Brasil

Pantanal

Yes, got a piranha

Capibara's in Pantanal

Van der Valk in de Pantanal

Nieuwe vrienden

Foz do Iguacu

Foz do Iguacu

Nederlandse versie Woensdag 11 november 2015, Pantanal 0 km Het is een package deal – alleen het drinken is apart – dus we doen met alle tours mee. Om zes uur op, half zeven lekker ontbijten en om 7 uur in de laadbak van een truck op weg naar paardrijden. We zijn met een groep van 9 man. Een groepje Duitsers, een jonge Engelse, een brandweerman uit Sao Paulo en wij. De meesten hebben nog nooit paardgereden en vinden het spannend. Wij hebben iets voorsprong. Bij de ranch Sao Jorge staan mooie paarden voor ons klaar. Harry krijgt het grootste paard. Het tempo ligt laag (eerste versnelling) maar het is leuk om rond te kijken. We rijden over open land, bos en zompig land. Tussen de bomen vliegen groepjes groene papegaaien af en aan. En het blijft voor ons bijzonder om een toekan in de boom te zien zitten. De temperatuur stijgt weer snel en het is lekker om in de truck op de terugweg wat wind te vangen. Terug in de lodge gaan we gelijk onder de buitendouche en in het zwembad. De lodge is luxe met gezellige kamers, airco, goede badkamer en bedden. Bij de heerlijke lunch krijgen we een T-shirt van de lodge uitgereikt, waar met name André erg blij mee is. Het is een uitbreiding van 50% van zijn standaarduitrusting. Ook voor Harry is dit een opluchting. Met Nada, die de lodge tijdelijk runt, praten we verder. André is zo'n 20 jaar geleden al een keer in de Pantanal geweest en heeft toen meer vogels en veel meer krokodillen (jacarees) gezien. Nada vertelt dat er zoveel jacarees waren dat ze alle vis op aten en de regering heeft toen de jacht toegestaan. In drie jaar tijd zijn de jacarees weggevaagd. Nada woont en werkt in Ierland en haar vader is eigenaar van deze nieuwe lodge en van de lodge verderop waar alleen vissers komen. Vissen in de Pantanal is voor de Braziliaanse man een (natte) droom. Nada helpt haar vader een tijdje maar zegt weinig met hem te hebben. Misschien is het alleen lekker voor haar om weer een tijdje in de Pantanal te zijn, maar ze werkt wel erg hard. Het is een jonge vrouw die al getrouwd was in Ierland met een Serviër. Na acht maanden volgde de scheiding omdat toen bleek dat haar echtgenoot meer van haar eiste dan was afgesproken. De Engelse Emily is een ander verhaal. Pas 22, haar fotografieopleiding afgerond (weggegooide tijd zegt ze) en heeft genoeg van Engeland. Ze trekt met haar camera met een enorme lens rond. Komt uit een welgesteld gezin maar heeft weinig met haar ouders. Weet eigenlijk niet goed wat ze wil. In ieder geval niet snel huisje boompje beestje. Na de lunch probeert André foto's te maken maar hij moet het opgeven vanwege een aanval van muggen. Om 3 uur worden we vanaf het rondvaartbootje met drijvers in de rivier gegooid om een half uur met de stroom mee te drijven. Eigenlijk gekkenwerk vanwege de piranha's en kaaimannen en wie weet wat er nog meer in zit. Als je niet een wondje hebt, is er geen gevaar maar daar wordt niet voor gewaarschuwd. Op zich is het lekker totdat de Engelse een kaaiman(netje) ziet en we toch wat meetrappelen met de stroom om van die plek weg te komen. Dan het onschuldige kayakken. Wij waren in Oeganda daar niet goed in maar hadden wel veel lol. Nu zijn we er goed in en het is nog steeds leuk. Terug bij de lodge nemen we nog maar eens de buitendouche en een duik in zwembad. Het diner is prima en met de Duitsers maken we plezier. Er is een assertieve vrouw bij met een wat grote mond en Harry roept haar een halt toe. Het gaat over en weer. Moe en voldaan naar bed. Morgen staan er weer tours op het programma. Ja het valt niet mee om toerist te zijn. Donderdag 12 november 2015, Pantanal 0 km Dezelfde routine: om zes uur gaat de wekker, half zeven ontbijt en om zeven uur klaar voor de tour: vanuit de boot vogeltjes kijken en een berg(je) beklimmen. Op weg naar de berg doet de gids zijn best om ons allerlei vogels te laten zien, maar het zijn er maar weinig. Dan de berg op. Nou waren we al aardig door de muggen geprikt maar dit overtreft alles. We worden wel 200 keer gebeten. Zodra je stilstaat sta je in een wolk van die klerelijers. Als je langs je gezicht veegt, loopt het bloed langs je wang. En dan nog al die plekken waar je niet bij kunt komen. Wegwezen daar. Dan weer lunch, siësta en om 3 uur hengelen. Het is eenvoudig. Je doet een stukje vlees aan de haak gooit in en hebt beet. Als je een piranha op de wal legt dan haalt de gids hem er af en laat hem een kunstje doen. De piranha krijgt een stokje in zijn bek en bijt het in stukken. De vis die je vanavond niet zelf opeet, wordt teruggegooid. Dat is nu ecotoerisme. Daarna is er weer de buitendouche en het zwembad, maar ook maken we de motoren wat schoon. De muggen houden van nat en van onze benen en die spuiten we ook maar steeds nat. Daarna maar weer eens geluierd tot het lekkere avondeten. Het eten wordt steeds in buffetvorm opgediend. Er is voor ieder wat wils. Daarna vroeg naar bed want morgen is alweer de laatste dag en we beginnen, ja, met een tour. Vrijdag 13 november 2015 Pantanal – Campo Grande 359 km Achter in een vrachtauto spotten we met name vogels. De Pantanal is een enorm gebied dat onder water komt te staan vanaf januari. Het water stijgt dan zo'n 6 meter. Er zijn maar een paar wegen met om de paar honderd meter een houten brug om het water door te laten. De vogels laten zich redelijk zien, maar we zien ook apen, capibara's en kaaimannen. Na twee uur gaan we lopen. Het is warm maar in de schaduw van de bebossing is het te doen. Weer wat mooie vogeltjes, brulapen en spelende wasbeertjes. Als we naar een paar brulapen staan te kijken, slaakt Harry een kreet en rent weg, gelijk gevolgd door de hele groep. Iedereen is één of meerdere malen gestoken. De groep komt weer bij elkaar maar weer worden er enkele gestoken dus weer paniek en iedereen rent weer zijn eigen richting uit. Dan is het over. Het waren wespen die heel pijnlijk steken. De Engelse is tweemaal in haar hoofd geprikt en staat met tranen in haar ogen te tollen op haar benen. André neemt haar camera met enorme lens over, maar na 500 meter ridderlijkheid geeft hij hem toch maar terug. Met Emily gaat het dan wel weer beter. We wandelen terug naar de truck, af en toe achterom kijkend of we niet worden gevolgd. Terug bij de lodge pakken we snel in en eten nog wat. André rekent in de haast af, maar naar later blijkt alleen voor de drankjes. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Hij gaat contact met de lodge opnemen om dat recht te zetten. Harry heeft met de BMW dealer in Campo Grande om 16.30 uur afgesproken, maar het is verder dan we dachten. We rijden goed door maar het is net voor sluitingstijd dat we aankomen. Geen probleem. We worden hartelijk ontvangen. De motor wordt bekeken en morgenochtend om 7.30 uur kunnen we terugkomen voor de reparatie en dan staat er een ontbijt klaar. Mooi. Snel het hotel gezocht en op zoek naar een goed restaurant. Het is levendig in de stad. Wij komen in een wijkfeest of zoiets. Er is een landenthema. Er zijn tenten met namen van landen met daarin verklede mensen. Er is ook een Hollandse tent met een kaart waarop staat poffertjes, snert, stamppot en oliebollen met het recept er onder. We bestellen van alles wat, maar nee dat was niet de bedoeling. Wat de bedoeling was komen we niet te weten. Verderop is er een restaurant met live muziek en om de hoek een kerkdienst met veel vrolijke mensen. Nou zijn de Brazilianen sowieso vrolijk van aard. Echt anders dan wat we eerder meemaakten in Zuid-Amerika. Ze zijn overigens ook rijker. Je ziet het gelijk aan de auto's, winkels en gebouwen. Het goede restaurant wordt Subway. Tja, maar wel lekker en net wat we nodig hadden (Harry 30 cm lang broodje, André de helft). We lopen het wijkfeest weer in en daar zijn optredens uit de verschillenden landen. Bij Spanje is er een matador en natuurlijk een kruipende man met hoorns op zijn hoofd, verder dansende meisjes uit Peru en een Kruisvaarder die een Moor verslaat. Het geluid staat enorm hard, maar iedereen heeft het uitstekend naar de zin. Wij glippen weg en zetten de televisie aan. Brazilië speelt tegen Argentinië en tussendoor komt opeens Parijs in beeld. Het duurt even voor we door hebben dat er iets verschrikkelijks aan de hand is. We zetten de televisie uit en voelen ons machteloos. Zaterdag 14 november 2015, Campo Grande – Eldorado 447 km Voor de zekerheid ontbijten we toch ook maar in het hotel. Heerlijk al dat verse fruit. Dan op weg naar het BMW ontbijt. We zijn mooi op tijd. De motor van Harry wordt onder handen genomen, maar ook het frame van de André's motor wordt opnieuw gelast. Het duurt al met al tot bijna 11.00 uur voor we kunnen vertrekken. Inmiddels hebben zich zo'n 10 man verzameld om de motoren heen met allerlei vragen over onze reis. Het hele comité doet ons zwaaiend uitgeleide. We rijden door een mooi deel van het land. Groen, glooiend, veel termietenheuvels, veel enorme boerenbedrijven, landbouw en veeteelt met de befaamde witte koeien. Tussen de dorpjes staan rijen met houten huisjes voor de arme mensen, een soort favela's. De tegenstelling rijk en arm wordt daarmee ook duidelijker. We komen bij een hotel maar vinden het te duur. In Eldorado vinden we iets voor de helft van het geld en meer dan goed genoeg. We wandelen door het dorpje en vinden een restaurant met plastic meubilair. Een biertje gaat er wel in. Hier stoppen ze de grote flessen in een koeler en dat werkt. Harry gaat voor de pizza en André voor de Braziliaanse pot. Al dan niet onder invloed van het bier hebben we weer een goed gesprek. Mooi besluit van de dag. En, heel belangrijk, de reparatie aan de motor van Harry heeft het koppelingsprobleem opgelost. Zondag 15 november 2015, Eldorado – Foz de Iguacu 349 km We staan al een tijdje om 6.00 uur op en dat bevalt. Harry is meestal dan al even wakker en ligt te internetten. Verder douchen we – als het even kan – 's middags en morgens. Bij deze warmte van nog steeds soms 37 graden is het zweten en het is dan heel lekker om dat er even af te spoelen, terwijl om wakker te worden de douche niet kan worden gemist. Ook moet er steeds meer ducktape worden gebruikt. Langzamerhand verschijnt het op heel veel van onze spullen. Zo is gisteren bij André het kaartenvak van de tanktas uitgescheurd en hup daar gaat weer 10 cm tape van de rol. We rijden door mooi landschap met enorme velden soja voor biomassa. Bij de pomp zagen we al diesel, benzine en ethanol. De ethanol is 2/3 van de prijs van de benzine. Bij een stop bij een groot station komen twee dames Duits met ons praten. Het is even gezellig. Als we verder op willen tanken dan blijkt dat er veel pompen op zondag dicht zijn, maar tegen de tijd dat het nijpend wordt vinden we er toch één. Bij een uitgestorven stadje vinden we een kroeg om onze dorst te stillen. Er zitten wat mannen aan grote flessen bier. We maken grapjes en maken weer vrienden voor het leven. Met die Brazilianen kan je wel lachen. Het lijkt te gaan onweren. Het is warm en erg drukkend. We zweten al weer als otters. Als we bij het hostel komen weten we dat er een zwembad is en na 5 minuten weet het zwembad ook dat wij er zijn. Aaaah, dat is lekker bijkomen. Dan het niet lekker ruikende deel van onze kleding verzamelen en naar de wasserij, maar die is dicht. Nou ja, dan maar op bed het blog bij werken en internetten. We vragen bij de receptie waar we kunnen eten. Bij Bufalo Branco (De Witte Buffel) natuurlijk, de churrascaria op de hoek. De formule is simpel: je gaat met je bord naar het uitgebreide buffet en aan tafel legt een man steeds een klein stukje vlees op een klein bordje. Je kunt nee zeggen, maar als je trek hebt valt dat niet mee. Het gaat dus hard en het is leuk om mee te maken. Met ronde buiken rollen we zo naar het hostel. We hebben onze rust nodig. Morgen naar de watervallen. Maandag 16 november 2015 Watervallen Foz de Iguacu Eerst weer een prima Braziliaans ontbijt. Op weg naar het busstation geven we de was af. Moet toch wel een keer gebeuren. De bus brengt ons naar het park en we zijn er zelfs voor dat het open gaat. We twijfelen nog even om eerst een helicoptervlucht te maken maar gelet op de bewolking kiezen we voor de wandeling. In het park nemen we de eerste mogelijkheid om de watervallen te zien. Als we uitstappen horen we al het geraas. Als we hoek om gaan zien we een deel er van. In een halve cirkel met een enorme diameter zijn er wel 20 of 30 watervallen in twee lagen. Je wordt er al van deze afstand stil van. In totaal zijn er wel 276 watervallen. Met de wandeling kom je steeds dichterbij. De vallen worden groter en het geraas harder. Vanaf het voetpad heb je prachtige uitzichten op al dat natuurgeweld en natuurschoon. Uiteindelijk kom je bij een vlonder die over het water gaat naar De Keel van de Duivel (Garganta del Diablo). De brede rivier komt er aan en stort daar zich tientallen meters naar beneden. Ook weer in een cirkel zo dat er ook hier weer meerdere vallen zijn. Het water valt zo hard dat er een enorme nevel hangt. Ze verkopen eendagsponcho's maar wij lopen zo de vlonder op. Vanaf de vlonder heb je een prachtig uitzicht. Je hoort elkaar niet meer, het regent en je wordt helemaal nat, maar dat hebben we er graag voor over. Werkelijk prachtig. Helemaal onder de indruk lopen we van de vlonder af en komen bij de koffie. Met een kopje in de hand sta je op twee meter afstand van een forse waterval. Ongelooflijk om van zo dichtbij de enorme hoeveelheden water te zien vallen. We ontdekken een lift die ons boven de rivier brengt. Mooi om dat traag stromende water zo te zien veranderen. Als we verder kijken zien we in een boom een wasbeer met een nest jongen. Mooi meegenomen. We vertrekken en inmiddels is het helderder geworden, maar regen komt er wel aan. Nu of nooit. We checken in bij de vliegmaatschappij en 20 minuten later cirkelen we boven de vallen. Ook zo zijn de watervallen prachtig. Je overziet het geheel en raakt nog meer onder de indruk van dit wereldwonder. We nemen de bus terug en het gaat hard regenen. In de stad drinken we nog een koffie. We gaan eten. Geen vleesmaaltijd zoals gisteren. Daar hebben we te dikke buiken aan overgehouden. Gewoon op straat in plastic stoelen junkfood, afgeblust met bier. Ook goed. Dan zit er weer een dag op. Dinsdag 17 november 2015 Foz de Iguacu – Ituzaingó 422 km Als we wakker worden horen we het al: het stortregent. Bij het ontbijt zien we dat het zwembad bijna overloopt. We rekken nog wat, maar dan de regenkleding aan en rijden. Misschien is het in Argentinië beter. Bij de grens gaat alles vlot. We rijden via een mooie natte weg Argentinië in. Links een meer, rechts heel lang een rivier. We stoppen om pesos op te halen en te tanken. Je hebt het zelf niet zo door maar als je de ander ziet dan is alles rood. De rode aarde ligt nat op straat en waait op door vrachtwagens. Dus nu twee rode motoren en twee rode rijders. We hebben onze zinnen gezet op een camping municipal. Als we daar aankomen is het inmiddels inderdaad prachtig weer maar het hek zit op slot en dat is maar goed ook omdat het een zooitje is. Een camping een paar kilometer verderop brengt uitkomst. Mooi aan een rivier, heel groot en leeg. Prima. Vanavond koken we zelf en André gaat nog wat te drinken halen. De motor van Harry heeft weer eens kuren en moet worden aangesleept, maar dat hebben we al eerder gedaan. Ook is zijn achterlicht kapot, maar ook dat wordt gerepareerd. Het eten is voedzaam. Meer valt daar niet over te zeggen. We genieten van de stilte en ondergaande zon en vanwege de muggen kruipen we gauw de tent in. Rits dicht en slapen. Morgen zijn we van plan rond de 500 km te rijden. Er komen een paar verbindingsetappes naar het zuidenwesten om weer bij de Andes uit te komen.

English version Wednesday November 11th 2015, Pantanal o mi It is a package deal – only the drinks are excluded – so we join all the tours. An early rise at six, half past six a nice breakfast and at seven in the back of a truck on our way to horseriding. We are a group of 9 people. A few Germans, a young English woman, a firefighter from Sao Paulo and two old Dutch guys. The others have no experience with riding and are a bit stressed. We sat on a horse before so we are relaxed. At the ranch Sao Jorge some good looking horses are waiting. Harry gets the biggest one. The horses are moving slowly (first gear) but it is nice to look around. We ride over open spaces, through forest and wetlands. Between the trees flocks of green parrots are flying. And it remains special to see a toucan in the trees. The temperature rises quickly and it is nice to catch a bit of wind when we drive back. In the lodge we use the shower at the pool and take a dive. The lodge is comfortable with cosy rooms, airco, a neat bathroom and good beds. When we have lunch we get a t-shirt with the name of the lodge on it. Especially André appreciates this because it is an expansion of 50% of his standard outfit. Also Harry is glad with this. With Nada, who runs temporarily the lodge, we have a chat. André visited the Pantanal 20 years ago and saw then a lot more birds and crocodiles (jacarees). Nada tells that there were so many jacarees that they ate all the fish. The government permitted the hunt on them and in three years the jacarees were wiped out. Nada lives and works in Ireland and her father is the owner of this new lodge and of the lodge next door where only tourists come to fish. To fish in the Pantanal is the (wet) dream of Brazilian men. Nada helps her father out but says that they do not have a strong bond. Maybe it is nice for her then to be back on the place where she grew up, but she works very hard. It is a young woman who got married in Ireland with a Serb. After eight months the divorce followed because her husband demanded more than wjhat they agreed upon when they got married. The English Emily has another story. Only 22 years old, just got her degree in fotography (a waste of time she says) and she is bored with England. She travels around South America with her enormous cameralens. Comes from an upper middle class family but has no real family ties. She doesn't really know what to do with her live. In any case not marry and settle down, like her friends. After lunch André tries to shoot some pictures of the wildlife but he has to quit because of an attack of mosquitos. At three we are being thrown in the river from a small motorboat with floats to follow the sttrongly streaming river for half an hour. In fact it is madness because of the crocodiles which we saw yesterday and the piranhas. But if you don't have a wound there should be no problem with the piranhas, but nobody warns you. It is nice until the English girl sees a small crocodile and we quickly swim to get away from that spot. Than there is the harmless kayaking. We practiced it in Uganda. It was difficult but we had fun. Now we are good in it and we still have fun. Back at the lodge there is again the shower to cool down and the dive in the pool. The dinner is very good and with the others we make fun. There is a assertive German woman with a big mouth and Harry shows his. It is like a holiday camp. Tired but satisfied we go to bed. Tomorrow there are again tours. Yes, being a tourist is not easy. Thursday November 12th 2015, Pantanal 0 mi The same routine: at six we get up, half past six breakfast en at seven a tour: birdwatching from the boat and climbing a (little) mountain. On the way to the mountain the guide is doing his utmost to show us all kind of birds, but there are few. Then the mountain. We were already been bit by mosquitos but now a new record is set. They bite us 200 times. As soon as you stop walking you are in a cloud of these bastards. If you wipe your face, blood is running from your cheek. And then all the places you can not protect. Oké, beautiful viewpoint and then back. Than again shower, a swim, and lunch, siësta and at three we go fishing. It is really simple. You put a little peace of meat on the angle and throw it in the river and a piranha bites. If you catch it then the guide shows up to unhook it en let it do a trick. The piranha gets a small wooden stick in its mouth and bites it in three pieces. The fish that you won't eat yourself goes back in the river again. That is what we call ecotourism. Then a shower, a swim, but we also wash our bikes. The mosquitos love wet legs and we have to keep them wet. Then there is a well-earned rest till dinner. The food is always being served in a buffet so there is something for everybodys taste. Then we go to bed because tomorrow is our last day and we begin, yes, with a tour. Friday November 13th 2015 Pantanal – Campo Grande 222 mi From the back of a truck we spot mainly birds. The Pantanal is an enormous territory that is flooded from January. The water rises than 20 ft. There are just a few roads with a lot of wooden bridges to let the water pass. The birds show themselves well and we see also howler monkeys, capibaras and caymans. After two hours we go on by foot. It is hot but in the shadow of the vegetation not too hot. Again nice birds, monkeys and some playing small racoons. If we are looking at the monkeys Harry yells and starts running. The rest of the group follows. We all have been stabbed once or more. We regroup but than again some are stabbed and everyone runs in his own direction. Than it is over. The guide explains it were wasps, but we think it were horseflies. The English girl is being stabbed in her head twice. Tears are in her eyes and she walks unsteadily. André takes her camera with the enormous lens, but after half a mile of chivalry he gives it back. Emily is then kind of ok again. We walk back to the truck, sometimes looking backwards to see if we are not followed. Back in the lodge we quickly pack our stuff and eat something. André asks for the bill, but later it becomes clear that they only charged us for the drinks. That is not fair and André will contact the lodge to set it straight. Harry has made an appointment with the BMW dealer in Campo Grande at 16.30, but it is further then we thought. We drive swiftly and manage to arrive just before closing time. No problem. Harry tells what the problem is and we can come back for the repair tomorrow morning at 7.30. Breakfast will be ready. Allright. We find an hotel and go out to look for a good restaurant. The town is lively. We walk into a block party or something like that. There is a country theme. There are tents with the names of countries and people dressed like people from these countries, There is also a Dutch tent with a card with pictures and recipes of fritters (poffertjes), pea soup (snert), stew (stamppot) and donuts (oliebollen). We order all of it, but clearly that is not the purpose. What the meaning is we don't know. A little bit further there is a restaurant with live music and around the corner there is a church with many happy people. It is clear that the Brasilians are lively people. In that respect they differ from the other people from South America. Brasil is also more wealthy than the other countries we drove through. You can see it when you look at the cars, buildings and shops. The good restaurant is Subway. Uhm, but nice and just what we need. (Harry a footlong, André half of it) On our way back we stumble into the block party again and see some performances from the different countries. For Spain there is a matador and of course a crawling man with horns on his head, further we see dancing girls from Peru and a crusader who defeats a Moor. The sound is very loud, but everyone enjoys it. We slip away and enjoy the footballgame Argentina-Brasil on the television when suddenly there is information about the attacks in Paris. It takes some time before we realise that something terrible has happened. We turn of the television and feel powerless. Saturday November 14th 2015, Campo Grande – Eldorado 279 ni To be on the safe side we also have breakfast at the hotel. All that fruit is delicious. Then off to the BMW garage. We are on schedule. Harry's bike is taken care of but also André's bike is being welded again. It takes until almost 11.00 before we can leave. Meanwhile about 10 men have gathered around the bikes and ask us all about the trip. When we leave the whole committee waves and escorts us to the exit. We drive through a nice part of the country. Green, hills, many termite mounts and enormous farms, agriculture and cattle breeding with the famous white cows. Between the villages there are rows of wooden cabins for the poor people, a kind of favelas. The contradiction poor – rich gets here clear. We find a hotel, but it is too expensive. In Eldorado we find something for half the amount and it fits our needs. We stroll through the village and find a restaurant with plastic furniture. A beer would be welcome. Here they put big bottles of beer in a plastic cooler and that helps. Harry chooses pizza and André orders a Brazilian dish. Maybe due to the big beers there is a good conversation. Nice closing of the day. And, very important, the repair of Harry's bike was successful. Sunday November 15th 2015, Eldorado – Foz de Iguacu 218 mi For a while now we get up at 6.00 and that is good. Harry is an early riser and at that time he has already been surfing the internet. Nowadays we shower too when we arrive in a hostel and not just the following morning. With this heat of still 99 you sweat and then it is nice to shower, while you can not miss the refreshing shower in the morning. Also there is more need for ducktape. There are more and more places where you use it. Yesterday the plastic of the map pocket from André's tank bag was torn and there goes again 1/3 feet of tape. We drive again through a beautiful landscape with enormous fields of soja. At the gasstation we saw already diesel, gasolina and ethanol. The last one is just 2/3 of the price of gasolina. When we stop at a gasstation two women come to us to speak German. It is cosy. If we need gasolina we see that a lot of gasstations are closed on Sunday. When we almost run out of gasolina we find one which is open. In a laidback village we find also a bar to drink something. On the terrace there are a few men sipping from large bottles of beer. We make some jokes and make again friends for life. With the Brazilian guys you can have a pleasant time. It looks like rain is coming. It is hot and muggy. We sweat a lot. As soon as we reach the hostel the first thing we do is jump in the pool. Aaah, that is good to cool down. Then we gather the smelly part of our clothes and go to the laundry, but it is closed. Allright, then update the blog and surf the internet. We ask the owner of the hostel where to eat and the answer is of course Buffalo Branco (White Buffalo), the churrascaria just around the corner. The formula is simple: you go to the buffet to take healthy food and at the table there comes a man who cuts a peace of meat from a sword and presents it to you. You can refuse but when you are hungry you say: yes please. There is much to eat and it is nice to look around. With full bellies we roll back to the hostel. We need our rest. Tomorrow we will visit the falls. Monday November 16th 2016, Falls Foz do Iguacu First a fine Brazilian breakfast. On our way to the busstation we visit the laundry. It is kind of urgent. The bus brings us to the park en we arrive even before it opens. We doubt if we will make a helicopterflight but because of the clouds we decide to walk first. When we get off the bus we hear the roaring of the falls already. When we turn a corner we can see part of the falls. In a giant half circle there are 20 or 30 falls in two layers. From this distance it is already impressive. While walking you approach another part of the falls slowly. The falls are getting bigger and the roaring gets louder. From the trail you get amazing views of this scenery. Finaly you reach a footbridge which crosses the water to the Devils Throat (Garganta del Diablo). The wide river falls maybe a 100 ft. Also in a half circle so there are several falls. So much water is getting down so hard that there is an enormous spray. They sell ponchos but we don't buy them. From the footbridge you have a fantastic view. You can not hear what the other says and you get totally wet, but that is a small price to pay for what you experience. Really magnificent. Totally impressed we leave the footbridge and come at a coffeecorner. With a cup of coffee in our hands we stand 6 ft from a fall. Amazing to see such enormous amount of water falling down. An elevator brings us just above the river. Amazing to see that calm water changes in a few ft in a giant thundering stream. When we look around we see a nest in a tree from a raccoon with young kittens. That is nice to see. We leave and meanwhile the sky has cleared, but rain is coming. Now or never. We check in at the helicoptercompany and 20 minutes later we circle above the falls. From this point the falls are also incredible. You get a fantastic overview and once again it is very impressive. We take the bus back and it starts to rain very hard. In town we drink coffee again. We are going to eat. No meat as yesterday. We kept too full bellies of all that meat. Just very basic in a plastic chair we eat junkfood and drink a beer. Allright. That brings the day to an end. Tuesday November 17th 2015 Foz do Iguacu – Ituzaingo 263 mi We wake up and hear the rain pouring. When we have breakfast we see the pool almost flowing over. We delay what we can but then we put our raingear on and drive. Maybe it is better in Argentina. The frontier is no problem. We pass it in an hour. We drive a nice wet road into Argentina. On the left a lake, on the right a very long river. We stop for pesos and fuel. When we look at each other we see two red bikes and two red riders. It is the wet road with mud on it and the trucks that colour our lives. We selected a camping and when we reach it the weather is alright – dry and even sunny – but the fence is locked and that is good because it is a mess. A camping a few mi further saves us. It is a big site with hardly people and we find a nice place near the river. Fine. We are going to make our own dinner and André goes to town to buy drinks and a snack. Harry's inspects his bike. It won't start and the rearlight is not functioning. André towes so Harry can start his bike and can shop for a new bulb so these problems are solved. The dinner is nutricious. That is all we can say. We enjoy the silence and the sunset but because of the mosquitos we go to bed early. Tomorrow we have planned a trip of 350 mi so we need our rest. There will be a couple of long trips southwest to the Andes.