Peru

Lassen in Huanuco

Processie in Huancayo

Markt onderweg van Huancayo naar Ayacucho

Canyon richting Ayacucho

Canyon richting Ayacucho

Lama's op pas richting Abancay

Cusco

Machu Picchu

Nederlandse versie Donderdag 29 oktober 2015 Huánuco – Huancayo 359 km Bij het vertrek komen we op een heel drukke vierbaansweg, nou ja het is tweebaans maar ze rijden met z'n vieren naast elkaar. Een grote zwarte hond kijkt naar links en rechts en rent zo tussen de heksenketel door naar de overkant. Je moet strijd leveren met de honderden tuktuks die elke vrije ruimte innemen, maar als het ze duidelijk is dat je niet opzij gaat dan wijken ze op het laatste moment. Op veel tuktuks en auto's staan zinnen als: Un regalo de Dios (een geschenk van God), Dios es mi pastor (God is mijn herder) en En memoria a mi padre Jorge (In herinnering aan mijn vader Jorge). Je zou bijna denken dat de laatste bestuurder met de erfenis van zijn vader de auto heeft aangeschaft. Het is warm, stoffig en het stinkt. Het hotel serveerde geen ontbijt en we hebben nu al dorst. Tussen alle drukte door ziet Harry iemand aan het lassen. Het frame van de jerrycan van de motor van André wordt onder handen genomen. Alle troep er af, accuklem los en lassen maar. Voor 3 euro weer als nieuw. Terug op de weg ziet Harry al weer een supermarkt, waar we broodjes en drinken op straat nuttigen. Onderwijl worden we op de schouder geslagen door mannen die onze motoren en de reis prachtig vinden, terwijl wij nog moe zijn de laatste dagen. De rit voert ons de bergen in waar regen dreigt. We trekken onderweg drie keer de regenkleding aan en steeds op tijd. Het beschermt ons ook tegen de kou op grote hoogte. Heel veel regen krijgen we gelukkig niet. De weg is al lastig genoeg. Er zijn door de vrachtwagens hele diepe sporen in het asfalt gereden. Je rijdt geregeld in een goot van 20 centimeter diep en 30 centimeter breed waar je niet uitkomt. Verder is het asfalt over een lengte van kilometers afgeschraapt zodat je van de ene richel in de andere komt. Je bent al blij dat je door kunt rijden, maar van passeren komt niets. De rit duurt daarmee van 7.30 tot 16.30 en Harry voelt zich niet lekker. Als we het centrum van Huancayo bereiken zijn straten afgesloten, naar blijkt ter voorbereiding van een processie. André gaat te voet op zoek en ziet dat er hele grote taferelen op straat worden gemaakt met gekleurd zaagsel. In Lonely Planet staat weer een fout adres voor een hostel. Als we ons melden bij La casa de la abuela gooit oma Sonia de poort open voor de motoren en trakteert ons op thee van cocabladeren. Nou niet dat Harry daar van op knapt maar zo'n welkom doet je wel goed. Aan de motoren moeten we kleine reparaties uitvoeren. Ze hebben te lijden van al het getril maar houden zich voorbeeldig. Wij rusten wat en gaan naar de processie kijken. Het is de processie van El Signor de los Milagros (wonderen) en één van de grootste processies ter wereld. Vele gelovigen trekken naar Lima om het schilderij van Jezus aan het kruis te zien dat tijdens een enorme aardbeving ongeschonden is gebleven terwijl in de wijde omtrek alles werd verwoest. Je ziet en hoort de processie al van verre aankomen. Het is een grote baar waarop een tafereel staat met daarin een verlichte replica van het schilderij. Het wordt gedragen door zo'n 20 mannen in paars met een groot stuk touw om de nek. De dragers zetten op de maat van de muziek steeds een stapje schuin naar voren zodat ook het schilderij heen en weer gaat. Als de muziek stopt zetten de mannen de tafel neer en wordt er door een man op de baar van alles aangepakt om tegen het schilderij aan te houden, onder andere heel veel bloemen, papieren en baby's. Als de mannen weer de baar op de schouder nemen wordt er geklapt en gaat de mensenmenigte weer heel langzaam verder over de grote tableaus van zaagsel op de straat, waar dus niets van overblijft dan vervaagde kleuren. Langs de kant van de weg blijven er veel eetstalletjes achter waar hele families hun honger stillen van alle emoties. Wij kiezen voor een restaurant en zoeken daarna ons grootmoeders bed op waar de veren door het matras heen steken en je maar op één manier kunt liggen. Ze doen soms echt alles om het de reiziger naar de zin te maken. Vrijdag 30 oktober 2015 Huancayo – Ayacucho 261 km Harry begint de dag vroeg met een telefonische vergadering om 5.30. Na een grootmoeders ontbijt kijken we nog eens naar de route. Het lijkt een moeilijke etappe op hoogte te worden met een deel onverhard dus we bereiden ons op het ergste voor. Na 50 km bezoeken we een lokale markt en dat valt enorm in de smaak bij de indianen. We worden als verloren zonen verwelkomd. Iedereen wil een praatje, een foto is ditmaal geen probleem als ze de foto maar wel mogen zien, Harry zit in z'n oparol en kinderen willen een hand of een hug. Er wordt van alles verkocht waarvan veel zelf gemaakt zoals de kleren die de indianen dragen, maar ook veel fruit, cocabladeren, vlees, medicijnen, sapjes en er zijn veel eetstalletjes. Het lijkt er op dat het voor de indianen ook een dagje uit is. Ze kopen en verkopen, kletsen en gaan weer weg in overvolle auto's. Je zou wel uren willen blijven, maar dat gaat niet. We nemen afscheid. Van 3600 meter dalen we af over een smalle weg – met natuurlijk de afgrond aan de rechterkant – zodat je bij een tegenligger juist naar die kant moet uitwijken. Soms kijk je even naast je maar dat kun je beter maar niet doen. Je ziet jezelf dan al honderden meters bijna loodrecht naar beneden rijden. Dat is pas offroad! Voor een bocht toeteren we er op los om zeker daar verrassingen zo veel mogelijk te voorkomen. Als beloning krijgen we wel prachtige uitzichten over een dal met verschillende kleuren steen waarin een heldere rivier stroomt. De weg komt uit bij de rivier en volgt haar tientallen kilometers. Prachtig. Daar droom je van als motorrijder. Het is één van de mooiste wegen die we hebben gereden. We verlaten de rivier en komen aan in Ayacucho. Het is heet en de stad is lastig met veel eenrichtingsverkeer. Het hostal zit vol maar we vinden snel een hotel dat voldoet aan onze wensen voor een welverdiende rustdag. We eten met uitzicht op het gezellige drukke plein met zijn koloniale gebouwen en genieten na van een superdag in een prachtig landschap met vriendelijke mensen. Zaterdag 31 oktober 2015 Ayacucho 0 km Harry heeft geen hoogteziekte maar griep dus de rustdag komt ook daarom goed uit. Rustig opgestaan en ontbeten in de zon op de binnenplaats van het hotel. Naar het buffet lopen we een paar keer terug. Lekker om zo de dag te beginnen. Bij het verkennen van het plaatsje zien we veel heel oude gebouwen. Er is een vriendelijke sfeer. Lange rijen staan voor de pinautomaten maar iedereen vindt dat kennelijk normaal. Na een vruchtensap lopen we nog wat verder en komen uit bij de regionale zangwedstrijd voor streekmuziek. Leuk om te zien en te horen. De zanger heeft traditionele kleding aan, danst, fluit en zingt onder begeleiding van een band. Dan zijn we echt moe en trekken ons terug voor een langdurige siësta. Daarna alleen nog maar het blog bijwerken en uit eten. We hebben weer uitzicht op het plein waar het heel druk is vanwege halloween. Veel verklede mensen, met name kinderen, veel vuurwerk en ook nog een processie. Wat wil je nog meer terwijl je heerlijk zit te eten. Morgen weer een uitdagende rit met drie passen boven de 4000 meter en zoals de kaart aangeeft een groot stuk onverhard, dus geen alcohol en vroeg naar bed.  Zondag 1 november 2015 Ayacucho – Abancay 378 km Na het weer uitgebreide ontbijt verlaten we Ayacucho via een flinke omweg. Het plein is afgesloten vanwege een ceremonie en een paar doorgaande wegen zijn opengebroken. Het kost een half uur, maar dan komt er een prachtige bergweg. Bij het stijgen daalt de temperatuur tot 10 graden, maar met het zonnetje lijkt het een mooie voorjaarsdag. We krijgen prachtige vergezichten en stoppen een paar keer om foto's te nemen. Zover het oog reikt is asfalt te zien en we hopen maar dat dat zo blijft. Na 125 km komen we in een dorpje waar wat mensen buiten zitten te wachten op de bus. Voor de rest lijkt het uitgestorven. In het enige restaurant zitten drie vrouwen die tegen elkaar zeggen dat de ander ons moet helpen. Als we koffie drinken, neemt één van de vrouwen foto's van ons. Van Harry om zijn lengte en van André om zijn looks. Er komt nog een vrouw bij, nog een man, wat kinderen, een groepje jongens en dat allemaal om de gringo's te zien. Er wordt gevraagd hoe we heten, of we kinderen hebben, waar we naar toe gaan en dergelijke. Bij het vertrek moeten we bij de motoren weer op de foto met de dames. Eén wil apart met ons op de foto en die tillen we op tot groot vermaak van het halve dorp. Ze zwaaien ons uit. Dit zijn de contacten die het reizen leuk maken. Het zijn korte momenten en ze zitten vol aardigheid en respect. Peru je doet ons wat. De tweede beklimming is naar een hoogvlakte en dat geeft weer heel andere beelden. Als we dalen zien we een herder met varkens, schapen en lama's. Harry staat foto's te maken maar dat vindt de herder niet goed. Verderop zet Harry zijn werk als fotograaf voort terwijl André van de herder op zijn kop krijgt. Nog steeds smetteloos asfalt te zien en we beginnen te geloven dat we inderdaad een oude kaart hebben. Dat blijkt te kloppen. Ook de derde beklimming gaat over nieuw asfalt. Zo'n 20 km voor het einddoel is de weg afgesloten voor het doorlaten van een groot aantal motorcrossers. Er is wat publiek maar dat meer naar onze motoren staat te kijken dan naar de crossers. Harry krijgt een kind op de tank gezet voor een foto en bij André poseert een lokale schone. Als we door mogen ontstaat er gewoontegetrouw een wedstrijdje dat wij winnen. Als eerste komen we in het stadje aan en gaan op zoek naar een hotel. Het valt weer wat luxe uit, maar we zijn laat, de motoren staan goed en we krijgen ontbijt. Om het budget in de hand te houden eten we pizza. Met een literfles cola erbij zijn we zo'n 15 euro kwijt. Op de grote hotelkamer zetten we de route naar Cusco uit, werken het blog bij en kijken naar de World Series baseball, NY Metz tegen Kansas City. Maandag 2 november 2015 Abancay – Cusco 190 km André heeft slecht geslapen. Heeft liggen hoesten en proesten terwijl Harry ook nog niet 100% is. When the going gets tough, the tough get going. Na het minuscule ontbijt vertrekken we in de miezerige regen. We houden ons in op de natte bergweg die gelijk naar 4300 meter gaat. Op de top is het droog en maar 6 graden. De handvatverwarming komt van pas. We stoppen enkele malen voor een foto. Het zijn weer prachtige uitzichten. Een stop voor koffie is moeilijk te vinden maar we belanden bij een restaurantje waar ze bezig zijn voor de lunch. In de hoek zit een grootmoeder met een veel te groot mes aardappelen te schillen. We weten niet of ze iets ziet. Haar gezicht is uitdrukkingsloos als ze in onze richting kijkt terwijl ze de schillen op de grond laat vallen. De piepers zijn wel goed geschild. De koffie serveren ze inmiddels anders. Je krijgt geen warm water meer om nescafé in te doen, maar warm water of melk om heel geconcentreerde koffie bij te gieten. Niet slecht overigens. André stopt op een voor Harry vreemde plaats. Hij heeft de camera al in de hand maar ziet niets om een foto van te maken. Bij het gps-apparaat van André is een knop er uit gevallen en in verband met de regen wil hij daar tape op plakken. We merken dat alles te lijden heeft onder het reizen. Handgrepen van tassen laten los, de tassen gaan lekken, ritssluitingen begeven het, brillenglazen vallen op de grond, bouten vallen van de motoren en onze lijven protesteren af en toe. Het zal een fase zijn die er bij hoort. We hebben na de overtocht ook veel gereden en zijn op grote hoogte geweest. Cusco inrijden is verre van leuk. Veel opengebroken straten, stof en stank maar het hostal vinden we toch snel. Hup motoren naar binnen, omkleden en het centrum in om kaartjes voor Machu Picchu te kopen. Ja, je moet er naar toe, maar als we zien wat het kost slikken we toch. Per persoon: zo'n 50 dollar entree, 90 dollar voor de treinreis, 10 dollar voor de bus en nog eens 10 dollar voor de taxi die ons om 5.40 op komt halen. Na een kop koffie gaat André terug naar het hostal en kruipt in bed. Harry gaat het mooie oude koloniale centrum bekijken en komt onder de indruk van al dat moois terug. 's-Avonds gaan we de stad in om een restaurant te zoeken. Cusco ontwikkelt zich snel tot toeristenstad maar er zijn nog genoeg autenthieke plekken. Vanaf het centrale plein heb je uitzicht op de bergen waartegen Cusco is gebouwd en met name in het donker is dat een mooi gezicht. We belanden in een Ierse pub waar vooral wordt gedronken maar ook lekker eten wordt geserveerd. Daarna snel terug en naar bed. Het is morgen om 5.00 opstaan. Dinsdag 3 november 2015 Cusco – Machu Picchu (openbaar vervoer) Zonder ontbijt de taxi in op weg naar Poroy, een station 20 minuten verder. Perurail heeft het wel keurig verzorgd. Mooie trein met panoramadak en een wat overdreven vriendelijke bediening. Want ja voor die prijs zit er ook een ontbijtje bij, dat ook nog wordt uitgelegd. We slingeren tussen de bergen door en genieten van het uitzicht. Na 2½ uur komen we in Aguas Calientes en moeten daar de bus nemen voor de toegang tot de berg. Allemaal professioneel geregeld. Moet ook wel als het aantal bezoekers is beperkt tot 2500 per dag. Het ligt op een hoogte van 2500 meter en met wat traplopen ben je zo buiten adem, maar dan heb je ook een perfect uitzicht op de incavestiging. Alleen de gebouwen zouden niet zo mooi zijn, maar ze liggen op een dramatische plaats bovenop een berg tussen andere vreemdsoortige bergen omgeven. Om de gebouwen liggen veel terrassen om de grond te kunnen bewerken. Het is gebouwd omstreeks 1450 en maar een eeuw bewoond geweest. De Spaanse overheerser heeft het niet gevonden want dan zou het zeker verwoest zijn. Rond 1910 is het herontdekt door de Amerikaanse professor Bingham. Wij lopen wat paden af en genieten van deze bijzondere plek. Wat irritant is zijn kleine vliegen die je bijten en lelijke bulten achterlaten. Zo'n 100 de man. Dan slaan we het pad in naar de Gate of the Sun. Het is een echte hike. We zweten, worden gestoken, hebben dorst, verlangen naar het einde, maar het is de moeite waard. Dan moeten we wel wat gaan drinken. Cola doet weer wonderen. Daarna terug om in de gebouwen zelf te kijken. Het beeld van de condor is indrukwekkend. Een rots is opgebouwd met stenen tot een vliegende condor waarvan het hoofd op de grond ligt. Hierop werden offers gebracht. Maar ook de tempel van de zon is prachtig opgebouwd met stenen die volledig op elkaar aansluiten. We blijven ondanks de zeer vervelende vliegen nog een tijd rondlopen en zien ook nog enkele lama's en chinchillas. Met de bus gaan we weer naar het dorp voor wat te eten en mooi op tijd komen we bij de trein. In de coupé raken we in gesprek met een zoon waarvan de vader in Peru heeft gewerkt en zijn drie zonen nu voor twee weken het land laat zien. Leuk maar we hadden eigenlijk willen slapen. Nou ja dat gaat niet door. De bemanning van de trein verzorgt niet alleen een snack maar ook een modeshow met truien, sjaals en poncho's. En de show wordt vooraf gegaan door het optreden van een verklede vrouw die een traditionele dans uitvoert. Harry wordt uitgenodigd en warempel het gaat hem nog goed af ook. Daarna de taxi terug naar het hostal en slapen. Een bijzondere dag.

English version Thursday 30 October 2015 Huánuco – Huancayo 224 mi We leave town on a very crowded road with four lanes. Well, the road has two lanes but they drive as if there are four. A big black dog looks to the right and the left and crosses the road as if he does it every day. We have to battle with hundreds of tuktuks that fill every space they see, but if it is clear to them that you won't give in they give you just enough space to maneuver. On many tuktuks and cars there are texts as: Un regalo de Dios (a gift of God), Dios es mi pastor (God is my shepherd) and En memoria a mi padre Jorge (In memory of my father Jorge). You might think that the last driver bought the car with the inheretence of his father. It is hot, dusty and it smells. The hotel didn't serve breakfast and already we are thirsty. In all the chaos Harry spots a welder. The frame af the pannier of André's bike needs to be repaired. All the luggage must be taken off, the battery clamp disconnected and the welding is done in a few minutes and costs 3 dollars. Back on track Harry spots a supermarket, where we buy bread and drinks. So we have breakfast in the street, while we get pats on the back from men who say our trip is perfect(o) while we are still tired from the last days. The route leads into the mountains where rainclouds gather. We put on our raingear three times and in time. It protects us also against the cold when we rise further. Fortunately it doesn't rain hard. The road is tricky in itself. Trucks made deep gutters in the tarmac. Frequently these gutters are 6 – 7 inch deep so you have to follow them. Also tarmac has been partly removed for miles and that makes your bike hard to handle. We are glad that all goes well whilst we drive with a limited speed. We drove for 9 hours before we reach Huancayo and Harry is not feeling well. The centre of Huancayo is blocked because of a procession. André walks around and sees people making massive scenes on the street with colored sawdust. Again the Lonely Planet has given the wrong adres for a hostel. If we find La casa de abuela grandmother Sonia opens the carport and treats us on tee with cocaleaves. Not that it makes Harry feel better but such a welcome is nice. The bikes need minor repairs. After that we rest for a while and go to the procession. It is the procession of El Signor de los Milagros (miracles) and one of the biggest processions in the world. Many catholics visit Lima to see the painting of the crucified Jesus. This painting was not damaged by an enormous earthquake while everything else was destroyed. You can see and hear the procession from quite a distance. It is a kind of wooden stretcher on which a replica of the picture is exposed. It is being carried by 20 men in purple with a big rope around their necks. On the rythm of a band they take a small step sideways so that the painting is also moving from left to right. When the music stops they put the stretcher down and a man on the strechter is being handed over all kind of stuff: flowers, papers and even small children, which he press against the painting for a second. When they raise the stretcher again people applaud and slowly the procession goes forward across the scenes on the street of which nothing remains but faded colours. When the procession has gone by, there are a lot of foodstalls where whole families gather new strength. We prefer a restaurant and then go back to our grandmothers bed that is so soft that you must sleep in on position. Turning is not possible. Grandmothers nowadays do everything to please the visitor. Friday October 30th 2015 Huancayo – Ayacucho 163 mi Harry starts the day early with a conference call at 5.30. After grandmothers breakfast we study the route again. The height and a dirt road will make it difficult. After 30 mi we visit a local market and the indians appreciate it. We are being welcomed as lost sons. Everyone wants to speak with us, shake hands and this time taking pictures is no problem. When we show them the pictures they are more than satisfied. Harry as a grandfather attracts a lot of children who wants a handshake or a hug. On the market all kind of stuff is sold of which many things are handmade such as the traditional indian clothes, but also fruit, cocaleaves, meat, medicines, juices and there are a lot of  foodstalls. It seems that a day at the market for the indians is also off time. They stroll along the market, buy the things they need, have a chat, eat and leave in their packed cars/taxis. You want to stay for hours, but the ride must go on. We say goodbye. From 11,000 feet we descend a narrow road and each time there is traffic from the other side you have to go to the side where the abyss is. Sometimes you look down for a second, but it is better if you do not. You see yourself tumbling down the abyss for hundreds of feet. That is really offfroad! Before a corner we use our horn to prevent surprises, especially there. As a reward we get perfect views of the mountains. Then the road joins a river for many miles. Beautiful. This is a dream for every biker. It is one of the most beautiful roads we have driven. We leave the river and reach Ayacucho. It is hot and the traffic is annoying with a lot of one way streets. The hostal is full but soon we find a hotel dat suffice our needs for a day of rest. We have dinner on the first floor of a restaurant with a view on the central square with its colonial buildings and enjoy again a perfect day in a beautiful landscape with its friendly people.  Saturday October 31th 2015 Ayacucho 0 mi Harry has no trouble with the height but is running a fever. A day of rest is therefore perfectly planned. We get up and have breakfast in the sun in the courtyard of the hotel. There is a buffet which we visit several times. This is a very nice beginning of the day. When we look around in the center we see a lot of really old buildings. There is a friendly atmosphere. A lot of people stand in line for ATM's but are not annoyed. After a refreshing juice we explore the city further and in a building there is a songcontest for traditonal music. The singer wears traditional clothes and also dances and whistles while a band is playing. It is nice to see and hear. Then we are tired and go back to the hotel for a siësta of a couple of hours. Then we update the blog, send some e-mails and whatsapps and have dinner. Again with a view on the square which is crowded because of Halloween. Many people in scary outfits, often children, firecrackers and also a procession. What else do you want while enjoying a nice meal? Tomorrow again a daring ride above 12,000 ft and if the map shows it correctly an unpaved road for many miles. So we don't drink alcohol and go early to bed. Sunday November 1th 2015 Ayacucho – Abancay 236 mi After the again extended breakfast we leave the city with a detour. On the square is a ceremony and a couple of main streets is closed. It costs us half an hour, but then there is a beautiful road through the mountains. When we rise the temperature drops to 50 degrees F, but with the sun it feels like a Springday. We get beautiful views and stop a few times to take pictures. As far as we can see the road is paved and we hope that the map is outdated. After 80 mi we reach a small village where people are sitting in the sun, waiting for the bus. It looks if that is all there is. In the only restaurant there are three women and one is ordered to serve us. Whilst we drink coffee, one of the women shoots pictures from us. From Harry because of his length and André because of his looks. Another woman comes in, a man, children, a group of boys and all that to see the gringo's. They ask our names, if we have children, where we go and so on. When we leave we have to pose with the bikes and the women. One wants a special treatment so we lift her up and all the gathered people love it. They wave us goodbye. These contacts make travelling nice. They are short, but full of kindness and respect. Peru we love you. We reach a high plain and that gives again a totally different image. We see a shepherd with a herd of pigs, sheep and lamas. Harry takes pictures but the shepherd doesn't agree. A bit further Harry continuous his work as fotographer while André is again under attack of the shepherd. Because we still have tarmac we are beginning to believe that we are lucky. And indeed we are. Also the third pass has new tarmac. At 12 mi before the town the road is closed by the police because of an offroadcontest for bikes. There are spectators but they have more attention for our bikes than for the contest. A woman hands her child to Harry on the bike for a picture and a local beauty poses next to André on his bike. We must wait half an hour and then there is a contest who is first in town. We win. We find an expensive hotel and because of our budget we eat pizza again. With one liter Cola we spent $ 18. Back in the hotel we study the route for tomorrow and look at the World Series, the NY Metz against Kansas City. Monday November 2th 2015 Abancay – Cusco 120 mi André had a bad night. He has been coughing for a long time. Harry also is not yet 100%. When the going gets tough, the tough get going. After a very meagre breakfast we leave in the rain. We drive carefully on a road which brings us to 13,000 ft. It is dry on the top and only 40 degrees F. We appreciate again the handleheating. We get impressive views and try to catch them with our cameras. A stop for coffee is difficult to find. Finally we find a restaurant where they are preparing lunch. In a corner a grandmother is peeling potatoes with a really big knife. We don't know if she sees anything. Her face has no expression when she looks in our direction while she drops the peels on the ground. Nonetheless the potatoes are being peeled well. They serve coffee differently here. You don't get hot water and nescafé, but hot water or milk and a small glass of concentrated coffee. Not bad. André stops at a for Harry peculiar place. With the camera in his hand he doesn't know what to shoot. A knob has fallen of the Andre's gps and André wants to tape the hole because of the rain. We notice that all suffers from travelling. Grips of bags loosen, bags are not waterresistant anymore, zippers break down, glasses fall out their frames, bolts fall from the bikes and our bodies sometimes protest. It will be a fase that is part of travelling for a longer time. After the crossing to Colombia we drove a lot of mi and have been high up in the mountains. Entering Cusco is not nice. Many streets are closed or are being maintained, dusty and it smells, but the hostal is easy to find. We drive the bikes in, change clothes and go to the center to buy tickets for Machu Picchu. Yes, you have to go there, but if we see how much it costs we wonder if it can be worthwhile. For each of us: entrance fee $ 50, train $ 90, bus $ 10 and also $ 10 for the cab which will pick us up at 5.40. After a cup of coffee André returns to the hostal for a rest. Harry visits the old colonial center and is impressed. In the evening we walk again to the center and look for a restaurant. Cusco developes very fast in a turist attraction, but there are still plenty of authentic places. Standing on the central square you can see that the city is build on the mountains and with the lights at night it is a nice sight. We find an Irish pub where drinking has priority, but they also serve nice food. Then back to the hostal and to bed. It will be an early rise at 5.00. Tuesday November 3th 2015 Cusco – Machu Picchu (public transport) Without breakfast with the cab on our way to Poroy, a station 20 minutes from the hostal. Perurail has arranged everything very well. Comfortable train with a glass roof and a bit exaggerated friendly service. Because yes, for this price breakfast is served and explained. We relax and enjoy the views. After 2½ hours the train arrives in Agua Calientes and there we have to take the bus to the mountain. They organised it professionaly. That must be because the limit of visitors is set on 2500 a day. The entrance is at 7,000 ft and with a few minutes climbing we are out of breath, but also have a magnificant view at the incavillage. The buildings are not that fascinating, but they are on a dramatic place on a mountain between other peculiar mountains. Around the buildings there are many terraces to cultivate the soil. It is built around 1450 and the Inca's have lived there for not more then a century. The Spanish didn't find it. If so, it certainly would have been destroyed. Around 1910 the American Professor Bingham rediscovered it. We walk a trail and enjoy this particular place. What is irritating are the little flies that bite a hundred times. Then we climb the trail to the Gate of the Sun. It is a real hike. We sweat, are being bit, are thirsty, longing for the end, but it is worthwhile. Then we have to drink something. Coca still helps. Now it is time to visit the buildings. The figure of the condor is impressive. On a rock stones are piled up and symbolise the landing of a condor. His head lies flat on the ground. On this head offerings took place. But also the tempel of the sun is beautifully built with stones that exactly fit each other. Despite the flies we are interested in the other buildings and see also lamas and chinchillas. The bus brings us back to the village where we can eat and we reach the train in time. In the train we speak with a son from which the father has worked in Peru and now shows the country to his three sons. Nice, but we had planned to sleep on the way back. We will not succeed because not only a snack is served but also a fashion show with sweaters, shawls and ponchos takes place. Before the show starts there is also a woman in traditonal costume who performs a traditional dance. Harry is invited and he dances like a professional. Then the taxi brings us back to the hostal and we go to sleep. It was a special day.