Guatemala - Honduras - Nicaragua

Tikal

Tikal

Wat is dit?

Copan hiëroglyfen trap

Copan

macaw

ramboetan

Nederlandse versie Maandag 21 september 2015, Flores Guatemala, bezoek aan Tikal 124 km We staan bijtijds op om de Maya ruïnes te bekijken, maar eerst geld halen en dat blijkt een hele opgave. ATM's snel gevonden maar ze werken niet of herkennen de chip niet. Harry wisselt maar dollars in Quetzals. André wacht op een kruispunt en signaleert twee belangrijke zaken. Als eerste: de welstand van een persoon is af te leiden aan de schoenen. Veel plastic slippers, wat cowboyachtige laarzen, maar een mooi gepoetste schoen is zeldzaam en stapt ook altijd uit een grote en dure auto. Het tweede is dat heel veel vrouwen scooter en motor rijden (heel goed) en als ze al een keer achterop zitten dan in de charmante amazonezit. Trouwens ook hier zijn pickups populair. Ja achterin wordt af en toe wel eens wat vervoerd, maar meestal staan er mensen in. Het lijkt er op dat ze dat leuker vinden dan om in de auto zelf te zitten. Het weer ziet er niet best uit. Veel regen wordt voorspeld en mede gelet op de stand van onze achterbanden zijn we daar niet gerust op. Het is ruim 60 km waarvan de laatste 17 door het Tikal park. In het park niet te snel rijden luidt het advies want er kunnen onder andere wilde kalkoenen, miereneters, enne puma's oversteken. Er zijn nauwelijks toeristen. Op het pad naar de ruïnes klauteren er apen door de bomen. We komen bij de eerste ruïne en onze monden vallen open. Ongelooflijk dat ze zo'n 13 eeuwen geleden zulke enorme imposante gebouwen konden neerzetten en dat zo'n hoge beschaving helemaal weg is op de ruïnes na. Van alle gebouwen is maar een klein deel te zien. De rest kan allemaal nog blootgelegd worden. Een deel heet El Mundo Perdido ofwel de verdwenen wereld en we lopen daar helemaal alleen. Een vreemd en een beetje angstig gevoel. Het voelt aan alsof je door een erfenis loopt die er niet voor bestemd is, maar eigenlijk bedoeld is om verder te ontwikkelen. Zo bouwde men bijvoorbeeld een enorm vierkant met steeds een iets kleiner vierkant erop tot zo'n 40 meter hoog met als enig doel de sterren te bestuderen. Wat hebben ze ontdekt? In stilte lopen we terug en het begint te regenen en als het daar begint dan begint het ook echt. Op een of andere manier is het wel passend. We drinken nog wat om bij te komen en iets op te drogen. Op de motor gaat het goed. Het gaat wel wat regenen maar we komen vlot terug in Flores. Natte kleren aan de lijn en met wifi aan de gang. Straks gaan we eten en weer bijtijds naar bed om morgen naar Rio Dulce te rijden. Daar maken we een tocht over de mooie rivier. Daarna is het bedoeling om Honduras in te rijden en daar wellicht naar Bay Island te gaan om daar te snorkelen/duiken. Dat moet erg mooi zijn. Maar we moeten nog besluiten. Dinsdag 22 september 2015 Flores – Rio Dulce 204 km Zelf ontbijt gemaakt op de kamer. De brander en fluitketel worden nog steeds gebruikt. De motoren opgezadeld en weg. Het is maar 200 km dus we rijden relaxed. We zitten in vlak landbouwgebied en komen door plaatsjes waar volop handel wordt gedreven. De mensen zijn ook hier weer aardig. Wat meer introvert dan een Mexicaan maar daar staat tegenover dat de vrouwen een innemende glimlach hebben. We stoppen bij een winkeltje en kopen twee frisdrank en een koek voor 14 Quetzals, ofwel € 1,68. Zo raak je je geld niet snel kwijt. Ook de weg is prima. Het lijkt wel of een opmaat voor de verkiezingen is geweest het weghalen van veel túmulo's (hobbels). Vaak zijn ze nog wel aangegeven maar zo kunnen we lekker doorrijden. Op de vele verkiezingsborden staan mooie leuzen, waarvan: Obras ni palabras (geen beloften maar werk) wel het meest voorkomt. De eerste verkiezing heeft geen winnaar opgeleverd. De tweede ronde is in oktober. Volgens het reisadvies is het daarom onrustig in het hele land, maar wij merken daar gelukkig niets van. Bij een slecht stuk weg staat André ineens tegenover een bus die doordrukt. Harry rijdt als tweede en ziet een uitweg die André ook kan nemen. We komen mooi op tijd bij Rio Dulce en worden opgepikt door een man op een brommer die ons naar Bruno's brengt. We besluiten daar twee nachten te blijven en morgen de trip over de rivier naar Rio Dulce te maken. Het hotel ligt aan het meer en is een pleisterplaats voor zeilboten uit Amerika. Dus ook een aantal oudere zeemannen op de barkruk die leven op hun jacht of nu zijn verhuisd naar het vaste land. Er wordt stevig gedronken en het lijkt er verdacht veel op dat zich dat elke dag herhaalt. Een oude Amerikaan man vertelt dat hij al 11 jaar daar woont en op de vraag wat het geheim van deze plaats dan is antwoordt hij: I don't know. Every place is allright. Wij besluiten dat we voorlopig toch wat kritischer blijven. We lopen nog even het dorp in. Dat bestaat alleen uit een weg vol met winkels in de richting van de brug. Halen geld en doen boodschappen. Dan is het tijd voor André's siësta en internet voor Harry. Later gaan we op zoek naar een restaurant maar belanden uiteindelijk toch bij Bruno's waar we aan het water prima eten. Ook hier is televisie enorm populair. De dames achter de bar bedienen maar volgen ook met open monden de soap. Als ze zien dat wij naar hen kijken voelen ze zich betrapt. Het is nog geen negen uur als Harry op een oor gaat en André de blog bijwerkt. Woensdag 23 september 2015 Rio Dulce 0 km Om 9.30 uur worden we opgepikt door de lancha collectiva, ofwel de boot waar zo'n 10 mensen in kunnen en maar twee gasstanden heeft: uit of vol aan. We pikken nog wat mensen op en planeren dan in 2 uur = met wat stops onderweg – naar Livingston, een fameus Caraïbisch dorp. Wij vinden er echter niet wat we op basis van de beschrijving dachten te vinden. Het is verwaarloosd, ingeslapen en duur. Wij lopen door het dorp waar echt alles langzaam gaat en drinken ergens koffie waar ze toevallig wifi hebben. Dat vult al ruim de helft van de 3 uur wachttijd om terug te gaan. We lopen nog wat rond en zitten dan als eersten in de boot. Aan de gezichten van de rest te zien zijn zij ook niet echt in de ban van Livingston geraakt. Vol gas weer terug en bij Bruno's treffen we Sanne. Een 29-jarige Utrechtse die altijd alleen op reis gaat. Ze heeft als leerkracht op een basisschool drie maanden onbetaald verlof kunnen nemen en trekt Midden Amerika door. Maar in Nicaragua is ze een Egyptenaar tegen gekomen die als fysiotherapeut in New York werkt en is verliefd geworden. Aan het eind van haar vakantie gaat ze twee weken naar hem toe, maar dat duurt nog drie weken. En in Midden Amerika is niet zoveel voor haar te doen. Wijs als wij zijn adviseren wij haar drie weken eerder naar New York te gaan én – nog veel belangrijker – schatten wij de kans op een leuke relatie op nul in, zeker als we een foto van hem zien: half kaal, verliefd op zichzelf en met een lelijke bril. Nee, en dan ook nog al die culturele verschillen, nee nee dat kan nooit wat worden. Sanne kan er gelukkig tegen, zegt ze maar we zien toch wat verliefdheid afbrokkelen. Aaaaach. Wij gaan wat drinken in een andere kroeg, maar komen naar Bruno terug om te eten. Daarna kijken we – terwijl het giet en blijft gieten – naar de route en dat is maar goed ook want de motoren kunnen niet mee naar het duikeiland. Dat wordt nu even improviseren. Misschien maar weer een Mayastadje? We zitten even op dood spoor, ook in het overleg. Onverzadigbaar als we zijn zoeken we naar mooie dingen, maar die zijn er even niet of we zijn inmiddels gewoon verwend of nog vol van alle andere indrukken. Lonely Planet geef ons raad! Donderdag 24 september 2015 Rio Dulce – Copan Ruinas 238 km Wakker geworden met op de televisie de paus in de Verenigde Staten. Gesterkt door zijn woorden op weg naar Honduras. Een rit van ruim 200 km. Guatemala raakt ook zijn bossen snel kwijt. Het berggebied is/wordt massaal omgezet naar landbouwgrond. Afwisselende weg met loslopende honden, kippen, koeien en paarden. Zo'n 50 km voor de grens wordt de weg slecht. Diepe kuilen, gerafeld en gescheurd asfalt en geregeld stenen die omlaag zijn gevallen. Nog even tanken en een broodje eten om de Quetzales op te maken en dan bereiken we de grens. Eerst de papieren in orde maken voor jezelf en dan voor de motor om Guatemala uit te gaan. Dat gaat eigenlijk best soepel. Dan naar de Hondurese kant. We zien geldwisselaars met dikke stapels geld staan waaien. We vinden dat vreemd omdat er een bank aan de grens is. Om Honduras in te komen moet je voor jezelf 66 lempira betalen. De bank wisselt geen dollars in eigen valuta maar geeft als koers op 22 lempira voor 1 dollar. Dus toch maar aangeklopt bij een wisselaar. Die hanteert een koers van 20 lempira, nou ja. Dan naar het loket voor de motor. Wel veel kopieën nodig, maar daar waren we op voorbereid. Nog eens zo'n 700 lempira betalen en we kunnen de schurkenstaat in. Mmmm. Redelijk goede weg met mooie uitzichten. Het is maar een klein stukje naar het stadje Copan met zijn steile weggetjes met grote natte ronde stenen. Het Mary Hotel is duur maar mooi én de motoren gaan achter een dik hek. Goed zo. Het stadje is leuk, gemoedelijk en zo ook de Hondurezen, die ons vriendelijk gedag zeggen. Ja, dat is makkelijk denken we met een pistool op zak. We drinken tijdens Happy Hour twee mojito's voor de prijs van één en vallen dan aan op het uitgebreide en heerlijke avondeten. Daarna is er alleen maar uitbuiken en slapen. Vrijdag 25 september 2015 Copan Ruinas – Comayagua 308 km Weer ontbeten op de kamer en daarna een kleine wandeling naar de ruïnes. We dachten dat het minder zou zijn dan Tikal, maar het is anders en ook erg mooi. Eerst worden we verrast door macaws (papegaaien) met hun gekleurde verenpracht en gesnauw en een beest dat we niet kennen. Dan kom je op een groot open veld waar omheen de gebouwen staan. Hier zijn de figuren in de stenen veel duidelijker te zien dan bij de andere Maya nederzettingen. Bij een van de piramides is een trap met op elke steen een hiëroglief. Als we hier klaar zijn lopen we met een grote boog langs nog heel veel gebouwen en komen weer onder de indruk terug. Even nog een koffie en dan kijken hoever we kunnen komen in de richting van Nicaragua. Het eerste deel van de weg is goed, maar het tussenstuk van zo'n 100 km zit vol met verraderlijke kuilen. Veel kunnen we er ontwijken maar soms moeten we er toch door. Arme motoren. Het gaat ook spetteren maar de temperatuur blijft hoog dus wat je nat wordt droog je ook. Ondertussen zien we veel van Honduras en wat we zien bevalt. Het landschap is mooi. Bergachtig met een heel gevarieerde vegetatie en aardige mensen. Opeens begint een tolweg, net nadat we bijna al het lokale geld aan benzine hebben besteed. Er stonden wel geen motoren op de borden, maar we rijden toch wat gespannen. Ook al omdat er veel borden staan die aangeven dat tol betalen werk schept. Met veel machines zijn ze bezig bergen af te graven en we moeten veel files voorbij. Bij de afslag blijkt dat dat ze inderdaad nog geen tolhuisjes hebben gemaakt zoals aan het begin. In het stadje probeert André een hotel uit LP te vinden maar hij ziet uit zijn ooghoeken een ander hotel dat ook voldoet. De deur van de kamer lijkt overigens wel op die van een gevangenis. Een stalen geval, blijkbaar om ongenode gaten buiten te houden. Om 18.00 uur ploffen we op onze bedden. Het blijkt dat acht weken met elkaar op pad en op elkaar aangewezen zijn ook zijn tol vergt. Er vallen rake klappen, de tent wordt doormidden gescheurd enne …. nee hoor. Er gaan wel wat rake woorden over en weer, excuses worden gemaakt en beterschap beloofd. Het is net een echte relatie met zijn ups en downs. Daarna lopen we een stukje de stad in, voor zover we het vertrouwen, en drinken op elkaar en het vervolg van de reis. Zaterdag 26 september 2015 Comayagua – Léon (Nicaragua) 396 km Voor we op pad gaan eerst bij Dunkin' Donuts een heerlijke cappuccino gedronken en in gesprek geraakt met een Amerikaanse ex-militair die op zijn 39 gepensioneerd (tegen 30% van zijn laatste loon) nu voor het vierde jaar als onderhoudsman van helikopters had bijgetekend op de Amerikaanse basis. Een paar van zijn collega's zijn in Honduras doodgeschoten. Hij geeft aan dat het jongens waren die overal ter wereld waren geweest en dachten dat zij het voor het zeggen hadden. Maar dat werkt hier anders. Rommel je met een vrouw dan kan je dat duur komen te staan. “You have to keep your lane” is zijn advies. Nou dat zijn we in meerdere opzichten zeker van plan. Langs de hoofdstad Tegucigalpa loopt een rondweg. Bij de afslag die we nemen ligt er heel veel aarde en moeten we via het gras. Als we rondkijken zien we wat er is gebeurd. Een deel van een nieuwbouwwijk met kubusachtige gekleurde huizen is door een aardbeving getroffen. De grond is van de berg afgeschoven en heeft de woningen meegenomen. Het bizarre is dat de huizen op het oog nog heel zijn maar als strooigoed terecht zijn gekomen. En dat steekt sterk af tegen dezelfde huizen die mooi tegen de helling zijn blijven staan. We zijn weer onder de indruk. We stoppen bij een nieuwe zaakje en vragen om koffie. Grote schrik, er wordt gerend, tafels worden gedekt en sorry sorry het duurt even en de koffie is gratis zegt een zenuwachtige vrouw en voegt ze toe dat de koffie van de zaak is. Even later blijkt de vrouw goed Engels te spreken en vertelt ons dat ze bang van ons was en dacht dat we Russen waren. Mooi zo, voortaan is het dus pasiba en dobre dan. We zullen ze leren. Op weg naar de grens komen we op een weg waar meer gaten in zitten dan er asfalt ligt. Met de motoren voeren we een soort salsa uit om toch vooruit te komen én de motoren te sparen. Armoede maakt creatief. We zagen al heel veel vrouwen met fruit en groente, oude mannetjes bij supermarkten als inpakhulp en mannen die met een zakdoekje zwaaien om aan te geven dat er een parkeerplaats is, maar mensen die met een schop een paar gaten in de weg dichten en schreeuwend hun loon eisen is voor ons nieuw. We haalden onze truc uit en deden of we russen waren. Die hebben blijkbaar hier toch al een slechte naam. Opeens drukte: de grens. Op WikiOverland hebben we ons voorbereid. De fixers zijn agressief in hun benadering en wij nog erger. Er wordt gewezen, gesnauwd, gebaren gemaakt maar uiteindelijk vallen ze allemaal af. Honduras is snel geregeld, maar Nicaragua duurt langer. Eerst worden de motoren ontsmet, dan naar de zuster voor de medische checkup in de vorm van een opname voor de camera waar je in moet kijken als je een paar vragen moet beantwoorden, dan de motoren invoeren, jezelf invoeren en tenslotte een verzekering afsluiten. Het is warm en het zweet loopt in stromen van ons af, maar uiteindelijk kunnen we door en komen in het donker in Léon waar we de weg zoeken naar het Viaviacafé gerund door Belgen. Gevonden, maar is er ook een plek voor de motoren. Ja, gas geven en door de zaak naar achteren. Tafels en stoelen worden aan de kant gezet, mensen gaan aan de kant en als een stel gladiatoren worden we onthaald op onze weg door de bar en het restaurant. De motoren krijgen een ereplaats en kunnen eindelijk ook eens uitrusten. Om bij te komen van de belevenissen drinken we eerst een mojito en daarna een literfles bier, eten en krijgen bezoek van Stijn de Belgisch uitbater. Per ongeluk hier gekomen vertelt hij. In 2010 na stressige banen aan het reizen en vijf maanden in Léon gebleven met vrijwilligerswerk. Het plaatsje niet uit het oog verloren en in 2013 ingestapt. Nicaragua is nog puur vertelt hij. Dat is wel aan het veranderen maar heel langzaam. De formule van Viavia is een ontmoetingsplaats te creëren voor reizigers én de plaatselijke bevolking en als we om ons heen kijken dan lijkt dat te lukken. Voldaan zoeken we ons bed op.

English version Monday September 21th 2015, Flores (Guatemala,) daytrip Tikal 77 mi We are early on our way to the Maya ruines, but first we have to find an ATM. That is not the problem but all the ATMs we find are broken down or don't recognize the chip. Harry changes dollars in quetzals. André is waiting at a crossing and notices two important things. The first is that the material wellbeing is reflected mainly in the shoes. You see a lot of plastic slippers, some cowboyboots, but a pair of shining shoes is rare and always comes out of a big and expensive car. The second is that many women ride a scooter or motorbike and they drive very well and as a passenger they sit in the charming amazon position, so side ways. By the way, pickup trucks are here also very popular. Yes, they are being used for cargo but you see more often people standing in the back of the car. It seems they find it nicer than sitting in the front. The weatherreport predicts a lot of rain and this in combination with the condition of our reartires is a bit worrying. It is still 30 mi to the park and in the park itself 10 mi. The advice is not to speed in the park because wild turkeys, anteaters and puma can cross the road (!). There are just a few tourists. On the path to the ruïnes there are monkeys in the trees. We reach the first temple and we are more than surprised. Unbelievable that 13 centuries ago they could make such enormous and impressive buildings and that such a civilisation has disappeared totally. Only the ruïnes are there. From all the buildings there is only a small part which has been dug out. The rest is still waiting to be discovered. A part is called El Mundo Perdido (the lost world) and we are there the only visitors. A strange and somewhat anxious feeling. As if you are walking in a heritance which is not meant for you, but for futher evolvement. They built an enormous rectangular first floor and on it a second floor and a third and so on till they reached a heigth of 120 ft with the sole aim to study the stars. Wat did they find out? In thoughts we walk back. It starts to rain. Soon we are soaked but it feels good in a certain way. It fits with our visit to the lost world. We drink a coffee to come back to the 21th century and to let our clothes dry. Back on the bikes there is no real rain and we are back in town in no time. We discuss wat to do the next days. We decide to go to Rio Dulce and make a trip over the river with the same name to Livingston. One of the top attractions of Guatemala. Then Honduras is on our list and maybe Bay Island to snorkel or dive. It must be beautiful there. But we have to choose between all the possibilities and sometimes that is hard. Tuesday September 22th 2015 Flores – Rio Dulce 127 mi We have breakfast at our room. The stove and kettle are still being used. It is just 127 mi so we can relax. We ride through plane land with many small lots on which farmers are working. In the towns a lot of trade is going on. The people are indeed friendly but more busy with themselves if you compare them with Mexican people. On the other hand the women here have a surprisingly nice smile. We stop at a small shop and buy two cokes and a piece of cake for 14 quetzals which is $ 1,80. In this way you don't spent much money. The road is good and there are not as much speed bumps as in Mexico. It looks as if they are removed just before election time. Often there are still warnings but no bumps anymore. Good for us and the miles we want to make. You see there will be election again. There are many sings with slogans. The one which says: Obras ni palabras (work no words) is for us the winner. Because of the elections our Ministry warns for riots but fortunately we don't see anything which concerns us. Suddenly the road gets bad and André is up against a bus which doesn't hold back. Harry rides secondly and sees an escape which André also can use. We arrive in time in Rio Dulce and are being picked up by a man on a bike who brings us to Bruno's. We decide to stay for two nights and make the boattrip tomorrow. The hotel is at the river and Rio Dulce is a safe heaven for hurricanes and many American sailors come here for a couple of months. So there are also a couple of old sailors who only live on their boats or who went ashore. They drink a lot and it appears that happens every night. An old sailor tells that he is there already for 11 years and on the question what the secret of Rio Dulce is, he answers: “Ï don't know. every place is allright.” We decide to be a little more critical, at least for the coming months. We make a stroll in the village. It is hardly more then a road full of shops to the bridge. We find an ATM that works and buy some things for breakfast. Then it is time for André's siësta and internet for Harry. Later we try to find an even better restaurant than Bruno's but we don't succeed. Bruno's appears to be the best around. We have seen it before but the soaps on television are incredible popular. The girls behind the bar work but also see what is happening on the screen, with their mouths wide open. When they notice we are looking they smile but don't care. It is not yet nine o'clock when Harry falls asleep and André updates the blog. Wednesday September 23th 2015 Rio Dulce 0 mi At 9.30 we are picked up by the lancha collectiva. A boat for 10 persons and with two positions for the speed: full throttle or no throttle. On our way we pick up a couple of persons and with more then 2/3 of the boat out of the water we go up the river to the ocean. Well to cut a long story short: Livingston is not what we expected. It is worn out, the people also and it is expensive. We walk through the streets where nothing happens and luckily we find a place with decent coffee and wifi. Before we know it there are two hours gone and one still to go. We look around a little bit more and are the first ones back in the boat. As we see the faces of the other passengers then we know enough: okay full throttle home to Bruno's where we meet Sanne. A 29 year old lovely Dutch girl from Utrecht. She teaches at primary school and travels for three months in Central America. In Nicaragua she met an Egyptian who works as a fysiotherapist in New York and she fell in love. At the end of her time here in Guatemala she is going to visit him in New York, but therefor she has to wait three weeks and there is not so much to do for her till then. Old and wise as we are we advise her to change plans and let her Egyptian lovers buy a new ticket for her (again) so she can leave for NY tomorrow. But more importantly we tell her that this relationship doesn't stand a chance, because she showed us a foto of a man in love with himself, partly bold and with strange glasses. No, and then also the cultural differences, no that will never work out. Sanne can stand our advice, but we see a part of her love crumbling. Aaaah. We have a drink in another restaurant, but eat at Bruno's. Then we study our route and that is very good, because we see that we can not take the bikes with us to Bay Island, so we have to skip this plan. We decide to go to Honduras and see another Maya town. But we are a little bit bored. Maybe it is because we have seen already so many beautiful things or indeed Livingston was a disappointment, we don't know. Hopefully the internet and Lonely Planet can give us new inspiration. Thursday September 24th 2015 Rio Dulce – CopanRuinas 148 mi We wake up with the pope on television. Strengthened by his words we go on our way to Honduras. It is just 150 mi. Guatemala loses her forests rapidly. The mountains are now totally cultivated. It is a nice road with dogs, chickens, cows and horses. Thirty mi before the border the road gets very bad. There are deep holes, the turmac is loose and and a lot of rocks have fallen down. We stop for fuel and lunch and get rid of the guatemalan quetzals. At the border you fiirst have to export yourself and then the bike. It goes smoothly. Then to the Hondurian side. First we see men wave with big bundles of banknotes and wonder why because there is a bank at the border. To enter Honduras you have to pay 66 lempira and one dollar is 22 lempira. We go to the bank but then it becomes clear. The bank doesn't change money so the men with the bundles are the bank and they give 20 lempira for a dollar. Then on to the other hall for the bikes. Much copies are required, but we come prepared. We pay another 700 lempiras for the bikes and we enter the villain state. Well we begin with a nice road and a nice landscape. It is just a couple of mi to Copan with its (wet) cobblestones and steep allies. The Mary Hotel is relatively expensive but good and has a safe place for the bikes. The town is nice and also the people are friendly. Yeah, easy to be friendly with a pistol in your belt, we think. We join a Happy Hour, drink mojitos and consume a very nice dinner. After that there is only bed and sleep. Friday September 25th 2015 Copan Ruinas – Comayagua 192 mi Again we have breakfast at our room and we walk to the ruïnes. We thought it would be less interesting than Tikal, but it is different and again very interesting. First we are surprised by the macaws with their beautiful colored feathers and cries and also a little beast we never saw before. Than we arrive at a large field surrounded by temples. Here the figures are much more prominent than in other Maya places. At one of the piramides there is an enormous stair with on each stone a hieroglyf. Elsewhere we find steals representing leaders and gods. We see a lot more temples and again impressed we return to the hotel. Then it is time to go in the direction of Nicaragua. The first 60 mi are good, but the next part is full of holes. We are able to avoid most of them but sometimes you hit one. Poor bikes. It starts to rain a little bit but because of the high temperature you stay more or less dry. Meanwhile we see a lot of Honduras and we like it. Mountains covered with forests and a very friendly people. Suddenly there is a tollway, just after we spent all the local currency on petrol. On the signs bikes are not mentioned, but still we are a little worried. There a many signs along the road that say that this work can only be realized thanks to the payment of us all. With heavy machinery they are removing mountains and there is a traffic jam which we can pass only slowly. When we leave the road there is no toll to pay. They haven't built the tollgate yet. In town André tries to find the hotel he selected in the LP but sees another one that fits our needs. The door of the room looks like a prisondoor. Clearly it is meant to keep villains out. It is 6 pm and dark when we fall on our beds. After eight weeks on the road there is tension between us. The last days we haven't communicate properly and there is misunderstanding. We argue, there are some blows and the tent is being torn in two pieces.......... no, no. Yes, there is criticism and frustration, but the words clear the air, we make excuses and promiss better behavior. Yeah it is like a real relationship with its ups and downs. Then we leave for a drink in town and drink it to our health and the following part of the trip. Saturday September 26th 2015 Comayagua – Léon 247 mi Before we take off we visit Dunkin' Donuts and drink a delicious cappuccino. An American guy asks about our trip and he appears to be an ex soldier, retired when he was 39 and now working for the fourth year on a contract for a civilian. He maintains helicopters at the American base. A couple of his mates are being shot in Honduras. They were on missions all over the world and thought they could behave as they wanted. But that doesn't work here. When you mess with a woman then you pay the price. “You have to keep your lane” is his advice and just that is what we are going to do, in more than one aspect. In the capital Tegucigalpa we come to a junction where there is a lot of mud is on the road so we have to pass across the grass. When we look around we see what happened. There has been an earthquakkeand a part of a suburb with brigth coloured houses has been damaged. The mud have come down the mountain and toke the houses with it. It is bizar because the houses are still whole but are being tossed in different ways. And that is strange because other similar houses are not damaged. Again we are impressed. We see a nice restaurant and stop. What is happening? Two people start running with table cloths, knifes and forks and yell sorry sorry and the coffee is for free. When we are enjoying the free coffee and smile gently to the woman she tells us that they were afraid that we were Russians. All right, from now on it is pasiba and dobre dan. We'll teach them. On our way to the border there is a road with more holes than turmac. We dance with the bikes in order to make miles but also to spare our vehicles. Poverty makes creative. We already saw women with fruit and vegetables, old men who put your errands in a plastic bag in the supermarket and men who wave to show there is a parking place, but this is the first time we see people filling holes in the road and ask for money. We act as Russians and do not pay. Suddenly there is the border. We looked at WikeOverland and come prepared. The fixers are aggressive but we are worse. There are words, shouts, gestures but in the end all the fixers disappear. Leaving Honduras is easy, but entering Nicaragua takes time. The bikes must be desinfected, a nurse asks questions about our health, the bikes have to be imported, we have to be imported and finally you have to buy an insurance. It is hot and we are sweating, but finally we can go to Léon. We arrive after dark and try to find the Viaviacafé. Found. But is there a safe place for the bikes? Yes, come on in. We can ride through the bar and the restaurant to our room. Tables and chairs are removed, other guests must leave their place and in the restaurant they have to interrupt their dinner. We put our stuff in the room and order a mojito and then a quarter gallon of beer for each. When we eat the Belgian owner Stijn joins us. In 2010 he worked as a volunteer in Léon and since then he visited the place periodically. In 2013 he invested money in the Viaviacafé. Nicaragua is still pure he tells us. Although now it is gradually changing, it will take a long time before it will lose its authenticity. The mission of Viavia is to create a meeting place for travellers and the people from Léon. When we look around it seems to work. Satisfied we go to bed.

From coast to Maya / Zipolite - Palenque

San Cristobal de las Casas

San Cristobal de las Casas

San Cristobal de las Casas

tuk tuk

Palenque

Nederlandse versie Woensdag 16 september Zipolite - San Pedro Tapanatepec 358 km Harry hoort tijdens het douchen een soort orkestje en stuurt André er met fototoestel op uit. Blijkt een kleine harmonie te zijn van een stuk of 15 kinderen die ter gelegenheid van de nationale feestdag (dia de la independencia) door de paar straten van Zipolite paraderen.  Als Harry het weerbericht checkt leest hij dat in Zion National Park 16 mensen zijn omgekomen tijdens een overstroming door de grote regenval daar. We schrikken er van. Daar waren wij een paar weken geleden ook en hebben nooit gedacht dat daar overstromingen van die omvang zouden kunnen plaatsvinden. Maakt ons nog eens extra bewust van onze kwetsbaarheid en de noodzaak zo goed mogelijk op te letten. Het kost ons moeite ons paradijsje in Zipolite te verlaten. Maar om kwart voor tien is het dan zover. Aanvankelijk schieten we niet veel op door de vele drempels, maar als we eenmaal op de kustweg zitten kunnen we lekker doorrijden. De kustweg ligt mooi in het groen en de vele bochten lopen soepel. Lekker rijden dus. Hier en daar zien we wat kinderbijeenkomsten maar zo te zien nergens echt uitbundig feest. Op een gegeven moment wordt het landschap opener. En we rijden tussen enorme windmolenparken. Er staat ook een behoorlijke wind, moeten het stuur goed vasthouden. Ondertussen zien we ook de aanvankelijke helblauwe lucht veranderen in steeds donkerder wolken. We hadden dat al verwacht en het plan is bijtijds te stoppen. We hebben afgesproken tussen 3 en 4 een overnachtingsplek te zoeken, maar wie André kent weet dat het dan half 5 wordt. Afijn, we hebben mazzel. Als we bij ons hotel onze spullen van de motor aan het halen zijn, begint het te regenen. In het plaatsje zelf is niet veel te beleven. Wel barst het er van de autoriksja's (tuk tuk) zoals je die ook in India veel ziet. Maar geen idee waar die allemaal heen rijden. Met enige moeite vinden we een plek om te eten. Morgen vroeg op en verder naar San Cristobal de las Casas. Donderdag 17 september San Pedro Tapanatepec - San Cristobal de las Casas 240 km Vanmorgen weer even het weerbericht checken en ja hoor, weer rampspoed. Nu een forse aardbeving in Chili. Voorlopig 8 doden. Gelukkig niet zo erg als in 2010. Harry was toen voor zijn werk in Chili en binnen 24 uur nadat hij was vertrokken was er een aardbeving van 8.8 op de schaal van Richter (geen oorzakelijk verband). Toen waren er ruim 500 doden. Als je thuis in Nederland zit, lijkt het allemaal ver weg, maar nu het op onze route ligt voelt het toch anders.  Het eerste stuk brengt ons van de kust weer een beetje de bergen in. Zon schijnt, maar er zijn al vroeg wolken. Ook waait het vrij stevig. De weg is goed en we vorderen snel. We weerstaan de verleiding om de tolweg te nemen en dat wordt beloond. We rijden een prachtige weg door de bergen, krijgen mooie vergezichten voorgeschoteld en rijden door een authentiek stukje Mexico. Wel een arm deel. We zien de vrouwen hout sprokkelen en met takkenbossen op hun rug lopen die ze dragen met een band om hun voorhoofd. Veel vrouwen lopen in een soort klederdracht. We gaan nog even kijken bij een kerkdienst, maar ons wordt al snel duidelijk gemaakt dat foto's maken niet op prijs wordt gesteld. Waren we ook niet van plan.  We zijn conform planning vroeg in San Cristobal de las Casas. We vinden het beoogde hotel vrij vlot. We mogen de motoren via de entree tussen de tafeltjes op de binnenplaats zetten. We lopen vervolgens een paar uur door de stad. Sfeervol, veel koloniale gebouwen, een paar aardige kerken, een markt en veel backpackers. Het wordt ons niet helemaal duidelijk waarom er zoveel zijn, maar het draagt wel bij aan een relaxed sfeertje al die alternatieve figuren. In één van de kerken zien we in een zijbeuk een Indiaanse met een kip onder haar armen voor het altaar staan. Later leest André dat men ziekte en andere problemen via gebed in de kip over wil laten gaan en dat vervolgens met het slachten van de kip ook de problemen zijn verdwenen. Hadden we misschien toch ook moeten proberen. 's Avonds wordt er veel geflaneerd en geflirt op straat. En ook is er in veel restaurants live-muziek van wisselende kwaliteit. Wel is het qua temperatuur aan de frisse kant.   De twee oude mannen kruipen na een wat tegenvallende maaltijd weer bijtijds onder de wol. Vrijdag 18 september San Cristobal de las Casas - Pelanque 214 km We hebben vandaag een relatief kort ritje en nemen daarom de tijd. Gaan in de stad even ontbijten en rijden pas om kwart over tien weg. Vlak voor vertrek worden we nog aangesproken door een Duits stel, dat in Uruguay schijnt te wonen (Harry vraagt zich dan gelijk af wat hun voorouders precies hebben uitgespookt, maar dat hebben we maar niet aan de orde gesteld). Eindelijk hebben we onze meerdere gevonden. Ze zijn 20 maanden geleden uit Duitsland vertrokken, hebben naar het Oosten gereden en zijn onder andere in Indonesië en Japan geweest en nu zijn ze op weg naar Ushaia (het zuidelijkste puntje van Argentinië). Tsja dat is andere koek. We schieten niet echt op. De route is mooi, maar de weg vol gaten en er lijkt vandaag geen eind te komen aan het aantal verkeersdrempels. Onderweg schuilen we nog bijna een uur voor een flinke regenbui, gaan weer op pad, maar dan begint het toch weer te plenzen. Houdt ook weer snel op, maar steeds weer regenkleding aan en uit doen kost aardig wat tijd. En als het droog is, is het warm en dan wil je toch echt wel weer snel je regenkleding uit doen. Op een gegeven moment worden we gestopt door een touw met een rode vlag er aan. Stapt een leuk ventje van een jaar of zes, zeven op ons af, die een heel verhaal doet, maar eigenlijk gewoon komt bedelen. We zeggen nee, wat moeite kost en ook een beetje rotgevoel. Wij hebben zat en zij niks. Maar als het ons vervolgens nog een paar keer overkomt, begint het knap te irriteren. Nog even en ze stoppen je niet alleen, maar wordt de dwang groter. Tijdens het schuilen voor de regen hoort André een verhaal dat de vrachtwagenchauffeurs op deze route worden afgeperst door de politie. We hebben het niet gezien. Wel vier verschillende politiekorpsen: Policia Municipal, Policia Federal, Policia Turistica en de grenspolitie. Tsja als er iets te verdienen valt, wil iedereen meedelen natuurlijk. Of willen ze ons gewoon goed beschermen? We weten het niet.  In Palenque rijden we in één keer naar het beoogde overnachtingsadres, maar we zijn er pas om half vijf. Dik zes uur voor zo'n klein stukje. Er is plek en we krijgen een mooie kamer. We merken direct dat we midden in de jungle zitten: het zweet loopt uit alle gaten van ons lijf en na het uitpakken kunnen we de t-shirts uitwringen.  We hebben ook wat kleine fysieke ongemakken. Harry heeft al een paar dagen last van iets dat op vlooienpikken lijkt. De bron nog niet kunnen vinden. Misschien uit Uruapan waar in ons b&b ook zeven katten zaten. André had vanmorgen diarrhee en voelde zich vandaag wat misselijk. Maar eenmaal in Palenque voelt hij zich weer beter. Zonder dat we overigens een kip hebben geslacht. 's Avonds lekker gegeten bij een Duitse man met een paardenstaart tot op zijn achterwerk. We hebben de käsespätzle overgeslagen, maar wel een heerlijke biefstuk gegeten. Zaterdag 19 september Palenque Vanmorgen lekker zelf een boterham klaargemaakt met een heerlijke kop thee. Daarna naar het stadje Palenque gereden om wat boodschappen te doen . In een klein supermarktje vinden we alleen brood, maar ze verwijzen ons naar een andere supermarkt en die blijkt Amerikaanse afmetingen en assortiment te hebben. We kunnen dus pindakaas, jam, nutella en kaas weer aanvullen. Nemen daar ook een kop koffie met iets lekkers. Mexico is goedkoop. Een pain au chocolat kost eur 0,40. We halen nog wat motorolie en tanken ook vast voor morgen. We droppen de boodschappen in onze kamer en rijden naar de Maya tempels. Je moet eerst toegang betalen voor het park waar ze in liggen (eur 1,50) en dan nog voor de toegang naar het tempelcomplex (eur 3). Op de parkeerplaats worden we min of meer bestormd door een legertje gidsen en andere mensen die hun diensten aanbieden. We worden met de motoren tussen wat uitgestalde waar in gemanoeuvreerd. Er wordt aangeboden de motoren te wassen. En ofschoon een wasbeurt geen overbodige luxe zou zijn, zien we er toch maar van af. Foute angst voor het onbekende, want als we terugkomen zien we ze heel netjes een veel duurdere motor dan de onze keurig wassen. Ze vragen bij terugkomst wel 20 pesos voor het op onze motoren passen, maar als we dat vriendelijk weigeren is dat ook geen punt. Bij de tempels is het gelukkig niet zo druk. Wel warm en vochtig, dus binnen de kortste keren zijn we weer helemaal doorweekt van het zweet. Het tempelcomplex is indrukwekkend. Niet goed voor te stellen hoe dit zo'n 1.300 jaar geleden gebouwd kon worden. Van de oorspronkelijke blauwe en oranje kleuren is niet veel meer over. Ondanks jarenlang archeologisch werk is lang nog niet alles weer onder het oerwoud vandaan gekomen. Er liggen nog tal van tempels onder heuvels van grond en overdekt door een groen tapijt.  In het park ligt ook nog een museum. Ofschoon de entree bij de prijs inbegrepen is, zijn er weinig bezoekers. Wij lopen er wel doorheen en hebben er geen spijt van. Lezen wat meer over de achtergrond van de Maya cultuur en het tempelcomplex hier. En ook zijn er een paar stukken van de tempels met nog wel de originele oranje en blauwe kleuren en er is het deksel van een grote sarcofaag.  Na een uurtje of drie, vier hebben we het meeste wel gezien en zijn we door de klamme hitte ook gesloopt. De rest van de middag besteden we aan wat huishoudelijke taken zoals het bijvullen van de olie en het plannen van de verdere route. Met de Lonely Planet bij de hand en drie grote kaarten uitgespreid over onze bedden proberen we uit te zoeken waar we heen zullen gaan. We logeren op een soort compound bij de ingang van het park waar de Maya tempels liggen. Verscholen in de jungle zijn er wel een stuk of acht hotelletjes/ huttenverhuurders en ook zijn er een paar restaurantjes. We horen af en toe ook de brulapen die het geluid maken van een tijger. Vanavond eten we bij Don Mucho's, het meest populaire restaurant. De kwaliteit van het eten is iets minder dan gisteren (maar dat was dan ook super), maar het sfeertje maakt veel goed. Het loopt snel vol en er ontstaat een wachtrij ondanks een tropisch buitje. Er komen ook veel locals. Er spelen diverse salsabandjes. De tweede band heeft een eigen salsadanser meegebracht. Super zoals deze man samen met allerlei vrouwen uit het publiek danst. Om half elf gaan we naar bed. We willen morgen bijtijds vertrekken. Zondag 20 september Palenque Mexico - Flores Guatemala 560 km Zes uur op, tegen achten vertrokken. Het gaat vlot, ondanks de verkeersdrempels en de vele loslopende dieren. Vandaag lijken we in kalkoenenland beland, maar we weten er aardig tussendoor te slalommen. Onderweg stoppen we bij een meubelzaak die ook frisdranken verkoopt. We vragen om koffie en dat weet de jongen bij zijn moeder te regelen. Om half elf komen we bij de grensplaats Fronteira Corozal. Je moet om een of andere onduidelijke reden toegang betalen om het plaatsje in te mogen. Als we aankomen, staan er al drie motoren. Ook BMW, van drie Amerikanen. Slecht nieuws. Je kan hier de grens alleen te voet passeren door met een bootje de rivier over te steken. Motoren mee is onmogelijk. We twijfelen. Misschien willen ze de Amerikanen een hak zetten? We vragen nog aan een stuk of wat andere mensen waaronder de chauffeur van een collectivo (minibusjes die passagiers over vaste routes vervoeren). We zijn overtuigd, het gaat hier niet lukken. We besluiten naar El Ceibo te rijden, een stukje noordelijker. We hebben op internet gezien dat het kantoor waar we de tijdelijke import van onze motoren in Mexico ongedaan gemaakt moet worden om 4 uur sluit en erger nog op maandag (de volgende dag) gesloten is. En van ons plan om vroeg bij de grens te zijn en er vervolgens een flink stuk vandaan te rijden (vanwege de extra risico's in de grensstreek) komt onder druk.  We zetten er flink de sokken in. Knallen daardoor in volle vaart wel op een paar verkeersdrempels (die soms niet worden aangeduid en soms op plaatsen liggen waar je je ze totaal niet verwacht) maar wonder boven wonder blijven de motoren vooralsnog heel. We lunchen snel ergens langs de weg. Prima eten uit een onooglijk keukentje. Er duikt een jongedame op, die graag met de motor en Harry op de foto wil (Harry denkt dat het om hem begonnen is, André denkt om de motor). Harry zet haar op zijn motor en haar broertje (?) blijft foto's nemen. Helemaal gelukkig stapt ze weer af. Snel verder naar de grens. Na 224 extra kilometers staan we bij een ultramoderne grensstreek. Althans aan de Mexicaanse kant. Het ongedaan maken van de tijdelijke import van de motoren verloopt vlot. De beambte maakt met zijn digitale camera foto's van nummerplaat en de VIN (vehicle identification number). En morgen krijgen we via ons creditcardnummer de usd 400 deposit weer terug. Bij het volgende loket doet de douanebeambte een beetje moeilijk dat we geen stempel bij entree in ons paspoort hebben gekregen (moeten we voortaan ook zelf beter opletten) maar dat duurt maar een minuutje. En dan kunnen we door naar de Guatemalese beambten. Tussen de Mexicaanse en Guatemalese grens rijden tal van tuk tuks. Maar hier in een nieuwe variant: voor de tuk tuk staat een brommer en met een soort trekhaak is het passagiersdeel aan de brommer gehangen. We zijn volop gewaarschuwd voor de corruptie aan de grens van Guatemala, maar daar blijkt ons weinig van. We moeten langs vier loketten/ gebouwtjes. Bij het eerste loket wordt ons paspoort gestempeld en een kopie ten behoeve van de import van de motor. Kost niks en we worden heel vriendelijk geholpen. Het tweede gebouwtje gaat over de motor. We hebben van alle relevante papieren al in Puebla kopieën laten maken. Ook hier een uiterst behulpzame en vriendelijke man. Moeten hiervoor 160 Quetzal betalen bij het volgende gebouwtje. We hebben echter nog geen lokale valuta. Deze man doet een beetje moeilijk. We kunnen niet betalen met Mexicaanse pesos of USD en ook niet met een creditcard. De man begint echter wel met het papierwerk onderwijl gewoon doorgaand met appen en bellen, wat hij ook deed voordat Harry zich meldde om te betalen. Het duurt allemaal wat langer maar als hij klaar is blijken we toch in pesos te kunnen betalen, ps 715, zeg eur 40. Zal wel een ongunstige koers zijn, maar we weten de meest recente koers van de Quetzal nog niet. Afijn, maar afrekenen, terug naar gebouw 2. Nu de betaling rond is, is dat ook snel klaar. En dan nog een verrassing. Bij loket 4, eigenlijk een tentje, hebben ze een spray-installatie waarmee onze wielen om agrarische redenen worden gedesinfecteerd. En we moeten er 30 pesos ieder voor betalen. Harry sputtert nog wat en vraagt om een kwitantie, maar dat blijkt geen probleem. We krijgen een redelijk officieel uitziend papier en betalen dus maar vlot de eur 1,50 voor het sprayen. De hele procedure bij de grens heeft ons krap een uur gekost en dat valt ons hartstikke mee. We willen graag geld wisselen maar een bank of atm is er niet in het grensplaatsje. Pas 200 kilometer verder volgens een winkelier. Wel kunnen we blikjes cola kopen met Mexicaanse pesos.  Om 4 uur rijden we verder. We willen proberen toch het 160 kilometer verder liggende Flores nog te bereiken.  We rijden door een arme streek. De wegen zijn best goed en de verkeersdrempels die hier Tumulos heten, lijken minder talrijk en iets soepeler te nemen. Maar de bussen die er rijden zijn gammel, de huisjes langs de kant armoedig en er zijn weer veel loslopende dieren, nu ook relatief veel varkens. Ook veel brommertjes ipv auto's. Op diverse plaatsen zijn op deze late zondagmiddag voetbalwedstrijden aan de gang (waar we ook eenden op het veld zien en een varken het veld oversteekt). En we zien ook twee stadionnetjes, waarvan het ons onduidelijk is waarvoor ze gebruikt worden, maar het lijkt iets voor hanen- of hondengevechten. We gaan het uitzoeken. We pauzeren nog een halfuurtje voor een tropische bui. Proberen lokale valuta uit een geldautomaat te krijgen (120 kilometer bij de grens vandaan de eerste geldautomaat), maar dat lukt niet. Zo'n dertig kilometer voor ons einddoel begint de duisternis in te vallen. We besluiten door te rijden. Het wordt in het donker moeilijker de kuilen en de drempels te zien. Tegen half acht rijden we Flores in. Nu het beoogde hotel zoeken.   Dat lukt niet zo snel.Harry en André hebben verschillende systemen. Harry zoekt van te voren iets op het web of in de LP, maar Andre rijdt gewoon naar een plaats toe en vraagt aan iemand waar er een goed hotel is. Beide systemen kunnen werken maar niet tegelijkertijd. Flores is een eilandje met veel straatjes maar ook veel eenrichtingsverkeer. Harry is moe en wil gewoon snel naar het hotel. Dus we negeren de eenrichtingsborden, wat ons veel gescheld oplevert. Na een paar keer vragen vinden we eindelijk het hotel. Het is niet veel soeps en de motoren moeten buiten staan, maar we zijn moe en besluiten toch hier maar te gaan slapen. Lokale valuta hebben we nog steeds niet. De enige geldautomaat op het eilandje werkt niet. We mogen de kamer morgen betalen. En we vinden een restaurant waar we met een creditcard mogen betalen. Ze hebben heerlijk ijskoud bier en Harry eet bij een temperatuur van boven de dertig graden een kaasfondue met garnalen.  Nog even internetten en dan gauw naar bed. Op internet zien we dat we eigenlijk in Mexico al met de malarone (anti malariapillen) hadden moeten beginnen. Nou ja, dat doen we dan maar vanaf vandaag. En er is een Nederlandse vrouw gedood op haar zeilschip voor de kust van Cartagena, Colombia. Er wordt gesuggereerd door piraten, maar haar man wordt ook nog verhoord.

English version Wednesday September 16 Zipolite - San Pedro Tapanatepec 222 mi Whilst he was taking a shower Harry hears a kind of orchestra and he sends André with his camera to check what is going on. It appears to be the local band of about 15 kids who parade through the streets of Zipolite to celebrate today's national holiday: dia de la independencia. When Harry checks the weather forecast he finds out that there was a serious flood in Zion's National Park and that 16 people died. Only a few weeks ago we were there and we never realized that floods of that size and such an impact could happen there. It again emphasizes our vulnerability and the necessity to be as careful as we can. It is not easy to leave our little paradise in Zipolite but at 10.15 we finally go. The first 10 miles we do not progress so quickly due to all the speed bumps in the little coast villages, but once we leave those villages behind us we can drive pretty fast on a recently paved road along the coast and towards the airport 40 miles further. Nice road curves and a nice green environment make it an enjoyable drive. Once in a while we see some kids that have a kind of event but we do not get the impression that Independence Day is a big party over here. After a while the landscape becomes more flat and open and we see enormous electronic windmillparks. There is indeed quite some wind and we need to keep a firm grip. Gradually the blue sky turns into darker and darker clouds. We did anticipate that and we plan to stop early today. We agreed to look for a place to sleep between 3 and 4 pm, but people who know André are probably not surprised when it is 4.30 before we stop. But we are lucky. When we are taking our stuff from the motorbikes it starts to rain. So we stopped just in time. In the place itself is nothing to do. We do see a lot of car riksja's like you see in India (tuk tuk), but we have no clue why they need them there. The place seems rather small. With some difficulty we find a place to eat. Tomorrow we want to leave early to go to San Cristobal de las Casas. Thursday September 17 San Pedro Tapanatepec - San Cristobal de las Casas 149 mi This morning Harry checked the weather forecast again: another disaster. A heavy earthquake in Chile. Eight casualties so far. Not as bad as in 2010, when there were more than 500. In those days Harry was in Chile for his job and within 24 hours after he had left the country there was a an earthquake of 8.8 (according to him his visit had nothing to do with it). When you are at home in the Netherlands it is all far away. But Chile is on our route! And that makes you feel differently about it. The first part today brings us from the coast into the mountains again. The sun is shining, but the first clouds are already there. And a strong wind. The road is fine and we move pretty quickly. We resist the temptation to take the toll road and that is being rewarded. We drive a beautiful road in the mountains, with nice views in an authentic part of Mexico. Poor though. We see the women gathering wood and they carry it on their back whilst holding the branches and logs together with a kind of belt around their forehead. Many women still walk in traditional cloths. We stop at a small place where a church service is being hold. We have a look with our camera's in our hands, but it is explained quite quickly that they do not appreciate it when we take pics.  According to plan we arrive pretty early at San Cristobal de las Casas. And we also find the hotel we are looking for quite quickly. We are allowed to put the motorcycles between the seats and tables at the courtyard of the hotel.  We stroll through the city for a few hours. Nice atmosphere, many colonial buildings, a few nice churches, a local market and many many backpackers. We do not know exactly why there are so many, but they do contribute to the relaxed atmosphere. In one of the churches we see an Indian woman praying for the altar with a chicken in her arms. Later André reads that they try to transfer diseases and other problems into the chicken. Afterwards they slaughter the chicken and assume the problems are gone. It is a pity we did not have a chicken with us. In the evening it is quite busy on the streets of San Cristobal. People are showing off and flirting. In many restaurants there is live music. The quality is quite variable. It becomes cooler. The two old men go to bed early after a somewhat disappointing meal. Friday September 18 San Cristobal de las Casas - Pelanque 133 mi Today we have a relatively short ride and therefore we are not in a hurry. We walk into the city center to have breakfast and we leave around 10.15 am. Just before we leave a German couple approaches us. They live nowadays in Uruguay (Harry immediately wonders what their ancestors history is, but we thought it was better not to ask). But we finally found someone who is doung an even bigger trip. They left Germany 20 months ago, heading East. They have been in Indonesia and Japan and are now on their way to Ushaia (the most southern town of Argentina). Pretty impressive trip. We go slow. The route is nice, but the road is full of holes and today the number of speedbumps is countless. We shelter for the rain for about an hour. Then we continue but it starts to rain again. Does not really help to get us where we want to go. Raingear on, raingear off, it all takes time. And when it is dry, it is also hot and then you really want to take your raingear off. All of a sudden we are stopped by a few kids that hold a rope with a red flag across the road. It appears to be a begging method. At first we had a bad feeling about giving nothing. Poor little kids that have hardly anything whilst we are so rich esp compared to them. But when it happens a few times more, it begins to irritate us. Perhaps the next step is plain robbery. During one of our rain stops André hears the story that truckers on this route are being bribed by policemen. Well, we did not see it. But we did see four different police entities: Policia Municipal, Policia Federal, Policia Turistica and the border police. Wel, if you can make some money, everybody wants to join. Or do they simply want to protect us? We do not know. In Palenque we find our cabin relatively easy, but we only arrive at 4.30 pm. More than six hours for such a short distance. They have space and we get a nice room. We immediately experience that we are in the middle of the jungle: we sweat from all the holes in our body. After unpacking our bikes our T's are soaked. We also have some minor physical issues. Harry suffers already a few days from what seems to be flee bites. The source is unclear. Perhaps the seven cats that lived in our B&B in Uruapan. André was suffering from diarrhea this morning and had a bad stomach during the day. But once we arrive in Palenque he felt better. And we did not even slaughter a chicken. We have a good dinner at a restaurant at our compound that is owned by German guy with a pony tail up to his bottom. We skipped the German treat käsespätzle, but we had a wonderful steak. Saturday September 19, Palenque 15 mi Today we had our own sandwiches for breakfast with a nice cup of tea. That is the advantage when you our carrying all your camping equipment. Went to town to do some shopping. In a small supermarket they only had bread, but they refer us to another osupermarket. That appears to be a supermarket of USA size and assortment. So we buy peanutbutter, jam, nutella and sliced cheese. And we take a cup of coffee with something sweet aside. Mexico is cheap. A pain au chocolat is only usd 0.45. We buy also some motoroil and we refill our gastank already for tomorrow. We drop our "groceries" at our room and off we go to the Maya temples. First we need to pay for the entrance into the park in which the Maya temples are located (usd 1.65) and then again for the entrance to the Maya temples themselves (usd 3.30). At the parking lot we are flooded with people offering their services. We are directed with our motorcycles between the displays of two small shops. And they offer to wash our motorcycles. And despite the fact the bikes could use some cleaning, we kindly say no. Wrong fear for the unknown. When we return to the parking lot we see a much more expensive bike than ours washed with ultimate care. They do ask us 20 pesos for guarding our bikes but when we say no with a smile, they simply accept it. At the temples it is not extremely busy. It is hot and humid. In no time we are totally soaked again. The temples are impressive. It is difficult to imagine and understand how the Maya people could build this about 1,300 years ago. Only the original colors, much blue and orange, are mostly gone. Despite years of archeological work there is still a lot of the original Maya buildings covered by ground and green tapestry. In the park is also a museum. Hardly nobody goes there despite the fact the entrance of the museum is included in the temples ticket. We stroll through it and like it. We read a bit more on the background of the Maya culture and the museum has some fine pieces of the temples (with its original colors) and beautiful Maya masks. They also have the cover of a huge sarcofague, beautifully decorated. After 3 to 4 hours in the park we think we have seen most of it. And due to the hot weather we are also pretty exhausted. The rest of the afternoon we do some housekeeping like refilling the motoroil and planning the route for the next few days. With our digital Lonely planet guides and three maps of Guatemala, Honduras, Nicaragua and Costa Rica spread across our beds we try to sort out where to go. We stay at a kind of compound at the entrance of the park of the Maya temples. We are in the middle of the jungle, hear the howler monkeys (making the sound of tigers) and in this compound there are about eight places where you can stay for the night and it also has a few restaurants. Due to the jungle it is however difficult to spot the next building. Tonight we have dinner at Don Mucho's, the most popular restaurant. Although the quality of the food is a bit less than yesterday (but that was superb), the whole atmosphere more than compensates for that. Soon all tables are full and people are waiting in line to be seated(despite the rain). It is a nice mix of locals and tourists. There are also salsabands. The first one was not too strong, but the second one really swings. And it brought its own male salsa dancer. The guy is really good and invites ladies sitting in the restaurant to dance with him. Despite the fantastic entertainment we leave at 10.30 pm. We want to leave early tomorrow. Sunday September 20 Palenque Mexico - Flores Guatemala 348 mi Up at 6 am, we leave close to 8. We are progressing quite well, despite the many speedbumps and lots of livestock on the road. Today we seem to be in Turkeyland, but we manage to find our way. We stop to have a coffee at a furniturestore which also sells sodas. But no coffee. However the boy who is serving at the shop goes to his mom to arrange for coffee. Great! At 10.30am we arrive at Fronteira Corozal. For some vague reason you need to pay to get into the town, but we do not get that far. When we arrive there are already three BMW bikes from three USA guys. Bad news. You can only cross the border on foot since you need to cross a river and there is no bridge. And the ferry only takes people. We doubt. Perhaps the local people do not like Americans and therefor give false information. We ask a few other people (including the chauffeur of a collectivo, a minibus that transfers people over a certain fixed route), but they all tell the same story. We are convinced, this is not going to work. We decide to drive to El Ceibo, somewhat more north. We saw on the web that the office where we need to go to undo our temporarily import of the motorcycles closes at 4 pm and worse, is closed the next day. And we are afraid that we can skip our original plan to cross the border early and drive a good stretch into Guatemala to leave the relatively risky border area as quickly as possible. We drive a bit faster than normal. That also means that we hit a few speedbumps at full speed since sometimes you are not warned and esp at places where you do not expect them that can be a kind of an unpleasant surprise. But the bikes so far survive. We have a quick good lunch somewhere along the road. A young lady pops up who want to be on a picture with Harry and his bike (probably the latter more than the first). Harry puts her on his bike and her little brother (?) keep shooting pictures. Totally happy she steps of the bike. Now fast to the border. After 139 extra miles we arrive at a very modern borderbuilding. At least at the Mexican side. Things go smoothly. The administrative guy that arranges the undoing of the temporarily import of the bikes takes digital photo's of our license plate and VIN (vehicle identificatiion number). And tomorrow they will refund our usd 400 deposit. At the next building the officer in charge does a bit difficult since we did not receive a stamp in our pasport when we entered Mexico (should have paid attention to that ourselves too of course). But that only takes a minute. Than we can go to the Guatemaltasian side. Between the two countries we see a lot of tuk tuks. But these are special. The moped is separated from the passenger compartment and that is hooked on to the moped.  We have been warned for corruption at the Gualtemaltasian border, but we do not notice a thing. At the first stop they stamp our passport and and the second stop they arrange the formalities around our motorbikes. It helps that we made already copies of everything in Puebla. We need to pay Qt 160 (usd 23) each for importation at the third stop. However we do not have the local currency yet. The guy is playing difficult whilst at the same time he is continuing to app and to call with somebody. However, he starts to prepare the paperwork and when is finished it is all of a sudden possible to pay in mexican pesos. We do not know the exact exchange rate yet but the amount he mentions sounds to be about fair so we pay. The fourth stop is a kind of surprise. They need to spray our tyres to desinfect for agricultural reasons. Ok. But then we need to pay 30 pesos for it (usd 1.65). Harry resists a bit and asks for an official receipt. But when they are able to present that, we feel we have no choice and pay. The whole procedure at the border only lasted an hour and that is far less than we expected. We want to get some local currency, but that is impossible. There is no bank or atm in town. A shop owner tells us that the first opportunity is about 125 miles away. But he sells us some coca cola cans for Mexican pesos which we are grateful for. At 4 pm we drive on. We still want to try to reach Flores which is 100 miles away.  At this side of the border it looks poorer. The roads are pretty ok and also the speedbumps are less frequent and a bit lower. But the buses look crappy, the houses shabby and there is a lot more free moving live stock, now also pigs. We also see far more mopeds and less cars. At this late Sunday afternoon we see several soccer games along the way ( geese on the field and a pig crossing, but nobody bothers). And also two tiny stadiums, one empty but the other one loaded with people watching something (we assume a cock or dogfight but we will try to find out later).  We pause 30 minutes for a tropical shower. And we try to get local currency (only 75 miles from the border), but the atm does not recognize the chip on the card. About 20 miles before Flores it is getting dark. We decide to go on. But in the dark it is more difficult to spot the holes in the road and the speedbumps. At 7.30 pm we drive into Flores. Now we need to find the hotel we were aiming for. Andre and Harry use different systems. Harry tries to find something on beforehand on the web or in the LP, but Andre just drives to the place and asks someone. Both could work but not simultaniously. Flores is on a little isle. And it has a lot of one direction roads. Harry is tired and just wants to go to the hotel. So he ignores the one direction signs. People start to yell at us, but we simply continu. After asking around a few times we finally find the hotel. It is not a great place but we take it anyhow. We still do not have local currency. The only atm in Flores is not working. We are allowed to pay the room tomorrow and we find a restaurant where we can pay with a creditcard. They have icecold beer and Harry has a cheese and shrimps fondue whilst the outside temperature is still above 85 F. We do have internet in our hotel so we surf a bit. We find out that we should have started with our anti malaria profylaxe already in Mexico. Well lets start today instead. And a Dutch woman is killed on her boat in front of the coast of Colombia. They suggest pirates, but her husband is also being interrogated since he seems to have a weak storyline.

Relaxen aan de Mexicaanse kust

Uruapan

Uruapan

 

Uruapan

Puebla

Puebla

Zipolite

Zipolite

Nederlandse versie Woensdag 9 september 2015 Uruapan – Jerécuaro 247 km Bij het overheerlijke ontbijt door de gastvrouw bijgepraat. In 2006 hebben ze het huis van de ouders van haar man omgebouwd tot een bed and breakfast onder de naam Casa Chikita. Wat er met de ouders is gebeurd wordt overigens niet duidelijk. Hij – een kunstenaar – zij – een binnenhuisarchitect en eventplanner – hebben op meerdere plaatsen in de wereld gewoond. Het is te merken dat ze van goede komaf is aan de manier waarop zij de meid aan het werk houdt. Zij spreekt charmant Engels en vertelt dat je een goed leven kunt leiden in Mexico. Er zijn kansen en als je die grijpt dan kom je er wel. Als eventplanner is zij bezig een bruiloft te organiseren in december voor 800 personen en daar wordt veel geld aan uitgegeven. Verder zit het leven in Mexico niet ingewikkeld in elkaar. Als wij aangeven dat onze overheid voor de provincie Guerrero een negatief reisadvies afgeeft en dat wij hebben gehoord over de 43 verdwenen studenten, antwoordt zij dat dat een misverstand was. Het burgemeestersechtpaar in Iquala had last van de studenten in de verkiezingstijd en had de mafia gevraagd daar wat aan te doen. Blijkbaar was de vraagstelling niet helemaal duidelijk want wat er aan gedaan is was helemaal de bedoeling niet. Kortom voor toeristen is er dus geen risico. Wij scharen het maar onder Mexicaanse logica. Op advies van de gastvrouw bezoeken we het park. Het ligt langs een snelstromende rivier en men heeft de waterdruk gebruikt om overal natuurlijke fonteinen aan te leggen en water langs de paden te laten stromen. De combinatie van veel water en warmte leidt tot een mooi regenwoud. Helaas het blijkt niet helemaal natuurlijk. Wij horen en zien een gecamoufleerde waterpomp. Ook bezoeken we nog twee kerken. Een met opvallend moderne schilderingen en een mooie traditionele. Het eerste indianenziekenhuis – nu museum – slaan we over maar zien op straat nog wel mooi een bejaard mariachigroepje. Leuk. Dus laat op de motor voor een mooie rit langs verschillende meren en we leren een nieuwe voorrangsregel: 1X1 staat er bij kruisingen. Het lijkt dan de bedoeling dat er steeds een auto uit een andere richting voorrang heeft. Niet te handhaven maar het werkt wel. Vlakbij het hotel is een optreden van mariachi aangekondigd maar als wij er klaar voor zitten blijkt er niets te beleven, zodat corona's en nacho's uitkomst moeten brengen. Ook lekker. Terug in het hotel eten we nog een boterham, zetten koffie, werken aan het blog en kijken hoe we morgen langs Mexico City kunnen komen. Donderdag 10 september 2015 Jerécauro – Puebla 471km Voor ons doen bijtijds op pad 9.15. We rijden dus binnendoor maar komen er achter dat de kaart te weinig gedetailleerd is en dreigen te gaan dwalen. We gaan op zoek naar koffie in een dorp, maar nee koffie is hier niet. Een man ziet onze teleurstelling en geeft zijn vrouw opdracht – ja zo gaat dat hier – om onmiddellijk koffie te maken. De man vertelt dat we het beste de hele weg terug kunnen rijden om de freeway te nemen. Bedankt voor de tip maar dat doen we lekker niet. Met kruip- en sluipwerk, zoeken op kaart en gps komen we langzaam verder. In een stadje eten we in het vieste zaakje tot nu ook het lekkerste broodje tot nu toe. Weer op pad worden we bij een controlepost door de politie aangehouden. Ze zijn aardig, vinden het een geweldige reis, maar de volgende keer moet Arjen Robben hen niet meer uit het wereldtoernooi voetbal schoppen. Bij een volgende stop verkoopt een vrouw broodjes vanuit haar eigen keuken. We drinken alleen koffie en krijgen een bijna leeg zakje oploskoffie met gerecyclede plastic bekers. Mexico lijkt hier drukker en ook armer te worden. Ook het verkeer is lastiger. Over het algemeen gaat het goed maar er zitten meer momenten tussen die risico's inhouden. Een man haalt met grote snelheid in en wurmt zich naast Harry die al op de linker baan reed. Er zijn ook veel loslopende honden die zich dan wel onderdanig gedragen maar af en toe wel de (snel)weg oversteken. We moeten een aantal keren flink remmen om dierenvrienden te blijven. En, daar komen de wolken weer. 's Morgens zijn ze er vaak helemaal niet. In de loop van de middag komen ze op en groeien uit tot donkere kolossen waarin het bliksemt en veel regen uit kan vallen. De weg stuurt ons er mooi langs, maar dan is het geluk op. Regenspullen aan en harde regendruppels met hagel slaan op de helmen. De weg wordt een zwembadje en we schuilen maar liever een half uurtje. Naast de weg ontstaat een modderriviertje. Tegen donker rijden we Puebla binnen. De stad is modern opgezet. Er zijn een paar hoofdwegen en daar liggen veel calles aan. Relatief makkelijk komen we bij het hostel dat Harry vanmorgen heeft geboekt. De motoren kunnen in de hal als ze niet te veel plaats innemen. Dat regelen we en duiken de stad in. Het is er gezellig druk, we eten en drinken wat en kijken nog wat rond. Met koffie in de hand terug naar het hostel om wat over de stad te lezen en besluiten morgenochtend in ieder geval de prachtige kathedraal te bekijken voor we op weg gaan naar de Pacific. Om daar te komen zullen we nog wel twee dagen nodig hebben. Vandaag hebben we in zo'n 10 uur 471 km afgelegd en we moeten er nog zo'n 700. We kijken echt uit naar een paar dagen relaxen. Vrijdag 11 september 2015 Puebla – Tamazulapán 253 km Bij het ontbijt komt Glenn uit Chicago bij ons zitten. Met zijn Mexicaanse vriendin trekt hij een paar maanden in Mexico rond. Hij is jong en heeft al veel gereisd met onderweg werken. Ja op de motor zo'n reis dat …... hee een mooie meid meldt zich en Glenn praat in zichzelf verder. Het is Kate uit London met …. huh ….. een Belgische vriend die ze in Colombia tijdens een busreis van 29 uur heeft leren kennen. Ze is open en spontaan en vertelt een horrorverhaal over Honduras. Een hele bus overvallen en de passagiers alleen met broek en t-shirt achter gelaten. Nou ja, het had erger gekund. Stel voor dat je ook t-shirt moet afgeven. We bezoeken de fameuze kathedraal. Indrukwekkend propvol met versieringen. Ook bekijken we nog een andere kerk, waarvan een zijbeuk helemaal in bladgoud is uitgevoerd. Poeh he. Pas na de middag halen we de motoren uit de hal van het hostel nadat we alvast kopieën hebben laten maken van onze papieren voor de komende grensovergangen in midden-amerika. Het is een mooie weg met goed asfalt door de bergen, maar het gaat niet snel. Het blijft wel oppassen want opeens zitten er weer diepe gaten in en over een heel stuk ontbreekt een nieuwe laag asfalt op onze rijbaan terwijl we net aan het inhalen zijn. Als we terugsturen naar onze rijbaan gaan we dus een stukje omlaag. Bij een stop eten we wat (broodje geit?) en komt er een kudde geiten langs met een echte geitenherder. Bij een volgende stop krijgen we bij de cola een stuk mals vlees (ook van geit?). Ze worden zelfs gastvrij de Mexicanen. Om 17.30 dreigt het weer te gaan regenen en we stoppen net op tijd bij een hotel. Het doel voor vandaag Oaxaca halen we dus niet, maar wellicht kunnen we morgen wel bij de Oceaan komen. We eten pizza in het dorpje en lopen over de kermis terug waar de jeugd zich nog vermaakt met wat attracties. Harry is bijna de grootste attractie omdat hij overal bovenuit steekt (Harry denkt zelf dat het zijn looks zijn, maar dat is niet zo volgens André). Zaterdag 12 september 2015 Tamazulapán – Zipolite 385 km Vroeg op en gas er op. Mooi begin met bergen waar de mist nog in hangt. Wel koud. Bij het tanken in Oaxaca spreekt een man ons aan. Hoeveel kilometers per dag? Zo'n 4 á 5 honderd gemiddeld. Hij is ex motorrijder. Hij werd aangereden door een auto en moest bijna zijn been missen. Na veel operaties en pijn is hij er weer boven op gekomen. Hij wenst ons indringend een mooie en veilige reis. De stad kost ons een uur om er door heen te komen en dan schiet het weer op. Ongelooflijk hoeveel loslopende honden je ziet. Maar het gaat niet altijd goed. Inmiddels hebben we al een tiental dode honden naast de weg zien liggen. Geen prettig gezicht. Gisteren vielen in het landschap de enorme cactussen op. Je hebt vrijgezellen die wel een meter of vijf worden en een soort bomen met veel vertakkingen die wel 8 meter hoog worden. Nu zijn het de bananenbomen die opvallen. De omgeving is ook weer aan het veranderen. Er zijn kleinere dorpen en de mensen lijken meer op zichzelf. Ze kijken je ook niet vriendelijk aan. Van 2800 meter gaan we afdalen naar zeenivo. Je oren knappen net als de wolken. Het stortregent en dat maakt de weg verraderlijk. Er is bij een vorige regenval grond over uitgespoeld en Harry zet daarop zijn achterband een paar decimeters om. Met de rem er op komen we beneden en zoeken de posada Mexico. Gevonden. Het blijkt een super toeristisch oord. Het heeft alle dingen uit een folder, inclusief een prachtige baai met een enorme branding. We lopen langs de branding en de zee voelt warm aan. Aan het strand gedineerd en daarna naar de cabana met als uitzondering deze keer maar één bed. Dat wordt opschuiven. Harry gaat naar bed en André werkt het blog bij swingend in een hangmat op de beat van de Dire Straits: “money for nothing and chicks for free” dat knalhard van de overkant komt. Zondag 13 september 2015 Zipolite 0 km Een uitgesproken rustdag. Geen wekker. Opstaan wanneer je wilt en ontbijten op het strand onder een afdakje van bananenbladeren met op 10 meter de rollende zee. We krijgen het seintje dat we kunnen verhuizen. Ja deze cabana is wel goed, maar ze hebben nog een betere. Eéntje aan het strand en die willen we graag. Het is meer dan luxe, lekker ruim met een prachtig uitzicht en een beetje meer wind. We zijn er tevreden mee. Dan luieren. In de middag langs de zee gelopen en daarna zwemmen. De golfslag is enorm. Het is moeilijk om staand te blijven als je nog maar een paar meter gelopen hebt. De golven slaan tegen je aan en ook als de golf terugvloeit moet je je schrap zetten. We vermaken ons als kinderen totdat we gewaarschuwd worden door de lifeguard. De oceaan is zo verraderlijk dat er jaarlijks mensen verdrinken op deze plek en waar wij het water in zijn gegaan staat een rode vlag. Of we willen verhuizen naar de gele vlag. Oké. André is al verbrand bij het lopen en gaat in de hangmat bij het huisje. Harry smeert zich in en blijft op het strand zonnen. Hij ziet een slang van meer dan een halve meter vanuit de zee het strand op kruipen! In de avond weer naar het afdakje met bananenbladeren en eerst een mojito. Dat smaakt. We spreken de eigenaresse. Ze woont met haar man en dochter in Italië en runt daar ook nog een B&B. Ze hebben in 2004 de plek gekocht en fraai aangekleed. Het ziet er inderdaad beter uit dan de andere tenten.Vandaar zeker de vermelding in de Lonely Planet. Ze zegt daar niets van af te weten,maar dat geloven we niet. Daarna Italiaans gegeten terwijl het boven de zee bliksemt. De bliksem lijkt soms wel te blijven staan. Er is storm op komst. Het blijft de hele nacht knetteren en regenen. André kan het weten want hij heeft last van beestjes. Maandag 14 september 2015 Zipolite 0 km Weer niets gedaan. Nou ja, een excursie voor morgenochtend geregeld naar schildpadden en dolfijnen. Geen garanties, maar als we geluk hebben dan …... Verder nog de was ingeleverd bij de wasserette en voor de rest gelezen, gemaild, getelefoneerd, geslapen, gezwommen en natuurlijk nagedacht over de belangrijke zaken in dit leven. Het is overigens jammer dat het geen volle maan is omdat dan de schildpadden met duizenden tegelijk het volgende strand opkomen om eieren te leggen. Maar goed, je kunt nu eenmaal niet alles hebben. We maken al meer dan genoeg mee. Dinsdag 15 september 2015 Zipolite 0 km Klaar voor de excursie om 7.45 uur, maar een lieftallige dame komt ons vertellen dat het niet doorgaat. Te weinig mensen,maar we kunnen wel mee om 9.45. Wel minder kans om schildpadden en dolfijnen te zien maar wel met snorkelen. Twee Australiërs en drie dronken Mexicanen vergezellen ons. De lacherige Mexicaan heeft het steeds over zijn medicina en slaat dan whiskey achterover. We hebben geluk. Al gauw zien we een schildpad zwemmen, maar hij duikt onder zodra hij ons hoort. Maar weer één, en nog één. We zien opeens een pakketje drijven en ja hoor twee schildpadden hebben sex en zijn niet zo schrikachtig. De Australiërs (de surfers John and Jake (Blues Brothers)) en Harry springen overboord en Harry maakt een geslaagd filmpje voor Facebook. Dan snorkelen.Voor André de eerste keer. Warm glashelder water met vissen langs de rotsen. Mooi. Dan opeens weer in de boot want er zijn dolfijnen in de buurt en warempel we zien ze. Prachtig zoals ze door het water glijden. Wow. Dan rotsen beklimmen vanuit uit water en er van af duiken. Wij laten dat aan de jeugd over. De dronken Mexicaan komt met behulp van de Australiërs boven en wonder boven wonder valt hij niet achterover op de rotsen maar voorover het water in. In de boot grijpt hij weer gelijk naar zijn medicina. Nog een keer snorkelen en een zeer geslaagde excursie zit er op. Langzaam begint het tot ons door te dringen dat het de laatste dag is. We halen de was op en laden de apparatuur weer. s Avonds treffen we de Australiërs en praten bij. Zij zwerven in hun vakantie de goede surfplekken af. Wat ongein gaat er over en weer. Lekker ontspannen. Wij gaan de laatste nacht in op deze plek om morgen weer nieuwe plekken te zien en andere mensen te ontmoeten. We zijn inmiddels zes weken onderweg.

English version Wednesday September 9th 2015 Uruapan – Jerécuaro 154 mi At breakfast our hostess tells us as bit of her background. In 2006 they have turned the house of the parents of her husband into a B&B named Casa Chikita. What happened with the parents is not clear. The husband – an artist – and she – a interiordecorator and eventplanner – spent time abroad, also in Europe. It is obvious that she stems from a rather well to do family because she knows how to instruct the maid in a natural way. She speaks charmingly English and tells us that you can lead a good life in Mexico. There are chances and if you grasp them then you can make it. As eventplanner she organises a wedding in December for 800 people and a lot of money will then be spent. Also when kids turn 15 they organise big parties. Futhermore the life in Mexico is not complicated. When we tell that our government warns us for the province Guerrero and that we heared about the 43 disappeared students she explains that that was due to miscommunication. The mayor and his wife were not happy with the behaviour of some students during election time and asked the maffia to do something about it. Appearantly the question was not clear because what happened (murder according to her) was never the intention. So there is no risk for tourists. We interpret the story as Mexican logic. On recommendation of the hostess we visit the local park. In it is a fast running river and the waterpressure is used for several natural fountains and to let water run along the paths. The combination of water and high temperature is good for a kind of rainforest. Unfortunately it is not 100% natural because we hear and see a hidden waterpump. We also visit two churches. One with remarkable modern paintings and one which is traditional. Because lack of time we skip the first hospital for indians – nowadays a museum – but on the street we see a few old guys forming a mariachi group. Nice. Back on our motorbikes we make a beautiful ride in a region with several lakes and learn a new traffic rule: 1x1 (uno par uno) is the sign at crossings. We assume that it means that each time a car from a different corner is free to go. We don't know how that can be controlled but it works. Near the hotel an evening with mariachi is announced but when we are ready there is nothing to see. In stead we have Coronas and nachos. Also good. Back in the hotel we eat the lunch we skipped earlier, make coffee, update the blog en see how we can avoid Mexico City tomorrow. Thursday September 10th 2015 Jerécauro – Puebla 294 mi Today we leave relatively early at 9.15. We try to drive a shortcut but find out that the map shows too little detail and we have problems to find our way. We decide it is time for coffee in a small village, but no, for coffee the village is too small. The man whom we asked sees our disappointment and orders his wife – yes there are places in the world where this works – to make coffee for us, immediately. The man explains us that we better go back to where we started and take the freeway. Thanks for the coffee and the advice but no that is not what we are going to do. With the map and the gps we slowly make miles south-east. In a town in the filtiest place till now we eat the best torta until now. When we leave town we are being stopped by the police. They are kind, think we make a beautiful trip, but the next time Arjen Robben has to conduct himself so Mexico can stay in the worldchampionship soccer. By the next stop a woman sells food from her own kitchen. We order only coffee and get already used plastic cups and enough Nescafe to make hardly one cup of coffee. Mexico looks here busier and poorer. Also the traffic is more hazardous. In general it is allright but there are more risky moments than before. A man overhauls with high speed and comes next to Harry who already drove on the left lane but left some space next to him. There are also many dogs wandering around. They behave in general pretty relaxed but once in a while a dog tries to cross the road. A few times we have to use our brakes to avoid a collision. And there again are the clouds. In the morning there are none. After 12.00 they show up and keep getting bigger and darker till they burst with lightning and heavy rain. The road leads us just around them, but then we run out of luck. We put our raingear on and immediately thick raindrops with hail start to hit us. The road becomes a little river and we decide to take shelter for half an hour. On the side of the road grows a mudstream. Just after dark we arrive at Puebla. Relatively easy we find the hostel that Harry booked this morning. There are a few mainstreets and a lot of sidestreets as in a big city in the US. The motorcycles can be stalled in the hall of the hotel, if they don't take too much room. We arrange that and visit the center of Puebla. It is crowded but pleasant, we eat and drink and look around. With coffee back to the hostel to read about the city and we decide to visit in the morning the famous cathedral before leaving for the Pacific.We will need at least two days for the trip. Today we drove 294 mi in 10 hours and we have to do another 450. We really look forward to a couple of days rest. Friday September 11th 2015 Puebla – Tamazulapán 158 mi We join Glenn from Chicago for breakfast. With his Mexican girlfriend he travels for a couple of months through Mexico. He is young and has traveled already a lot, sometimes combined with working to prolong his stay. Yes, on a bike and such a trip …...... Wow a beautiful girl joins us and Glenn loses his audience. It is Kate from London with …... grrrrr …... her Belgian boyfriend whom she met when travelling by bus for 26 hours in Colombia. She is open and spontaneously and tells a horrorstory about Honduras. Banditos left all the passengers of a bus with only their t-shirts and trousers. Well, it could have been worse. Imagine that you also lose your T-shirt. We visit the famous cathedral. It is really big and impressively decorated. How the Catholic church could afford this, is just to guess. We also visit a church of which one of the rooms is decorated totally with golden ornaments. We are amazed. We make copies of our papers for the bordercrossings in Middle-America and just after 12.00 we drive the bikes out of the hall of the hostel. The road is again beautiful but we make no milage. And we have to be on our guard because sometimes all of a sudden there are holes in new turmac and a whole stretch of turmac is missing on our lane just when we overhaul a couple of cars. When we go back there is a difference in height of 4 inches. At a stop we eat something (they say it is ham) and a herd of goats come by (or perhaps the meat was goat?). At a next stop we order a coke and they give us also a peace of meat (also goat?) which tastes delicious. The Mexicans get friendlyer by the day. At 17.30 there are dark clouds again and we decide to stop. We find a motel in time. We didn't manage to reach our goal for today, Oaxaca, but maybe we can still reach the ocean tomorrow. We eat a pizza and look around at the fair where the youth amuses themselves. Harry is almost the biggest attraction. Everyone is impressed by his length (Harry himself is convinced it is his looks, but he is wrong according to André). Saturday September 12th 2015 Tamazulapán – Zipolite 240 mi An early rise and on the road. Nice view: mountains in the fog. Cold. At a gasstation in Oaxaca a man asks us: how many kilometers a day? He has also driven a motorcycle but had an accident. He was hit by a car and almost lost a leg. After a series of operations and much pain he can walk again. He wishes us a beautiful and safe ride. We need an hour to pass the town but then we can put some milage on. Unbelievable how many dogs you see. They behave but is doesn't always go well. We see several dead dogs along the road. Not a pretty sight. Yesterday the cactuses were enormous. You have single ones which reach 16 to 20 feet and there are treelike ones which are 26 feet. Today we see bananatrees everywhere. The surrounding is also changing. On our way down the villages get smaller and the people don't react on us anymore. They seem occupied with themselves. From 10,000 feet we descent to sealevel. Our ears plop just as the clouds. It pours again and that makes the road tricky. There is mud on the road and than it becomes slippery. Harry sets the rear of his bike a couple of inches aside. With caution we go on and look for Posada Mexico. Found. It is a super tourist spot. It has all the things from a brochure and a beautiful beach with breathtaking waves. We walk along the beach and the water is warm. Later we dine on the beach and then go to the cabana with just one bed. So eachone has to keep his lane. Harry goes to sleep and André updates the blog swinging in a hammock on the beat of the Dire Straits: “Money for nothing and chicks for free”. Sunday September 13th 2015 Zipolite 0 mi Time to relax. Get up when you want and have breakfast on the beach under a roof of bananaleaves just 10 meters from the breaking waves. They tell us we can move to another cabin. Yes this cabin is allright but they have a better one. One on the beach, more space and a wonderful view and a bit more seabreeze. It costs a couple of pesos more but it is more than worth it. We stroll along the beach and swim. The current is strong. It is not easy to keep standing even when you are just a few yards into the water. The waves hit hard and when the water runs back you have to fight the current. We play like children until a lifeguard warns us. Every year people drown at this place and where we try to swim there is a red flag, Please move to the yellow flag. Allright, thanks. When we are tired we quit. André has already a sunburn and uses the hammock at the cabin. Harry stays on the beach for a lot more sunshine. There is some commotion because a snake crawls out of the water on the beach. In the evening we are again under the roof of bananaleaves and drink mojitos. Tastes good. We meet the owner. She lives with her husband and daugther in Italy and runs there also a B&B. They bought the place in 2004 and gradually rebuild and redecorated it. Indeed the place looks more taken care of then other places. That is why they have a recommendation in the Lonely Planet we guess. Oh are we in the LP, I didn't know, she says. But that we find hard to believe. We eat again the Italian food of the posada and again it is delicious. Across the ocean you can see a storm coming. There is lightning above the sea and some lightnings seems to stay for a while as in a picture. The whole night we hear thunder and it keeps raining. André knows because bugs attack him. Monday September 14th 2015 Zipolite 0 km Again we do close to nothing. Although we did book an excursion to see turtles and dolphins. No garantees but if we are lucky …..... Oh, and we found a laundry. And of all that, we were tired and slept, made phone calls, mailed, swam and of course reflected on all the important things in life. It is a pity that there is no full moon, because then the turtles come by thousands ashore to lay eggs. But allright you can't have it all, and we experience more than enough. Tuesday September 15th 2015 Zipolite 0 km When we are ready for the excursion at 7.45 a nice Mexican girl tells us that the trip is cancelled because we are the only ones. But there is another excursion at 9.45 with less chance to see turtles and dolphins but with snorkling. Two Australians and three drunk Mexicans join us. One of the Mexicans laughs all the time and when he drinks whiskey he tells us that he is taking his “medicina”. We hear a lot of times “medicina”. We are lucky. Soon we see a turtle, but he/she dives when he/she hears us. But we see another one, and another one. They all dive. But then we see a strange package. Two turtles have sex and are not so timid. The Australian boys (the surfboys John and Jake (Blues Brothers)) and Harry jump into the water and Harry can make a nice shot with the gopro (facebooked). Then we snorkel. It is André first time. Warm very clear water, rocks and fish. Beautiful. Another world. Suddenly the captain calls us to get back into the boat quickly. He has spotted dolphins. Indeed we see them. Beautiful how they slide through the water. Wow. Then we can climb a rock and dive from it. We leave that to the youth and the drunk Mexican. The Mexican gets on the rock with the help of the Ossies. We fear that he falls backwards but fortunately he falls into the water. Back in the boat he goes again for his “medicina:”. We snorkel again and then the excursion ends. Slowly we realise that this is the last day in this beautiful spot. We get our laundry and recharge all the equipment. We meet the Australians for dinner. They wander around all the surfspots in the world. We drink cocktails, make jokes and relax. We are going to spend the last night in this posada. Tomorrow we are going to see new places and meet other people. Meanwhile we are six weeks on the road.