Colombia - Ecuador

Salento

Salento

Salento

Salento

Las Lajas

Las Lajas

Las Lajas

Otavalo

Crater lake Quitoloa

Nederlandse versie Donderdag 15 oktober 2015 Caucasia – Medellin 288 km Zelf weer eens ontbijt gemaakt en om 8.15 op de motor. De eerste 100 km gaan vlot. Langzaamaan rijden we de bergen in en zien aan de kant van de weg veel waterslangen liggen waaruit het water omhoog spuit, metershoog. Het duurt even voor we het door hebben. De bevolking heeft druk op de slangen weten te zetten door het water te gebruiken wat uit de bergen komt en heeft zo een kilometerslange wasstraat voor vrachtauto's gemaakt. Er lopen mannen met rode vlaggetjes te wapperen ten teken dat ze vrij zijn. Na een stop voor koffie beginnen we echt te klimmen in een prachtig landschap. Mooie vergezichten over dalen waarin rivieren stromen en dorpjes tegen de bergen zijn aangeplakt. De bochten komen korter op elkaar, het asfalt is goed en eindelijk is de temperatuur wat lager dus we hoeven niet te zweten. Wel is er veel vrachtverkeer en het lot van de motorrijder is dan dat er veel moet worden ingehaald. We stijgen tot bijna 3000 meter en krijgen het zelfs koud als we de wolken in rijden. Opvallend is het aantal militairen. Er zijn posities ingenomen op strategische punten maar er worden ook veel militairen vervoerd. Wij zwaaien en zij zwaaien terug. Als het begint te regenen schuilen we. Bij de start trekken we de regenkleding aan en uiteindelijk blijkt dat de juiste keuze. Het is voor ons iets warmer en tegen Medellin aan gaat het regenen. Medellin is een grote stad die in de tijd van Pablo Escobar berucht was om de vele drugsmoorden. Daar is nu niets meer van te merken. Er hangt een goede sfeer. We vinden een leuk hostel en gaan de stad in op zoek naar de telemetro. De stad is tegen bergen aan gebouwd. Er is een metro maar om hogerop te komen is er een gondellift. Je stapt zo van de metro in een gondel die je met tussenstops een paar honderd meter omhoog brengt. We blijven zitten want het regent en zo blijft het kaartje geldig. Met de Colombiaan is snel in gesprek te komen. Ze zijn aardig en willen je graag helpen. De vrouwen zijn mooi, zijn wat uitdagend en lachen stralend terug. In het hostel is inmiddels een Zwitsers stel aangekomen dat we kennen van de overtocht. We gaan met z'n vieren eten en er ontspint zich een leuk gesprek. Simon vertelt dat hij technisch tekenaar is maar dat niet leuk vindt. Hij wil “wereldbegrijper” worden, ofwel veel ervaring met reizen op doen en door geschiedenis te studeren lessen uit het verleden trekken. Leuk om te horen en er over te praten. We denken dat hij uiteindelijk voor de klas komt te staan en dat goed kan. Later wordt het blog bijgewerkt terwijl er steeds vaker wordt gegaapt. Tijd om te gaan slapen. Vrijdag 16 oktober 2015 Medellin – Salento 241 km Medellin uitrijden kost tijd maar dan komt er een mooie kronkelende weg. Lekker sturen en opschieten. Maar er wordt ook weer aan de weg gewerkt en er is vrachtverkeer. Wachten en inhalen maar. Bij een stop vragen we om koffie maar dat hebben ze niet. Toch vreemd als je veel kilometers tussen koffieplantages doorrijd. Nee, zelfs geen oploskoffie. Ze verkopen kleine pakketjes hout. Het lijken aanmaakhoutjes maar het zijn houtjes waarvan de rook goed voor je gezondheid is. Misschien iets voor André want die zit met een kriebelhoest op de motor. Natuurlijk dreigt het weer te gaan regenen maar het zet gelukkig niet door. Na de drukte van de grote stad Pereira (rondwegen hebben ze nog niet) slaan we af en rijden een oase van rust in. Een kleine slingerweg over mooie bergen brengt ons in een toeristisch dorpje. Bij hostel Tralala hebben ze geen plaats voor ons, dan maar naar de ecofarm La Serrana. We zouden kunnen kamperen maar kiezen toch maar voor het comfort van een privé kamer, maar met een gedeelde badkamer. We zien wel twee wereldreizigers op motoren kamperen maar dat brengt ons toch niet op andere gedachten. Nog net op tijd kunnen we inschrijven voor het avondeten. Als we in het eetgedeelte rondkijken dan zien we stelletjes, dertigers, goed opgeleid die van wandelen houden. We eten alles wat ze voor zetten op en zoeken de kamer op. Harry werkt gestaag aan de blog waarvan plotseling een deel verdwenen was en André gaat lezen. Zaterdag 17 oktober 2015 Salento 0 km Een rustdag dus werk aan de winkel. Eerst ontbijt en daarna flink doorstappen om om 9.30 uur op het dorpsplein te zijn. Daar vertrekken de jeeps naar de Valle de Cocora. Net op tijd komen we aan en vertrekken zodra de jeep door een paar man wordt aangeduwd. Als we na 20 minuten aankomen is het duidelijk dat we beter de motor hadden kunnen nemen omdat alles geasfalteerd is. Bovendien is het goedkoper en zou er geen wachttijd voor de terugtocht zijn. Dan begint de hike van 5 uur door de bergen. Waar de trail loopt is duidelijk en het enige dat aan het pad is gedaan zijn enkele hangbruggetjes. Geeft je wel het gevoel dat je echt in de natuur bent. Na 1½ uur flink stijgen komen we (een beetje) buiten adem aan bij het kolibriehuis. Leuk om de vogeltjes te zien. Ze zijn bliksemsnel maar ze kunnen ook stilstaan in de lucht, wegen maar een paar gram en zijn prachtig gekleurd. Moeilijk te fotograferen maar de voldoening is des te groter als het lukt. Er komt ook nog een wasbeer langs om te poseren voor een foto. We gaan weer op pad en stijgen nog een heel stuk waarvan we het laatste half uur echt naar adem lopen te happen. Het is natuurlijk niet onze leeftijd maar de ijle lucht die daar voor zorgt. Als we afdalen zien we waarom de vallei bekend is. Er groeien waxpalmen die ongelooflijk hoog zijn, wel tot 60 meter! Heel apart om die te zien omringd door gewone begroeiing. De jeep brengt ons weer terug naar het plein dat inmiddels is omgetoverd tot eetplein. Heel veel stalletjes met tafels en stoelen er voor. Het is gezellig. Wij eten wat en kijken ontspannen rond. Dan lopen we terug. André gaat lezen, schoenen poetsen en helm schoonmaken. Harry gaat internetten en raakt in gesprek met de wereldreizigers Petra en Anders, Zweden die in Engeland wonen. Ze worden gedeeltelijk gesponsord voor hun reis om de wereld en zijn al 2½ jaar onderweg. Ze reizen langzaam om zo veel rond te kijken en hebben mooie verhalen. In Mumbay trokken ze zoveel belangstelling dat ze werden ingesloten en de politie ingreep, maar die deed dat zo hardhandig dat Petra gelijk medelijden kreeg met de mensen die werden afgeranseld. Petra vertelt dat ze ook veel valt. Ze laat foto's zien van het oversteken van een rivier waar ze kopje onderging. Petra, motor en alle bagage nat. Het water stond tot in de koplamp. Met de föhn hebben ze de electronica gedroogd en warempel alles werkte weer. Een heel leuk stel. Ook belangstellend naar anderen in tegenstelling tot de meeste andere motorrijders. Eerlijk antwoorden ze dat zo lang zoveel beleven ook gewoon wordt. In het begin is het overweldigend maar allengs wen je er aan en rijd je soms het mooie voorbij. Wij wandelen weer naar het dorp en eten Italiaans. Teruglopend hebben we al spierpijn maar ook een tevreden gevoel over de dag. Zondag 18 oktober 2015 Salento – Popayan 320 km We hebben heel soms ook een wat saaie dag en dit is er één van. Een rechte vlakke weg naar het zuiden en het is warm. Alleen bij de middagstop krijgen we onverwacht een heerlijke lunch in een tentje langs de snelweg. Het is een soort paella met veel garnalen. Onderweg zien we veel militairen, overwegend erg jong en opvallend is dat zij bij elke voorbijganger de duim omhoog steken. We denken dat het een charmeoffensief is, wellicht ingegeven door de onderhandelingen met de FARC. Als we Popayan inrijden moeten we wachten voor een stoplicht en als we omhoog kijken staat Frauke (van de Stahlratte) in haar ondergoed enthousiast uit het raam van het hostel te zwaaien. Haar man Michael verschijnt ook en in de kamer ernaast staat Matthias op het balkon te roken. We zwaaien terug maar zijn op zoek naar een ander adres. Dat lukt niet en checken later ook in in het hostel waar onze Duitse vrienden zitten, maar zien ze verder niet. Het is weer tijd voor Italiaans eten, maar deze keer is het heel goed. Een goed besluit van een wat saaie dag. Maandag 19 oktober 2015 Popayan – Ipialis 329 km Vlak voor het vertrek zien we de Duitsers. Zij vertrekken wat later in dezelfde richting. We beginnen weer met de saaie weg, maar zitten plotseling in de uitlopers van de Andes en die zijn prachtig. Het gaat stevig omhoog en daarmee wordt het ook kouder. We gaan omhoog tot 3500 meter en de temperatuur gaat van 35 naar 15 graden. Prachtige uitzichten onderweg op begroeide bergen met af en toe een rivier er tussen. Dat belooft veel als we echt in de Andes zitten. De chauffeurs in Zuid Colombia zijn gevaarlijke rijders. Vaak wordt er nog voor een scherpe bocht ingehaald en af en toe denk je dat het echt mis gaat. De inhaler maakt wel vaart om een vrachtwagen te passeren maar gaat naast de vrachtwagen de bocht in en houdt al helemaal geen rekening met een inhaler van de andere kant. Soms scheelt het niets en knijp je alvast maar in je rem. André rijdt voorop en ziet vlak voor een bocht een bus op zijn rijbaan die een vrachtwagen inhaalt. Gelukkig is er voor de motor net genoeg ruimte om er langs te schieten maar daarna moet de adrenaline toch wel weer even zakken. In Colombia hoef je als motorrijder geen tol te betalen. Je gaat bij het tolhuisje helemaal rechts rijden en komt dan in een goot zonder slagboom. De goot is vrij smal en de zijkanten waren tot nu laag, maar nu opeens een stuk hoger. Bij het uitrijden van de goot schaven we alle twee met het frame van de jerrycans langs de zijkant. André maakt het nog gekker. Bij een nog hogere zijkant raakt hij halverwege de zijkant en kan maar net zijn balans houden. Dat wordt lassen. Harry moet uit stilstand weer op gang komen en kan alleen in balans blijven door met voeten op de zijkanten mee te steppen. Vreemd gezicht maar het werkt wel. In het drukke Ipialis zoeken we een tijdje naar het hostel, maar ondanks dat we brutaal tegen het verkeer inrijden kunnen we het niet vinden. Als we de weg vragen worden we naar een veel betere plek verwezen met parking. Het is een echt hotel. We kunnen gelijk de parking in, een mannetje van 75 sjouwt onze koffers drie trappen op terwijl wij koffie krijgen aangeboden. Het hotel is niet eens duur en de receptionist legt uit waarom het zo druk is: veel Ecuadorianen komen hier goedkoop inkopen doen. Hun munt is gekoppeld aan de Amerikaanse dollar en blijkbaar is er een flinke inflatie in Colombia. Onze Duitse vrienden blijken iets verderop te zitten. We eten met elkaar en praten bij. Leuk zo'n contact af en toe. Harry heeft via facetime contact met Maarten, zijn jongste zoon de vandaag jarig is. Morgen zullen we Colombia verlaten en weer is het zo dat een land en haar bevolking ons heel veel moois heeft gegeven terwijl je vooraf van alle kanten wordt gewaarschuwd voor alle mogelijke gevaren. Het zelfde geldt voor Mexico en Nicaragua. Het lijkt wel of slecht nieuws altijd de boventoon moet voeren en dat is jammer. Deze landen zijn prachtig en als je geen gekke dingen doet zijn ze goed te bereizen. Beslist gaan als je de kans krijgt. Dinsdag 20 oktober 2015 Ipialis – Otavalo (Ecuador) 187 km André haalt zijn papieren voor de grens uit de jerrycan, maar laat zijn sleutel daar in ongemerkt achter. Op de kamer merkt hij dat de sleutel mist en gaat zoeken. Maar wie kijkt er nu in een jerrycan? André pas als alle andere mogelijkheden zijn afgevinkt. We vertrekken dus later en moeten tanken. Een Colombiaan is enthousiast over onze motoren en wil er even op zitten. Dat mag maar hij valt weg tussen de bepakking. Hij zit te stralen als we een foto nemen maar hij zou geen meter kunnen rijden. Dan bezoeken we de kerk van Las Lajas. De reisgids zegt dat de kerk bijzonder is omdat hij over een rivier is gebouwd. Inderdaad ze hebben eerst een brug gemaakt en de kerk aan de zijkant tegen de berg gezet. De kerk staat dus helemaal niet over de rivier, maar goed hij is prachtig gerenoveerd en de locatie blijft bijzonder. Dan op weg naar de grens. Daar treffen we de Duitse voorhoede weer. Colombia uit gaat soepel, Ecuador in kost veel tijd. Maar goed Otavalo is maar zo'n 160 km dus over een brede goed geasfalteerde zesbaans weg zijn we er zo. Otavalo is bekend vanwege zijn grote markt van Indianen met hoeden op. De hoeden kunnen we vinden maar de markt niet. Wel een leuk hostel waar de motoren weer naar binnen kunnen. Harry duwt zoals gewoonlijk door en dat gaat goed, op wat verfwerk na. André laat ook het verfwerk iets anders achter, maar ook hier wordt er niet moeilijk over gedaan. De kamer is groot en dat is erg lekker. In het vriendelijke dorpje, waar we lopend al snel de markt ontdekken, wordt een hostel gerund door de Nederlandse Esther. We eten heerlijk bij haar, zien haar niet, maar voelen ons welkom. Daarna ergens anders nog een chique koffie met chocoladetaart en een gezellig praatje met het meisje dat ons helpt. Ze maakt gelijk een foto van ons voor facebook (www.cunani.com). De dag zit er weer op. Woensdag 21 oktober 2015 Otavalo – Latacunga 349 km Vroeg op weg naar de markt om foto's te nemen. De indiaanse vrouwen met hoeden vinden het maar niets. Het moet dus op een onbewaakt moment. We schieten een paar leuke plaatjes. Na koffie op de markt zadelen we op en gaan. Weer een prachtige weg door een prachtig berglandschap. De wegen zijn alleen zo breed en vloeiend aangelegd dat het eigenlijk te gemakkelijk gaat, maar goed we weten nog niet wat ons allemaal nog te wachten staat en daarom genieten we van het comfort. Na Quito doemt links de vulkaan Cotopaxi van bijna 6000 meter op. Helaas is de top in wolken gehuld. De vulkaan is vanaf april weer actief en men vreest voor een grote uitbarsting. De noodtoestand werd al uitgeroepen, maar voorlopig is het weer rustig. We proberen via het nationale park dichterbij te komen, maar dat lukt niet. Bij een stop is het goed te zien dat alles onder grijs stof zit. Bomen, grond, weg, brugleuning, alles zit onder. Een beetje het gevoel van een verlaten slagveld. We gaan van de grote weg af op zoek naar een kratermeer en rijden een prachtig gebied binnen. Het gaat tot 4000 meter hoog en er zijn prachtige uitzichten. Na 65 km het meer en je mond valt open. Schoonheid! We nemen van alle kanten foto's en raken in gesprek met twee hippies. Een jongen uit Argentinië en een meisje mat lang rastahaar uit Frankrijk. Al jaren trekken ze rond, nu met maar liefst drie honden. We drinken maté met ze en hun advies is morgenochtend van de zonsopgang te genieten. Zij gaan kamperen. Wij kiezen toch maar voor de stad en rijden terug. We checken in bij een hostel waar de gemiddelde leeftijd 25 is, gaan uit eten en na de administratie bijgewerkt te hebben gaat het licht uit.

English version   Thursday October 15th 2015 Caucasia – Medellin 125 mi We make breakfast and start the bikes at 8.15. The first 60 mi go smoothly. Then the mountains begin and we see a lot of hoses from which water squirts up to 20 ft. It takes a while before we figure out what it means. The people use the water that is running from the mountains for a carwash. Men with red flags wave to show that a truck is welcome. After our coffee break we are entering a more mountainous area. Beautiful views from slopes in which rivers stream and small villages which are built on mountainsides. There are more curves, the tarmac is good and finally the temperature drops so we are not sweating any more. There are many freighttrucks and that means that we have to pass them. We rise to almost 10,000 ft and get cold when riding through the clouds. Striking is the number of soldiers we see. They have taken positions at strategic points but also many are on transport. We wave and they wave back. As soon as it begins to rain we shelter. As a precaution we put on our raingear and that appears to be the right choice. It is warmer for us and close to Medellin it begins to rain. Medellin is a big city and in the days of Pablo Escobar notorious for the number of drugskills. Now it is totally different. There is a friendly lively vibe. We find a nice hostel and in town we try to find the telemetro. The city is built against mountains. There is a subway but to get to the higher parts of the city there is a gondola lift. From the metro you jump in the lift which gives you a nice view of the city when going up a couple of stops. We don't go out because it rains and our tickets remain valid. To make contact with a Colombian is easy. They are very friendly and like to help you. The women are beautiful, somewhat defiant and have a beaming smile. The Swiss couple we know from the Stahlratte arrives also in the hostel. With them we go to a restaurant for a simple meal. While eating we talk about the trip and the reasons for travelling. Simon tells he wants to understand the world by travelling and studying history. Nice to hear and talk about but we guess that Simon will be a good history teacher in a few years. Later we update the blog while yawning. Time to go to sleep. Friday October 16th 2015 Medellin – Salento 151 mi It takes time to get out of Medellin but then there is a nice winding road. Nice to ride and make miles. But then there begins the roadwork. So: wait and pass. When we stop and ask for coffee then there is a “no hay” (we don't have). Strange if you have driven through coffeefields for many miles. We settle for a coke. They sell also small packages of wood. It seems kindling-wood but the man of the restaurant tells us that the smoke of the wood is good for your health. Mayby something for André who has a tickling cough. Of course rain threatens but this time it is fortunately not meant for us. After the big city of Pereira (there is no way around the center) we turn off the highway and drive into a oasis of peace. A narrow winding road brings us to the touristic village of Salento. At the hostel Tralala they have no room for us so we head for the ecofarm La Serrana. We can camp but choose for the comfort of a private room. This time with a shared bathroom. When unpacking we see two adventureriders camping but that doesn't change our mind. Just in time we can subscribe for dinner. When we look around in the restaurant we see couples in their thirties, well educated who love to hike. We eat all we get and when we are in our room Harry updates the blog while André reads till he falls a sleep. Saturday October 17th 2015 Salento 0 mi A day of rest so work to do. After breakfast we have a quick stroll to the marketplace where we arrive at 9.29 to catch the jeep that leaves for the Valle de Cocora at 9.30. They have to start the jeep by pushing so we leave at 9.31. When we arrive after a 20 minute drive it is clear that we would have been better off riding our own bikes. It is cheaper, we wouldn't have to wait to go back and it is all tarmac! Then we begin the 5 hours hike through the mountains. It is clear where the trail is and the only thing they have done is building a couple of small suspension bridges. That gives the feeling that you are part of nature. After 1½ hour climbing we arrive (a bit) out of breath at the house of the hummingbirds. Nice to see these birds. They are fast as lightning but can also hover, weigh only a few grams and are beautiful coloured. Hard to make good pictures of them so it is very nice when you succeed. A racoon comes by and poses. We go on and climb for quite a while. The last half hour of the climb is though. We gasp but that is of course not due to our age but to the thin air at this height. When we descend we see why the valley is famous. There are waxpalms which reach the enormous height of 180 ft! Very special to see these trees surrounded bij normal vegetation. The jeep brings us back to the market place. Meanwhile this place is transformed into a square with a lot of foodstalls. It is cosy. We eat and look around. Then we walk back to relax. André reads, tries to make his boots waterproof and cleans his helmet. Harry goes to the main building to connect to the internet. There he meets Petra and Anders, Swedish people living in England. They are being partly sponsored for their trip around the world and are travelling for 2½ years. They travel slowly so they can spent a lot of time in a country and they have nice stories. In Mumbay they drew so much attention that they were surrounded by a crowd of people and couldn't move. The police intervened but did this the hard way. Petra felt sorry for the ones which were beaten. Petra tells that she frequently falls. She shows pictures of a rivercrossing where she went under water. Petra, the bike and the luggage all was wet. The water was in the front lamp and the cilinders. With a hairdryer they dried the electronics and it worked again. A nice couple. Also interested in other people and that is not common with bikers. Honestly they answered that so long so many experiences also gets normal. By the start is everthing awesome but then you get used to it and decide not to visit a place that must be beautiful. We walk back to the town and eat Italian food. On our way back we feel our muscles and knees but had a great day. Sunday October 18th 2015 Salento – Popayan 200 mi Sometimes we have a dull day and this is one of the few. A straight flat road to the south and it is hot. When we stop for lunch at a shabby reataurant next to the road we get a really nice lunch. A kind of paella with a lot of shrimps. We see again many soldiers, very young and it is striking that they greet all the cars by raising their thumb. We think it is pr, maybe because of the peace negociations with the FARC. When we reach Popayan we have to wait for a trafficlight and see on the third floor of a hostel Frauke in her underwear waving at us. Her husband Michael joins her and on the balcony of an other room we see Matthias. We met on the Stahlratte, wave back but are looking for an other address. We don't succeed and later we also check in at the hostel of our German friends, but we don't see them. Time for dinner and this time it is Italian (again), but very good. A nice ending of a somewhat boring day. Monday October 19th 2015 Popayan – Ipialis 206 mi Just before we leave we meet the Germans. They will leave later in the same direction as we. We begin again with a dull road, but suddenly we are in the foothills of the Andes and these are magnificent. We climb steadily and the temperature drops. We reach 10,000 ft and the temperature drops from 95 to 59 degrees Fahrenheit. Beautiful views on green mountains seperated by rivers. That is promising for the real Andes. The drivers in the south of Colombia are dangerous. Often they pass just before a sharp curve and sometimes you think that there will be an accident. Although the driver accelarates to pass a truck but stays next to the truck in the curve and doesn't count at all with a car coming from the other side. Sometimes it is close to nothing and you slow down so that you can stop in time. André rides in front when on his lane a bus approaches which overtakes a truck. Fortunately there is just enough room on the right side to pass but then the adrenalin must drop. In Colombia motorcyclists don't have to pay for the tollroad. At the tollbooth you drive on the right side of the road. There is a gutter without barrier. The gutter is relatively small and till now the sides were low, but suddenly the sides are higher. When leaving the gutter we touch the side with the frame of the panniers. André exceeds this. At a gutter with even higher sides he touches halfway the side and can hardly hold his balance. The frame of his pannier has to be welded. Harry has to stop in the gutter and to get out he has to step with his feet on the sides while driving slowly. Strange to see but it works. In the crowded city of Ipialis we search for a hostel, but despite we ignore one way streets – which results in a lot of yelling – we can not find it. If we ask a man he advises us to go to a better place. We do and end up in a really nice hotel. We can stall the bikes in an underground parking and a 75 years old man brings our luggage to the room on the second floor while we drink coffee at the reception. The hotel is cheap for what it offers: luxury. The receptionist tells why it is so crowded in the centre. Many Ecuadorians do their shopping in Colombia. Their money is linked to the dollar and apparently the inflation is high in Colombia. Our German friends have found a hotel nearby. We have dinner with them and talk about all kind of stuff. Nice to have such a contact once in a while. Harry facetimes with Maarten his youngest son who is having his birthday today. Tomorrow we will leave Colombia and again a country and its population has given us a lot of enjoyment despite the many warnings for all kind of dangers. Mexico and Nicaragua were the same story. It looks as if bad news is more important than good news and that is a pity. These countries with their people are beautiful and if you behave they can be travelled easily. Go if you get the chance. Tuesday October 20th 2015 Ipialis – Otavalo (Ecuador) 116 mi André gets his papers for the border out of the pannier, but unnoticed drops his key in it. In the room he notices that he lost his key and search for it. But who is going to look in the pannier? André after he checks all the other possibilities. We leave later than planned and have to get fuel first. A Colombian is very enthousiastic about the bikes and wants to try one. That is allowed but you can hardly see him between the luggage. He is radiating when we take a picture but he couldn't ride a feet. Then we visit the church of Las Lajas. The travelguide mentions that this church is special because it is built over a river. Indeed first they made a bridge and built the church against the rock. So the church isn't really built over the river, but it is beautifully renovated and the location is special. After coffee we head for the border. There we meet again our German forefront. To leave Colombia is easy. To enter Ecuador takes a lot of time. But Otavalo is just 110 mi away and with a highway with six lanes we arrive in time. Otavalo is known for its market with Indians wearing hats. The hats we can find but not the market. We find a hostel where the bikes can be parked inside. Harry manages to get the bike in but damages the paint a little. André also leaves a mark on the doorhandle. In the friendly village, in which we find the market easily, there is also a hostel run by the Dutch Esther. There we eat deliciously. We don't see Esther but feel welcome. Then in an other place we have a cup of coffee with chocolatecake and a chat with the girl who works there. She takes a picture of us for the facebookpage, see www.cunani.com). So again a day passes. Wednesday October 21th 2015 Otavalo – Latacunga 218 mi An early rise for a visit of the market before we leave. We try to make pictures but the Indian women don't like it. We have to take pictures when they are off guard. That is easier while drinking coffee at the market. When we leave Otavalo there is a beautiful road through high mountains. Only the roads are so wide and comfortable that it gives the feeling that it is too easy, but alright we don't know yet what is ahead of us so we enjoy the comfort. After Quito the vulcano Cotopaxi of almost 20,000 ft appears. Unfortunately the top is covered with clouds. The vulcano became active in April and they fear an eruption, but for now it is quiet. They have taken precautions for an evacuation of thousands of people. We try to come closer but the National Park is closed. When we stop and look around you can see that all is covered with grey dust. Trees, ground, road, bridge all is grey. It looks a bit like an abandonned battlefield. We leave the highway for a visit of the kraterlake and drive into a beautiful area. We rise to 12,000 ft and there are very nice views. After 200 mi the lake appears and it is so beautiful that you get a bit emotional. We take pictures and meet two hippies. A boy from Argentina and a girl from France with rastahair. They are travelling for years, now with three dogs. We drink maté with them and they advice us to see the sunrise over the lake. They are going to camp. To avoid a cold night we choose to drive back to town and check in at an hostel where the average age is 25, go out for dinner en after the adminstration is updated the lights go out.

Panama - Colombia

San Blas Islands

San Blas Islands video



Tijd om te mijmeren

Cartagena

Barbershop in Cartagena

Disembarking the motorbikes

Harry weer aan land

Cartagena

 

Nederlandse versie Vrijdag 9 oktober Hotel El Porvenir - San Blas Eilanden Om 4 uur een flink onweer en ook wat regen. Toch nog weer even geslapen, totdat onze buren, de Kuna Indianen, opstaan. Radio gaat direct aan, je hoort ze naar het toilet gaan en ja dan ben je ook wakker. Een kop koffie om echt wakker te worden, en tegen achten worden we opgehaald om naar de Stahlratte gebracht te worden. De motoren zijn aan boord en afgedekt met plastic om ze enigszins te beschermen tegen het zoute water. Negentien motoren in totaal. Er staat een heerlijk ontbijt klaar. De laatste passagiere, Daniela uit Zwitserland op reis zonder motor, komt aan boord. Ze geeft de mooiste omschrijving van de kapitein. Dat is Ludwig Hoffman. Lang haar, enorme bierbuik, stoppelbaard en hij loopt voortdurend in dezelfde iets te kleine onderbroek. Maar wel een vakman. Ofschoon uit alles blijkt dat Ludwig (of Lulu zoals zijn personeel hem noemt) de kapitein is, wil Daniela aan ons voor de zekerheid vragen wie de kapitein is. Ze zegt: de kapitein is dat uh uh uh (ze zoekt naar een adequate beschrijving van de man) die man met die blonde haren? Tja, zo kan je hem inderdaad ook beschrijven. We krijgen uitleg over de spelregels aan boord. Mannen kunnen gewoon over de reling plassen op een aangewezen plaats en bij gebruik van het toilet is iedereen verplicht om te gaan zitten. Wat kleine taken zoals het doen van de afwas worden verdeeld. We hangen wat rond en maken verder kennis met de medereizigers. Veel echte motorbikers, mannen die uren over alle specificaties van hun motoren kunnen spreken. Maar ook echte reizigers. De meesten zijn veel langer onderweg dan wij en reizen ook in een andere tempo. En drie stellen die op één motor rijden! Sowieso relatief veel vrouwen, want er is ook nog een dame zonder motor en twee dames die wel zelf motor rijden. Er zijn veel stoere verhalen, echte off road helden ook die met hun motoren dwars door rivieren gaan. En ze lijken overal al geweest te zijn. Het is een heel divers gezelschap van allerlei nationaliteiten. Tolga uit Turkije, Duncan uit Australië, Bev en John uit Groot Britannië evenals Jamie en Helen en ook Neil, Judy uit Zwitserland evenals Simon en Josephine, Pat uit de USA en William ook, Luigi uit Italië, Matthias uit Duitsland evenals Michaël en Frauke, Brad uit Canada, Dorian uit Roemenië en ja ook twee Hollanders. We varen een paar uurtjes, het is droog, redelijk warm, maar door het varen staat er een lekker windje. Een paar helden klimmen naar het kraaiennest, 25 meter hoog en aan de boegspriet hangt een net waarin een stuk of 5 man een plekje hebben gevonden. Er zijn ook een paar ligbedden en hangmatten. We arriveren bij onze plek voor de komende dagen: een paar droomeilandjes met een doorsnee van 20 / 30 meter, wit zand en palmbomen. Snorkels en zwemvliezen beschikbaar, we worden naar één van de eilandjes gebracht en kunnen vanaf daar zo het water in. Niet heel veel bijzondere vissen, maar altijd mooi. Harry ziet nog wel een grote pijlstaartrog. Onze Turkse mede-reiziger Tolga heeft een drone met een Gopro. Maakte al prachtige beelden bij ons vertrek in Carti en filmt nu vanaf het strand de Stahlratte. Prachtig. De Kuna indianen zijn helemaal onder de indruk en lopen Tolga bijna onder de voet. Later horen we dat hij 1 kilo cocaïne voor de drone van de Indianen kreeg aangeboden. De drone zou ook een mooi kado zijn voor Maarten, de jongste zoon van Harry en Jos die volgende week jarig is. We worden weer teruggebracht naar onze boot. Aan boord een ander tijdverdrijf: vanaf de reling springen met een touw. Dat zijn eerst normale bommetjes, maar dan is er iemand die een salto achterover kan maken. Dat gaan er meer proberen en we zien een paar pijnlijke klappen op het water. Daarna een heerlijke barbeque op het strand. En als iedereen voldaan is, krijgen de indianen de rest. Ze vallen er echt op aan. Eén indiaan eet het vlees zelfs rauw. Een beetje pijnlijke gang van zaken. Het vuur van de barbeque wordt omgebouwd tot een kampvuur. Eén van de bikers is jarig, dus er wordt gezongen. Veel verhalen. En bier en rum. Tijd ook om na te denken. Zijn nu precies op de helft, negen weken en vijf dagen. We hebben iets meer dan 18.000 km gereden. Moeilijk om te zeggen wat het precies met je doet. Af en toe moet je echt even nadenken welke dag het is. En De Mortel en Maren Kessel zijn ver weg. Je leeft in een andere wereld, met elke dag veel nieuwe indrukken. Maar word je er nu een ander mens van? Of meer nog, een beter mens? Nog niet, lijkt het. Wordt wel nog eens nadrukkelijk geconfronteerd met je goede en slechte eigenschappen, ook van elkaar. Missen thuis niet echt. Vreemd eigenlijk.  Komt misschien ook door wifi. Zaterdag 10 oktober San Blas Eilanden Goed geslapen. De Stahlratte is enige tientallen meters verplaatst en ligt nu wat dichter bij een ander eilandje. Na het ontbijt worden we naar een andere snorkelplek gebracht. Meer vis, maar allemaal nog relatief klein. Plotseling betrekt het. Donkere wolken, meer wind. We worden opgehaald, het is koud boven water. De golven slaan over de reling. We hozen. Zijn blij als we weer aan boord van de Stahlratte zijn. Een klein beetje regen maar daarna trekt het weer snel open. Er is gisterenavond aardig wat gedronken, dus hier en daar is er een kater te bespeuren. Neil, een Engelsman die in Taiwan woont, is flink verbrand en gloeit helemaal. Het is een beetje een hang- en leesdag. Er zijn veel verhalen over de avonturen van een ieder, maar het is opvallend dat er maar weinig echte belangstelling is voor de ander. Men is vooral vol van zijn eigen belevenissen. En die zijn soms ook indrukwekkend. Mensen die wel 15 rivieren zijn doorgetrokken in Costa Rica. Daar vallen onze avonturen echt bij in het niet. Om ons heen is het goed te merken dat het weekend is. Er komen diverse peperdure jachten en er wordt gewaterskied. Doet afbreuk aan de sfeer van gisteren toen we het gebied bijna voor ons zelf alleen hadden. 's Middags nog wat gesnorkeld. En 's avonds een heerlijk diner met onder andere verse kreeft en appeltaart met zure room toe, waarbij de appels zijn vervangen door ananas. Vlak voor we gaan eten horen we geplens in het water. Het is al donker. Met zaklampen wordt het water beschenen en we spotten een paar grote pijlstaartroggen huidkleurig met stippen (eagle rays) en ook twee grote schildpadden. Mooi. Iedereen redelijk vroeg naar bed. Allemaal ook wat gespannen voor de overtocht morgen. Een beetje angst voor zeeziekte. Harry had pillen mee, maar die bleken gisteren gesmolten te zijn, nadat we ze met veel moeite uit één van zijn jerrycans hadden gevist. Zondag 11 oktober San Blas eilanden - richting Colombia Goed geslapen. Om half zes wakker door het starten van de motor en het lichten van de ankers. We gaan. Circa 30 uur zou de overtocht moeten duren. Diverse mensen aan dek. Al snel hebben we wat golfslag, niks extreems maar een aantal mensen hangen al over de reling. Stoere motorbikers zien er plotsklaps een stuk minder stoer uit. Wachten gespannen af hoe het ons zal vergaan. Harry heeft echter nergens last van. André voelt zich in de loop van de dag minder en gaat een poosje slapen. Om een uur of drie stelt de kapitein voor om even stil te gaan liggen om te gaan zwemmen in de oceaan. Heerlijk. Het water is zo mooi blauw. Het is hier 2500 meter diep. Onwerkelijk gewoon. We hebben een paar vogeltjes aan boord. Geen idee waar ze vandaan komen. Ze eten en drinken echter niets ondanks onze pogingen om ze te voeren. Zeer de vraag of ze het overleven. De bemanning hoeft veel minder eten klaar te maken dan de andere dagen, maar wij eten er goed van. Beter een gevulde maag dan een lege maag. Harry ligt nog een tijdje in het net bij de boegspriet. Heerlijke plek en hij wordt nog wat bruiner. De meesten gaan vroeg naar bed. Harry praat nog een tijdje met Judith, een stoere, maar frêle vrijgezelle vrouw uit Zwitserland. Reist alleen, rijdt regelmatig off road en denkt als zovele reizigers na over haar toekomst. Het liefst wil ze zes maanden werken en dan weer zes maanden reizen. Een paar motorrijders slapen aan dek. Soms wat fris, maar koeler dan in het ruim. Harry ligt echter in de wind van een ventilator en heeft het niet zo warm. André ligt boven in het stapelbed en daar is het benauwder. Maandag 12 oktober Cartagena Harry is om half zes op. De koffie staat klaar. Er is een buitendouche, waar hij zich scheert en zijn tanden poetst. Plots ziet hij vlak naast de boot een paar dolfijnen opduiken. Ze zwemmen even mee. Blijft elke keer weer even uniek. We zijn door de relatief rustige zee flink opgeschoten. In de verte is de skyline van Cartagena al zichtbaar. De meeste zeezieken zijn weer aardig opgeknapt en bijna iedereen komt ontbijten. Tegen negenen lopen we de haven binnen. Alles blijft aan boord, we nemen alleen een rugzakje mee met wat spullen voor de nacht. We hebben twee nachten in Hotel Villa Colonial geboekt, luxer dan gebruikelijk maar we vinden dat we dat wel verdiend hebben na een paar dagen op de Stahlratte. Samen met twee andere motorrijders, Neil en William, nemen we een taxi naar ons hotel. Ziet er prima uit. Airco, ontbijt inbegrepen en lekkere bedden. En wifi natuurlijk, nadat we een paar dagen uit de lucht zijn geweest. Verbazingwekkend hoe snel je zeebenen krijgt. Als je bukt om iets van de grond te pakken, voel je je licht in je hoofd. Gebeurt een paar keer, alsof de golfslag nog in je lijf zit. Nadat we het thuisfront hebben laten weten dat we nog bestaan, gaan we de stad in samen met Neil en William. Voor de deur zien we Brad die, amper een voet op vaste grond, alweer probeert wat drugs te kopen op straat. Lijkt ons niet handig. Aan boord van de Stahlratte was hij ook al een grootverbruiker van bier. Cartagena is groot en modern met hoge flats, maar de oude stad binnen de enorme stadsmuren heeft zijn karakter behouden. Het is leuk door de straatjes te slenteren. Mooie koloniale gebouwen, veel bloemen aan balkonnetjes en hordes toeristen. Er rijden tientallen paardenrijtuigen door de stad. Tegelijkertijd met ons liep er vanmorgen een cruiseschip de haven binnen. We zien veel groepjes mensen met stickers op en badges om en we denken dat ze van het cruiseschip komen. Op de terugweg naar het hotel lopen we Luigi tegen het lijf. Hij is op zoek naar een kapper.  De kapperszaak waar hij voor staat is echter vanwege een of andere feestdag gesloten. Een mannetje spreekt ons aan. Hij weet nog wel een kapper. André wil ook wel naar de kapper en ik wil wel foto's maken dus we lopen met zijn drieën mee met het mannetje. Die krijgt straks natuurlijk een aanbrengfee van de kapper. We komen op een binnenplaats waar in de boom een bord hangt: barbershop. De artiest zelf heeft een soort Hitlersnor. Hij heeft een kist vol met hulpmiddelen en zijn tondeuse hangt in de boom. Luigi gaat eerst onder het mes. Hoofd kaal, wangen scheren, maar zijn baard sparen svp. De kapper maakt er werk van en Luigi komt herboren van de kappersstoel. Dan komt de koude douche. De afgesproken usd 7 was alleen voor zijn hoofdhaar, door het scheren is de prijs nu usd 14. Na wat protesten zakt de prijs tot 12, maar dat moet dan ook betaald worden. Daarna is André. Ook knippen en scheren. De prijs is vastgesteld dus daar is geen discussie meer over. De kapper maakt er echt werk van. Na het scheren wordt André's gezicht bestreken met iets wat op een grote ijsklont lijkt, maar waarschijnlijk is het iets om kleine wondjes te stelpen (aluin?). Het aantal wondjes is te overzien, maar er zijn er wel een paar. Om half acht hebben we met de groep afgesproken. De meesten hebben al gegeten, wij nog niet. Na één drankje gaan we op zoek naar eten. Blijft toch lastig. Lokale tentjes zijn het goedkoopst, maar de menukaarten zijn vaak lastig te lezen en de restaurantjes zien er niet altijd even appetijtelijk uit. Maar meestal valt het mee en is het eten best te doen. Met wat bier of cola wat overal beschikbaar is spoelen we de minder lekkere delen gewoon weg. Nog even terug naar de groep. Reisplannen worden gemaakt. De meesten willen toch weer graag de motor op. De kans lijkt groot dat we elkaar onderweg nog tegen zullen komen, want iedereen lijkt zo'n beetje dezelfde richting op te reizen. Aan de andere kant: voordat we bij de Stahlratte waren hebben we niemand van de groep gesproken, terwijl we toen ook min of meer dezelfde route reden. We zullen zien. Dinsdag 13 oktober Cartagena We hebben van Ludwig de instructie gekregen dat we om 6 uur op de pier moeten zijn, liefst iets eerder. We staan dus om 5 uur op. Nemen met Neil en William de taxi en zijn ruim op tijd. We gaan aan boord. Toch een beetje thuiskomen. Het ponton is er echter nog niet. We horen nu waarom we zo vroeg moesten komen. Als het later zou gebeuren is het verkeer in de haven drukker en is er meer golfslag, hetgeen het vervoer van de motoren op het ponton lastiger maakt. Na een halfuurtje komt de pontoneigenaar eindelijk aangevaren. Het lossen van de motoren gaat razendsnel. Steeds zes of zeven motoren tegelijkertijd op het ponton. Duncan en Brad komen allebei flink te laat, maar door de vertraging van het ponton valt de schade daarvan mee. Bij één van de tochten met ponton komt er toch flinke golfslag. Eén van de motoren dreigt het water in te gaan, maar dat kan gelukkig net worden voorkomen. De douane waar we de tijdelijke import van de motoren moeten regelen gaat pas om 8 uur open. De agent van Ludwig heeft al gezorgd dat we allemaal een stempel in het paspoort hebben. Tijd voor een bakje koffie en je ogen uitkijken bij het ochtendrumoer op straat. Harry ziet een taxichauffeur vreselijk boos worden op iemand (geen idee waarom), de taxichauffeur pakt stenen zo groot als halve bakstenen en gooit ze woedend naar de man waar hij boos op is. Er komt politie, maar die doen verder weinig. Hun aanwezigheid lijkt genoeg om de zaak te sussen. Om 8 uur dus naar binnen. Wij wachten in de hal van het gebouw en de agent zou het verder regelen. Na een kwartiertje komt hij met de boodschap dat we om half drie terug kunnen komen, dat de motoren tot die tijd hier moeten blijven en dat nu alleen de motoren gecontroleerd worden met de omschrijving op papier. Dus één voor één met een ambtenaar naar je motor. En daarna met de taxi weer terug naar het hotel. Om 9 uur zitten we daar weer aan het ontbijt en vervolgens tot een uur of elf de normale huishoudelijke taken: mailen, route plannen, huisvesting zoeken. Om 11 uur gaan we nog even de stad in om te kijken of ergens de verplichte verzekering voor de motor kunnen afsluiten en om nog iets te zien van de muur om de stad heen die van Cartagena vroeger een onneembare vesting maakte. We lopen door allerlei leuke straatjes, worden een keer of vier doorgestuurd naar wat de juiste verzekeringsmaatschappij zou moeten zijn, maar het lukt niet. Nou ja,dan maar via de agent van Ludwig. Er zijn veel verkopers op straat met de gebruikelijke voetbalprullaria: vlaggen, toeters, shirts. Er lopen veel mensen  straat in het shirt van Colombia. Er blijkt vanavond een interland te zijn. Gezien het straatbeeld zou je denken dat de wedstrijd in Cartagena is, maar het blijkt een uitwedstrijd in Uruguay te zijn. Er is ook een straatje met allerlei electronicareparateurs. Harry wil proberen of deze zijn mp3 speler kunnen maken, die het na een forse regenbui begeven heeft. We halen het ding op bij het hotel. We vinden een reparateur die er wel brood inziet. De mp3 speler wordt met veel zorg uit elkaar gehaald. Verbindingen worden losgesoldeerd, alles wordt grondig gereinigd en daarna weer in elkaar gezet. Helaas, ook na een uur knutselen doet de mp3 speler het nog niet. Muerte concludeert de reparateur. We hoeven niets te betalen. Wel hebben we genoten van alles wat er om ons heen gebeurde. De reparateur gaat bijna op de vuist met een klant die hij niet naar tevredenheid kon helpen, er worden lunches rondgedeeld, er wordt razendsnel een mini ipad gekocht door de reparateur en ook weer doorverkocht (heling?). Afijn we kijken onze ogen uit. Om twee uur weer naar de douane. De papieren zijn klaar, we hoeven ze alleen nog maar te ondertekenen en dan kunnen we naar de Stahlratte. We moeten immers onze bagage nog ophalen. We parkeren onze motoren op de stoep, maar dat blijkt niet te mogen. Met veel bombarie sturen twee agenten ons van de stoep. Krijgen geen bekeuring, maar binnen 5 minuten zijn er zeker 10 agenten poolshoogte wezen nemen. Een paar bemanningsleden varen een paar keer heen en weer om alle bagage aan wal te brengen. De agent van Ludwig heeft ons verteld waar we een verzekering kunnen afsluiten, maar het kantoor gaat om vier uur dicht en dat halen we niet meer. We rijden er voor de zekerheid even langs, dan hoeven we morgen niet te zoeken. Het kantoor blijkt echter tot 5 uur open, maar verzekeringen afsluiten kan alleen van 8 tot 12. Toch weer net wat anders dan de informatie die we van de agent kregen. We rijden naar het hotel en alle zeven de motoren mogen binnen staan. Om 6 uur kijken we op onze kamer met een schuin oog naar het voetballen. Colombia verliest met 3 -0. Overal op straat wordt naar het voetbal gekeken, zelfs in supermarktjes staat een tv en zitten mensen te kijken. Ondanks de nederlaag blijft het rustig. We gaan deze keer naar een wat minder basic restaurant en we eten voor 75000 pesos, eur 25, onze buik rond. Daarna nog weer met een flink deel van de groep gezeten en gedronken. Spreken nog een tijdje met de Engelse Helen die met haar vriend Jamie rondreist. Thuis wordt het reizen vaak geïdealiseerd, mede door onze eigen verhalen zegt ze. Maar ze heeft net nog aan een vriendin duidelijk gemaakt dat het reizen ook zo zijn ongemakken heeft: zeiknat van de regen, vechten tegen een zere kont en af en toe je reispartner vervloeken. Herkenbaar. We nemen afscheid. Helen en Jamie willen best wel een paar maanden op het huis van Harry en Jos komen passen als zij eens samen op reis willen, dus dat contact blijft misschien wel bestaan. We lopen terug naar het hotel. Er zijn in Cartagena veel prostituees en door drie van hen worden we nageroepen of we terug willen komen en met hen mee willen gaan. We aarzelen niet en lopen gewoon door. Karakter hè? Woensdag 14 oktober Cartagena - Caucasia 388 km Vijf dagen niet gereden! Hoogste tijd om weer wat kilometers te maken. Richting het zuiden. Oktober is de maand met de meeste regenval in Colombia, dus we houden rekening met water onderweg. We zijn ruim op tijd wakker. Het meeste inpakken hebben we gisteravond al gedaan, dus rond half negen rijden we weg na afscheid genomen te hebben van een vijftal mede-reizigers die ook bij ons in het hotel zitten. Luigi vliegt naar huis vanaf Cartagena om zijn derde kleinkind te gaan bewonderen, komt dan terug om naar Ecuador te rijden en zijn vrouw komt naar Quito om samen met hem de Galapagos-eilanden te gaan bezoeken. Zo reist hij de hele wereld rond en vanmorgen horen we voor de derde keer het verhaal dat ze hem usd 200 hebben laten betalen om zijn motor in Moskou van de trein te krijgen (maar ze begonnen met usd 500). Echt mooi dat Engels van hem met een zeer zwaar Italiaans accent. De rest vertrekt vandaag of morgen. We moeten eerst een verzekering af gaan sluiten, want dat lukte gisteren niet meer omdat de afhandeling van de tijdelijke import van de motoren zoveel tijd kostte. Op het verzekeringskantoor komen we nog weer andere Stahlratte reizigers tegen. De uitgifte van de verzekeringspapieren gaat onverwacht snel en kost iets meer dan 100.000 pesos (eur 32,50) per motor, overzienbaar. Opnieuw een narrow escape: André had zijn verzekeringsbewijs laten liggen. Maar gelukkig was Neil, één van de Stahlratte-reizigers, nog binnen. Die zag het en kwam het André nabrengen. Om 9.15 storten we ons in het spitsverkeer van Cartagena. Eén grote wirwar van vooral bussen en brommertjes. Het gaat allemaal goed, maar we zijn blij als we het na zo'n drie kwartier achter ons kunnen laten. Na een halfuurtje op de hoofdweg blijkt deze opeens afgesloten. We worden een klein plaatsje ingestuurd, maar het is volstrekt onduidelijk wat de omleidingsroute is. Via een doolhof van straatjes vinden we uiteindelijk de hoofdweg terug. Dan gaat het weer vlot. De eerste indruk is dat Colombia een vrij arm land is. We zien al weer snel mannen te paard en ezelwagens. De huizen zijn bouwvallig. Onze eerste koffiestop hebben we met Neil en William, ook van de Stahlratte dus. Daarna gaan we weer ieder onze eigen weg. Zij rijden niet harder, maar wel met meer risico, althans dat vinden wij. Jeugdige onbezorgdheid misschien. Iedere 70 / 80 km is er een tolpoort. Maar we hebben geluk. Helemaal rechts van de weg is er een smal pad voor motoren en brommers, die hoeven geen tol te betalen. We lunchen bij een tentje dat alleen vlees verkoopt. André smult er heerlijk van en eet zijn hele bord leeg. Harry houdt halverwege op en terug op de motor begint zijn maag al te rommelen. Uiteindelijk begint het ook te regenen. We besluiten even te schuilen. Even later stapt uit de bus een jong echtpaar met twee kinderen en aardig wat bagage. Ze komen ook bij ons onder het afdak staan, maar ze moeten nog wat verder. Ze houden brommertaxi's aan. Eerst vertrekt de vrouw met het kleinste kind achter op zo'n brommertaxi en een grote tas op de tank en even later vertrekt ook de man met zijn zoon, ook een tas op de tank en nog een rugzak. Leuk zo'n tafereel, maar ook link. De weg is glad van de regen en helmen worden er uiteraard niet gedragen.  We willen overnachten in Caucasia. Dat blijkt een grotere en drukkere plaats dan we hadden gedacht. We vinden niet het beoogde hotel, maar wel een ander. Ligt pal achter een groot benzinestation en er logeren veel truckers. De kamers zijn echter prima en brandschoon voor maar eur 18 voor ons tweeën. Eten, geld pinnen, naar de supermarkt, wat mailen. We eten in een restaurant dat gespecialiseerd is in kippengerechten. Bij het uitserveren krijg je plastic handschoenen meegeleverd om lekker te kunnen kluiven. We zien twee mannen helemaal los gaan op een bord met zeker twee kilo kippenbouten.  Wij houden het bij mes en vork, ook omdat we geen kluifgerechten hebben. We gaan terug naar het hotel. Om 9 uur valt André al in slaap. Hakt er toch weer in zo'n hele dag geconcentreerd rijden.

English version Friday October 9 Hotel El Porvenir - San Blas Islands At 4 am there are some big thunderclaps and also some rain. After a while we fell asleep again, until our neighbours, the Kuna Indians wake up. They turn the radio on, go to the toilet and yes then you are awake. A cup of coffee to really wake up and close to 8 am we are transferred back to the Stahlratte. The motorbikes are on board and covered with plastic to protect them somewhat against the salt water. There are nineteen motorbikes in total. The crew prepared a good breakfast. Also the last passenger, Daniela from Switzerland, just arrived. She is travelling by bus. She gives a nice description of our captain. His name is Ludwig Hoffman. Long hair, enormous belly, a stubbly beard and he is constantly walking around in his a little bit too small undies. But a great professional. Despite the fact that it is totally clear that Ludwig (or Lulu as his crew calls him) is the captain, Daniela just wants to make sure. So she asks: The captain is that uh uh uh (she tries to find an adequate description of him) the guy with the blond hair? Yes indeed, that is also a way to describe him. The rules and regulations on board are explained. Men can pee at a designated spot across the reling and if you use the toilet everybody is obliged to sit on it. Some minor tasks are distributed like washing the dishes. We hang around and get further acquainted with the other passengers. A lot of real motorbikers, men that can talk for ages about the specs of their bikes. But also real travelers. Most of them traveled already for a much longer period than we and they also travel at a slower pace. And three couples riding on one bike. Anyhow more women than expected, because there are also two women riding their own bike and there is Daniela who travels without a bike. There are many adventurous stories,  real off road heroes who cross through rivers constantly it seems. And it sounds like they have been everywhere. It is a divers group of people. Tolga from Turkey, Duncan from Australia, Bev and John from the UK, as well as Jamie and Helen, Judy from Switzerland as well as Simon and Josephine, Pat from the USA as well as William, Neil also from the UK, Luigi from Italy, Matthias from Germany as well as Michael and Frauke, Brad from Canada, Dorian from Romania and yes indeed two Dutchmen. We sail a few hours, it is dry, hot, but with a nice breeze due to the fact we are sailing. A few dare devils climb to the crow's nest, about 30 yards high and at the bowsprit there is a net in which 5 people found their spot on the ship. There are also some hammocks. We arrive at our spot for the next few days: a couple of islands, with a mean of 30 / 40 yards , palms and white sand. Snorkels are avialable. We are brought to one of the islands and from the beach we dive into the water. Not a lot of very special fishes, but there is enough to see. Harry spots a big stingray. Tolga has a drone with a gopro camera on it. He already shot some nice footage when we left from Carti. Now he films the Stahlratte from the beach. The drone goes up and around the vessel. The Kuna Indians are impressed. Later we hear that they offered him one kilo of cocaine to sell his device. The drone would also be a nice gift for Maarten the youngest son of Harry and Jos, who is totally addicted to his gopro and has his birthday next week. We are shipped back to the Stahlratte. There they have something else to entertain us. You can jump from the boat using a long rope. At first it is done relatively carefully, but once Neil has demonstrated a back flip, we see more attempts to do something special resulting in some pretty painful landings on the water. In the evening we have a BBQ on the beach. After we are finished the Kuna Indians get the leftovers. They really attack the food. One person even eats right away the raw flesh. A little bit painful process. The BBQ fire is transferred into a real campfire. Matthias is having his birthday so we sing for him and he offers a shot of rum. Many stories. And lots of beer and rum. Also time to reflect a bit. We are now exactly halfway, nine weeks and five days. We drove close to 12,000 miles. Difficult to say what the impact is. Sometimes you really have to think hard to remember what day it is. And De Mortel and Maren Kessel are far away. You live in a different world with every day new impressions. But does it have impact on your personality? Or more, are you getting a better person by doing this? Not yet, it seems. You are confronted in a more thorough way with your good and bad habits and also the ones of your friend. We do not miss home. Strange in a way. Perhaps also influenced by the regular wifi contact. Saturday October 10 San Blas Islands Slept well. The Stahlratte has been moved about 100 yards and we are now closer to one of the other islands. However after breakfast we are transferred with the little boat to another small island, where snorkeling should be nicer. There is indeed more coral and also more fish, but they remain smallish. All of a sudden the weather changes. Dark clouds and the wind picks up. The crew comes quickly to pick us up. It is now cold above the water. The waves come across the reling. We hose. We are glad when we are back on board of the Stahlratte. After a little bit of rain the sun quickly returns. Yesterday some people had a bit too much from the beer and or rum and suffer from a hangover. Neil, who lives in Taiwan, has a serious sun burn. Extraordinary that UK people are so vulnerable in the sun. There is not a lot of activity, people hang around, read something or talk again about their trip so far. It is special to see that people like to talk about what happened to them, but in general there is little interest in what happened to others. They are full of their own adventures and these are sometimes indeed quite impressive. People that crossed 15 rivers in Costa Rica! That is quite a bit more challenging than the way we travel. Around us you can notice it is weekend. There are several pretty expensive yachts including personnel and people are waterskying. Is a bit of a set back compared to yesterday when we were almost the only ones here. Snorkeled a bit in the afternoon. We have another fantastic dinner, ao fresh lobster and ananaspie with sour cream. Just before we go to dinner we hear splashes. It is already dark, but we have a couple of fllash lights to search the sea. We spot several big eagle rays and also two big turtles. Beautiful. We all go to bed early. There is also a bit of tension for tomoorrow when we will do the crossing to Colombia. Often people get seasick during the crossover. Harry did take some pills with him, but after we digged them out of one of his jerrycans it appeared that they were melted in the sun. Sunday October 11 San Blas Islands – heading towards Colombia Slept well again. At 5.30 am we wake up when the engine is started and the anchor is lifted. We go. The crossover is supposed to take approx 30 hours. Several people on deck. Soon the waves get a bit higher. Nothing spectacular, but some people are feeding the fishes already. Those sturdy motorbikers all of a sudden turn into normal human beings. We carefully wait for the reaction of our own bodies. But Harry feels kind of normal. And André does not feel too well for a while, but after going to bed for sometime he recovers pretty well. At 3 pm the captain proposes a short stop to take a swim in the ocean. We both go in. A great idea and a good way to cool down a bit. It is lovely. The sea has a very nice blue color. And the depth of the ocean is about 1,600 miles here. Unreal! A couple of small birds travel with us. No idea where they come from. Despite our efforts to feed them they do not eat or drink. According to the crew it is questionable whether they will survive the trip. The crew does not need to prepare as much food as the days before, but we try to eat as normal. It seems you survive better with some food in your stomach than on an empty one. Harry spends some time in the net at the bowsprit to further his tan. Most people go to bed early. Harry has a chat with Judy, a woman with a well maintained body, she does kick boxing. She is in hotel management but her dream is to work six months and than travel again for six months. She travels alone, does quite a lot of off roading, also at home. We are looking for falling stars so that she can wish that her dreams come true. Some people sleep on deck. It is a bit colder but anyhow cooler than in the dormitories downstairs. Harry is lucky since he sleeps right in front of a fan. André is less lucky, he sleeps in the upper bed of the bunkbed and there it is substantially hotter. Monday October 12 Cartagena Harry wakes up at 6 am. Coffee is ready. There is an outside shower, where he shaves and brushes his teeth. All of a sudden there are dolfins next to the Stahlratte. They swim along for a while. Great way to wake up. Thanks to the relatively quiet sea we are ahead of schedule. We can see already the skyline of Cartagena. Most people that got seasick are recovered and almost everybody joins for breakfast. Close to nine we drop the anchor. Everything stays on board, we are only allowed to take a small backpack. We have booked two nights at Hotel Villa Colonial. A bit more luxerious than normal but we think we deserve that after a few nights on the Stahlratte. Together with William and Neil we take a taxi. The hotel looks great. Airco, nice beds and breakfast included. And wifi of course. Nice after being offline a couple of days. Pretty strange to experience that you got sea legs after only a couple of days. If you lean forward to pick up something you feel a bit dizzy. Happens a few times, like the rhytm of the waves is still in your body. After we have informed the homecrowd that we are still alive, we go for a stroll in the old town together with William and Neil. We run into Brad, who stays in another hotel. We guess he is almost as old as we, perhaps even older. He tries to buy drugs on the street. Pretty stupid according to us. On board he was probably the biggest alcohol consumer too. Cartagena is big and modern, but the old town within the enormous stone walls has kept its character. It is really nice to walk through its streets. Beautiful colonial houses, nice balconies full of flowers and many many tourists. There are tens of horse carriages. At the same time when we arrived a cruiseship came in. We see lots of people with stickers and badges. We presume they come from the cruiseship. On our way back to the hotel we run into Luigi. He is looking for a barber. Unfortunately the one he found is closed. A guy who sees what Luigi is looking for tells him that he knows a barbershop that is open today. André wants to go to a barber too and I like to take pictures of that so the three of us go with the man who approached Luigi. The middle man will probably get a fee for introducing us to the barbershop, which is located in the open air in a courtyard. The artist himself has a moustache like Hitler. He has a case full with the necessary tools, the tondeuze hangs in the tree. Luigi goes first. He wants a bald head, a shave of his cheeks and most importantly his beard should stay intact. The barber puts on a nice show and when Luigi comes out of the chair he is a kind of reborn. And relieved that his beard survived this adventure. Than there is a kind of cold shower. In stead of the agreed upon price of usd 7 the hairdresser wants usd 14, since he has shaved the head but also shaved the cheeks. After some protesting the price drops to usd 12, but that is it. Now it is André's turn. Also cut and shave. The price is set, no discussion anymore. The barber really makes an effort. After shaving André 's chin is rubbed with something that looks like a lump of ice but probably contains aluin to limit the impact of small cuts. And with a big brush his face and neck get powdered. We have agreed to meet with the others at 7.30 pm at one of the hostels. Most of them had dinner already, so after one drink we go to have dinner too. Remains difficult. Local shops are cheapest, but their menus are often difficult to read and the restaurants do not look very attractive. But most of the time the food is good and with some beer or cola you can also swallow the less tasty parts. Back to the group again. Plans are being made. Most of them long to be on the motorbike again. It is likely we will meet again along the road, since everybody is more or less heading in the same direction. On the other hand, before we met on the Stahlratte we did not meet any person from the group, whilst we more or less drove the same route. We will see. Tuesday October 13 Cartagena Ludwig instructed us to be at the jetty at 6 am, preferably a bit earlier. So we wake up at 5 am. We take a taxi again with Neil and William and we arrive on time. We go on board. Feels like coming home. The pontoon on which the motorbikes will be loaded is delayed. We now hear that the reason for the early start is to avoid waves created by other vessels. This could make travelling with a motorbike on the pontoon a too big adventure. After half an hour the pontoon is finally there. Disembarking the motorbikes goes relatively fast. Per trip the pontoon can ship six or seven bikes. Duncan and Brad arrive too late but they are kind of saved by the delay of the pontoon. At one of the trips of the pontoon a motorbike almost ends up in the harbour, but it could be saved. The office where they take care of the temporary importation only opens at 8 am. The agent of Ludwig has already arranged that we all have a stamp in our passport. We wait in front of the gate of the office and take a cup of coffee.It is fun to watch the city wake up. Harry sees a taxidriver who gets mad at someone (no clue why). The taxidriver picks up a couple of stones as big as halve bricks and furiously starts throwing them. The police arrives, they hardly do anything, but their presence seems to be enough. At eight we go in. We must wait in the hall whilst the agent tries to arrange the temporary importation. After 15 minutes he is back. The officer in charge wants to check the details of our application with the bike so we must all go outside and one by one we are called to show our motor. Then we are send away. The papers will be ready at 2.30 pm! So we take a taxi back to the hotel and there we enjoy our breakfast around nine. After that we do our usual homework: mailing with friends and family, plan our route, search for the next hostel. At 11 am we decide to go into town to see whether we can find an insurance company to close the required insurance for our bikes. We walk through all kind of little alleys, we are directed four times towards places where we certainly would find the right company, but we do not succeed. Well than we will simply rely on the agent of Ludwig. There are many merchants selling the usual soccer rubbish: flags, horns, shirts.We also see a lot of people wearing the shirt of Colombia. There appears to be a game tonight. Given the streetview you would assume they play in Cartagena, but Colombia has an away game against Uruguay. There is also an alley with all kind electronical repairshops. Harry wants to try whether they can repair his mp3 player which broke down after the heavy rainshowers in Panama City. We walk to the hotel to get the mp3 player and we find somebody who is willing to try to repair it. Very diligently the mp3 player is taken apart. The whole divice is checked and cleaned. Unfortunately even after an hour of hard work the mp3 player is still not working. Or as the repairman says: Muerte. We do not have to pay anything. Despite the fact that the mp3 player is now officially dead, we really enjoyed being there. Here you see how the rules of the street work. Our repair man almost got into a fight with a customer who was unhappy with the diagnosis of the problem of his device, lunches are provided to the merchants and our repair man buys a mini ipad which a few minutes later is sold again (was this device coming from robbery?). At 2 pm we go to the customs office again. Papers are indeed ready, we only need to sign and then we go back to the Stahlratte to pick up our luggage. We park our motorbikes on the pavement but that appears to be forbidden. With a lot of noise two police officers instruct us to park the bikes elsewhere. We do not get a ticket, but within five minutes at least 10 other police-officers come to check what is going on. A few crew members sail up and down to bring our luggage ashore. The agent of Ludwig told us where we can buy insurance, but the office closes at 4 pm and we cannot make that anymore. Nevertheless we decide to drive by so that we know where it is. It appears that the office is open until 5, but that the insurance policies are only sold from 8 until 12. Just a littlle bit different than the info from the agent, but you get used to that. We drive to the hotel and all seven bikes are allowed to park inside in the lobby of the hotel. At 6 pm the soccer game starts and whilst we are doing other things we do see the goals and see that Colombia looses with 3 – 0. Everywhere people are watching the game. Even in some supermarkets they have chairs around a TV screen. Despite the loss it remains quiet in the streets. We go out for dinner and this time we choose a bit more upmarket restaurant. We have a fantastic meal for in total 75,000 pesos (usd 28). We meet and drink once more with a large part of the group. Talk for a while with Helen who is travelling together with her boyfriend Jamie. According to her people at home often idealize travelling, also influenced by our own stories. But she just wrote to a friend it is certainly not one big party. Sometimes you struggle: heavy rainfall, fighting against a sore butt and once in a while totally fed up with your travelling partner. All very recognizable. Helen and Jamie are more than willing to come over to The Netherlands to care of the place of Harry and Jos if they would like to travel for a few months. So perhaps we stay in contact. We say goodbye to everybody. We walk back to the hotel. There are many prostitutes in Cartagena. Three of them are calling us and requesting us to come with them. We do not hesitate and simply walk on to the hotel. Strong backbone is not it? Wednesday October 14 Cartagena - Caucasia 241 mi Five days without riding the bike! About time to put some mileage on. We are heading south. October is the month with most rainfall in Colombia, so we assume we will see some of that today. We are awake relatively early, packing was to a large extent already done yesterday so we leave around 8.30 am after saying farewell to five fellow travellers from the Stahlratte who stay in our hotel too. Luigi is flying home tomorrow to admire his third grandchild. He will be back to drive to Ecuador and his wife will fly to Quito and together they will go to the Galapagos islands. In this way he is travelling around the globe and during breakfast we hear for the third time the story that they forced him to pay usd 200 in Moscow to unload his bike from the train (but they started with usd 500). Really nice the way he speaks English with that heavy Italian accent. The others will leave also today or tomorrow. First we go to the insurance office. There are already a few other Stahlratte travellers, but the process goes very smoothly. The insurance costs are 100,000 pesos, usd 36, reasonable. Again we have a narrow escape. André left his insurance papers at the desk. But fortunately Neil was still there and he found them. At 9.15 am we really take off and launch ourselves into the morning traffic of Cartagena. One big mess, esp with many many buses and mopeds. But we survive and we are glad when we can leave it behind us after 45 minutes. Half an hour further down the road it is suddenly blocked. We are send into a small town with lots of small streets. No signs on where to go. We try to follow other cars but some are local ones that are not heading for the main road. But we manage to find the road again and then we have a smooth ride. Our first impression is that Colombia is a relatively poor country. Comparable to the Central America countries like Guatemala. We see donkeys pulling a carriage and also quite a few men on horses. The horses here look a bit better and bigger. The houses are comparable to what we have seen in Africa.At our first coffeebreak we meet William and Neil from the Stahlratte again. After the stop we each go again at our own pace. They do not drive faster but in our view with a bit more risk. Difference of age perhaps. Every 50 miles or so there is a toll gate. But we are lucky. At the right side there is a small path esp for motorcyclists. And they do not have to pay. We lunch at a place that only sells meat. We get two plates full of meat slices. André enjoys it and eats the full plate, but Harry only eats halve of it. Back on the motorbike he feels his stomach is already protesting and at his next visit to the toilet he finds out why. And then we have the expected rain. We decide to stop for a while. At the same place is a road junction where buses stop and we see a young couple with two kids coming from the bus. They join us for a while, but they need to go a bit further so they try to get a mopedtaxi. First the woman or actually still a girl, leaves with their daughter wrapped in a blanket. Big bag on the tank and a few minutes later also the man / boy leaves with their son. Also with a big bag on the tank and a backpack. Nice to watch how they organise themselves, but you are also a bit worried about the risk they take on these wet roads, with often lousy tyres and wearing no helmets of course. We are aiming to spend the night in Caucasia. That appears to be a bigger and busier place than we expected. We cannot find the hotel we were looking for, but we find another one right behind a big gasstation. It is a place where many truckers are staying. But it is very clean and the facilities are topnotch. And it is only usd 20 for the two of us. We eat, go to the ATM and the supermarket. The restaurant is specialized in chickenmeatmeals. When they bring the plates they also give you plastic handgloves for if you want to eat with your hands. Next to us we see two man attacking a plate with at least four pounds of chicken drumsticks. We stick to the knife and the fork, also because we have no nibblemeal.  After dinner we go back to the hotel. At nine pm André falls already asleep. It is intense to ride all day and we have to get used to it again.