Costa Rica -Panama

Park Manuel Antonio

Park Manuel Antonio

Nelly's place Las Lajas

Nelly's place Las Lajas

0nderweg naar Carti

Panamakanaal

Carti ready for boarding

Stahlratte

Nederlandse versie Op de vraag naar welk dier het is welgeteld één antwoord gekomen en dat was fout. Ondanks dat allemaal bedankt voor het meedenken. We hebben de vraag zelf beantwoord: agouti ofwel goudhaas! Zaterdag 3 oktober 2015 Quepos 0 km Rustdag. Met de bus naar het kleinste Nationale Park van Costa Rica, Manuel Antonio. Eerst langs alle gidsen glippen, 17 dollar p.p. entree betaald en in de hitte via de waterval (meer val dan water) naar het strand. Onderweg staan mensen met een gids in de bomen te kijken en wij sluiten aan. De gids wordt daar niet blij van en roept: “Don't follow the guide.” Dat vinden we een rare opmerking. Maar hij heeft gelijk. Zelf spotten we luiaards, aapjes met witte smoelen, leguanen en wasbeertjes. Aan het strand krioelt het opeens van de apen, maar ook van de mensen en we besluiten het pad verder af te lopen. Dat is een flink eind zweten maar de moeite loont. Wij vinden een prachtig bijna verlaten strand en duiken gelijk het water in. Met één oog letten we op onze spullen want we zijn gewaarschuwd voor de wasberen. Onze Zwitserse buurvrouwen doen dat niet en kunnen de inhoud van een rugzak weer bij elkaar zoeken. Een wasbeer had razendsnel gekeken of er iets te eten bij zat. De dames doen gymnastiek op het strand en vertellen dat ze drie weken Spaans volgen, wonen bij een gastgezin en het weekeinde vrij zijn. Na een paar uur breken we op en sjokken we weer naar de bus, maar eerst nog wat drinken. En daar zien we het stel dat ook de zip tour in het avonturenpark had gemaakt, maar zonder de supermanafdaling. En hij zit daar gewoon met een superman t-shirt aan! Grrrr. Tussen de backpackers vormen we een aparte categorie. We horen wat gesprekken die werkelijk nergens over gaan. De één vertelt de ander dat zij het liefst in India zit en wij vragen ons af wat zij dan in Costa Rica doet. De ander is op zijn beurt erg onder de indruk dat je van een flesje zo de dop kan afdraaien. Een groepje Duitse mensen zit zo te lachen dat er geen Duits meer uitkomt, maar dat werkt wel op onze lachspieren. We informeren nog naar excursies om walvissen te zien, maar André ziet het niet zitten om met een grote groep toeristen op een catamaran te zitten. Hij schrikt terug van de gratis drank, de trampolines en de jacuzzi's die een onvergetelijk dag garanderen. We gaan pizza eten en kijken nog even naar een lokale voetbalwedstrijd aan de overkant van de straat. En dan naar bed. Morgen om 6.30 er uit en rijden. Zondag 4 oktober 2015 Quepos – Las Lajas (Panama) 348 km André ziet bij het pakken van de motor dat zijn ventieldopjes er zijn afgedraaid, maar gelukkig zijn ze verder van de motoren afgebleven. De achterband van Harry's motor is goed op spanning gebleven dus we kunnen gelijk weg. Mooie slingerende weg met uitzichten over de oceaan. Daarna rechte wegen tussen metershoge begroeiing door, veelal kokospalmen. Soms zie je dat ze zijn aangeplant. Ze staan dan net als in Nederland keurig in het gelid. We krijgen de grens in zicht en besluiten eerst de colones uit geven. Dat houdt in dat we om 11.00 uur al zitten te lunchen. Nou ja dan gaan we tenminste met een gevulde maag de strijd bij de grens aan. Uit Costa Rica gaat voorspoedig. Panama in is lastiger, maar dat blijkt ditmaal in ons voordeel. De motoren staan overdekt en het gaat stortregenen zo erg dat in de straat een rivier van zo'n twee meter ontstaat. Harry moet daar over heen om zijn verzekeringsbewijs te laten verbeteren. Zelfs met zijn lange benen lukt het niet en hij klimt tot groot vermaak van de lokalen via de achterkant van een pickup naar de overkant. Wij rekken de tijd net zo lang tot het niet meer regent en slaan de ontsmetting van de banden over. Dat verloopt daar automatisch voor vrachtwagens en voor een motorrijder lijkt ons dat niet lekker. De weg is prima en we schieten goed op tot de wegwerkzaamheden aan de PanAmerican highway over tientallen kilometers. Uiteindelijk slaan we af naar de kust. We komen in een verlaten gebied en keuren de eerste B&B af. De weg naar een Italiaanse B&B voert ons over een onverharde weg die geleidelijk aan een uitdaging wordt: rul zand en grote plassen waarvan je niet weet hoe diep ze zijn. Nou ongeveer tot halverwege de motor. De B&B blijkt gesloten! Op naar Nelly's Place. Tsja hoe ga je dat beschrijven? TJ heeft de een paar jaar geleden de plek gehuurd en het is kortweg gezegd een zooitje op een prachtige plek. Als we ons melden heeft hij geen tijd voor ons want hij moet ook koken (hamburgers). Kijk zelf maar in nummer 5, 15$ per nacht. Het huisje heeft twee lagen, staat aan alle kanten open en de elektra hangt er uit. Wij besluiten te blijven vanwege de plek. Het strand is prachtig, verlaten en het water lekker warm met hoge golven. Voor we het weten worden we opgenomen in de bar door TJ, twee Peters (een goede en een slechte) en Durango. Voor de beeldvorming: achter de bar hangt een bord met het verzoek aan de dames om niet langer dan 10 minuten bloot op de bar te dansen. Er wordt fors gedronken en flauwekul uitgewisseld. En dat terwijl het een “dry day” is oftewel een verbod om drank te schenken. De slechte Peter heeft zijn bijnaam gekregen omdat als hij veel drinkt hij niet meer weet wat hij zegt en daarmee dan blijft doorgaan. Dat gebeurt nu ook: de koffie van de andere Peter is zo slecht, zo slecht terwijl het hotel dat hij runt zo goed is, maar die koffie toch. Zo slecht, zo slecht. Af en toe ligt hij met zijn hoofd op de bar en wordt hij door Harry of de goede Peter weer terug geduwd als hij van zijn kruk afvalt. TJ krijgt het nog moeilijk met wat lokalen die op de pof willen drinken. Het probleem is dat ze niet snugger zijn en met drank dat laatste stukje intelligentie ook nog verliezen. Dan ontspint zich een dronken filosofisch gesprek over wat belangrijk is in je leven en wat er op je grafsteen moet komen staan. Harry is in vorm (heeft duidelijk het minst gedronken) en daagt iedereen uit, maar er worden vriendschappen voor het leven gesloten. Veel te laat zoeken we ons tochtige hutje op, zetten de ventilator aan en zijn vertrokken. Maandag 5 oktober 2015, Las Lajas o km. We gaan lopen over het strand op zoek naar het huis van Durango. Hij is vanuit Canada geëmigreerd en heeft ons foto's laten zien van zijn huis dat hij heeft gekocht voor $ 165.000 (Canadees of USA?) met een vrijstelling voor 20 jaar voor vermogensbelasting. Het huis heeft uitzicht op zee, een eigen bron, zonnepanelen en een zwembad en dat alles willen we wel eens zien. We lopen eerst naar het hotel van de goede Peter voor ontbijt en om zijn koffie te keuren die niet goed, maar ook niet slecht is. Dan lopen we nog kilometers over het strand en komen welgeteld één vrouw tegen. Opeens dient zich een toiletbezoek aan voor beiden en dat lossen we op een natuurlijke wijze op (raad maar). Op de terugweg vinden we het huis van Durango maar niet Durango zelf. Het blijkt dat hij heeft gekocht op een terrein dat wordt ontwikkeld door een Canadese maatschappij die zelf laat bouwen, maar ook percelen verkoopt. Het ziet er gelikt uit. Terug bij Nelly (is de hond van TJ) mailen we en kijken waar we in Panama City zullen blijven. We duiken ook nog een keer in zee terwijl we weten dat er van alles in zit. We gaan maar niet al te diep en dat is prima met deze golfslag. In onze verbrande blote bast drogen we onder de overkapping op in afwachting van het speciale vismaaltijd die TJ heeft beloofd en waarvoor hij de vissen al heeft laten zien. Dit is een prima plek voor een rustdag. In de avond vraagt TJ wat we willen eten (?). Drank maakt meer kapot dan je lief is. We zeggen vis en we krijgen een heerlijke gebakken vis. Daarna taaien we af. Morgen is het weer een rijdag van 375 kilometer. Dinsdag 6 oktober 2015 Las Lajas – Panama City 375 km De eerste 12 kilometer zijn mooi. Dan komen we weer op de Panamerican Highway en de wegwerkzaamheden duren daar nog ruim 100 kilometer. Je wordt er gaar van. Er staan dan wel borden met als tekst bedankt voor uw begrip, maar die zijn aan ons niet (meer) besteed. We stoppen bij een bouwvallig restaurant waar we erg aardig worden ontvangen door een leuke meid. Er wordt verse koffie gezet, wij kiezen er wat te eten bij en krijgen nog een schaaltje met vlees en aardappelen toegeschoven. Nee, we hoeven niets te betalen omdat wij te gast zijn in haar land. Dan een stop bij een bakker. De lucht ziet er dreigend uit en André trekt zijn regenoverall aan. Harry wacht het nog even af. Al snel regent het en André stopt te laat naar de zin van Harry. We stemmen weer even af. Na een half uur kunnen we verder, maar dat is maar voor even. Al snel staan we tussen 10 Panamezen weer te wachten tot de bui over is. Dan weer onderweg, maar dat is ook weer voor even. Er valt zoveel water dat het gevaarlijk wordt, zeker met onze achterbanden waar geen profiel meer op zit. We schuilen weer een half uur onder een afdakje terwijl de hoofdstad nog zo'n 100 kilometer verder is en het steeds maar later wordt. Weer op weg en dat gaat lang goed. In Panama City gaat het echter stortregenen en het verkeer in de stad staat volledig vast. Het is inmiddels donker en we slingeren wat tussen de auto's door, maar dan staan we ook voor lange tijd stil in de plensregen. Harry stelt voor om via de stoep te gaan. André aarzelt maar laat zich toch vermurwen als er ook brommertjes dezelfde weg nemen. Het stoepje is wel hoog en smal en voor de bocht staat een lantaarnpaal. André loopt daartegen vast. Probeert nog wat verder aan de kant te komen maar dan nog lukt het niet. Hij kan de motor niet aan de linkerkant ondersteunen, terwijl de motor juist naar die kant moet overhellen. Het stoepje is zo'n 20 centimeter hoog. Als het mis gaat valt hij met motor en al tussen of op de auto's. En aan de rechterkant staat die Panamese rotlantaarnpaal. Harry wordt vriendelijk maar nog veel meer dringend om hulp gevraagd door de intercom. Ja, ja, nog wat verder naar links. André kan het zelf niet zien, maar doet wat Harry aangeeft en is er langs. In de bocht moet hij bij steppen en door de regen is het gras zo zacht dat hij wegzakt en alsnog dreigt om te vallen. Maar Harry komt weer als geroepen en trekt de motor recht. Dan kunnen we langzaam verder in het inmiddels snelstromende water. We hebben er meer dan genoeg van en negeren in toenemende mate verkeersregels en het lijkt er op de automobilisten het wel begrijpen. Panama is een grote stad en na nog eens een dik half uur komen we uiteindelijk totaal doorweekt en moe aan bij Posada 1914. Warempel ze hebben nog plaats voor ons en de motoren. Gelukkig. Snel droge kleren aan en de nat geworden papieren uit elkaar pulken en te drogen leggen en kijken of er nog iets te eten valt. Een Indiaas restaurant ziet er leuk uit en heeft duur maar heerlijk eten. We eten alles op en voelen ons moe en voldaan. Terug op de kamer liggen er plasjes water uit de motorkleding en is er een geur die we inmiddels wel kennen. Het zij zo. Hup naar bed. Woensdag 7 oktober 2015 Panama City 12 km Bijtijds op om op bandenjacht te gaan. We hebben twee adressen De eerste BMW garage doet alleen auto's en verwijst ons naar de andere vestiging. Uh, nieuwe banden vandaag klaar, nee dat gaat niet. Harry heeft gelukkig e-mail van Hector waar de afspraak in staat. Oh, nou ja dan kan het wel. Maar van het type band dat jullie hebben is er maar één set. Op de andere motor moeten dan banden van een ander merk. Oké, en kijk ook even naar de remmen of we daar Chili mee halen. Daar wordt direct naar gekeken en de remblokken van beide achterremmen moeten worden vervangen. Vanmiddag zijn ze klaar, we bellen wel en brengen jullie terug naar de posada. Daar stoppen we eerst alle natte kleren in de droger en de motorkleding leggen we in de zon. Het vriendelijke meisje bij de receptie voorspelt echter regen en wijst ons een betere plek. Dan met metro en bus naar Miraflores, ofwel naar de sluizen van het Panamakanaal. Bij het centrale busstation Albrook treffen we een Amerikaan die in de taxi al zijn waardevolle spullen is vergeten. Hij is militair en uitgezonden naar Afghanistan. Nu voor een paar dagen vrij om zijn familie te verrassen die elders in Panama verblijft. Harry wrijft over zijn hart en leent hem geld. Voor de gek gehouden? De tijd zal het leren. Bij de sluizen zien we het schutten van twee grote schepen. Het is indrukwekkend maar niet spectaculair. De schepen worden in eerste instantie door slepers recht gezet en dan gaan er kabels van zes treintjes naar de boot en die trekken haar naar de eerste gedeelte van de sluis. Het water zakt acht meter. Het zelfde gebeurt in het tweede gedeelte. Het gaat continu door met meer dan dertig schepen per dag. Vanaf de opening zijn er meer dan een miljoen schepen door gegaan. Harry weet dat de fee inmiddels gemiddeld $ 30.000 is, dus tel uit je winst. Dan terug naar de posada en met de taxi naar de dealer. De motor van Harry is nog niet klaar. Er was een kleine olielekkage en BMW zou BMW niet zijn als dat niet verholpen werd. Het is even slikken als we afrekenen maar de motoren zijn voor de tweede helft van de reis gereed. De motoren worden nog even gewassen en in het donker rijden we terug en raken elkaar nog kwijt ook. Niet erg, er is nu geen haast en geen regen en het is leuk om nog eens goed naar de vele wolkenkrabbers te kijken terwijl het verkeer vooruit kruipt. We doen boodschappen om te koken. Het wordt eerst antipasta, dan kaasfondue en een toetje. Met witte wijn natuurlijk. Lekker om bij te komen. We raken in gesprek met Nancy uit Newcastle. Ze vertelt dat haar man stierf toen hun zoon 1 jaar oud was. Nu is de zoon volwassen, getrouwd met een Nederlandse vrouw en woont hij in Amsterdam. Vorig jaar is haar kleinzoon geboren. Ze heeft een paar duizend pond geërfd van haar vader en trekt daar nu van de wereld rond. En ze probeert wat te werken om haar verblijf zo lang mogelijk te maken. In Engeland heeft zij niets meer. Ze zal ongeveer 65 zijn. Knap om zo haar leven te vullen. We nemen afscheid en gaan slapen. Morgen richting boot richting Colombia. Een land waar we inmiddels ook al goede en slechte dingen over hebben gehoord. We gaan het meemaken. Donderdag 8 oktober 2015. Panama City – Carti 114 km We komen vrij gemakkelijk de stad uit. Na enige tijd wordt de weg smaller en begint bos. De weg wordt nog smaller en bochtiger. Het gaat flink op en neer en soms ligt onderin geen asfalt meer. We rijden richting the Darien Gap die Colombia afsluit van Panama. We moeten entree betalen als we bij de grens van het territorium van de Kuna indianen komen. En we zien de eerste andere motorrijder op weg naar de boot. Als we bij de pier arriveren blijken er al veel te zijn gearriveerd. Aan de motoren te zien allemaal echte avonturiers in tegenstelling tot ons. Iemand laat een drone op met een gopro er aan bevestigd. Later blijkt het van een Turkse rijder te zijn die documentaires maakt. Alle bagage moet van de motoren af en we worden naar de Stahlratte gebracht. Een 100 jarig oud zeilschip dat in Capelle aan de IJssel werd gebouwd onder de naam Johanna Maria. Het wordt gerund door een Duitse stichting en Ludwig is de kapitein. Naast hem werken er vier vrijwilligers, allemaal met een stoere buitenkant: rasta, tatoeages en piercings en allemaal aardig. Ludwig is wat ouder heeft lang haar maar wat het meeste opvalt is zijn dikke buik. Hij loopt de hele tijd alleen in zijn te kleine onderbroek rond. Een deel van de tijd maken ze deze oversteken Panama-Colombia en voor de rest langere cruises in de Carribean. Het geld gaat allemaal terug in het schip, zeggen ze. Aan boord lunchen we en daarna worden we overgezet naar een hotel op de Porvenir Eilanden. De motoren worden in de middag op de boot gezet. We maken kennis met de rest. Er zit van alles bij, maar het gemiddelde is dat de anderen al veel meer gereisd hebben en daarvoor ook veel tijd nemen. Minimaal een jaar, maar eerder twee of er is geen einddatum gezet. Veelal reizen ze alleen, sommigen met hun partner achter op. Een Duits stel rijdt gedeeltelijk samen. Zij stapt na een paar weken af en vliegt ergens anders naar toe. Hij rijdt door en verderop pikt hij haar weer op. De meeste zijn Duits. Daarnaast is er een italiaan, een turk, een canadees, wat zwitsers, engelsen, een amerikaan en een roemeen. In totaal 23 personen. Er worden sterke verhalen verteld, lol gemaakt en bier gedronken. De roemeen vertelt dat hij is geëmigreerd naar Canada maar nu op weg is naar Peru om te proberen een opleiding tot sjamaan te volgen. Dat is geen sterk verhaal. Wij geloven hem. Er is ook een verschil in budget. Voor een paar maakt het niet zoveel uit, maar voor anderen betekent ergens veel geld uitgeven eerder naar huis gaan. Bijna iedereen wil doorrijden naar Ushuaia. Wij zijn zo ongeveer de snelste van het stel. In negen weken van Anchorage naar Panama doet de wenkbrauwen fronsen. Een oudere motorrijder, anderhalf jaar onderweg is op de zoveelste trip, legt uit dat je moet leren om je rustig te verplaatsen. Wij betwijfelen echter of dat voor ons zou werken, althans nu nog niet. Wellicht moet je daarvoor geen einddatum van een reis vast stellen. Het is leuk om de verhalen te horen, maar ook om de wel provisorische kamer van het “hotel” op te zoeken (gelukkig zijn er geen muggen) voor een verkwikkende slaap.

English version We asked the name of the animal and received only one answer and it was wrong. Nevertheless all of you thanks for your efforts. Meanwhile we solved it. Is an agouti, family of the guinea pig. Saturday October 3th Quepos 0 mi A day of rest. We take the bus to the smallest National Park of Costa Rica. First we have to circumvent all the guides, pay $ 17 each and then walk to a waterfall (more fall then water) and next to the beach. On the path is a group af people with a guide staring in the trees. We look up too and that makes the guide not very happy. He says out loud: “Don't follow the guide.” That we find a strange remark. But he is right. By ourselves we spot sloths, monkeys with white faces, iguanas and racoons. At the beach there are a lot of monkeys but also a lot of people and we decide to continue to follow the trail. That means sweating for a long time, but we are rewarded. We find a beautiful allmost empty beach where we dive into the water. With one eye we look after our stuff because we are warned for the racoons. Two Swiss girls don't pay attention and can search for the content of their bag. Very quickly a racoon had inspected the bag for food. The girls are doing gymnastics on the beach and tell that they are following a Spanish course for three weeks, stay with a local family and have the weekends for themselves. After a couple of hours we walk back and when we are waiting for the bus we see the couple that also did the zipline but without the superman descent. And there he sits wearing a superman t-shirt! Grrrr In the family of backpackers we are a different species. We overhear pointless conversations. One tells the other that she is in love with India and we wonder why she is in Costa Rica. The other is so impressed that you can turn of the crown of a beerbottle. A group of German girls is laughing so much that we don't hear German anymore but that makes us laugh. We inform if there are possibilities for whalewatching. Yes there is one, but André decides not to go. He assumes it is not nice to be on a boat with a group of tourists and have free (alcoholic) drinks, and the use of jaccuzies and trampolines, which garantee a perfect day. We have a pizza and watch a local soccer game across the street. and then to bed. Tomorrow up at 630 am and ride. Sunday October 5th 2015 Quepos – Las Lajas (Panama) 230 mi André notices that the caps of his valves are removed, but fortunately that is all. The reartire of Harry's bike is okay so we are on our way soon. Nice curvy roads with views on the ocean. Then straight roads between vegetation that reaches a couple of meters, mainly palmtrees. Sometimes you see that they are planted because they all stay in a straight line. We see the border and decide to spend our last colones. So there is lunch already at 11.00 a.m. With a full belly we are ready to battle. Leaving Costa Rica is easy. Getting in Panama takes more time, but this time that is an advantage for us. The bikes are under a roof when it starts to rain so hard that in 10 minutes a river runs through the street which you can not cross. But Harry has to cross to correct his insurancepapers. Even with his long legs he must make use of the rear of a pickup to cross. the locals applaude him for doing so. We delay as much as possible and when the rain stops we drive to the fumigation but decide to skip it. You have to drive through a kind of carwash for trucks and for a biker we think it is not healthy. The road is allright so we can make miles until there is roadwork for over more than 30 mi. We are glad when we can turn off to Las Lajas. We reach a quiet coast region and decide not to stay in the first B&B. The road to an Italian B&B is unpaved and a mile long. Slowly this road is becoming a challenge: sand, mud, stones and water. Several times we have to cross the water but you can not see how deep it is. Well the halve of the bikes disappears. And the B&B is closed! Then to Nelly's place. How to describe this place? TJ has rented the place a couple of years ago and it is a shack on a superb place. If we inform about a cabin he has no time for us because he is preparing hamburgers. Uh, look for yourself in number 5, $ 15 a night. The cabin has two layers, from all corners you can see through and the electra is popping out of the ceiling. We decide to stay because of the location. The beach is beautiful, the water is nice and there are hardly others. Before we know it we familiarize with TJ, two Peters (a good and a bad) and Durango. We read the sign: Please ladies. No nude dancing on the bar for more than 10 minutes.” They drink heavily and a lot of crap is being said. And all this on a dry day when it forbidden to sell alcohol. Bad Peter has got his nickname because when he is drunk he doesn't know what he says and continues to do so. This happens: the coffee of the other Peter is so bad, so bad while his hotel is so good, but the coffee is so bad, so bad. Once in a while his head touches the bar or he is being pushed back by good Peter or Harry when he falls from his chair. TJ has a hard time with the locals who are running tabs. The problem is that they are not clever and when they drink even this little cleverness disappears. Then there is a drunk filosophical dispute about the true values of life and what must be written on your tombstone. Harry has the flow (and is not drunk as the rest) and dares everyone, bur there will be friendships for life, or at least for that night. Far too late we go to our cabin, switch on the ventilator and fall asleep.  Monday October 6th 2015, Las Lajas 0 mi We walk on the beach and try to find the house of Durango. He is emigrated from Canada and has shown us pictures of the house which he has bought for $ 165.000 (Canadian or American?) with an exemption for paying ownership tax for twenty years. It is a house at the beach, has it's own well, solarpanels and all of that we want to see. First we arrive at the hotel of the good Peter and order breakfast to try his coffee which indeed is not too good. Then we walk along the beach again and see just one woman with two dogs, no more. Suddenly we have to go the toilet and we solve it in a natural way (just guess). On the way back we find the house of Durango but not Durango himself. We notice that he bought the house on a location which is being developed by a Canadian Investing company. They sell houses but also lots. It looks good. Back at Nelly (that is TJ's dog) we use the wifi and look where we can stay in Panama City. We swim again while we know there is all kind of fish. We go not in that far and that is allright with all these big waves. With a sunburn on our backs we dry up on the terrace of TJ and wait for the special fishmeal TJ promised us. This is a nice place for a rest. Later TJ asks us what would like to eat (?). Booz destroys more than you want. We ask for fish and we get a perfect fried fish. We don't stay in the bar. You never know what happens then. Tomorrow we go to civilisation in Panama City. Tuesday October 6th 2015 Las Lajas – Panama City 237 mi   The first 7 mi are good. Then we come again at the Panamerican Highway where roadwork keeps us busy for more than 60 mi. It wears you out. They placed a lot of signs saying “Thanks for your understanding” but these are not for us. We stop at a very simple reataurant where we are nicely welcomed by a beautiful girl. She makes fresh coffee, we choose something with it and get also a bowl of stew. No, no need to pay because we are guests of her country. Then a stop at a bakery. The sky is grey and André decides to put on his raingear. Harry decides to wait with that. Soon it rains and André stops to late for Harry. We talk about it in order to prevent misunderstandings. After half an hour waiting we can take off again. But not for long. It is pouring again so much that it gets dangerous, especially with no profile left on the reartires. Again we have to shelter for half an hour with 10 Panamees men while it keeps getting later and later and Panama City is still 60 mi away. Again on the road and that goes well. However in Panama City it starts to rain and there is an enormous traffic jam. It is getting worse and worse. It is dark and at first we can pass the cars very slowly but then we come to a full stop for over half an hour. We are soaked again. Harry proposes to take the sidewalk. André hesitates but when a scooter takes the same way he gives it a try. The sidewalk is steep and small and before the corner is a streetlight. André can not pass it. He goes back and goes more to the left, but then his pannier get stuck again. The sidewalk is 8 inches high and on the left side he can not support the bike and to that side the bike has to move. If it goes wrong André will fall between or on the cars beside him. And on the other side there is this f....... streetlight. With the intercom André asks Harry friendly but very urgent to assist him. Yes, yes, more to the left. André can not see it but he does what Harry says and passes the streetlight. In the corner he has to put his right foot on the ground and because of the rain the grass is so soft that this time the bike is falling to the right. Again Harry prevents a fall and pulls the bike upright. Then we move slowly through tthe water that is running in the streets. We get fed up with it and disobey trafficrules but the drivers seem to understand it. Panama is a very big city and after another half an hour we find Posada 1914. And luckily they have room for us and the bikes. We change our clothes and spread out the papers that are wet and we are going to look fook for something to eat. An Indian restaurant looks nice and has expansive but very good food. We eat all we can (and that is everything) and feel tired and satisfied. In the room the clothes are dripping water but that we will solve tomorrow. What we will not solve is that smell which surprisingly is in all of our rooms. That we can not help. We will have to live with it. We go to bed. Wednesday October 7th Panama City 7 mi Today we will try to find new tires. We have two BMW addresses. The first one does only cars so we visit the second address. Uhhh, new tires today, no that is not possible. Luckily Harry has an e-mail of Hector in which he confirms that changing the tires is possible. Oh, than it is allright. But one of you has to choose other tires than you have now. Oké, and also look at the brakepads if the are thick enough to reach Chili. They look right away and the pads on the rear have to be renewed. They will be ready this afternoon, we will bring you back to the posada and call you when they are ready. Back in the hostel we put all our wet clothes in the dry trumbler and the motorclothes in the sun. The girl at the reception warns us that there will be rain again and shows us a better place. Then we leave for Miraflores, the place to be for seeing ships passing the Panamacanal. At the central busstation Albrook we meet an American who has lost his moneybelt in a cab with all the valuables you can think of. He is a soldier serving in Afghanistan. He took a couple of days off for a surprise vist to his family which spents a holiday in Panama. Harry saves him by lending money. Is he conned? Time wil tell. At the locks two big ships are being pulled through. It is impressive but not spectacular. The ships are being kept straight by special towing vessels and then they are hooked up on six locomotives. Two in front and one in the back, on each side. The locomotives pull the ship gently to the first lock where the water drops 27 feet. The same happens in the second lock. It is continuous process. At least 30 ships a day pass. Since the opening more then a million ships passed the canal. Harry tells that nowadays the average fee to pass the canal is USD 30.000, so it is a profitable business. Than we go back to the dealer. Harry's bike is not ready yet. There was a little oil leakage and BMW wouldn't be BMW if that is not fixed. We have to pay a lot but the bikes are ready for the second part of our trip. The BMW service includes cleaning the bikes and in the dark we ride back to the posada and loose each other. But we are not in a hurry, it doesn't rain and it is nice to look at the skyscrapers while the the traffic slowly moves. We decide to cook ourselves. First antipasta, then cheesefondue and a desert. All this with a white wine. Nice to relax. We meet Nancy from Newcastle. She tells us that her husband died when their son was 1 year old. Her son has now grown up, has married a Dutch woman and lives in Amsterdam. Last year her grandson was born. She could not afford her house anymore and sold it. Last year her father died and she inhereted a few thousand pounds and that is all she owns. She decided to travel around the world as long as possible. Hopefully she can work to extend her stay abroad. She will be 65or so. We have respect for her choices. We couldn't do it. We say goodnight. Tomorrow we will take the boat that brings us to Colombia. A country of which we heared good and bad stories. We will see. Thursday October 8th Panama City – Carti 71 mi At eight we can leave the city relatively easy. After a while the road gets smaller and forest begins. The road gets even smaller with more curves. We go up and down the small hills and sometimes there is no turmac anymore. We are close to the Darien Gap which blocks the passage to Colombia. At the border of the province we pay an entry fee to the local Kuna Indians since we are on their territoryand see the first other biker. If we arrive at the dock we see that a lot of bikers are already there. When we look at the other bikes there is no doubt that they are the real adventurers. A biker starts a drone with a gopro attached. It appears that he is sponsored by KTM for making a documentary of adventure travel. We must take all the luggage from the bikes and a boat brings us to the Stahlratte. A 100 year old sailing vessel, built in Holland and run by a German foundation. Ludwig is the captain and there are four volunteers, all with a tattoos, rasta, piercings and they all are very friendly. Ludwig is older, has long hair, a big belly and wears nothing but underwear. The ship makes the voyage Panama – Colombia for a part of the year and for the other part it makes cruises in the Carribean. All the money that is earned goes back into the ship, so they say. After a good lunch on board a little boat brings us to the Porvenir Islands. They need the afternoon to get the bikes on board of the Stahlratte. We talk with the other bikers. It is divers, but the average is that the others make longer trips and take more time for it. One year at least, but some travel for two years and two don't know when they will return or even if they return. The most travel alone. Three have their partner as passenger. A German couple has figured out an other formula. She leaves sometimes for a couple of weeks to visit other places, while her friend rides on and picks her up again at an airport. Most bikers are German. There is also an Italian, a Turk, a Canadian, some Swiss and English, two Americans and a Roemenian. In total 23 people. They tell impressive stories, have fun and drink beer. The Roemenian guy tells that he has immigrated to Canada but now he is heading for Peru to try to follow a course to become a sjamaan. We believe him. There is also a difference in budget. For a few there is no problem but others have to be careful. If they spent too much they have to go home sooner. Allmost everyone wants to get to Tierra del Fuego. We are almost the fastest of the group. In nine weeks from Anchorage to Panama is uncommon. An older biker tells us that you have to learn to move slowly. It is an other state of mind. We doubt if we qualify for this state. Maybe it is necessary to leave without setting a date to return, who knows. It is nice to hear the stories, but also to go to our room which is very basic. Fortunately there are no mosquitos.