Argentina part 2

Shop along the road

Guanaco's

A long and not winding road

Steel

Five punctures

 

 

Perito Moreno

Perito Moreno

Clutch repair

Nederlandse versie Woensdag 25 november 2015, San Carlos de Bariloche – Gobernador Costa 469 km Na het ontbijt vertrekken we om 9.00 uur bij 10 graden. Het is mooi rijden. Slingerende wegen in de bergen met uitzicht op bossen, meren en besneeuwde bergtoppen. Langzamerhand verandert het landschap. De meren verdwijnen, de bergen worden ronder en de bomen verdwijnen zonder dat we hoger komen. Geleidelijk aan komen we op een vlakte. We stoppen in een dorpje voor koffie en twijfelen of we hier moeten tanken. Nee, we hebben nog genoeg. Dan rijden we de leegte in. Geen huis in de wijde omtrek, laat staan een pompstation. En veel wind. De motoren hangen er schuin tegen in. De kilometers rijgen zich aaneen en de tank wordt als maar leger. Op reserve gaat eerst de motor van André en dan wordt het aftellen van 80 naar …..... inderdaad 0. De extra jerrycan wordt eerlijk over de motoren verdeeld. We hebben nu nog benzine voor hoogstens 80 km terwijl er een pomp wordt aangegeven over 80 km. André strandt weer als eerste. Maar hij heeft nog een kleine jerrycan en daarmee haalt hij het. De problemen met de koppeling van de motor van Harry zijn inmiddels terug en erger dan daarvoor. Hij moet nu een paar keer knijpen om voldoende druk te hebben om van versnelling te wisselen. Dus eerst naar een motorzaak. Daar wordt de olie afgetapt en vervangen door remolie. We vragen nog of dat wel kan. Ja, dat is hetzelfde en de problemen zijn over zo lijkt het bij een proefrit. We halen opgelucht adem tot ….... 25 km verder. Daar begint de ellende weer. Inmiddels rijden we weer in de leegte. Wel mooi. Een enorme ruimte om ons heen waar heel af en toe wat dieren lopen, meer niet. We stoppen na 225 km, vinden een huisje om te overnachten met verwarming en kijken nog eens naar de koppeling. Harry vindt een lek in de leiding waar de olie uitloopt. De leiding wordt getapet in de hoop dat de lekkage minder wordt. Onze technische backup laat weten dat de remolie er uit moet en hydraulische olie erin. Dat proberen we morgen voor we vertrekken te doen. We moeten afwegen of het wel verantwoord is om door te rijden en niet eerst naar een BMWdealer te gaan voor een nieuwe leiding. We moeten dan eerst 1.000 km naar het noorden terwijl we juist nog 1.000 km naar het zuiden willen rijden. Lastig. We doen boodschappen en maken zelf eten. Met gevulde buiken is het beter nadenken. Na een voedzame maaltijd horen we van de technische hulp dat de noodreparatie het wel 4000 km moet uithouden en voor we in slaap vallen besluiten we morgen door te rijden. Donderdag 26 november 2015 Gobernador Costa – Bajo Caracoles 449 km We rijden naar een oliemannetje en wisselen snel de olie van de koppeling. Maar het resultaat is weer teleurstellend. Nog voor we het dorp uitrijden moet Harry al weer blijven knijpen om te kunnen schakelen. Dat belooft niet veel goeds voor ook nog eens 114 km gravel zoals de kaart aangeeft. Maar die komen niet. Ze zijn helemaal van strak asfalt voorzien. Voor Harry komt dat heel goed uit. Hij kan in één versnelling blijven rijden en het is ook nog eens heel rustig op de weg. Wel dienen zich op de eindeloze vlakte af en toe struisvogels en guanaco's (wilde lamas) aan. We hopen dat ze van de weg blijven maar ze steken toch af en toe over. Het wordt een echte rijdag met weer veel wind. Bij één van de weinige stops komen we in een gebouw dat nog hetzelfde is als tientallen jaren geleden. Je kunt er eten en eenvoudige boodschappen doen. Je komt er na vele kilometers over een verlaten weg en het lijkt of dat iedereen die er langs komt ook stopt. Voor warm water voor maté, een snoepje, een flesje water of – zoals wij – een sticker van de weg, de bekende ruta 40. Wij zitten met een kop koffie dat allemaal te bekijken. Dat zo iets nog bestaat. Om vijf uur arriveren we bij het hotel dat we op de app zagen. Het ligt in een dorpje met dertig inwoners in the middle of nowhere. Het is er gezellig, de verwarming brandt, ook in onze kamer en we kunnen mee eten. Maar eerst een biertje met een klein zakje chips (Lays voor € 5,00) en voetbal kijken. Dan is het eten klaar en wordt het gezellig met andere toeristen, mede dank zij een lekkere fles Argentijnse Malbec wijn. Vrijdag 27 november 2015 Bajo Caracoles – El Calafate 567 km Een toerist bekijkt onze motoren en ziet dat er metaal uit de achterband van Harry tevoorschijn komt. Die moet zo snel mogelijk worden gewisseld. We vullen de tanken maximaal om de 340 km tot de volgende pomp te overbruggen. Het plan is naar El Calafate te rijden, ruim 550 km verder. Na 150 km staat er weer gravel aangegeven voor zo'n 120 km en we weten nu van andere toeristen dat ze er ook echt zijn. We stoppen eenmaal voor guanaco's. Mooie beesten ze lijken op lama's, zijn bruin, trots, draven prachtig en springen over elke omheining alsof het niets is. Dan begint de gravelweg. André leest op de boordcomputer dat zijn achterband leeg loopt. Al eerder heeft hij die melding gekregen maar toen was het een vergissing. Ditmaal lijkt de melding echt omdat de druk langzaam terugloopt. En ja de eerste lekke band is een feit. We hebben twee reparatiesets bij ons, maar we kunnen geen gat vinden. We realiseren ons nu dat we daar direct naar hadden moeten kijken, maar daar hebben we nu niets meer aan. André vindt eindelijk een klein gaatje. Oké, gat groter maken, koord er in en met een patroon opblazen. De druk bouwt op tot 0.4 bar maar verdwijnt gelijk weer. Huh. Toch iets fout gedaan of nog een gat? Na lang zoeken vindt André een tweede gat. Hoppa, koord er in en opblazen. Maar een druk van 0.4 is veel te weinig. Met het tweede patroon bouwt de druk op tot 0.8 bar maar de band loopt ook nu weer leeg, maar wel wat langzamer. Harry gaat snel kopjes water halen uit het riviertje om over de band te gooien en we vinden nog drie gaten! Met veel moeite overal koord in – dat hebben we genoeg - maar we hebben nog maar 3 patronen die maar 0.5 bar druk per stuk geven en de achterband moet 2.8 hebben. Dat halen we dus niet. Bovendien weten we niet of er niet meer gaten gaten zijn. Sommige waren zo klein dat je er gemakkelijk één of meer over het hoofd ziet. Wat te doen? We zijn al ruim drie uur bezig. Het achterwiel demonteren en ergens laten repareren door Harry? Dat haalt hij niet dezelfde dag. André moet dan achterblijven in de tent. Hulp vragen dan aan de bestuurders van de auto's waarvan er hooguit 1 per uur langskomen? We weten het even niet. Als we de gok wagen, de patronen gebruiken en de band loopt toch leeg dan zijn we geheel afhankelijk van voorbijgangers. Als we de gok niet wagen dan komen we hier niet weg. We hebben geen eten bij ons. Er stopt een auto en de bestuurder denkt mee. Een paar kilometer terug is een estancia en Jorge de eigenaar heeft een compressor. Oké we gebruiken nog twee patronen om met de motor te kunnen rijden. André rijdt rustig naar hopelijk de compressor. En ja die vindt hij én de band blijft op spanning! Inmiddels krijgt Harry zijn motor niet meer aan de praat hoort André van een passerende toerist. André vraagt Jorge om startkabels en dat lukt ook. Lachend arriveert André bij Harry die inmiddels zijn motor een paar honderd meter heeft geduwd en nu tegen een bergje aan het opduwen is in de hoop dat hij de motor kan draaien en voldoende snelheid kan maken om zo te starten. De startkabels brengen uitkomst. Na vier uur spanning en hard werken kunnen we verder. Het wordt in totaal 160 km gravel en het valt niet mee. De auto's hebben sporen gemaakt die we dankbaar gebruiken. Alleen de wind blaast je geregeld buiten het spoor en dan gaat de motor een eigen leven leiden. Het is dan een kwestie van onderhandelen tussen snelheid, risico en heldendom. Het gaat allemaal goed maar het vreet energie. We krijgen wel een prachtig uitzicht over het Lago Cardiel. Tussen de bergen, heel groot en azuurblauw. Eindelijk is de gravel op, we tanken snel en scheuren door. Harry moet dan toch stoppen omdat er niet meer te koppelen is. Wat prutsen en Harry kan het centrum halen maar moet door André naar het hostel worden gesleept. We komen er om 21.30 uur aan en er is nog plaats voor ons ook. We gaan om 22.15 uur nog maar snel een dikke Argentijnse biefstuk eten en slapen daarna al voor ons hoofd het kussen raakt. Zaterdag 28 november 2015 El Calafate We slapen iets langer en ontbijten om 8.30 uur. Daarna sleept André Harry naar de motorzaak. Nou ja, eerst rijdt André over de spanband (sleepkabel) bij het nemen van de bocht en gaat om. Harry blijft niet lang achter en wordt daarna zelfs nog een stukje door André meegetrokken. We balen er van. Slepen is lastig, zeker als de straten steil zijn. Waar we nog meer van balen is dat de motorzaak voor een maand dicht is. Al die moeite voor niets. Daar sta je dan met een kapotte koppeling, twee achterbanden waar niet mee verder te rijden is en een kapotte accu. Een man op een BMW stopt en denkt mee. Volg mij maar naar een andere zaak. André volgt maar ook die zaak is dicht. De man belt met een vriend die nog een set gebruikte banden heeft en een oude accu. André gaat naar Antonio en komt terug met banden en accu. Zo maar gekregen van die goede sint. Dat is tenminste wat. Dan op zoek naar een garage die motorbanden wisselt. Verrek die vinden we nog ook. Maar als we denken dat we met een kop koffie in de hand kunnen wachten, blijkt dat we het losse wiel moeten geven. Dat hebben we nog nooit gedaan, maar hup bouten los en de velg van Harry krijgt een andere band. Ook even balanceren? Nee zo'n apparaat heeft hij niet. De voorband wordt ook bekeken maar die kan nog wel 5.000 km mee. Mooi laten zitten dus. In André's band zitten vijf stops en dat is gevaarlijk. Maar die kan worden geplakt. Ook demonteren, band in een klem, stops van binnen er uit snijden, met een boor ruw maken en plakkers er op. Voor € 20,00 zijn we geholpen. Bij het hostel wisselen we ook nog de accu van de motor van Harry met succes. Laat in de middag zijn we er klaar mee en gaan we naar een bakker om aan te sterken. Dan het blog bijwerken en nog wat prutsen aan de koppeling, maar dat lukt niet. 's Avonds naar het zelfde restaurant waar ze ons al begroeten als vaste klanten en weer worden bediend door een meisje dat steeds haar beide duimen opsteekt na ieder antwoord van ons. Grappig gebaar. We liggen weer te laat op bed, maar voor uitrusten zullen we moeten wachten tot we thuis zijn. Dat is ons wel duidelijk inmiddels. Zondag 29 november 2015 bezoek Perito Moreno, 149 km Op weg naar de gletscher Perito Moreno. Een wereldattractie dus we zijn benieuwd. Mooie weg er naar toe. In het park een stop om de gletscher van een afstandje te bekijken. Ziet er indrukwekkend uit. Motoren parkeren en met een busje verder. De eerste aanblik van de gletscher is overweldigend. Een muur van ijs van 60 meter hoog en 5 km breed staat vlak voor je neus. Hij kraakt en er breken grote stukken ijs af die met een enorme plons in het water vallen. Via trappen en platforms krijg je steeds een andere blik op het spektakel. Voortdurend zijn er een harde knallen als het ijs ergens breekt en iedereen staat met de camera in de aanslag om het vallen van het ijs te fotograferen. We blijven – ondanks wat regen, wind en kou – meer dan twee uur gefascineerd staan kijken. Het is jammer voor de foto's dat het niet zonniger is maar al met al is het geweldig om dit te zien. Deze gletscher is één van de weinige die nog groeit. Hij is 35 km lang, schuift 1 à 2 meter per dag op en eindigt dus dramatisch vlak voor je neus in een enorme ijsmuur met verschillende kleuren blauw in aparte vormen die gestaag afbrokkelen. Voor de muur drijven veel kleinere ijsbrokken. De grote brokken drijven veel verder weg. Het ijs dat afbrokkelt is honderden jaren oud. Onder de indruk rijden we terug en gaan weer sleutelen aan Harry's motor. Weer zonder een positief resultaat overigens, maar je moet wat. Morgen weer naar een garage in de hoop dat het daar gaat lukken. Dan uit eten, maar alles zit vol. We lopen het hele dorp door tot dat we iets aardigs vinden. Harry waagt zich aan de forel in brood en André aan de lamsstoofpot. De stoofpot valt tegen en bij Harry zit er een haar van de kok in. Harry roept de ober en krijgt een nieuw gerecht. Wij hebben een serieus gesprek en voor we het weten is het al weer bijna middernacht, terwijl Harry morgen om zeven uur weer een vergadering heeft. Bij het afrekenen wordt de vis niet in rekening gebracht. Dat is fair. Maandag 30 november 2015, El Calafate 4 km Harry staat vroeg op en wacht op het telefoontje voor de vergadering, maar dat komt niet. Zo begint de dag niet goed voor hem. De garage gaat om 10 uur open maar we moeten wachten op de baas. Die komt een uur later, maar weet er niets van. Maar vanmiddag om 3 uur komt er een monteur met verstand van BMW's. Volgens ons is het een algemeen probleem, maar goed. André ziet een groepje BMW-rijders langs komen en gaat kijken of dat dezelfde groep is die we eerder zagen. Daar zaten toen twee servicetrucks bij. Ja, dat zijn ze en we kunnen vanmiddag om 4 uur langskomen bij het hotel. André gaat gelijk op zoek naar het hotel in de hoop dat de monteur zich daar zit te vervelen. Hij vindt het hotel en een truck waar een onttakelde motor op staat, maar de monteur is er niet. Vanmiddag proberen we het opnieuw. Het ziet er wel kansrijk uit in vergelijking met de kennis van de lokale monteurs. Wie weet. André informeert bij het hotel nog naar de prijs van een kamer maar met een korting komt dat uit op $ 240,00. Snel terug naar het hostel om een nacht bij te boeken voor € 50,00. Om 3 uur naar de garage. Er wordt een uur grondig gesleuteld maar na een lange testrit komt Harry teleurgesteld terug. We rijden door naar de servicetruck maar ook daar kunnen ze ons niet helpen. Ze hebben geen kabel, wel tips maar daar schieten we niet veel mee op. Bij de motorzaak hebben ze nog wel een gebruikte leiding maar die is net iets te kort. Nee meezitten doet het niet. De hele dag in de weer en niets opgeschoten. André oppert de motor te laten brengen naar het eindpunt, maar Harry merkt terecht op dat we nog een grens hebben te nemen. Dus eerst naar Chili en dan kunnen we snel de boot naar Puerto Montt nemen. Daarna is er alleen nog grote weg. Dat doen we dan maar, tot zover het lukt. Harry zet nog een stevige slang om de koppelingskabel om meer druk te houden. Het is geen oplossing maar misschien helpt het wat. We gaan uit eten bij een Oostenrijks aandoend restaurant en bestellen een kaasfondue voor twee. Naast ons zit een groot Italiaans gezelschap gezellig te eten. Wij smullen van het eten en van de ruzie die de Italianen maken als er moet worden afgerekend. Je denkt toch niet dat wij mee betalen aan al de drank die hij heeft gedronken! Het gaat over en weer en wij mengen ons er half in met de paar Italiaanse woorden die we kennen. Harry legt achteloos nog een bijdrage van 4 pesos op hun tafel en het is gelijk stil. De 4 pesos komen terug en het lukt ze de rekening te betalen. De Italianen die het hardst hebben gediscussieerd komen zich verontschuldigen en wij nemen lachend afscheid. Dan raken we in gesprek met een Italiaans stel dat zich wat opgelaten heeft gevoeld door hun landgenoten. Heel vriendelijk, heel beschaafd vertellen ze over hun reis én informeren naar die van ons. Eindelijk weer eens mensen die geïnteresseerd zijn in anderen. Rozig van het eten en de wijn lopen we terug naar het hostel. Dinsdag 1 december 2015, El Calafate – Bajo Caracoles 559 km Harry zet nog wat slangklemmen om de extra leiding van de koppeling en wil starten, maar dat lukt niet. Een slecht begin van de lange rit die ons wacht. Inmiddels hebben we startkabels maar de accu's zitten onder de zadels. We moeten dus eerst alle bagage er weer af halen. Nou ja, dan op weg. Bij een bakker slaan we een noodrantsoen in. Je weet maar nooit. Het lekke bandverhaal is nog vers en het is dezelfde weg waar we over heen moeten. We leggen de eerste etappe snel af en beginnen na 200 km aan het gravel. Dat gaat eigenlijk vrij snel. Na zo'n 100 km hebben we een stop en vragen we ons af of we niet met een andere weg al gelijk asfalt krijgen. Dat scheelt zeker 60 km lastig gravel. We houden een automobilist aan en inderdaad kunnen we verder over asfalt. Harry's koppeling houdt het redelijk. Na een paar keer knijpen kan hij ook weer een paar keer schakelen. Als dat nu zo blijft dan ….... Er staat weer veel wind later in de middag. De tanktassen worden weer eens naar de zijkant geblazen en we moeten ze heel wat keren terug sjorren. Harry rijdt voorop en wordt pardoes naar de andere weghelft geblazen. Het blijft opletten dus. Om 5 uur komen we bij het ons bekende hotel en krijgen dezelfde kamer als vorige keer. Er komt een hippiebusje aan en dat blijkt gehuurd door een ouder Rotterdams stel. Marga en Henk. Ze zijn gestart in Buenos Aires en kunnen het busje achterlaten in Zuid-Argentinië. Met hun Rotterdamse tongval en de biertjes van Henk is het gezellig kletsen in het zonnetje. Een ouder stel dat het leuk heeft met elkaar. Ze reizen heel wat af en genieten volop. Wij staan verlekkerd naar hun busje met bed en keuken te kijken. Dat is voor ons al heel luxe. Harry gaat weer sleutelen aan de motor terwijl André nog wat foto's maakt van het lege land. 's Avonds eten we met de Rotterdammers en praten over Feijenoord, politiek, kinderen, vakanties en nog veel meer.

English version Wednesday November 25th 2015, San Carlos de Bariloche – Gobernador Costa 293 mi After breakfast we leave at 9.00. It is cold, just 50 F. It is a very nice ride. Mountains, winding roads with views of forests, lakes and mountaincaps covered with snow. Slowly the scenery changes.The lakes disappear, the mountains get rounder and the trees vanish despite the fact we are sillat thesame heigth. Then we reach the pampa again. We stop for coffee and wonder if we have to fill our tanks. But no, we still have plenty. Then we come in an area where nobody lives and nobody sells gas. And there is a gusty wind. The bikes have to lean into it. We make miles and we use gas. André's bike goes to reserve and than the countdown starts from 50 till ….... indeed 0. The content of the extra jerrycan is equally divided, but now we have gas for 50 mi and also 50 mi to go. André bike stops almost in sight of the gasstation and he has to use his last small jerrycan. The problems with the clutch of Harry's bike are back and worse then before. He has to squeeze several times to shift gear. So first a visit to the garage. There the oil is replaced by oil for brakes. We ask if that is allright. Si, it is the same and after a test ride the problem seems to be solved. We are relieved till …..... 15 mi further down the road. There the hassle begins again. Meanwhile we drive through the void. Beautiful. A vast area with sometimes a couple of animals, no more. We stop after another 150 mi, find a heated cabin and look at the clutch again. Harry finds this time a hole in the tube. We tape the tube to diminish the leackage. Our technical backup informs us that we have to change the oil. That we will do tomorrow. We have to decide if it is safe to travel further and not first visit a BMW-dealer. But then we have to drive 650 mi north instead of the planned 650 mi south. A tough decision. We go out for groceries and prepare our meal. You can think more clearly with something in your stomach. After dinner we hear from our technical backup that the repair must last 2500 mi and before we fall asleep we decide to go south tomorrow. Thursday November 26th 2015 Gobernador Costa – Bajo Caracoles 280 mi First we change the oil. But the result is poor. Before leaving the village Harry has to squeeze several times before he can shift gear. That is not a good start while on the map there is also 70 mi of gravel to go. But gravel doesn't show up. All the way there is smooth tarmac. This suits Harry because he can keep driving in one gear and there is hardly other traffic. Sometimes there are ostriches and guanacos (wild lamas) on the endless plains. We hope they stay there but sometimes they do cross the road. Because it is hard for Harry to stop we take just a few pictures. It is a day for riding and with a lot of wind. We stop for coffee at a building that hasn't changed for the last 50 years. You can order a simple meal and buy all kind of small things. You reach the place after driving a lot of miles over an abandonned road and it looks if everyone who comes by also stops. They buy warm water for maté, a candy, a bottle of water or – like us – a sticker from the way we drive on, the famous ruta 40. With a cup of coffee we enjoy what is going on. That such a place still exists. At five o'clock we arrive at the hotel we saw on the app. It lies in a village of 30 persons in the middle of nowhere. It is nice, warm, also in our room en we can order dinner. But first a beer with a small bag of chips (Lays for $ 5,00!) and soccer on the tele. Then dinner is ready and it gets cozy with the other tourists and off course a nice Argentinian Malbec wine. Friday November 27th 2015 Bajo Caracoles – El Calafate 354 mi A tourist looks at our bikes and sees metal coming out of the reartire of Harry's bike. That has to be replaced asap. We fill up for the 212 mi to reach the next gasstation. Today we want to make 345 mi to reach El Calafate. On the map we see gravel for 80 mi and other tourists have told us that this time it is real gravel. We stop for taking pictures of guanaco's. Beautiful animals. They look like lamas but are brown, proud, run smoothly and jump any fence without hesitation. Then the gravelroad begins. André's board computer gives a signal that his reartyre deflates. He has got this message one time earlier but then it was a false alarm. This time it seems real because the pressure slowly decreases. And yes, the first flat tyre is a fact. We carry two repair kits, but we can not find a hole. We realise that we had to check the tire while there was still air in it, but that is something for the future. Finally André finds a hole. OK, widen it, put chord in it and inflate. The pressure builds up to 6 bar but is immediately gone. Huh. We've done something wrong or is there another hole? André has to search for a long time before he finds a second hole. We put chord in it and inflate. The pressure again builds up to 6 but that is far too low. With a second cilinder it inflates to 12 but then it deflates again, but slowly. Harry gets water out of the river and throws it over the tire and so we find three more holes! With our last strength we put chord in them – this we have plenty – but we only have 3 cilinders with air left which gives in total 18 while a reartire needs 40. That we can not manage. Besides that we don't know if we covered all the holes. Some are so tiny that you easily can miss one or two. What to do? We are already busy for more than three hours. Disassemble the rim with the tyre so that Harry can take it with him for repair? He has to drive then for more then 200 mi and can not make it the same day back. André has to stay the night over in the tent. Ask help from people that come by, one in every hour? For more then a second we don't know what to do. If we take the risk, use the cilinders and the tire is not fixed than we are completely dependent on other people. If we don't take the risk then we will not get out of here. We don't carry food with us. A car pulls over and the driver has an idea. A couple of miles back there is an estancia and Jorge the owner has got a compressor. OK we use two of the three remaining cilinders and André drives slowly to hopefully the compressor. And yes he finds it and the tire keeps its pressure! Meanwhile Harry can not start his bike so André hears from a passing tourist. André asks for jumper cables and Jorge has it all. André arrives smiling at Harry who is been pushing his bike for half a mile and tries to get it up a slope, turn it and make speed in an attempt to start. The jumper cables work. After four hours of stress and hard work we can go on. It will be in total 100 mi of gravel and it isn't easy. The cars made trails which we use gratefully. Only the wind blows you regularly from the trail and then the bike lives his own life. Then you have to negotiate with your bike between speed, risk and heroism. It all goes well but it is exhausting. We get a beautiful view of lake Cardiel, between mountains, very big and deep blue. Finaly the gravel ends, we can fill up again and speed up. Just before El Calafate Harry has to stop because he cannot shift anymore. Harry can fix it for a few mi but has to be towed by André to the hostel. We arrive there at 21.30 but they have a room for us. After 10 we go out for a well earned steak. After that we sleep before we touch our pillows. Saturday November 28th 2015 El Calafate We can sleep a little longer and have breakfast at 8.30. Then André tows Harry to the garage. Although, first André rides over the tow cable and goes down. Then it is Harry's turn, he falls and is even towed a little bit further by André. We don't like this. Towing is hazardous, especcially when the streets are steep. But what we really don't like is that the garage is closed, for a month! All the effort in vain. There you are with a clutch that doesn't work, two reartires that neeed to be replaced and a worn out battery. A man on a BMW stops and hears our problem. Follow me to another garage. André goes with him but also that garage is closed. The man then calls a friend who has a used set of tires and a old battery. André goes to Antonio and returns tires and a battery. All for free from Santa Claus. Now we are getting somewhere. We try to find a garage to change the tyres and yes we find it. If we can give him the rim and tyre. Never done that, but allright. In a few minutes the other tyre is on the rim. Can you balance it? No, I never do that. He looks also to the front tyre but that will last another 3000 mi so that is no problem. Also the reartyre from André's bike is inspected. It is not safe and has to be repaired. We take it out, the cords are being cut out, the rubber is made rough and rubber is glued on it. All this for $ 18,00. At the hostel we replace the battery so Harry's bike can start on his own. Late in the afternoon we are ready and visit a bakery to regain some strength. Then we can relax. In the evening we visit the same restaurant where they already recognise us. Again we are being served by the girl which sticks up both her thumbs after al our answers. Nice gesture. After a good meal we go to bed too late, but we realise that only at home we will get the rest we need. Sunday November 29th 2015, visit Perito Moreno 97 mi We are going to visit the glacier. Worldfamous, so we are curious. Nice road to the park. In the park you can see the glacier from 5 mi and already then it is impressive. We must park the bikes in a parking lot and go further with a bus. The first view of the glacier is beyond imagination. A wall of 180 ft high and 3 mi long is right in front of you. It cracks and big pieces ice fall off and hit the water with an enormous splash. Via stairs and platforms you get different views of the glacier. All the time there are very loud cracks of ice breaking and everyone holds his camera standby to try to take a picture from a falling enormous icecube. We stay on one spot – despite some rain, wind and cold – for more then two hours looking to this fabulous wonder of nature. For the pictures is a pity that there is not much sun, but it is still awesome to see this. This glacier is one of the few that is growing. It is 22 mi long and shoves 3 to 6 ft a day and ends dramatically in front of you in an enormous wall of ice with different colours blue in peculiar shapes which steadily crumbles. Before the wall there are floating a lot of smal pieces of ice. Some large pieces are floating far away. The ice that crumbles is centuries old. Impressed we drive back and try to repair Harry's bike. Again without positive result, but we have to do somethimg. Tomorrow a visit to a new garage is planned. We hope we will succeed there. We go out for dinner but everey restaurant is loaded. We walk through the whole village till we find something nice. Harry orders trout in bread and André lambstew. The stew is not good and Harry notices a hair from the cook in his dinner. Harry informs the waiter and his dinner is replaced. We have a serious talk en before we know it it is almost midnight, while Harry has a conferencecall at seven. When we ask for the bill we see that Harry's dinner is not on it. That is fair. Monday November 30th, El Calafate 3 mi Harry gets up early and waits for his call, but he waits in vain. In that way the day doesn't start well for him. The garage opens at 10 but we have to wait for the boss. He arrives an hour later but doesn't know anything about BMW's. But this afternoon at 3 there will be a mecanic who knows more. As far as we know it is an general problem, but allright. André sees a group of BMW bikers pass and checks if it is the same group we saw earlier. They had two service trucks. Yes, it is the same group and we can come at 4 at their hotel. André goes to the hotel immediately and hopes that the mecanic is there. He finds the hotel and a service truck with a crashed bike but the mecanic is not there. This afternoon we will try again. It looks promising when compares with the knowledge of the local mecanics. Who knows. André informs at the hotel what the price is for a room, but with a discount it is $ 240,00. We book another night in the hostel for $ 50,00. At three we go to the garage. The repair takes an hour, but after a long test drive Harry comes back disappointed. We drive straight to the servicetruck but there they can not help us either. They don't have a cable, just tips. At another garage we find a cable but it is too short. We have bad luck. The whole day we were busy but it brought us nothing. André suggest to transport the bike to Valpairiso, but Harry remarks that there is still a border to cross. So first we go to Chili and then with the ferry to Puerto Montt. After that there is only a paved road. We decide to do that, for as long as it is possible. Harry puts an extra tube around the cable to hold more pressure. It is not a solution but maybe it helps a little. We go for dinner to a kind of Austrian restaurant and order cheesfondue for both. Next to us a group of Italians is eating. We enjoy the fondue and the quarrel there is when the Italian group must pay the bill. You don't think I am going to pay for all the wine he drank! There are three debaters and we comment on them with the few Italian words we know. Then Harry lies inattentively 4 pesos on their table as our contribution for the problem and the discussion stops. The pesos return and the bill is paid. The debaters apoligise to us and we shake hands. Then we have a conversation with an Italian couple who felt a little embarrased about the behavior of there fellow countrymen. Very friendly, civilised they tell about their trip and are interested in our journey. Finally we meet people again who are interested in other people. Under the influence of food and wine we walk back to the hostel. Tuesday December 1th 2015, El Calafate – Bajo Caracoles 349 mi Harry puts hose clamps around the extra hose, put his luggage on the bike and starts, but there is only a click. A bad start for the long road that waits for us. Yesterday we bought jumper cables but the batteries are underneath the saddles. So we have to take all the luggage of the bikes. All right, that is done and we are on our way. At a bakery we buy something to eat and drink in case we will be grounded somewhere. The experience of the flat tyre is fresh and we have to take the same road. We pass the first 125 mi swiftly and then there is the dirt road. It goes rather smooth and swift. After about 60 mi at a crossing we wonder if we can take a paved road. It are more mi but it saves 40 mi of difficult gravel. We stop a driver and yes we can stay on tarmac. The clutch of Harry's bike is holding. He has to squeeze a couple of times but then he can shift gear for a while. If it holds like this ….... There is a lot of wind in the afternoon. The tank bags are being blown to the side again and we have to put them back several times. Harry is in front and is suddenly being blown to the other side of the road. We have to stay focused. At 5 we arrive at the same hotel as a few days back and get the same room. A camper stops which is rented by a couple from Rotterdam. Marga and Henk. With their nice accent and the free beers from Henk it is nice talking in the afternoon sun. An older couple spending quality time. They travel a lot and enjoy there time together. We look with envy at their van with a bed and kitchen. That is comfortable for us. Harry takes care of his bike again while André takes some pictures from the desolate countryside. We join Marga and Henk for dinner and talk about football (Feijenoord), politics, children, holidays and much more.