Argentina

Sunset Esquina

 

Shop Monte Coman
 

Salinas del Diamante

Salinas del Diamante

Route Malargue - Las Lajas

Route Malargue - Las Lajas

Bariloche

Bariloche

Bariloche

Nederlandse versie Woensdag 18 november Ituzaingo - Esquina 610 km Er zijn van die dagen ..... Dit was er één. Hebben overnacht op een mooi gelegen camping met een prachtige plek voor de tent aan de rivier de Rio Parana. Maar wat een vreselijk sanitair. Alles vies met als bekroning een (honde?) drol bij de douches. We dachten een lange saaie dag in de pampas te rijden. Wat moet je daar nu over in de blog schrijven? Nou allereerst dat de kuren van Harry zijn koppeling weer opspelen. Oorzaak onbekend. Misschien te maken met het aanslepen gisteren? Vorige keer ontstond het probleem ook kort na het aanslepen. Niet waarschijnlijk appt Dave later op de dag. Later maar weer een garage opzoeken. Harry rijdt voorop en zoekt naar het plaatsje Barranqueras. Daar zouden we volgens de kaart af moeten slaan. Plaatsje blijkt niet te bestaan, afslag wel, maar die rijden we dus voorbij. Niet getreurd, pakken de volgende afslag. Lijkt eerst een goede asfaltweg, maar gaat dan over in een zandpad. Harry denkt/ hoopt dat dat alleen zo is in het dorpje waar we doorheen rijden, maar dat blijkt een misrekening. Voordat we daar achter komen ligt Harry al midden in het dorp met motor en al op de grond, 5 - 5 dus. Vlak voor zijn motor stak een kip over, niks aan de hand. Totdat de kip zich bewust werd van de motor en in plaats van door te lopen zich omdraaide en bijna voor de motor uit kwam. Harry wist de kip te ontwijken, maar kwam wel stevig ten val. Geen grote schade, wel flink de pest in. Harry heeft het even helemaal gehad en loopt flink te vloeken. Zwaktebod natuurlijk, maar het lucht wel op. Stukje van koppelingshendel afgebroken en hier en daar wat verbogen, maar niets ernstigs. Mensen uit het dorp helpen om de motor weer overeind te krijgen, maar willen daarna ook weer direct met ons op de foto. Als een boer met kiespijn dus. We rijden verder over het zandpad en het ziet er naar uit dat als we de kortste route nemen we wel 60 a 70 kilometer op het zand blijven. Geen zin in, dus de kortste route naar asfalt gekozen. Vlak nadat we die beslissing hebben genomen, komt André in mul zand terecht en valt ook. 6 - 5 en Harry zijn humeur knapt zienderogen op. Na alles bij elkaar zo'n 35 km zandpad rijden eindelijk weer op het asfalt. Gas er op, want we wilden vandaag wat meer kilometers maken. Komen op de goede weg. Stil, lange rechte wegen, weinig benzinestations, maar ook bijzondere natuur. We rijden het plaatsje San Miguel in. Op zoek naar een geldautomaat. Die hebben ze daar, maar helaas weigert het kreng op al onze kaarten geld uit te keren. We leggen alle cash bij elkaar en besluiten dat we daarvan nog net onze eerste levensbehoeften kunnen vervullen: koffie met iets lekkers voor ons en benzine voor de motoren. Elke keer weer prachtig als je zo'n wat afgelegen dorp in gaat. Alle hoofden draaien zich naar ons als we voorbij komen, veel mensen steken hun duim op en bijna iedereen is bereidwillig als we de weg vragen of zo. Ook zie je dat de mensen het niet zo breed hebben en dat de infrastructuur nog veel te wensen overlaat. De hoofdwegen zijn prima, maar in veel plaatsjes is de weg slecht en de huizen meer bouwval dan iets anders. In het restaurant waar we koffie drinken is men bijna vereerd dat we komen. Als we weggaan, komt het hele gezin maar buiten voor een foto. Harry zet eerst de dochter van een jaar of zeven op de motor en dan mag ook de zoon van een jaar of vijftien die ons bediende op het zadel. Ze glimmen allebei van trots en plezier. Knappen wij ook weer van op. Vlak na vertrek uit San Miguel schiet er voor de motor van Harry nog een slang van 1,5 a 2 meter over de weg. Moeten hier echt opletten. Weinig verkeer en veel wild. Hebben al diverse slachtoffers op of langs de weg zien liggen. De pampas is ook heel waterrijk. Koeien en paarden staan soms tot aan hun buik in het water. Veel vogels ook daardoor, maar André weet ze vandaag te vermijden. Uur na uur door de pampas. Toch  verveelt het niet. Tegen zessen rijden we Esquina binnen. Na enig zoeken vinden we de beoogde camping. Lijkt gesloten, maar is het gelukkig niet. We vonden op iOverlander een vrij positieve aanbeveling, maar het maakt een vrij troosteloze indruk. Te snel geoordeeld. Sanitair is goed, mooie plek aan de rivier, met een hele mooie zonsondergang als extraatje en we hebben goed wifi netwerk tot in de tent! Eigenaar is aardig, maakt een prima warme maaltijd voor ons. Nou, toch een heel verhaal voor wat een saaie dag dreigde te worden. Donderdag 19 november Esquina - Parana 249 km Om half drie vannacht wakker. De wind rukt aan de tent, enorme donderslagen en de regen gutst naar beneden. André haalt snel onze stoeltjes naar binnen. Het gaat al met al flink tekeer en we pakken onze spullen in alsof we op de motor zitten. Als de tent het begeeft blijven hopelijk onze spullen nog enigszins droog. We liggen een tijd wakker, maar de schade blijft beperkt. Vallen uiteindelijk weer in slaap en worden pas om half negen wakker. Het regent en waait nog steeds, maar niet meer zo heftig als vannacht. Wat te doen? Niet echt weer om motor te rijden. We blijven nog maar een nacht is onze eerste gedachte. Harry gaat brood en geld halen. Tijdens zijn wandeling lijkt het of het een beetje open trekt. Bij terugkomst eerst ontbijt en wat internetten. Voor vanmiddag zijn de weersverwachtingen wat beter. Het wordt droog. Om half één hakken we de knoop door, toch maar inpakken en vertrekken. Na de langzamerhand gebruikelijke foto rijden we tegen tweeën weg. Kunnen ondanks de stevige wind aardig tempo maken. Maar dan verschijnen er steeds meer inktzwarte wolken. Regenkleding aan en doorrijden. Er valt wat regen, maar veel minder dan de donkere wolken ons deden vrezen. De wind is wel heftig, je moet er echt tegenin sturen. We zien onderweg diverse vrachtauto's in de problemen. Eén in de berm zonder linkervoorwiel en één die dwars over de vangrail heen is gegaan. Je zou er maar net met je motor langs rijden. Ook zien we nog een vrachtauto, die uit de modderige berm moet worden getrokken. Niet helemaal duidelijk waarom er zoveel ongelukken met vrachtwagens zijn. Misschien door de wind naast de weg in de modder beland en toen in de problemen gekomen. Ondanks de late start rijden we toch nog 250 km. De koppeling van Harry lijkt weer redelijk te functioneren. Advies van Dave opgevolgd om de koppeling 's nachts aan te trekken (met een touwtje). Ook leiding omwikkeld met isolatieband. Lijkt te helpen. Rond half zes rijden we Parana binnen. We vinden het hostal snel, maar helaas zijn alle privé kamers bezet. Dan maar op de slaapzaal. Er is plaats voor 10, maar we hebben gelukkig maar één mede-bewoner. Uit eten valt hier ook niet mee. We belanden bij de Mac na zeker een uur dwalen door een steeds kouder wordend centrum. Ter aansluiting een kop koffie in een panaderia. Eerst denkt de man geen koffie te hebben, maar hij komt met een creatieve oplossing. Hij heeft oploskoffie en een waterinstallatie waaruit zowel warm als koud water komt. Dit leidt tot een onverwacht goed bakkie en we hebben een geanimeerd gesprek over onze reis. De man achter de toonbank is als zovelen razend enthousiast. Vrijdag 20 november Parana - Villa Mercedes 595 km Best goed geslapen op de slaapzaal, al voelde je door het matras de houten planken. Half zeven op, ontbijten en weer op weg. Met de zon, maar toch voelt het nog behoorlijk koud. Echt Europees voorjaarsweer. Wordt gaande de dag steeds beter, dus warmer. Tweede helft van de dag een wolkenloze blauwe lucht en de temperatuur gaat weer naar boven de 25 gr C. Eindeloze wegen over de pampas. Het eerste deel is een vierbaansweg. Opeens komt ons op de linkerbaan van onze twee rijbanen doodgemoedereerd een brommer tegemoet. Vriendelijk lachend en waarschijnlijk geen idee dat hij een spookrijder is.  We zijn in Argentinië al vaker gecontroleerd dan in alle voorgaande landen tezamen. Na twee keer op onze papieren te zijn gecheckt, hebben ze nu een val opgezet voor snelheids- en alcoholcontrole. Ze spreken ons niet aan op onze snelheid maar de agent met het blaasapparaat wil wel dat we blazen. Hij loopt als eerste op Harry af. Harry zijn Spaans is minimaal en hij begrijpt de man maar half. Hij vermoedt wel dat hij moet blazen, maar hij ziet geen blaaspijpje en weet dus niet goed hoe. Wil het apparaat al in zijn mond steken maar dat is niet de bedoeling en de agent trekt het apparaat terug. Blijkt dat je gewoon in de lucht voor het apparaat moet blazen. Twee minuten nadat we door mogen rijden heeft Harry in zijn eentje de slappe lach op de motor, omdat hij het voorval associeert met een ouwe mop: een dom blondje komt in het bos een potloodventer tegen. Hij heeft zijn apparaat al in volle glorie uit zijn broek. Het blondje aarzelt even en grijpt dan het apparaat stevig vast en zegt: en ik wil de groeten doen aan mijn vader, aan mijn moeder en mijn broertje en verder iedereen die ik ken. We rijden al weer een tijdje op tweebaanswegen en dat betekent dus voortdurend inhalen. En het gaat bijna weer eens mis. Harry wil een personenauto en een vrachtauto inhalen. Hij zit al naast de personenauto als deze plotseling naar links komt omdat hij ook de gedachte heeft gekregen om in te gaan halen. Niet in zijn spiegel gekeken lijkt het. Harry maakt wat André noemt een bermvlucht: hij stuurt met een vaart van een kilometer of negentig de weg af en hij heeft geluk want er ligt net daar een strook met gravelsteentjes. Op de meeste andere delen is het gewoon een zompige grasstrook. De motor slingert, maar Harry weet 'm overeind te houden, remt niet totdat de vaart er uit is. Bijna 6-6.  We gaan in Villa Mercedes op zoek naar een hotel. Onze gebruikelijke bronnen, iOverlander en de Lonely Planet geven voor deze streek geen suggesties, dus zoeken we zelf. Het eerste hotel vinden we te duur, maar het tweede hotel is prima. Wel op een aparte manier gevonden: Harry zag de achter-ingang van de parking van het hotel. Bleek een aardig hotel aan vast te zitten. We vinden Argentinië nog moeilijk te plaatsen. Qua prijsniveau vergelijkbaar met Europa, infrastructuur laat op veel plaatsen nog te wensen over, slechte wegen, zwak functionerende riolering enz. Doorgaande wegen zijn echter vaak prima. Het land is internationaal al een paar keer in betalingsproblemen gekomen. Moeten nog maar eens wat meer over de achtergronden van dit land lezen. Zaterdag 21 november Villa Mercedes - Malargue 560 km Tegen negenen pas op weg. We verbruiken de laatste week veel meer benzine dan daarvoor. Vlakke wegen, hogere snelheid, terwijl we in de bergen veel langzamer reden en berg op en berg af natuurlijk ook een ander benzineverbruik kende. Het aantal plaatsjes is schaars en tussen de plaatsjes is helemaal geen enkel huis of nederzetting te bekennen. Ook het aantal benzinestations is vrij schaars. Dus we tanken direct als we de reservestand bereiken (we kunnen dan nog zo'n 70 km rijden). Ook deze keer en we benutten de pauze ook om koffie te drinken en te appen met het thuisfront. De dochter van de pomphouder wil een fotootje van haar dochter op Harry's motor. Geen probleem natuurlijk. Haar man rijdt ook motor. We toeren verder, we maken flink wat kilometers op vrij stille, lange rechte wegen. Er waait opnieuw een stevige wind. Van achter of van voor is niet zo erg, maar zijwind is lastig. We lunchen in Monte Coman. Prima koffie met twee heerlijke stokbroodjes met kaas en salami. Is een winkel van sinkel waar in de woonkeuken onze lunch wordt geprepareerd. Het ziet er allemaal niet uit, maar het smaakt goed.  We worden nogmaals aangehouden door de politie en weer worden onze papieren bekeken. We zijn bezorgd voor de vraag naar onze verzekeringspapieren, want die hebben we niet. Ze vragen het wel, maar we geven ze zoveel andere formulieren dat ze tevreden ons weer door laten rijden.  Plots zien we in de verte besneeuwde toppen. Mooi gezicht. Hier en daar is ook een wijngaard. Uit deze streek komen de beroemde Mendoza wijnen. We stijgen snel naar 1.400 meter en de temperatuur daalt navenant. Ergens langs deze route moet een zoutmeer liggen, waar Andre  graag even wil gaan kijken. Helaas, de toegangsweg is afgesloten door een hek. Het is echter niet meer zo ver en we besluiten een muurtje over te klimmen en even naar het meer toe te lopen. Blijft een apart gezicht zo'n zoutmeer, waar de zoutkorrels gewoon uitgekristalliseerd op het zand liggen en zo een witte vlakte creëren. We proeven even, maar het is echt zout. Het wordt donkerder en we moeten nog een overnachtingsplek zoeken. André denkt al aan kamperen, maar Harry denkt dat dat kreperen wordt op deze hoogte. Hij stelt voor door te rijden naar Malargue in de hoop dat daar wel een hotel te vinden is. Er blijkt volop keuze. Na enig zoeken een hostel gevonden in onze prijsklasse. Het is niet veel soeps maar voldoet voor een nachtje. Eten prima, terwijl buiten in de straten een marathon wordt gelopen waaraan zelfs Kenianen deelnemen. Vreemd genoeg is de marathon na anderhalf uur al afgelopen. Dat zou een nieuw wereldrecord zijn. Misschien een halve marathon geweest? Zondag 22 november Malargue - Las Lajas 501 km Wederom relatief laat op pad. We zien tientallen BMW motoren. Blijkbaar populair in deze streek. We beginnen op een goede asfaltweg. Rijdt lekker, weinig verkeer, van de vele BMW motoren zIen we maar een enkeling terug. We rijden de ruta cuarenta, de R40, zeg maar de Argentijnse variant van Route 66.  We rijden aan de voet van de Andes met mooie uitzichten op besneeuwde toppen. Na een kilometer of 50 worden we van de asfaltweg afgeleid en moeten we onverhard gaan rijden. Dat is op zich niet zo erg ware het niet dat langs de onverharde weg een gloednieuwe asfaltweg ligt, die helaas nog niet is vrij gegeven. De streek is desolaat. Slechts een enkel huis langs de weg. Koffie drinken is er hier niet bij. Eethuisjes zijn er niet. Bij een benzinepomp kunnen we uiteindelijk een flesje Fanta kopen en wat koekjes. Onze lunch voor vandaag. Na de onverharde weg vanwege de nieuwbouw krijgen we ook nog een regulier stuk onverhard. Hartstikke leuk natuurlijk, maar zeer vermoeiend want je moet 100% bij de les zijn. De auto's die ons tegemoet komen of inhalen veroorzaken dikke wolken stof. We zijn blij als we eindelijk weer gewoon op asfalt mogen rijden. We vorderen nu flink ondanks de stevige wind die er staat. We rijden een plaats in om te tanken en daar hebben ze bij het tankstation zowaar koffie en wifi! Bij het verlaten van het plaatsje moeten we op een brug stoppen voor een ons tegemoet komende kudde koeien. Snel gefilmd en gefotografeerd. Je houdt de koeien toch goed in de gaten, ze zijn tenslotte best groot en je weet nooit hoe ze op het geluid van de motor reageren.  Zien onderweg een georganiseerde reis onder de slogan life is short and the world is wide. Twee volgauto's bij een groep Franse motorrijders. Ze gaan de wereld rond, maar doen dat in jaarlijkse etappes van een week of acht. Onderweg bereiken we een mijlpaal. Harry stopt en geeft een enigszins verbouwereerde André een hand. We hebben op dat moment precies 30.000 km gereden.  We besluiten te kamperen. Het is hier wat lager, dus minder koud en we hebben de tent nat ingepakt en hij moet eigenlijk even drogen. En we hebben goede recensies gezien van de betreffende camping. Sanitair blijkt inderdaad schoon en de douches warm. We zijn de enige gasten. Eten is een probleem, alle winkels zijn dicht. Bij een benzinepomp vinden we nog wat sandwiches en af te bakken pizza. Nog een probleempje. Eén van André's sloten van zijn jerrycans gaat niet meer open. Zit niets in wat we nu direct nodig hebben maar het is wel lastig natuurlijk. Maandag 23 november Las Lajas - Bariloche 423 km Het was natuurlijk wat kouder in de tent dan in de gemiddelde hotelkamer, maar niet extreem koud. In Canada hebben we koudere nachten gehad. We drinken een bak koffie, maar hebben geen ontbijt doen we straks onderweg wel. Tent inpakken kost wat tijd en Harry geniet van de heerlijkste douche die we tot heden hebben gehad, lekker warm en een goede straal. Desondanks rijden we om 8.45 uur weg. Na zo'n zestig kilometer rijden we Zapala in om te tanken, te ontbijten en om André's slot te laten doorknippen. Is allemaal vlot geregeld en dan op weg naar Bariloche. Winderig, weinig verkeer en aanvankelijk nog een pampas-achtig landschap, maar dat verandert gaandeweg in een mooi berglandschap met grote meren. Harry heeft om half twee een conference call. Er zijn echter weinig plaatsjes langs deze weg. Maar precies om 13.15 uur rijden we een kleine nederzetting binnen met een restaurant en een benzinestation met café. Mooi, gelukt denken we. Helaas. Er is geen telefoonnetwerk ontdekken we vlak nadat we koffie met een broodje hebben besteld. We schrokken het eten naar binnen, tanken snel en springen op de motor om een plek te vinden waar wel een telefoonnetwerk is. Veertig kilometer verder vlak voor Bariloche vinden we iets. Harry belt snel in en blijkt nog niet veel gemist te hebben. Na de call snel door naar Bariloche. Een relatief grote plaats met de kenmerken van een Alpengemeente. Veel outdooractiviteiten, rondom besneeuwde bergtoppen en aan een groot meer. De prijzen liggen op Europees niveau. Op basis van de Lonely Planet vinden we een mooi hostel met karakter. Veel hout en jaren zestig muziek. De kachel is aan en in dat opzicht is het even warm als in de meeste Oostenrijkse hotels en restaurants. We blijven hier twee nachten want na al het rijden van de afgelopen dagen hebben we behoefte aan een dagje rust. De wifi verbinding is top en we plaatsen de blog die gisteren al klaar was. Morgen nog de foto's nemen van de omgeving die we vandaag in de haast niet hebben kunnen nemen. Dinsdag 24 november Bariloche 60 km Slapen wat uit, hebben een goed ontbijt en besluiten om nog een rondje te rijden om wat van de omgeving van Bariloche te zien. De bergen rond de meren leveren mooie plaatjes op. Een kilometer of 80 van Bariloche af heeft onze Koninklijke familie hier ook een huis, ongeveer daar waar wij gisteren geen telefoonverbinding hadden. We stoppen voor een kop koffie. Mooie vergezichten. Ook lijkt er een soort huisroofvogel te zijn. Helemaal niet schuw en hij vliegt een paar keer weg, maar komt ook weer terug. Zeker makkelijk eten voor hem bij zo'n koffietent.  In het hostel hebben we een gesprekje met een vrouw die net is aangekomen. Zij is de eerste die over Maxima begint. Harry antwoordt dat hij wel herkend dat Argentinië een groot fan is van haar gezien alle borden langs de weg met Maxima 40. De rest van de dag doen we niet veel. André slaapt een uur of drie bij en Harry gaat nog even de stad in. Moet nodig wat zaken aanvullen voor zijn toilettas. Zoekt ook nog kadootjes voor de kleinkinderen, maar ziet alleen maar prullaria. Nou ja, misschien later nog. We vinden een leuk Italiaans restaurantje. Loopt binnen de kortste keren helemaal vol. Leuke eigenaar. Genieten van zijn spel met de gasten. En ook nog eens heel betaalbaar, wat in een toeristenplaats als Bariloche echt niet vanzelfsprekend is.

English version Wednesday November 18 Ituzaingó - Esquina 379 mi Some days..... And this was one of them. The spot we have on this campground is great, next to the river Rio Parana. But the washing rooms are disgusting. Have not been cleaned for ages and right in front of one of the showers is (dog?) poop.  We assumed we would have a long boring day at the pampas. What to write about that in the blog? Well, first of all the problem with the clutch of Harry's motorbike is back. No clue what is causing this. Maybe because he had to be tugged again yesterday? Since the previous time he had the problem was also shortly after being tugged. Not very likely according to Dave when we contact him later today. Probably we need to visit a garage again.  Harry is riding upfront today and he is looking for a town called Barranqueras to take a left turn. But although the name of the town is on the map, it appears to be only a crossroads. So we miss the turn. No problem, we simply take the next turn. At first this looks ok, a nice tarmac road, but then it turns into a sandroad. Harry thinks / hopes it is only sand in the little town we are crossing. But before we can find out, Harry is already flat out on the ground in the middle of town, making the score even 5 - 5. Just before his motorbike a chicken crossed the street. No problem. But when the chicken heared the motorbike it all of sudden changed its direction and was almost right in front of Harry's motorbike. Harry steers away fom the chicken and misses it, but he can not hold the bike. No big damage, but extremely angry. Totally fed up with everything. A little peace if his clutch handle broke off, but he can do without that. Harry swears like hell, not a sign of strength, but it relieves. People of the village help us to get the motorbike back on its tyres again. And they have their cell phones ready to take pictures from us. Harry is not really in the mood, but makes an effort to smile. We continue along the sand road. If we take the shortest route in distance we will stay on this sand road for about 40 miles. Not a lot of appetite for that so we take the shortest road to tarmac. Still quite some sand to go. Just after we have taken this decision André steers into a thick layer of sand. Cannot control his bike anymore and has a soft landing. The score is 6 - 5 again and Harry's state of mind is right away in a much better shape. So in total we drive about 20 miles in the sand. Once we hit the tarmac again, we really give it a go. We wanted to put some mileage on today. Long, straight roads, only a few gasstations. But also very special surroundings, wetlands and a lot of birdlife. We drive into San Miguel for a short break. We look for an ATM, which surprisingly is there. However, the machine refuses to pay out on any of our cards. We put all cash together and we decide we are still able to fulfill our basic needs: coffee with something aside and gas for the motorbikes. We love to visit these somewhat remote villages. All heads turn when we drive by, we receive often a thumbs up and if we ask where we should go, they are always very helpful. If you drive on the very good main roads and visit the large cities you get the impression Argentina is in good shape, but in these small towns the roads are bad, often sand and rock and the houses are in a miserable shape. We take a coffee in a small restaurant. They are almost honoured that we visit their place. When we leave the whole family steps outside to take a picture. At first Harry puts the daughter of about seven years old on his bike and then he allows also the son of about 15 years on his bike for a picture. The boy served us in the restaurant and even speaks a few words English. They both have a big smile and are proud to be on the bike. Makes us feel good too. Just after we leave San Miguel there is a snake of about 6 to 7 feet right in front of Harry's motorbike. We must really pay attention here. Little traffic, but a lot of wildlife. We did see already several victims on or next to the road. The pampas is soetimes full of water. Horses and cows are sometimes up to their belly in the water. A lot of birds too, but today André is able to miss them. Hour after hour we drive through the pampas. But it is not boring. Close to 6 pm we arrive in Esquina. After a little while we find the campground we are looking for. It looks closed, but fortunately it is not. At the iOverlander app we found a quite postive recommendation, but it makes a bit of sad first impression. Too quickly judged. Washing rooms are good, the spot at the river is nice, with a very beautiful sunset today and we have wifi, even in our own tent. The owner is a very friendly chap and prepares us a good dinner.  Well quite a story for a day that promissed to be boring. Thursday November 19 Esquina - Parana 155 mi At 2.30 am we wake up. The wind is trying to pull down our tent, but does not succeed. There is an enormous thunderstorm and the rain comes down in torrents. André quickly gets our chairs in. It is kind of scary and we pack most of our stuff like we are riding our motorbikes. If the tent collapses our stuff hopefully stays dry. We are awake for some time, but there is little damage. We fall asleep again and wake up at 8.30. It still rains and the wind is still blowing but not as aggressively anymore as during the night. What to do? Not very inviting weather to go riding. Our first thought is to stay another night. Harry leaves to get bread and money. During his walk it looks the air is opening up a bit. When he returns we first have breakfast and keep ourselves busy with the world wide web. The forecast for the afternoon are a bit better. It is getting dry. At 0.30 pm we take the decision, we pack and leave. After the usual farewell picture we leave close to 2 pm. Despite the strong wind we can drive fast. But then we get pitch black clouds again. Rain gear on and move on. The wind is so strong that you need to lean against it. We see several trucks that got into trouble. One lost his left frontwheel and another one ended up at the wrong side of the guardrail. It simply went across the rail. You should not think about what could happen if you are just there with your motorbike if such a thing happens. We also see antoher truck that is being pulled out of the mud. It is not clear why there are so many accidents with trucks. Maybe the wind was too strong for them, they ended up next to the tarmac in the mud and lost control. Despite the late start we still drive more than 150 milies. The clutch of Harry's motorbike seems to function better again. Dave advised us to put a rope around the clutch and in this way pull it up during the night. Also wrapped some isolation tape around the tube of the clutch. Seems to help. Around 5.30 pm we arrive in Parana. We find the hostal we were aiming for pretty easy, but unfortunately all private rooms are taken. No choice, we stay on the dormitory. There is space for 10 people but we only have one companion. We have difficulty in finding a restaurant. After searching for more than an hour whilst it is getting colder and colder we have no choice but to go to the Mac. Afterwards we try to get a coffee in a panaderia. At first he says he sells no coffee, but then he has a creative solution. He does have hot and cold water from a watertank and he has some coffeepacks, so he prepares a coffee for us. The coffee is surprisingly good and we have a nice chat about our trip. The man behind the counter is like many others so far really enthusiastic about it. Friday November 20, Parana - Villa Mercedes 370 mi Had a relatively good night at the dorm despite the fact that you could feel the planks through the mattress. Up at 6.30am, breakfast and off we go. The sun is shining, but nevertheless it is still a bit cold. Like European Spring weather. During the day it gets better, which means hotter. Second halve of the day we have clear blue sky and the temperature is above 80 F again. Endless roads across the pampas. The first part is a four lane road. Suddenly there is a moped with two guys on it approaching us on the left lane of our track. Very relaxed and waiving to us, probably no clue he is a ghostrider. The police checked us already more often in Argentina than in all the previous countries together. After two checks related to our paperwork, they have now a trap for speed and alcohol. They do not bother about our speed (whilst we are pretty sure we drove too fast) but they want us to blow in a device to check for alcohol. The officer first approaches Harry. Harry's Spanish is below minimal, so he understands the officer only half. He assumes he must blow, but he has no clue where since the breathanalyzer does not have a tube. He tries to put the device in his mouth, but that is clearly not the idea, since the officer pulls the device back right away. It appears that you should just blow in the air in front of the device. Two minutes after we are allowed to ride on, Harry has a laughter attack since the whole situation reminds him of an old joke: a dumb blonde is walking in the forest and she runs into a flasher. He is showing his tools in all its glory. The dumb blonde hesitates for a second and then grabs the thing and shouts: and I want to say hello to my father, my mother, all my brothers and sisters and everybody else I know. We left the four lane road already a while ago and are driving a solid two lane road again. This means constant overtaking. Remains risky. Harry tries to overtake in one go a car and a truck. He is already next to the car when the driver of the car apparently also got the idea to overtake the truck. Did not look in his mirrors it seems. Anyhow Harry takes what André calls a shoulder escape: whilst driving 55 miles or so he steers away from the road and he is lucky since there is loose gravel next to the road. At most other parts it is just very soft grassy shoulders. The motorbike swings to and fro, but Harry is able not to fall by not using his breaks until the speed has dropped significantly. Almost 6 - 6. In Villa Mercedes we look for a hotel. Our usual sources, iOverlander and the Lonely Planet fail, no suggestions at all. So we search at random. We consider the first hotel too expensive, but the second one is fine. We find it in a special manner. Whilst driving down the streets we see the entrance of a parking lot of a hotel. We drive into it and find out that there is indeed a hotel attached to it. We still have difficulty to really understand Argentina. Prices are very similar to Europe, but the infrastructure is weak, bad roads and a weak sewer system. The main roads are by the way excellent. Internationally this country was already a few times in serious economic difficulty and could not repay part of their debt. We probably need to read a bit more of the background of this country. Saturday November 21 Villa Mercedes - Malargue 348 mi We are only at the road close to 9 am. The last week we use much more gas than before. Higher speed, flat roads, whilst in the mountains we drove slower and down hill you use less gas too. There are not a lot of small towns along the road and in between these towns you do not see any house or so. Also the number of gasstations is limited. So as soon as we are at reserve (then we still have some 45 miles left to go) or close to it, we tank right away.  Also this time and we use the pause to drink a coffee too. They have also wifi so we app with home. Before we leave the daughter of the gasstation manager wants to make a picture of her young daughter on Harry's motorbike. No problem of course. Her husband rides a    motorbike too. We ride on, make quite a few miles on pretty quite, long straight roads. There is again quite a strong wind. Wind in front or in the back is not a big problem, but side winds are more difficult to handle. We lunch in Monte Coman. Very good coffee with two nice baguettes with cheese and salame. It is one of these shops where they sell all kind of things, they have their own kitchen in the next room. And that is also where our baguettes are prepared. The shop looks sloppy but the food tastes great. We are stopped once more by the police. We are a bit worried that they ask for our insurance papers since we have none for Argentina. They do ask, but we give them so many other papers that they seem satisfied and they let us ride on. Out of nothing we all of a sudden see mountains with snowcaps. Beautiful. Here and there is also a vineyard. The famous Mendoza wines come from this area. We quickly go to a level of 4,500 feet and the temperature drops. Somewhere along this route is a salt lake and André likes to take a look. Unfortunately the road towards the lake and a small museum is closed. The lake is not so far from the gate so we decide to cross a little stone wall and walk to the lake. Remains a special sight such a lake. The salt has cristallised on the sand and creates a white plain. We taste a bit, but it is indeed very salty. It gets darker and we still need to find a place to sleep. André is thinking about camping, but Harry thinks that at this height we will perish. He proposes to drive on to Malargue hoping that we can find a hotel there. Once in Malargue there appears to be more than enough choice. After some searching we find a hostal in our price league. It is pretty basic, but will do for one night. The food is fine in Malargue. At the same time there is a marathon going on in which even Kenians participate. Strange enough the marathon ends after one and a half hour. That would be a world record. Maybe half a marathon? Sunday November 22 Malargue - Las Lajas 311 mi Again relatively late on the road. We see tens of BMW motorbikes. Apparently popular in this area. We start at a good asfalt road. Not a lot of traffic. We only occasionally see one of the BMW's we saw in the city. Apparently they took a different road. We ride the ruta cuarenta, the R40, or the Argentinean version of the Route 66.  We drive at the base of the Andes with fantastic views towards the snowcapped mountains. After 30 miles we are diverted from the tarmac road and must drive on a dirt road. In itself not a problem, but if you are constantly driving next to brand new tarmac road, that unfortunately is not opened yet, is a bit frustrating. The area is desolated. Only very rarely a house in the middle of nowhere. Impossible to have a coffee break here. At a gasstation we finally can buy a Fanta and some cookies. Our lunch for today. After the dirt road due to the newly build road we also get a regular dirt road. Nice for a change, but requires 100% concentration and becomes tiring after a while. Cars that are catching up with us or that approaches us create enormous dust clouds. We are glad when we finally are on regular tarmac again. It also makes a lot of difference in speed and therefore miles we can make. Still quite some wind. We ride into a town to get gas and at the gasstation they have both coffee and wifi! When we leave the town we cross a bridge. A herd of cows is approaching us from the other side and we must stop. Quickly film and take pictures with one eye at the cows, since they are pretty big and you never know how they react to the noise of our motorbikes. We meet a large group of motorbikers that are participating in a group trip using the motto life is short and the world is wide. They have two cars that accompany them. They go across the globe, but do that in yearly trips of eight weeks. Today we reach an important milestone. Harry stops and shakes the hand of a somewhat bewildered André: at that moment we have driven exactly 30,000 kilometers (18,645 miles). We decide to camp. It is a bit lower altitude here, so less cold and we had to pack the tent wet, so we can dry it now. We read some good reviews of the campground in Las Lajas. Bathrooms are indeed clean and the showers are hot. We are the only guests. But they do have wifi. Food is a problem, all shops are closed. We find some sandwiches and a pizza that is only pre-baked at a gasstation. Another problem: One of the locks of André's jerrycans does not open anymore. Nothing in the jerrycan that we really need, but it is a nuissance. Monday November 23 Las Lajas - Bariloche 255 mi It was a little bit colder in the tent than the average night in a hotel. But it was not extremely cold. We had colder nights in Canada. We have a coffee, but no breakfast, we will catch up along the way. Packing the tent takes some extra time and Harry takes the best shower he had so far: hot and a good splash. Despite this we leave at 8.45 am. After 40 miles we ride into Zapala were we tank, have breakfast and get André's locker broken. All was done fast, so we can head towards Bariloche. Windy, not a lot of traffic and pampas country to start with. But this changes gradually into a beautiful mountainous area with big lakes. Harry has a conference call at 1.30 pm. But there are not many towns along this road. But at exactly 1.15 pm we drive into a small place with a restaurant and a gasstation with a cafetaria. Well done we think. Bad luck. Just after we ordered a coffee and a sandwich we find out there is no telephone network nor wifi.  We quickly eat our sandwich, get gas, jump on our motorbikes again and race to a place with phonenetwork availability, which appears to be 25 miles further. Harry quickly calls in and it appears that he did not miss too much. After the call we go to Bariloche. A relatively large city with the looks of a European Alpsvillage. Lots of outdoor activities, in between snowcapped mountains and at a big lake. Prices are also at European level. Thanks to Lonely Planet we find a nice hostel with character. Lots of wood and music from the sixties. The stove is on and it is as hot as in most Austrian hotels and restaurants. We plan to stay here for two nights. After all the driving we did the last couple of days we want a bit of rest. The wifi connection is top notch and we publish the blog that was ready already yesterday. Tomorrow we will take the pictures we missed today, because we were in a bit of a rush. Tuesday November 24 Bariloche 40 miles We sleep a bit longer than usual, we have a good breakfast and decide to go for a little tour of the surroundings of Bariloche. Beautiful views. About 55 miles from Bariloche, close to the place where we did not have a phonenetwork yesterday, our Royal family has a house. We can imagine why. We stop for a coffee. The cafetaria offers great views. There is also a bird of pray which appears to belong here. It is not shy, flies away a few times but constantly returns. Probably easy feeding from the cafetaria tables.  In the hostel we have a chat with a lady who just arrived. She the first one who starts talking about Maxima. Harry says he already understood that Argentina is a huge fan of our queen given all signs along the road: Maxima 40. The rest of the day we do not do a lot. André takes a three hour nap and Harry walks into town to buy a few things. He is also looking for gifts for his grandkids, but he only sees a lot of rubbish. Maybe later in Chile.  We find a nice Italian restaurant. It fills up rsther fast and we enjoy the way the owner is playing with his customers. And it is relatively cheap place, which is extraordinary in a tourist trap like Bariloche.

Brasil

Pantanal

Yes, got a piranha

Capibara's in Pantanal

Van der Valk in de Pantanal

Nieuwe vrienden

Foz do Iguacu

Foz do Iguacu

Nederlandse versie Woensdag 11 november 2015, Pantanal 0 km Het is een package deal – alleen het drinken is apart – dus we doen met alle tours mee. Om zes uur op, half zeven lekker ontbijten en om 7 uur in de laadbak van een truck op weg naar paardrijden. We zijn met een groep van 9 man. Een groepje Duitsers, een jonge Engelse, een brandweerman uit Sao Paulo en wij. De meesten hebben nog nooit paardgereden en vinden het spannend. Wij hebben iets voorsprong. Bij de ranch Sao Jorge staan mooie paarden voor ons klaar. Harry krijgt het grootste paard. Het tempo ligt laag (eerste versnelling) maar het is leuk om rond te kijken. We rijden over open land, bos en zompig land. Tussen de bomen vliegen groepjes groene papegaaien af en aan. En het blijft voor ons bijzonder om een toekan in de boom te zien zitten. De temperatuur stijgt weer snel en het is lekker om in de truck op de terugweg wat wind te vangen. Terug in de lodge gaan we gelijk onder de buitendouche en in het zwembad. De lodge is luxe met gezellige kamers, airco, goede badkamer en bedden. Bij de heerlijke lunch krijgen we een T-shirt van de lodge uitgereikt, waar met name André erg blij mee is. Het is een uitbreiding van 50% van zijn standaarduitrusting. Ook voor Harry is dit een opluchting. Met Nada, die de lodge tijdelijk runt, praten we verder. André is zo'n 20 jaar geleden al een keer in de Pantanal geweest en heeft toen meer vogels en veel meer krokodillen (jacarees) gezien. Nada vertelt dat er zoveel jacarees waren dat ze alle vis op aten en de regering heeft toen de jacht toegestaan. In drie jaar tijd zijn de jacarees weggevaagd. Nada woont en werkt in Ierland en haar vader is eigenaar van deze nieuwe lodge en van de lodge verderop waar alleen vissers komen. Vissen in de Pantanal is voor de Braziliaanse man een (natte) droom. Nada helpt haar vader een tijdje maar zegt weinig met hem te hebben. Misschien is het alleen lekker voor haar om weer een tijdje in de Pantanal te zijn, maar ze werkt wel erg hard. Het is een jonge vrouw die al getrouwd was in Ierland met een Serviër. Na acht maanden volgde de scheiding omdat toen bleek dat haar echtgenoot meer van haar eiste dan was afgesproken. De Engelse Emily is een ander verhaal. Pas 22, haar fotografieopleiding afgerond (weggegooide tijd zegt ze) en heeft genoeg van Engeland. Ze trekt met haar camera met een enorme lens rond. Komt uit een welgesteld gezin maar heeft weinig met haar ouders. Weet eigenlijk niet goed wat ze wil. In ieder geval niet snel huisje boompje beestje. Na de lunch probeert André foto's te maken maar hij moet het opgeven vanwege een aanval van muggen. Om 3 uur worden we vanaf het rondvaartbootje met drijvers in de rivier gegooid om een half uur met de stroom mee te drijven. Eigenlijk gekkenwerk vanwege de piranha's en kaaimannen en wie weet wat er nog meer in zit. Als je niet een wondje hebt, is er geen gevaar maar daar wordt niet voor gewaarschuwd. Op zich is het lekker totdat de Engelse een kaaiman(netje) ziet en we toch wat meetrappelen met de stroom om van die plek weg te komen. Dan het onschuldige kayakken. Wij waren in Oeganda daar niet goed in maar hadden wel veel lol. Nu zijn we er goed in en het is nog steeds leuk. Terug bij de lodge nemen we nog maar eens de buitendouche en een duik in zwembad. Het diner is prima en met de Duitsers maken we plezier. Er is een assertieve vrouw bij met een wat grote mond en Harry roept haar een halt toe. Het gaat over en weer. Moe en voldaan naar bed. Morgen staan er weer tours op het programma. Ja het valt niet mee om toerist te zijn. Donderdag 12 november 2015, Pantanal 0 km Dezelfde routine: om zes uur gaat de wekker, half zeven ontbijt en om zeven uur klaar voor de tour: vanuit de boot vogeltjes kijken en een berg(je) beklimmen. Op weg naar de berg doet de gids zijn best om ons allerlei vogels te laten zien, maar het zijn er maar weinig. Dan de berg op. Nou waren we al aardig door de muggen geprikt maar dit overtreft alles. We worden wel 200 keer gebeten. Zodra je stilstaat sta je in een wolk van die klerelijers. Als je langs je gezicht veegt, loopt het bloed langs je wang. En dan nog al die plekken waar je niet bij kunt komen. Wegwezen daar. Dan weer lunch, siësta en om 3 uur hengelen. Het is eenvoudig. Je doet een stukje vlees aan de haak gooit in en hebt beet. Als je een piranha op de wal legt dan haalt de gids hem er af en laat hem een kunstje doen. De piranha krijgt een stokje in zijn bek en bijt het in stukken. De vis die je vanavond niet zelf opeet, wordt teruggegooid. Dat is nu ecotoerisme. Daarna is er weer de buitendouche en het zwembad, maar ook maken we de motoren wat schoon. De muggen houden van nat en van onze benen en die spuiten we ook maar steeds nat. Daarna maar weer eens geluierd tot het lekkere avondeten. Het eten wordt steeds in buffetvorm opgediend. Er is voor ieder wat wils. Daarna vroeg naar bed want morgen is alweer de laatste dag en we beginnen, ja, met een tour. Vrijdag 13 november 2015 Pantanal – Campo Grande 359 km Achter in een vrachtauto spotten we met name vogels. De Pantanal is een enorm gebied dat onder water komt te staan vanaf januari. Het water stijgt dan zo'n 6 meter. Er zijn maar een paar wegen met om de paar honderd meter een houten brug om het water door te laten. De vogels laten zich redelijk zien, maar we zien ook apen, capibara's en kaaimannen. Na twee uur gaan we lopen. Het is warm maar in de schaduw van de bebossing is het te doen. Weer wat mooie vogeltjes, brulapen en spelende wasbeertjes. Als we naar een paar brulapen staan te kijken, slaakt Harry een kreet en rent weg, gelijk gevolgd door de hele groep. Iedereen is één of meerdere malen gestoken. De groep komt weer bij elkaar maar weer worden er enkele gestoken dus weer paniek en iedereen rent weer zijn eigen richting uit. Dan is het over. Het waren wespen die heel pijnlijk steken. De Engelse is tweemaal in haar hoofd geprikt en staat met tranen in haar ogen te tollen op haar benen. André neemt haar camera met enorme lens over, maar na 500 meter ridderlijkheid geeft hij hem toch maar terug. Met Emily gaat het dan wel weer beter. We wandelen terug naar de truck, af en toe achterom kijkend of we niet worden gevolgd. Terug bij de lodge pakken we snel in en eten nog wat. André rekent in de haast af, maar naar later blijkt alleen voor de drankjes. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Hij gaat contact met de lodge opnemen om dat recht te zetten. Harry heeft met de BMW dealer in Campo Grande om 16.30 uur afgesproken, maar het is verder dan we dachten. We rijden goed door maar het is net voor sluitingstijd dat we aankomen. Geen probleem. We worden hartelijk ontvangen. De motor wordt bekeken en morgenochtend om 7.30 uur kunnen we terugkomen voor de reparatie en dan staat er een ontbijt klaar. Mooi. Snel het hotel gezocht en op zoek naar een goed restaurant. Het is levendig in de stad. Wij komen in een wijkfeest of zoiets. Er is een landenthema. Er zijn tenten met namen van landen met daarin verklede mensen. Er is ook een Hollandse tent met een kaart waarop staat poffertjes, snert, stamppot en oliebollen met het recept er onder. We bestellen van alles wat, maar nee dat was niet de bedoeling. Wat de bedoeling was komen we niet te weten. Verderop is er een restaurant met live muziek en om de hoek een kerkdienst met veel vrolijke mensen. Nou zijn de Brazilianen sowieso vrolijk van aard. Echt anders dan wat we eerder meemaakten in Zuid-Amerika. Ze zijn overigens ook rijker. Je ziet het gelijk aan de auto's, winkels en gebouwen. Het goede restaurant wordt Subway. Tja, maar wel lekker en net wat we nodig hadden (Harry 30 cm lang broodje, André de helft). We lopen het wijkfeest weer in en daar zijn optredens uit de verschillenden landen. Bij Spanje is er een matador en natuurlijk een kruipende man met hoorns op zijn hoofd, verder dansende meisjes uit Peru en een Kruisvaarder die een Moor verslaat. Het geluid staat enorm hard, maar iedereen heeft het uitstekend naar de zin. Wij glippen weg en zetten de televisie aan. Brazilië speelt tegen Argentinië en tussendoor komt opeens Parijs in beeld. Het duurt even voor we door hebben dat er iets verschrikkelijks aan de hand is. We zetten de televisie uit en voelen ons machteloos. Zaterdag 14 november 2015, Campo Grande – Eldorado 447 km Voor de zekerheid ontbijten we toch ook maar in het hotel. Heerlijk al dat verse fruit. Dan op weg naar het BMW ontbijt. We zijn mooi op tijd. De motor van Harry wordt onder handen genomen, maar ook het frame van de André's motor wordt opnieuw gelast. Het duurt al met al tot bijna 11.00 uur voor we kunnen vertrekken. Inmiddels hebben zich zo'n 10 man verzameld om de motoren heen met allerlei vragen over onze reis. Het hele comité doet ons zwaaiend uitgeleide. We rijden door een mooi deel van het land. Groen, glooiend, veel termietenheuvels, veel enorme boerenbedrijven, landbouw en veeteelt met de befaamde witte koeien. Tussen de dorpjes staan rijen met houten huisjes voor de arme mensen, een soort favela's. De tegenstelling rijk en arm wordt daarmee ook duidelijker. We komen bij een hotel maar vinden het te duur. In Eldorado vinden we iets voor de helft van het geld en meer dan goed genoeg. We wandelen door het dorpje en vinden een restaurant met plastic meubilair. Een biertje gaat er wel in. Hier stoppen ze de grote flessen in een koeler en dat werkt. Harry gaat voor de pizza en André voor de Braziliaanse pot. Al dan niet onder invloed van het bier hebben we weer een goed gesprek. Mooi besluit van de dag. En, heel belangrijk, de reparatie aan de motor van Harry heeft het koppelingsprobleem opgelost. Zondag 15 november 2015, Eldorado – Foz de Iguacu 349 km We staan al een tijdje om 6.00 uur op en dat bevalt. Harry is meestal dan al even wakker en ligt te internetten. Verder douchen we – als het even kan – 's middags en morgens. Bij deze warmte van nog steeds soms 37 graden is het zweten en het is dan heel lekker om dat er even af te spoelen, terwijl om wakker te worden de douche niet kan worden gemist. Ook moet er steeds meer ducktape worden gebruikt. Langzamerhand verschijnt het op heel veel van onze spullen. Zo is gisteren bij André het kaartenvak van de tanktas uitgescheurd en hup daar gaat weer 10 cm tape van de rol. We rijden door mooi landschap met enorme velden soja voor biomassa. Bij de pomp zagen we al diesel, benzine en ethanol. De ethanol is 2/3 van de prijs van de benzine. Bij een stop bij een groot station komen twee dames Duits met ons praten. Het is even gezellig. Als we verder op willen tanken dan blijkt dat er veel pompen op zondag dicht zijn, maar tegen de tijd dat het nijpend wordt vinden we er toch één. Bij een uitgestorven stadje vinden we een kroeg om onze dorst te stillen. Er zitten wat mannen aan grote flessen bier. We maken grapjes en maken weer vrienden voor het leven. Met die Brazilianen kan je wel lachen. Het lijkt te gaan onweren. Het is warm en erg drukkend. We zweten al weer als otters. Als we bij het hostel komen weten we dat er een zwembad is en na 5 minuten weet het zwembad ook dat wij er zijn. Aaaah, dat is lekker bijkomen. Dan het niet lekker ruikende deel van onze kleding verzamelen en naar de wasserij, maar die is dicht. Nou ja, dan maar op bed het blog bij werken en internetten. We vragen bij de receptie waar we kunnen eten. Bij Bufalo Branco (De Witte Buffel) natuurlijk, de churrascaria op de hoek. De formule is simpel: je gaat met je bord naar het uitgebreide buffet en aan tafel legt een man steeds een klein stukje vlees op een klein bordje. Je kunt nee zeggen, maar als je trek hebt valt dat niet mee. Het gaat dus hard en het is leuk om mee te maken. Met ronde buiken rollen we zo naar het hostel. We hebben onze rust nodig. Morgen naar de watervallen. Maandag 16 november 2015 Watervallen Foz de Iguacu Eerst weer een prima Braziliaans ontbijt. Op weg naar het busstation geven we de was af. Moet toch wel een keer gebeuren. De bus brengt ons naar het park en we zijn er zelfs voor dat het open gaat. We twijfelen nog even om eerst een helicoptervlucht te maken maar gelet op de bewolking kiezen we voor de wandeling. In het park nemen we de eerste mogelijkheid om de watervallen te zien. Als we uitstappen horen we al het geraas. Als we hoek om gaan zien we een deel er van. In een halve cirkel met een enorme diameter zijn er wel 20 of 30 watervallen in twee lagen. Je wordt er al van deze afstand stil van. In totaal zijn er wel 276 watervallen. Met de wandeling kom je steeds dichterbij. De vallen worden groter en het geraas harder. Vanaf het voetpad heb je prachtige uitzichten op al dat natuurgeweld en natuurschoon. Uiteindelijk kom je bij een vlonder die over het water gaat naar De Keel van de Duivel (Garganta del Diablo). De brede rivier komt er aan en stort daar zich tientallen meters naar beneden. Ook weer in een cirkel zo dat er ook hier weer meerdere vallen zijn. Het water valt zo hard dat er een enorme nevel hangt. Ze verkopen eendagsponcho's maar wij lopen zo de vlonder op. Vanaf de vlonder heb je een prachtig uitzicht. Je hoort elkaar niet meer, het regent en je wordt helemaal nat, maar dat hebben we er graag voor over. Werkelijk prachtig. Helemaal onder de indruk lopen we van de vlonder af en komen bij de koffie. Met een kopje in de hand sta je op twee meter afstand van een forse waterval. Ongelooflijk om van zo dichtbij de enorme hoeveelheden water te zien vallen. We ontdekken een lift die ons boven de rivier brengt. Mooi om dat traag stromende water zo te zien veranderen. Als we verder kijken zien we in een boom een wasbeer met een nest jongen. Mooi meegenomen. We vertrekken en inmiddels is het helderder geworden, maar regen komt er wel aan. Nu of nooit. We checken in bij de vliegmaatschappij en 20 minuten later cirkelen we boven de vallen. Ook zo zijn de watervallen prachtig. Je overziet het geheel en raakt nog meer onder de indruk van dit wereldwonder. We nemen de bus terug en het gaat hard regenen. In de stad drinken we nog een koffie. We gaan eten. Geen vleesmaaltijd zoals gisteren. Daar hebben we te dikke buiken aan overgehouden. Gewoon op straat in plastic stoelen junkfood, afgeblust met bier. Ook goed. Dan zit er weer een dag op. Dinsdag 17 november 2015 Foz de Iguacu – Ituzaingó 422 km Als we wakker worden horen we het al: het stortregent. Bij het ontbijt zien we dat het zwembad bijna overloopt. We rekken nog wat, maar dan de regenkleding aan en rijden. Misschien is het in Argentinië beter. Bij de grens gaat alles vlot. We rijden via een mooie natte weg Argentinië in. Links een meer, rechts heel lang een rivier. We stoppen om pesos op te halen en te tanken. Je hebt het zelf niet zo door maar als je de ander ziet dan is alles rood. De rode aarde ligt nat op straat en waait op door vrachtwagens. Dus nu twee rode motoren en twee rode rijders. We hebben onze zinnen gezet op een camping municipal. Als we daar aankomen is het inmiddels inderdaad prachtig weer maar het hek zit op slot en dat is maar goed ook omdat het een zooitje is. Een camping een paar kilometer verderop brengt uitkomst. Mooi aan een rivier, heel groot en leeg. Prima. Vanavond koken we zelf en André gaat nog wat te drinken halen. De motor van Harry heeft weer eens kuren en moet worden aangesleept, maar dat hebben we al eerder gedaan. Ook is zijn achterlicht kapot, maar ook dat wordt gerepareerd. Het eten is voedzaam. Meer valt daar niet over te zeggen. We genieten van de stilte en ondergaande zon en vanwege de muggen kruipen we gauw de tent in. Rits dicht en slapen. Morgen zijn we van plan rond de 500 km te rijden. Er komen een paar verbindingsetappes naar het zuidenwesten om weer bij de Andes uit te komen.

English version Wednesday November 11th 2015, Pantanal o mi It is a package deal – only the drinks are excluded – so we join all the tours. An early rise at six, half past six a nice breakfast and at seven in the back of a truck on our way to horseriding. We are a group of 9 people. A few Germans, a young English woman, a firefighter from Sao Paulo and two old Dutch guys. The others have no experience with riding and are a bit stressed. We sat on a horse before so we are relaxed. At the ranch Sao Jorge some good looking horses are waiting. Harry gets the biggest one. The horses are moving slowly (first gear) but it is nice to look around. We ride over open spaces, through forest and wetlands. Between the trees flocks of green parrots are flying. And it remains special to see a toucan in the trees. The temperature rises quickly and it is nice to catch a bit of wind when we drive back. In the lodge we use the shower at the pool and take a dive. The lodge is comfortable with cosy rooms, airco, a neat bathroom and good beds. When we have lunch we get a t-shirt with the name of the lodge on it. Especially André appreciates this because it is an expansion of 50% of his standard outfit. Also Harry is glad with this. With Nada, who runs temporarily the lodge, we have a chat. André visited the Pantanal 20 years ago and saw then a lot more birds and crocodiles (jacarees). Nada tells that there were so many jacarees that they ate all the fish. The government permitted the hunt on them and in three years the jacarees were wiped out. Nada lives and works in Ireland and her father is the owner of this new lodge and of the lodge next door where only tourists come to fish. To fish in the Pantanal is the (wet) dream of Brazilian men. Nada helps her father out but says that they do not have a strong bond. Maybe it is nice for her then to be back on the place where she grew up, but she works very hard. It is a young woman who got married in Ireland with a Serb. After eight months the divorce followed because her husband demanded more than wjhat they agreed upon when they got married. The English Emily has another story. Only 22 years old, just got her degree in fotography (a waste of time she says) and she is bored with England. She travels around South America with her enormous cameralens. Comes from an upper middle class family but has no real family ties. She doesn't really know what to do with her live. In any case not marry and settle down, like her friends. After lunch André tries to shoot some pictures of the wildlife but he has to quit because of an attack of mosquitos. At three we are being thrown in the river from a small motorboat with floats to follow the sttrongly streaming river for half an hour. In fact it is madness because of the crocodiles which we saw yesterday and the piranhas. But if you don't have a wound there should be no problem with the piranhas, but nobody warns you. It is nice until the English girl sees a small crocodile and we quickly swim to get away from that spot. Than there is the harmless kayaking. We practiced it in Uganda. It was difficult but we had fun. Now we are good in it and we still have fun. Back at the lodge there is again the shower to cool down and the dive in the pool. The dinner is very good and with the others we make fun. There is a assertive German woman with a big mouth and Harry shows his. It is like a holiday camp. Tired but satisfied we go to bed. Tomorrow there are again tours. Yes, being a tourist is not easy. Thursday November 12th 2015, Pantanal 0 mi The same routine: at six we get up, half past six breakfast en at seven a tour: birdwatching from the boat and climbing a (little) mountain. On the way to the mountain the guide is doing his utmost to show us all kind of birds, but there are few. Then the mountain. We were already been bit by mosquitos but now a new record is set. They bite us 200 times. As soon as you stop walking you are in a cloud of these bastards. If you wipe your face, blood is running from your cheek. And then all the places you can not protect. Oké, beautiful viewpoint and then back. Than again shower, a swim, and lunch, siësta and at three we go fishing. It is really simple. You put a little peace of meat on the angle and throw it in the river and a piranha bites. If you catch it then the guide shows up to unhook it en let it do a trick. The piranha gets a small wooden stick in its mouth and bites it in three pieces. The fish that you won't eat yourself goes back in the river again. That is what we call ecotourism. Then a shower, a swim, but we also wash our bikes. The mosquitos love wet legs and we have to keep them wet. Then there is a well-earned rest till dinner. The food is always being served in a buffet so there is something for everybodys taste. Then we go to bed because tomorrow is our last day and we begin, yes, with a tour. Friday November 13th 2015 Pantanal – Campo Grande 222 mi From the back of a truck we spot mainly birds. The Pantanal is an enormous territory that is flooded from January. The water rises than 20 ft. There are just a few roads with a lot of wooden bridges to let the water pass. The birds show themselves well and we see also howler monkeys, capibaras and caymans. After two hours we go on by foot. It is hot but in the shadow of the vegetation not too hot. Again nice birds, monkeys and some playing small racoons. If we are looking at the monkeys Harry yells and starts running. The rest of the group follows. We all have been stabbed once or more. We regroup but than again some are stabbed and everyone runs in his own direction. Than it is over. The guide explains it were wasps, but we think it were horseflies. The English girl is being stabbed in her head twice. Tears are in her eyes and she walks unsteadily. André takes her camera with the enormous lens, but after half a mile of chivalry he gives it back. Emily is then kind of ok again. We walk back to the truck, sometimes looking backwards to see if we are not followed. Back in the lodge we quickly pack our stuff and eat something. André asks for the bill, but later it becomes clear that they only charged us for the drinks. That is not fair and André will contact the lodge to set it straight. Harry has made an appointment with the BMW dealer in Campo Grande at 16.30, but it is further then we thought. We drive swiftly and manage to arrive just before closing time. No problem. Harry tells what the problem is and we can come back for the repair tomorrow morning at 7.30. Breakfast will be ready. Allright. We find an hotel and go out to look for a good restaurant. The town is lively. We walk into a block party or something like that. There is a country theme. There are tents with the names of countries and people dressed like people from these countries, There is also a Dutch tent with a card with pictures and recipes of fritters (poffertjes), pea soup (snert), stew (stamppot) and donuts (oliebollen). We order all of it, but clearly that is not the purpose. What the meaning is we don't know. A little bit further there is a restaurant with live music and around the corner there is a church with many happy people. It is clear that the Brasilians are lively people. In that respect they differ from the other people from South America. Brasil is also more wealthy than the other countries we drove through. You can see it when you look at the cars, buildings and shops. The good restaurant is Subway. Uhm, but nice and just what we need. (Harry a footlong, André half of it) On our way back we stumble into the block party again and see some performances from the different countries. For Spain there is a matador and of course a crawling man with horns on his head, further we see dancing girls from Peru and a crusader who defeats a Moor. The sound is very loud, but everyone enjoys it. We slip away and enjoy the footballgame Argentina-Brasil on the television when suddenly there is information about the attacks in Paris. It takes some time before we realise that something terrible has happened. We turn of the television and feel powerless. Saturday November 14th 2015, Campo Grande – Eldorado 279 ni To be on the safe side we also have breakfast at the hotel. All that fruit is delicious. Then off to the BMW garage. We are on schedule. Harry's bike is taken care of but also André's bike is being welded again. It takes until almost 11.00 before we can leave. Meanwhile about 10 men have gathered around the bikes and ask us all about the trip. When we leave the whole committee waves and escorts us to the exit. We drive through a nice part of the country. Green, hills, many termite mounts and enormous farms, agriculture and cattle breeding with the famous white cows. Between the villages there are rows of wooden cabins for the poor people, a kind of favelas. The contradiction poor – rich gets here clear. We find a hotel, but it is too expensive. In Eldorado we find something for half the amount and it fits our needs. We stroll through the village and find a restaurant with plastic furniture. A beer would be welcome. Here they put big bottles of beer in a plastic cooler and that helps. Harry chooses pizza and André orders a Brazilian dish. Maybe due to the big beers there is a good conversation. Nice closing of the day. And, very important, the repair of Harry's bike was successful. Sunday November 15th 2015, Eldorado – Foz de Iguacu 218 mi For a while now we get up at 6.00 and that is good. Harry is an early riser and at that time he has already been surfing the internet. Nowadays we shower too when we arrive in a hostel and not just the following morning. With this heat of still 99 you sweat and then it is nice to shower, while you can not miss the refreshing shower in the morning. Also there is more need for ducktape. There are more and more places where you use it. Yesterday the plastic of the map pocket from André's tank bag was torn and there goes again 1/3 feet of tape. We drive again through a beautiful landscape with enormous fields of soja. At the gasstation we saw already diesel, gasolina and ethanol. The last one is just 2/3 of the price of gasolina. When we stop at a gasstation two women come to us to speak German. It is cosy. If we need gasolina we see that a lot of gasstations are closed on Sunday. When we almost run out of gasolina we find one which is open. In a laidback village we find also a bar to drink something. On the terrace there are a few men sipping from large bottles of beer. We make some jokes and make again friends for life. With the Brazilian guys you can have a pleasant time. It looks like rain is coming. It is hot and muggy. We sweat a lot. As soon as we reach the hostel the first thing we do is jump in the pool. Aaah, that is good to cool down. Then we gather the smelly part of our clothes and go to the laundry, but it is closed. Allright, then update the blog and surf the internet. We ask the owner of the hostel where to eat and the answer is of course Buffalo Branco (White Buffalo), the churrascaria just around the corner. The formula is simple: you go to the buffet to take healthy food and at the table there comes a man who cuts a peace of meat from a sword and presents it to you. You can refuse but when you are hungry you say: yes please. There is much to eat and it is nice to look around. With full bellies we roll back to the hostel. We need our rest. Tomorrow we will visit the falls. Monday November 16th 2016, Falls Foz do Iguacu First a fine Brazilian breakfast. On our way to the busstation we visit the laundry. It is kind of urgent. The bus brings us to the park en we arrive even before it opens. We doubt if we will make a helicopterflight but because of the clouds we decide to walk first. When we get off the bus we hear the roaring of the falls already. When we turn a corner we can see part of the falls. In a giant half circle there are 20 or 30 falls in two layers. From this distance it is already impressive. While walking you approach another part of the falls slowly. The falls are getting bigger and the roaring gets louder. From the trail you get amazing views of this scenery. Finaly you reach a footbridge which crosses the water to the Devils Throat (Garganta del Diablo). The wide river falls maybe a 100 ft. Also in a half circle so there are several falls. So much water is getting down so hard that there is an enormous spray. They sell ponchos but we don't buy them. From the footbridge you have a fantastic view. You can not hear what the other says and you get totally wet, but that is a small price to pay for what you experience. Really magnificent. Totally impressed we leave the footbridge and come at a coffeecorner. With a cup of coffee in our hands we stand 6 ft from a fall. Amazing to see such enormous amount of water falling down. An elevator brings us just above the river. Amazing to see that calm water changes in a few ft in a giant thundering stream. When we look around we see a nest in a tree from a raccoon with young kittens. That is nice to see. We leave and meanwhile the sky has cleared, but rain is coming. Now or never. We check in at the helicoptercompany and 20 minutes later we circle above the falls. From this point the falls are also incredible. You get a fantastic overview and once again it is very impressive. We take the bus back and it starts to rain very hard. In town we drink coffee again. We are going to eat. No meat as yesterday. We kept too full bellies of all that meat. Just very basic in a plastic chair we eat junkfood and drink a beer. Allright. That brings the day to an end. Tuesday November 17th 2015 Foz do Iguacu – Ituzaingo 263 mi We wake up and hear the rain pouring. When we have breakfast we see the pool almost flowing over. We delay what we can but then we put our raingear on and drive. Maybe it is better in Argentina. The frontier is no problem. We pass it in an hour. We drive a nice wet road into Argentina. On the left a lake, on the right a very long river. We stop for pesos and fuel. When we look at each other we see two red bikes and two red riders. It is the wet road with mud on it and the trucks that colour our lives. We selected a camping and when we reach it the weather is alright – dry and even sunny – but the fence is locked and that is good because it is a mess. A camping a few mi further saves us. It is a big site with hardly people and we find a nice place near the river. Fine. We are going to make our own dinner and André goes to town to buy drinks and a snack. Harry's inspects his bike. It won't start and the rearlight is not functioning. André towes so Harry can start his bike and can shop for a new bulb so these problems are solved. The dinner is nutricious. That is all we can say. We enjoy the silence and the sunset but because of the mosquitos we go to bed early. Tomorrow we have planned a trip of 350 mi so we need our rest. There will be a couple of long trips southwest to the Andes.