascinated. For lunch we find a restaurant with Asian food.
Back on track the temperature has risen to 86 F and on the way to Vegas we hit 108 F! A strong wind is blowing and we are tossed and turned on the highway. Oh well you must earn your visit to Vegas.
André is flabbergasted when we approach the city. This is the picture we see from our childhood and it is true. Many roads with many exits, much traffic, high buildings and continuously planes and helicopters in the air. From our motel we walk to Vegas Boulevard, the strip. It is all fake but incredibly nice to see. Everywhere you are being invited to come inside, enormous illuminated billboards which try to attract your attention to all kind of shows: singers, illusionists and dj's and so on and so on. A lot of people walking along The Strip, impressed by all the copies of buildings from Paris, Venice (with gondolas), the famous hotels such as Bellagio, the scarcely dressed girls and the too muscled men with whom your picture can be taken, streetartists and a lot lot more. It is a circus but a very nice one. Tired of riding, walking, looking around we settle for junkfood and as soon we arrive in the motel we fall on our beds and sleep. What a day!
 

maandag 24 augustus 2015

Van Jasper naar Yellowstone



Colombia Icefields tussen Jasper en Banff

Mammoth Hot Springs Yellowstone

Bison




Nederlandse versie
woensdag 19 augustus Boulder Creek - West Glacier 440 km
Na wederom een koude nacht (op 1700 meter hoogte lagen vlakbij de camping nog sneeuwresten) vanmorgen lekker kunnen douchen. Blijkt dat we toch nog niet zo bruin zijn als we dachten.
Om 10 uur weer on the road. Eerst nog een stuk door de Rockies. Mooi. We kunnen flink doorrijden. Onbewolkte hemel, voor het eerst, we warmen lekker op.  In Longview stoppen we voor koffie. Een beetje een cowboytown. Veel ongeschoren koppen. En heel veel Harleys. Maar onze motoren trekken overal veel bekijks. Altijd een praatje: of over onze bijzondere bagagedragers of over de grote hoeveelheid bagage of simpelweg where do you come from and where are you going to. Iedereen even hartelijk, ook hier. We worden wat vreemd aangekeken als we alleen  koffie willen. De andere bezoekers zitten al aan het bier. We worden bediend door een chick met naveltruitje en cowboylaarzen. 
Als we het dorpje verlaten worden we door borden gewaarschuwd voor gusty winds. Zal wel voor een ander jaargetijde bedoeld zijn. Maar even later moeten we stevig sturen om de motor op het rechte pad te houden. We hangen echt schuin tegen de wind aan. 
Zo rijden we een uur of twee. Dan gaan we richting de grens. Die Amerikanen zijn aan de grens vaak lastig. Gaat echter redelijk vlotjes. Is in de bergen van Montana toch anders dan op het gemiddelde Amerikaanse vliegveld. De dame in functie vraagt nog wel of we medicijnen, drugs of alcohol hebben (nee natuurlijk, behalve een meer dan gevulde huisapotheek, maar dat zal ze wel niet bedoeld hebben) en ze wil graag weten wat er in de witte jerrycans zit (camping gear) en dan mogen we door. Lees nog op een bord dat Canadese houtblokken niet ingevoerd mogen worden en teruggebracht moeten worden naar Canada. Ze zijn hier (terecht) heel bezorgd voor de import van plant- en dierziektes. 
Rijden dan nog een stukje door Montana, voordat we beginnen aan de Road to the sun. Een 80 km lange route die zijn weg vindt tussen aan de ene kant de Rocky Mountains en de andere kant het Glacier National Park. Schitterende weg, al hebben we de pech dat het behoorlijk mistig is. Met de zon meekijkend zijn er echter af en toe nog fraaie vergezichten. We genieten ook van de smalle slingerweggetjes en we hopen dat de opnames met de gopro een beetje gelukt zijn. Ontmoeten onderweg nog een andere motorrijder, Forrest, en wisselen blogadressen uit (Mac's Big Lap is de zijne). Vlak voor we het park verlaten staan er opeens allerlei auto's stil en ja hoor vlak langs de weg weer twee black bears. Voordat we onze camera in stelling hebben kunnen brengen (gaat op de motor niet zo snel), zijn ze alweer tussen de bomen verdwenen. Beren zijn hier gewoon een dagelijkse realiteit. Horen we 's avonds op de camping ook nog eens van onze buurman. Terry, dat is zijn naam, is één van die kerels zoals je die hier wel vaker tegenkomt. Loners die over de hele USA hun geluk zoeken. Hij heeft vroeger in Alaska gewerkt, daarna 8 jaar bij familie in Florida gezeten en werkt deze zomer in Montana als onderhoudsman in de lokale supermarkt. Woont in een klein tentje op de camping en luistert in zijn auto naar de autoradio. Vraagt bij aankomst of wij geen kinderen hebben, want zijn vorige buren hadden een baby die hem 's nachts wakker had gehouden. Komt even later met twee heerlijke ijskoude biertjes aanzetten (Wild Huckleberry, een lokale specialiteit). Terry mag deze winter bij de supermarkt blijven (voor de helft van het aantal uren want in de winter is het hier uitgestorven, terwijl het nu zo druk is als op een zomerse dag op de Veluwe) en hij mag van iemand voor usd 400 een cabin huren met electra en douche. Maar goed, het ging over beren en dan komt het verhaal van de tweede tent die hij heeft staan. Hij was met een vriend in het Glacier NP gaan vissen. En die vriend had een tent op een camping daar. Bij terugkomst lag de tent helemaal plat. Bleek er een grizzly bovenop gesprongen te zijn omdat er nog een wikkel van een snickersreep in lag. Die vriend wilde daar niet meer blijven, heeft zijn tentje meegenomen naar de plek van Terry. De vriend is inmiddels vertrokken en Terry heeft de tent met de duidelijke berensporen gekregen. Een beetje warrig verhaal? Tsja, zo is Terry!

donderdag 20 augustus West Glacier - Gardiner 614 km
Onze campingkeuze had plussen en minnen: goed sanitair, douches en voor het eerst zelfs een plek om de vaat te doen. Grote min was dat er vlakbij een treinspoor is, waar zo'n beetje om de twee uur (ook 's nachts dus) een trein voorbij komt, waarbij de machinist het nodig vindt langdurig aan een soort misthoorn te hangen.
We zijn vlot op weg. Eerst nog tussen de bossen, bergen en meren (André had weer eens de afstand tot het volgende benzinestation verkeerd ingeschat, maar we rijden inmiddels rond met een reservevoorraad van 16 liter, dus we komen niet zo snel meer in de problemen), maar daarna op een grote vlakte. De temperatuur loopt snel op tot een graad of dertig en dat gevoegd bij een vrij sterke wind geeft het gevoel dat je geroosterd wordt. Net als gisteren hangt er voortdurend een soort mist, de zon wordt er door gesluierd en het uitzicht beperkt. 
Montana lijkt een godvrezende staat, overal kerken. Maar Harry heeft net in een boek van Charles Groenhuijzen gelezen dat het kerkbezoek de laatste jaren snel terugloopt in de USA, al is het nog wel steeds politiek correct om te stellen dat je tot een geloofsgemeenschap behoort. Je ziet vele verschillende soorten kerkgenootschappen, maar de leukste tot nu toe is toch het kerkgenootschap van the little brown church, dat inderdaad een bruin gekleurd kerkgebouw heeft.
Tussen de middag eten we bij een leuk zaakje in Helena. Bij het wegrijden worden we uit een voorbijrijdende pick up truck door een meid van een jaar of 20 toegeroepen: he guys, you are awesome!! Goed voor ons ego, maar heeft waarschijnlijk meer met onze uitrusting te maken. André heeft Harry een nachtje niet-kamperen beloofd en dat geeft ons vleugels. We rijden uiteindelijk iets meer dan 600km en komen terecht in een luxe cabin met ieder een eigen slaapkamer. Op 1 kilometer afstand van de entree van Yellowstone, dus we kunnen morgen direct het park in. Vanmorgen overigens in de krant gelezen dat op 10/8 twee motorrijders in Yellowstone gewond zijn geraakt nadat ze in botsing waren gekomen met een overstekende beer. En verdraaid, vlak voordat we bij onze overnachtingsplek komen hebben we een vergelijkbare ervaring: een groot hert wil de weg oversteken als wij aan komen rijden. Het hert lijkt eerst nog te willen versnellen en voor Harry's motor te willen oversteken. Ze realiseert zich gelukkig net op tijd dat dat niet kan en keert zich om. Je schrikt je op zo'n moment te pletter. 


Vrijdag 21 augustus 2015 Yellowstone National Park 184 km
Gelogeerd in een lodge. Weinig uit en in te pakken en alles van stroom voorzien en weer contact met Nederland gehad. Beiden hebben we niet heel goed geslapen. Je zou bijna denken dat we de tent missen. Direct in het park een camping genomen, snel de tent opgezet en in vrije tijdskleding (het is 30 graden) de boel verkennen. Als Harry aan de ranger het voorval met de grizzly vertelt antwoordt hij dat je nog meer moet uitkijken voor bizons. Dat zijn de echt zware jongens. Het park is prachtig. Ook weer niet te vergelijken met wat we eerder hebben gezien. Bij Old Mammoth komt heet water uit de rotsen en neemt allerlei mineralen mee naar buiten die weer neerslaan. Zo ontstaat een prachtig schouwspel van kleuren, etages, stoom en stromend water. En dat alles van moeder natuur!



Niet om te genieten zijn de Japanse gasten. Ze zijn ongeduldig, gaan niet aan de kant en nemen alleen een foto als ze er zelf met iets van het park op staan. Naast de motor ligt een Japanse vrouw met een mondkapje op te slapen in een auto waarvan de motor en de airco aan staan.



Wij sluiten aan in een file en van de andere kant komt een bizon over de weg aan met auto's achter zich aan. André zet zijn motor af maar zodra de bizon zijn kant op komt start hij en rijdt snel door. Geweldige beesten, die bijna uitgestorven waren. Ooit waren er zes miljoen, na de dagen van Het Wilde Westen nog een paar dozijn. Nu weer duizenden. Bij de koffie met de zoveelste blueberry muffin worden we weer aangesproken door een Amerikaan die natuurlijk ook zo'n reis wil maken, maar gelijk vertelt dat dat van zijn vrouw niet mag. Op gravel zien we een motor vallen. Wij helpen de vrouw overeind en ze roept naar haar man, die van een afstand staat toe te kijken: I am allright! Tsja, zo kan het ook. Wel jammer dat haar polyester koffer een lelijke kras had. Daarover hoeven wij ons geen zorgen te maken. Onze jerrycans vertonen al gebruikssporen.
Verder zien we mooie landschappen, een mooie, heel diep uitgesleten canyon met bijzondere kleuren steen en na 328 traptreden (pfffff) een grote waterval.
De dag zit er dan al weer op. Het is gaan waaien en we zien de tent heen en weer zwiepen. Snel eten gekookt en onder het eten gaat het regenen. Prachtig getimed.
 
zaterdag 22 augustus Mammoth Hot Springs - Bridged Fred's flat campground  386 km
Na een onrustige nacht door een sterke wind die onze tent enorm deed klapperen, 's ochtends een lekker omeletje gegeten. Onze eierconsumptie valt tot heden mee. Doordat de kleinste verpakking veelal 12 eieren is, hebben we ze tot heden nog niet veel gekocht. Maar zowaar, gisteren een doosje van 6 kunnen scoren. 
Tijdens ons ontbijt liep er een elk over de camping. En toen we nog even in Mammoth Hot Springs koffie gingen drinken en internetten, liep er tussen de huizen een grote groep van een stuk of 20. Ze zien er heel onschuldig en aaibaar uit, maar de parkrangers  blijven waarschuwen, want het blijft wild en af en toe gebeuren er toch ongelukken. Blijft een bijzonder gezicht. Worden op de parkeerplaats weer aangesproken over onze reis, dit keer door een Australisch stel op leeftijd (ja, nog ouder dan wij) en hun Amerikaanse gastheer die hen door een flink aantal staten van de USA rondleidt. Motorliefhebbers en ze maken dan ook volop foto's van onze motoren. 
Vandaag de geisers in Yellowstone bekijken. Deze westkant van het park heeft een heel ander karakter dan de kant die we gisteren bezochten. Veel meer open vlaktes en diverse velden waar het rook van de geisers naar boven komt en af en toe ook kokend water wordt uitgestoten. We stoppen onderweg een keer bij zo'n kokende waterpoel en we gaan uiteraard ook op bezoek bij Old Faithful, de beroemdste geiser van Yellowstone. Elke 60 tot 90 minuten spuit er kokend heet water uit tot wel 60 meter hoog, daar tussendoor komt er continu rook uit de vulkaan. Veel toeristen, maar minder dan bij Lake Louise en echt bijzonder om te zien. Om Old Faithful heen zijn er nog wel een stuk of acht vergelijkbare geisers. 
Helaas hangt er nog steeds een soort mist, die echter geen mist blijkt te zijn, maar een soort rookgordijn. Door de vele bosbranden is er een grote rookontwikkeling, die helaas voor ons tussen de bergen blijft hangen en echte vergezichten bederft. Volgens een ranger van het park komt de rook van Idaho waar 1100 acres bos zou zijn verbrand. 
Na Old Faithful rijden we Yellowstone uit, we hebben er van genoten. Vanuit Yellowstone kom je direct in Grand Teton National Park. Harry is toe aan een toiletbezoek en we stoppen dus. Maar voor hij bij het toilet is, stopt er een auto en guess what daar komt het drietal waar we vanmorgen mee hebben staan praten weer aan. We moeten nogmaals op de foto, nu niet alleen onze motoren, maar ook wij. Pontificaal voor een bord van het park, zie bijgaande foto. Daarna kon Harry eindelijk naar het toilet. Het is een hele last die groupies.
Grand Teton hebben we helaas niets van gezien. Het moet een schitterende bergrug zijn en de pieken zijn ver boven de 3000 meter, maar we zagen niet veel meer dan schaduwbeelden door het ook hier aanwezige rookgordijn. Daarom maar een enkele foto en snel doorgereden. We gaan richting Salt Lake City. Met enige moeite vinden we een camping. Leuke plek, van de doorgaande weg vandaan. Maar geen douches en een pomp voor stromend water. Klinkt romantisch, is het eigenlijk ook, maar blijft toch behelpen. Ook hier wordt voor beren gewaarschuwd, dus we verzamelen weer alles en zetten het in gesloten jerrycans in het toiletgebouw.




 English version
Wednesday August 19 Boulder Creek - West Glacier 275 mi
After once again a cold night (we slept at 5000 ft, whilst close to the campground there was still some snow!) we had a great shower this morning. After the shower we must conclude that our tan is a bit less intense than we assumed.
At 10 am we are on the road again. At first still in the Rockies. But the roads are good and we progress quite well. Clear sky, for the first time, we warm up nicely. At Longview we have our coffebreak. Kind of a cowboytown. Most man are unshaved, wear the proper boots and hat. Lots of Harleys. But our motorbikes always draw attention. We often have a chat: about our special panniers, the size of our luggage or simply where do you come from and where are you going to. Everybody is friendly, also here. We get a strange look when we only order coffee, since everybody else is already drinking beer at 11 am in the morning. But we are served very friendly by a chick with a too short sweater and cowboyboots.
When we leave town there are signs that warn for gusty winds. We assume this is probably for another season, but within 15 minutes we have to work hard to keep the motorbikes on the right track. This lasts for about two hours. Then we approach the USA border. Always a bit nervous since these officers can be quite difficult. But this time it goes pretty smoothly. Apparently there is a difference between border control in the mountains of Montana and the average airport in the USA. The lady in charge does ask whether we carry medicine, drugs or alcohol (no of course, apart from a box full of medicine which we consider basic stuff), she is curious about what we carry in our white jerrycans (camping gear) and than we may continu. We see on a sign that Canadian logs may not be imported and must be brought back to Canada (understandable if you want to avoid the spreading of diseases). But we carry no logs so we can continu.
After crossing the border we continu for a while a nice mountain road into Montana, before we start with the Road to the Sun. A 50 miles drive between on one side the Rocky Mountains and at the other side the glaciers of Glacier NP. Awesome road despite the fact that we have bad luck since it is pretty hazy weather. However when we look back with the sun behind us, we still have fantastic views. The road is sometimes narrow with sharp curves. We hope the gopro shots will work out fine. Halfway we talk to Forrest, who is also making a tour on his motorcycle. We exchange our blog addresses (Mac's Big Lap is his blog).
Just before we leave the park the road is more or less blocked by cars. And yes, close to the road there are two black bears. We were able to see them, but could not take pictures. The bears disappear in the wood before we have properly parked our motorcycles and have our camera's ready.  We are simply not so fast when we are riding. Stop, park, unpack the camera, simply too much time.
Bears are here an everyday reality. Later that day our neighbour at the campground confirms that when we have a chat with him. His name is Terry, a type of guy that you see more often around here. Loners that try to earn their living somewhere in the USA. He worked for several years in Alaska, after which he went to family in Florida, where he stayed for 8 years. This summer he is the maintenance man in the local supermarket. He lives in a small tent on the campground and listens in his car to the radio. When we arrive, he asks whether we don' t have kids, since his previous neighbours had a young kid that kept him awake all night. Some time later he brings two lovely icecold beers (wild Huckleberry, a local special brand). Terry can stay the coming winter at the supermarket (only for half of the current hours since during the winter most people are gone) and he is looking forward to it. A tent is of course not sufficient to survive the winter in Montana, but someone rented his cabin to him with electricity and a shower for usd 400 a month.But ok, we were talking bears. Terry has a second tent. Once he had a friend with whom he went fishing in the Glacier NP. The friend had a tent on the camping in the park. When they returned from fishing the tent was totally flat. A grizzly bear had ruined it since the friend left the wrapper of a snickers bar in the tent!The friend did not feel comfortable anymore on that campground and joined Terry at his spot. The friend meanwhile left but Terry inhereted the tent with bearmarks. A bit of a jumbled story? Well, this is Terry our neighbour for one night.


Thursday August 20 West Glacier - Gardiner 384 mi
The campground has plusses and minuses: good restrooms, showers and for the first time even a place where you can wash your dishes! Big minus was the railroadtrack. Every two hours, also during night, a train passes and apparently it is required to blow the horn quite long and intensive. You seem to get used to it according to Terry but we did not.
Things worked well this morning and we had a relatively early departure ( which means 9 am against usually 10). At first between the forests, mountains and lakes (André had miscalculated again the distance to the next gasstation so we had a short stop to refill. Because we cary meanwhile approx 4 gallon reserve we do not run into problems that quickly anymore), but after that we drove on a large plain. The temperature quickly rises into the 80's and together with a relatively strong wind you feel roasted. Like yesterday there is still that foggy misty air, that blurs the sun and limits the view.
Montana seems to be a godfearing country. However Harry just read that the number of churchgoers is quickly dropping in the USA. Nevertheless it still consideredolitically correct to say that you belong to a church. There are many church societies in the USA. The funniest we have seen is the Society of the little brown church which indeed has a totally brown church building.
We have lunch in a little dinette in Helena. A chick of about 20 with piercings and green colored hair makes our day by yelling to us from the car window: he guys you are awesome! But perhaps it has more to do with our gear than with our looks.
Andre promised Harry not to camp tonight and all of a sudden riding is like flying. We drive almost 400 milies and end up in a nice cabin with two separate bedrooms and a combined restroom. At 1 mile of the entrance of Yellowstone, so tomorrow we drive directly into the world famous park.
This morning we read in Terry's newspaper that on August 10 two motorcyclists got hurt when they had a collision with a bear which unexpectly (and probally not using a X crossing) crossed the road. And today just before we arrived in Gardiner we had a similar experience: a big deer was planning to cross the road. When the deer saw Harry on his motorbike it tried to accelerate, but just in time it realised that it was impossible to cross before the bike and the deer turned. A real good test to see whether your heart is still functioning.


Friday August 21th 2015 Yellowstone National Park 115 mi
At the entrance of Yellowstone we took a lodge. Not much to handle, everything charged and contact with Holland. Unfortunately we didn't sleep that well. You almost suspect that we miss our tent. When Harry tells the story with the grizzly to a ranger, he answers that you certainly must look out for the bisons. That are the real hard fellows. After the entrance we take a campground, the luggage in the tent and in our freetime clothing (it is 30 degrees) on tour. The park is awesome. It is not to compare with other things we have seen. At Old Mammoth hot water comes to the surface and takes all kinds of minerals with it. It is good for a spectacular show with colors, different levels, steam and running water. All from mother nature!



One of rare things we don't enjoy are our Japanese guests. They are impatient, impolite and take only a picture of the park in a selfie. Next to the bikes a Japanese woman is sleeping with a mouthcap on in a car that is running with the airco at full speed.



We have to brake and the reason is that from the other side a enormous bison slowly walks over the road. André turns off the ignition, but when the bison comes his way, he starts and is gone. In the old days there were about 6 million of them. After the era of The Wild West only a few dozens were left. Nowadyas there are thousands again.

With coffee in our hands and one of the many blueberry muffins an American tells that he would like to make a trip like ours, but he adds frankly that his wife doesn't agree. We see a bike tumble and when we help her (!) on her feet she yells to her husband who is looking from a distance sitting on his bike: I am allright. Everything is possible. A pity that her pannier has a deep scratch. Fortunately we don't have to worry about something like that. Our panniers are already scratched.
Furthermore we see beautiful landscapes, a perfect deep cutted canyon with special colors and after descending a few hunderd steps of a staircase a majestic waterfall. Yes, and we had to climb 328 steps also.
We have to go back to the campground and see the tent is shaking because of the strong wind. We make our dinner immediately and when we are eating it begins to rain. Perfectly timed.
August 22 Mammoth Hot Springs - Bridged Fred's flat campground 241 mi
After a restless night due to a strong wind (our tent was making an enormous noise), we had omelet vor breakfast. Our eggconsumption is still quite low. Before we left we thought that. We would have egg in all kind of variations almost everyday. However often the smallest package is already 12 eggs and that is simply too much to carry on our bikes. But yesterday we scored a package of 6.
During our brakfast there was an elk on the campground. And when we later on went for a coffee and some time on the net in Mammoth Hot Springs we saw a big group of at least 20 between the houses. They seem so relaxed and approachable. But the rangers keep warning you, since they remain wild animals with sometimes unpredictable reactions. Also this season there have been several casualties (taking selfies with an elk seem to be one of the causes). Remains a special view, these animals grazing on the lawns of a town. At the parking lot we are approached again by some people. This time an older Australian couple (even older than we) who are shown around across several US states by an American friend and they will return him the favour when he comes to Queensland next year. Motorbikers themselves too, and they take quite some pictures from our bikes.
Today we go for the geisers of Yellowstone. The west side of the park is totally different from the part we visited yesterday. Much more open plains and several places where you see the smoke coming up. We make a stop to have look at ond of these boiling pots and we visit of course also the famous Old Faithful. Every 60 to 90 minutes boiling water spurts out of a small vulcano opening up to 180 feet in the air. The opening is constantly smoking. There are at least 8 other similar geisers in that area. There are a lot of tourists but somehow it is more natural and it does not hinder us as it did at Lake Louise.
Unfortunately there is a still a kind of fog, but according to the rangers and the newspaper it is not fog, but smoke due to the many wildfires. According to one of the rangers there is a wildfire of 1100 acres in Idaho, which is ond of the main causes for the smoke.
After Old Fsithful we drive out of Yellowstone, we loved it. From Yellowstone you go directly into Grand Teton Natural Park. Harry needs a toiletstop. We stop but before he can go, there stops another vehicle and guess what there are the three people we met this morning. They want more photo's, now including us too. We must pose in front of the Grand Teton NP sign (see picture). Finally Harry can go to the toilet. It is not an easy life when your groupies start to chase you.
We did not see a lot of Grand Teton. It must be wonderful, but it was all covered in smoke. We continu in the direction of Salt Lake City. With some effort we find a campground. Nice spot, at dome distance from the main road. But no showers and a pump (25 turns before the water comes out). Sounds romantic, it is romantic, but it is far from comfortable. Also here bear warnings, so we collect everything again and put it in the restrooms since there is no other place to store it safely.

vrijdag 21 augustus 2015

Van de kust naar Jasper / Banff

Mount Robson 70 km voor Jasper





 


Medicine Lake vlakbij Jasper


Nederlandse versie

Zaterdag15 augustus 2015 Prince Rupert – Fraser Lake 594 km

Opgestaan, gedoucht en weer teruggelopen naar het hotel waar het water al weer aangesloten was. Spullen allemaal verzameld (klinkt eenvoudig maar is het niet) en over de Yellowhead Highway terug gereden naar Kitwanga. Het was kkkkoud, maar na een uurtje steeg de temperatuur en brak zelfs de zon door. Met een stop bij inmiddels ons geliefde keten Tim Hortons doorgereden en doorgereden. De bergen maakten plaats voor hoogland dat her en der bewerkt werd en begraasd. Bij onze andere geliefde keten Subway gestopt voor een hartversterking en maar weer door. Plotseling regen en we raken elkaar kwijt. Harry stopte om zijn broek over zijn laarzen te doen (anders loopt het water erin) en toen André hem miste en zijn regenpak half aan had, zag hij Harry voorbij komen. Nou ja je zit op dezelfde weg dus ergens pikten we elkaar weer op. Het zou eigenlijk een wat saaie dag worden om te beschrijven (niet om te rijden) tot dat Harry bij aankomst op de camping een bochtje over gravel wilde maken en onderuit ging. Hij kroop gelijk onder het kolos uit en wuifde naar de campingeigenaar dat alles oké was. Nadat we uitgelachen waren bleek de schade ook nog mee te vallen. Het frame van de jerrycan was gebroken evenals het glas van de richtingaanwijzer. Het lampje kon vastgezet worden met plakband en voor het frame moesten we op zoek naar iemand die kon lassen. Tent opgezet, eten gemaakt, enorme regenboog gezien en vanwege de kou snel naar bed.

Zondag 16 augustus 2015 Fraser Lake – Jasper 540 km

Over de – je raadt het nooit – Yellowhead Highway verder. Goed weer en weer verandert het landschap. De uitlopers van de Rocky Mountains krijgen we in zicht. In Prince George ziet een automobilist Harry over het hoofd. Harry ziet het gevaar en kan net ontwijken. Het blijft oppassen. Bij een restaurant lunchen en hebben veel lol om een peper en zoutstel. Het gaat nergens over maar ook dan kan het heel leuk zijn. Eigenlijk zou het ook weer een wat saaie dag worden om te beschrijven tot dat André bijna leeg rijdt en besluit om zijn motor net met zijn jiffy over het asfalt in het zand te zetten. Voorspelbaar gevolg is dat de motor omrolt en zelfs zijn baasje achterna van het dijkje wil rollen. Gelukkig bedenkt de motor zich en André staat er lachend naast als Harry komt helpen. Harry maakt nog wel even duidelijk dat hij een reden had om te vallen – hij reed over gravel – maar André niet. André schaamt zich. Hij heeft wel het geluk dat er eigenlijk geen schade is, behalve dan aan zijn ego.

In de buurt van Jasper verandert het landschap dramatisch. Er komen weer bergen, de weg gaat slingeren, bossen verschijnen met snelstromende rivieren en meren. Jasper is het oudste park en is toeristisch en verschrikkelijk mooi. Je kijkt naar ansichtkaarten. In het dorp willen we snel boodschappen doen, maar de beer is los. Ofwel de weg is afgezet omdat er een beer in een tuintje zit. We zien hem zelfs daar in een boom klimmen. De bewoner verjaagt hem met zijn klappertjespistool. Snel boodschappen gedaan en een camping gezocht. Tijdens het koken krijgen we bezoek van een Amerikaanse Harleyrijder. Na een lezing over het politieke bestel in Amerika door Harry met als toevoeging dat we thuis ook nog twee Harleys hebben staan, druipt hij snel af.

Maandag 17 augustus Jasper Jasper 284 km

Rustdag dus André slaapt uit. Op zoek naar een lasser komen we in een winkel met autoonderdelen en moeten wachten op een man die allerlei vragen heeft. Op slag hebben we een hekel aan hem. Als we in de winkel vragen waar een lasser is, worden we op weg gestuurd en komen uit bij de man waar we een hekel aan hebben. Oeps. Blijken we ons te hebben vergist zeg. Hij last het frame en wil er niets voor hebben. Puike gozers die Canadezen, echt allemaal.

Dan de lakeroute. Via Medicine lake naar Maligne lake. Prachtig. Daarna naar de Athabasca watervallen. Nou ja die hebben we mooier gezien. Geeft niet we hebben de Iguacu Falls nog te gaan. Daarna om weer warm te worden een bezoek aan Miette hot springs. In onze verbeelding zou dat een warme bron zijn waar je zo in kan gaan zitten. Nee, na 50 km blijkt het een zwembad te zijn dat wel gevuld wordt met riekend heet water maar niets van een bron weg heeft. Onze zwembroeken verdienen beter en we gaan pizza in Jasper eten. Een 12 inch meatlover wordt het (wel gedeeld hoor, zien we om ons heen ook andere armoedzaaiers doen).

Terug op de camping regent het licht dus we liggen snel op bed met het doel morgen vroeg op pad te gaan. Nog zo'n 800 km naar de Amerikaanse grens en we komen nog langs een ijsveld en een park en nog veel meer. Je moet dan wel goed uitgerust zijn en niet tot laat aan dit blog moeten werken. Zucht.

Dinsdag 18 augustus 2015 Jasper – Highway 40 South Peter Lougheed provincial park 434 km

Vroeg op dus en over de Icefields Parkway het park uit. Met een zonnetje er bij wordt het op 2000 meter toch maar zo'n 10 graden. Eigenlijk te koud maar overal waar je kijkt is het mooi. Met name de enorme ijsvelden stelen de show. Later komen de meren en rivieren en overal zijn de prachtige Rockies. Alhoewel we al heel veel foto's hebben worden we toch vaak gedwongen om te stoppen. Sommige dingen kan je niet voorbij komen zonder een foto te maken. Als we verder afdalen stijgt de temperatuur tot een normale 20 graden en ontdooit het ijsveld in ons. Het enige is dat er wel heel veel toeristen zijn met als grootste trekpleister Lake Louise. Wij kunnen alle geparkeerde auto's langs rijden en de motoren aan het begin van het pad naar het meer zetten. Kijk daarvoor rijden we nu motor. Het meer ligt tussen de bergen met er tussen een ijsveld. De meest gestelde vraag is of je een foto van iemand wilt maken. Tegen vrouwen zeggen we ja, tegen mannen nee. We trekken verder en hebben moeite de afslag naar Highway 40 te vinden. Een paar keer gedraaid en geklaagd over onze zere konten, maar uiteindelijk vinden we de weg die door Indianengebied gaat. Direct aan het begin staat – inderdaad - een enorm casino. De weg voert ons een mooi en rustig berggebied in. Hele tijden komen we geen auto's tegen. Een aantal schapen staat ons verveeld midden op de weg aan te kijken. De camping is zo rustig dat het lijkt alsof er een sekte huist die zich wellicht midden in de nacht verzameld en dan tot leven komt. Je hoort of ziet nauwelijks iets. Wel worden we weer uitgebreid gewaarschuwd voor beren. Maar nu weten we al dat een bearlocker niet is om een beer op te sluiten maar om je ruikende dingen in op te bergen.

Na het eten wordt de navigatie aangepast en een kaart van de VS uit de voorraad gehaald. Morgen rijden we er zo naar toe.

 
English version

Saturday August 15th 2015 Prince Rupert – Fraser Lake 371 mi

After a good night sleep, we showered en went back to the hotel where the water was running again. We gathered all the stuff (that is not as simple as it sounds) and rode back to Kitwanga over the Yellowhead Highway. It was cccccold, but after an hour the temperature rose and the sun came. We stopped at our favourite foodchain Tim Hortons and rode on en on. The mountains gave way for highland which was partly farmed. At our other beloved chain Subway we toke some calories and went on. Suddenly it began to rain we lost each other. Harry stopped to put his trousers over his boots (otherwise his feet get wet and his humour fades) and when André stopped to wait for Harry and halfway was with his raingear Harry drove by. Because we were for a couple of hours on the same way we rejoined somewhere. It would have been a relatively dull day to describe (not for riding) until Harry tried to make a curve at very low speed and fell. Immediately he crawled from under the mastodont and waved to the campingboss that everything was fine. When we finished laughing the damage appeared to be small. A lenscap was broken and also one piece of the frame of the pannier. The cap could be fixed with tape and for the pannier we had to find a welder. We put up the tent, made dinner, saw a giant rainbow and because of the cold went to bed soon.



Sunday August 16th 2015 Fraser Lake – Jasper 337 mi

Over the – you never guess – Yellowhead Highway we drove further. The weather was good and the lanscape changed. The first signs of the Rocky mountains appeared. In Prince George a cardriver overlooks Harry. Harry sees the danger and is able to prevent a collision. We have to stay alert. We had lunch at a restaurant and laugh out loud about a pepper and salt elk. It means nothing but that can be hilarious too. It would have been again a dull day to describe untill André stopped because of a lack of petrol and decided to put his jiffystand just over the turmac in the sand. As expected the bike rolls over and decides almost to follow André as he rolls from the shoulder. Fortunately the bike decids not todo that and when Harry arrives André is unpacking the bike. Harry poits out that he had a reason to fall - gravel – but André did not. André is ashamed of himself for a short while. He is lucky that there is hardly any damage, except for his ego.

Approaching Jasper the landscape changes dramatically. Suddenly there are mountains, the road gets windy, forests appear with white water rivers and lakes. Jasper is the oldest park, very touristic and very beautiful. Everywhere you look you see postcards. In the village we wanted to do some shopping but there was panic. A bear was in town. We even saw him climb in a tree in a front garden. He was being chased with an alarmpistol. As soon as we had put the tent up and were cooking an American Harleybiker came by. After a lecture of Harry about the American political system with the remark that we had two Harleys at home, he disappeared.



Monday augustus 17th Jasper Jasper 177 km

A day of rest and André slept in for two hours. When we searched for a welder we ended in a shop for autoparts and had to wait for a man who had more than enough questions about parts. Immediately we hated the man. When we asked where we coul find a welder we were sent to the man we dislike.Then it became clear that we had misjudged the man. He welds the frame and r, fuses to be paid. These Canadian men are really super.

Then the laketrack. First Medicine Lake and then Maligne lake. Beautiful. Thereafter the Athabasca waterfalls. We have seen better ones, but we plan to see the Iguacu Falls in Brazil so there is no deception. Then a visit to Miette Hot Springs to get warm. As we intrepreted the brochure you could hop in a well. No, after a more than 30 mi drive it appeared to be a swimming pool which was filled with smelling water but had nothing to do with a hot spring. Our swimsuits deserve better and we went for a pizza in Jasper. A 12 inch meatlover. We split it as we see the other poor people do so.

Back at the camping it rains a bit. Perfect because we planned an early rise. Just 500 mi in two days to the Amarican border and we will pass an icefield, a park and many other beautiful things to see. Then you must have energy and not have to work till late on this blog. Mmmm.


Tuesday August18th 2015 Jasper – Highway 40 South Peter Lougheed provincial park 271 mi

So an early rise and over the Icefields Parkway we left the park. Although there is some sunshine at 6000 ft it is just 10 degrees. Too cold but everwhere you look it is pretty. Especially the icefields are jawdroppers, Later the lakes and the rivers and everywhere the mighty Rockies. Although we had made a lot of pictures already. we were forced to stop a lot of times. Some things you simply can not pass without taking a picture. When we descend the temperature climbs to 20 and the icefield in us melts. There are many tourists and most of them visit Lake Louise. We can pass all the parked cars and leave our bikes directly at the beginning of the path that leads to the lake. That is why we are bikers. The lake lies superb between mountains with snow in the middle. The most common question is if we can make a picture of someone with the lake in the background. To men we say no, to women yes. We go further and are having problems finding Highway 40. After a few turns and complaints about our painful buts, we find the way that leads through indian country with at the entrance …...... a huge casino. The way leads us to a quiet region. There are hardly cars and a couple of sheep stares at us from the middle of the road. The campground we find is also very quiet. It looks as if there is some secret gathering that only will come to live after midnight. Again we are warned for bears. But this time we know that a bearlocker is not to put a bear in but to stash away your smelly things.

After dinner we change the gps and take out a brand new map of the USA. Tomorrow we drive into the land with unlimited opportunities.



zaterdag 15 augustus 2015

Meziadin Junction BC Canada - Prince Rupert BC Canada


 
 
 
 


Nederlandse versie
Allereerst: door wat instellingen te wijzigen zou het nu makkelijker moeten zijn om een reactie te plaatsen. Zie rechtsboven op de voorpagina.

Donderdag 13 augustus van Meziadin Junction naar Prince Rupert, 392 km.
Onrustige nacht. Het idee dat er de laatste 24 uur twee keer een grizzly beer op de camping is gesignaleerd doet in ieder geval Harry heel licht slapen. Midden in de nacht schrikt hij wakker en denkt een beer te horen, maar dat blijkt het snurken van André te zijn. Gelukkig valt hij daarna weer snel in slaap.
De grizzly heeft zich niet meer laten zien en we vertrekken. Moeten 150 km rijden alvorens we de eerste shop met koffie tegenkomen, hetgeen vooral André zwaar valt. In Terrace op aanraden van de Nederlandse Canadezen die we hebben ontmoet bij Tim Hortons geluncht. Great. De weg naar Prince Rupert is prachtig. We hebben het eerder gezegd, maar de combi van bergen, rivieren en gletsjers alsmede mooi vloeiende wegen maken het een genot om hier te rijden. Het lijkt ook steeds rustiger te worden. In feite loopt de weg ook dood in Prince Rupert. Je kan alleen verder met de veerboot. Prince Rupert is een enigszins vervallen havenplaatsje. De meeste huizen zijn van hout, zoals bijna overal tot nu toe. Je realiseert je niet direct dat aan de andere kant van het water oa China en Japan liggen. Je ziet dan ook veel mensen die daar vandaan naar Canada zijn gekomen.
We logeren in een soort motel en kunnen voor het eerst sinds een paar dagen weer douchen. Ook wassen we wat sokken etc. Al met al hangt er een wat gore lucht in onze kamer.
's Avonds lekker uit eten geweest: seafood natuurlijk.
vrijdag 14 augustus Prince Rupert
Heerlijk geslapen, geen beren. Uitslapen lukt niet echt, we zitten in ons reisritme. Vandaag niet op de motor. Nou ja 's ochtends 50 km rondgereden. Op zoek naar de wilderness trail. We kunnen de trail niet vinden, maar lopen uiteindelijk de  Butze Rapids trail. Het bijzondere van de rapids (stroomversnellingen) is dat van richting veranderen al naar gelang het vloed of eb is. Het is maar 5,4 km, maar toch behoorlijk klimmen en dalen.
Daarna snel terug naar Prince Rupert. Om 13h vertrekken we met een boot de zgn Inside Passage in op zoek naar walvissen. We treffen het echt met het weer: weinig wind, dus niet zeeziek en volop zon. Na enig zoeken vinden we walvissen, vier volgens de kapitein, maar wij zien er maar drie. Schitterend zoals die humpbacks water naar buiten blazen, hun rugvin laten zien en hun staart opzwaaien om vervolgens weer voor een minuut of vijf onder water te verdwijnen. En dan maar weer afwachten waar ze weer naar boven komen. We volgen ze zeker een uur en schieten flink wat foto's. Daarna nog elders gezocht oa naar orka's, maar we vinden niets meer. Wel genoten van de mooie vergezichten en het heerlijke zonnetje.
Bij Subway een footlong naar binnen gewerkt. Terug in het motel wacht ons een verrassing. De watervoorziening is uitgevallen. We krijgen het aanbod bij een naastgelegen accommodatie te  gaan slapen en dat doen we. We kunnen onze spullen gelukkig laten liggen en nemen alleen het hoognodige mee: condooms en een tandenborstel.
 Naast het hotel speelt in een soort bunker "Crazy Stacey", maar we weerstaan de verleiding. Drinken onze koffie, schrijven dit blog en gaan bijtijds naar bed. Morgen richting Jasper en Banff.
 English version
First of all: by changing some settings it should be easier now to react to our blogs. See right upper end of the frontpage.

Thursday August 14 from Meziadin Junction to Prince Rupert 245 mi.
Uneasy night. The idea that during the last 24 h. a grizzly bear was seen twice on our campground resulted in a very light sleep esp for Harry. During the night he linked every noise he heard with bear activity. In the middle of the night he wakes up because he thinks he hears the roaring of a bear, but it appears that André was snoring like a grizzly. The grizzly does not show up anymore and we leave. We must drive approx 100 miles before we come across a coffeeshop which was esp difficult for André, who really needs his coffee in the morning.  In Terrace we have lunch at Tim Hortons, according to the Dutch Canadians we met the best in town. And we enjoyed it. The road to Prince Rupert is awesome. We said it before: the combination of mountains, rivers and glaciers plus the nicely winding roads really make it a pleasure to drive here.
It seems that the road gets more quite, which is not so strange since actually it is a dead end street. From Prince Rupert you can only drive back or take a ferry. Prince Rupert is a somewhat run-down harbourcity. Most houses are from wood, like in most other places so far. You do not realise immediately that at the other side of the water lies ao China and Japan. From the people in the street and the nature of the restaurants you learn that actually there are quite a few immigrants from these countries.
We stay at a kind of motel and we are glad we can shower again. We also wash our socks and some other stuff. There is a bit of a smell in our room. We go out for dinner: seafood of course.
Friday August 14 Prince Rupert
Had a good sleep, no bears. Difficult to sleep late: we have our travelling rhytm. Not on the motorbike today, apart from a 35 miles ride looking for the wilderness trail. Could not find it and decided to walk the Butze Rapids trail. Only 3.5 miles long, but the path goes up and down. The special thing of the rapids is that its direction changes with the tide.
After the walk we hurry back to Prince Rupert. At 1 pm we leave on a trip into the Inside Passage to spot some whales. We are lucky: little wind so not seasick and lots of sun.We find humpbacks pretty fast. According to the captain there are four, but we only see three. Wonderful how these whales blow the water high in the air, lift their fin and lift their tail.Then they disappear for approx 5 minutes and you have to wait and see where they will surface again. We play cat and mouse with them for more than an hour. Afterwards we searched at other places ao for killer whales but unfortunately we did not succeed. But we did enjoy the fantastic views and the fabulous weather.
At Subway we had a footlong for dinner. Back in the motel there is a surprise. The water system is down. We are offered a room in the accommodation next door. And we except the offer since we really like to shower again. We can leave our things in the motel and we only take the most important things: condoms and a toothbrush.
Next to the hotel is "Crazy Stacey" performing. But we withstand the temptation. We drink our coffee, write this blog and go to bed timely. Tomorrow we head towards Jasper and Banff.