Nicaragua - Costa Rica

Parade Léon

Gokken / Gambling in Léon

Hanengevecht / Roosterfight Léon

Granada

 

Monteverde

quetzal in Monteverde

Nederlandse versie Zondag 27 september Leon Nicaragua Lot jarig, de dochter van Sander en Candy. Eén jaar alweer. Gaat snel. Twee keer gefacetimed. Geweldig toch dat dit zo makkelijk kan. Lot zit te glimmen voor het scherm en zwaait vrolijk naar opa Harry. Ook Harry's moeder is daar op visite en vindt het leuk hem weer even via het scherm te zien.  Vandaag blijven we in Leon. André heeft gisteren de sleutels (reserve en origineel) van het slotje van zijn tanktas verloren. We hebben overal gezocht (voor de deur van het hostel slot bevestigd, dus je zou denken die sleutels vind je makkelijk weer terug), maar helaas niet gevonden. Dus vanmorgen met de nodige moeite en hulp van het personeel van het hostel het slot opengebroken.  Daarna door Leon gewandeld. Eerst een nieuw slotje gekocht. André organiseert het nu anders en bewaart de reservesleutel en het origineel nu op verschillende plaatsen (verder geen commentaar). Opeens horen we een harmonie. Tsja, dan moeten we gaan kijken. Er is een optochtje als nabrander van de Dia de la Virgin de Merced (24 september). Een stuk of acht jonge meisjes verkleed als engeltjes op een platte kar die getrokken wordt door een tractor. En daarvoor dus de harmonie. We kijken onze ogen uit. Ze gaan naar de kerk. De kerkdienst is al in volle gang. Buiten staan ijscokarren die schaafijs verkopen (afschrappen van een ijsblok en dan siroop naar keuze er over). Daar gaan de engeltjes naar toe, de kerkdienst kan ze gestolen worden. Er worden flinke knal vuurpijlen afgestoken. Dat gaat hier gewoon uit de hand: een gloeiend stuk hout in de ene hand, de vuurpijl in de andere, aansteken en hup daar gaan er een stuk of tien. We drinken ergens een kop koffie met cake, altijd goed voor een praatje met locale mensen. En daarna gaan we de kathedraal en nog een andere kerk bekijken. Is wel mooi, maar valt toch een beetje tegen gezien alle positieve verhalen erover in de Lonely Planet en van andere mensen hier. Om een uur of twaalf zijn we al weer flink afgepeigerd en doorgezweet. We gaan weer naar ons hostel,  Hangen een beetje rond en informeren of we vanmiddag nog een vulkaan kunnen beklimmen. Daar blijkt het echter al te laat voor. Wel kunnen we nog naar hanengevechten. Tsja, lastig. Willen we dat wel? We gaan. Willen het gewoon een keer meemaken. Zien het als onderdeel van de cultuur hier. We gaan er met nog een stuk of 4 toeristen naar toe. De tour wordt georganiseerd door een Nederlands geleid burootje van Harrie uit Eindhoven die al tien jaar in Leon woont. Hij organiseert allerlei bijzondere excursies om toeristen in aanraking te brengen met het echte leven in Leon.  Als we aankomen is het nog vrij rustig, maar het loopt al vrij snel vol. Naast de hanengevechten is er ook continu een soort roulettespel waarin spelers elkaar uitdagen, inzet geld. Je gooit een knikker via een koker op het speelbord met rode en zwarte putjes. Rood dan wint de uitdager, zwart dan wint degene die uitgedaagd wordt. En van elke inzet 5% naar een man die als bank en arbiter fungeert. Tegelijkertijd vinden de voorbereidingen op het hanengevecht plaats. De hanen worden gewogen, eigenaren aan elkaar gekoppeld voor een gevecht, weddenschappen geplaatst en aan één poot van de haan wordt een klein mesje geplaatst. Het is lang niet allemaal te volgen wat er gebeurt. Maar op een zeker moment is het zover en verzamelt iedereen zich rond een soort arena waar ook wat planken omheen zijn getimmerd op boomstammen die als tribune fungeren. De hanen springen op en proberen elkaar te verwonden. Als een haan wegloopt, dan is het gevecht over en ook als de haan drie keer met zijn kop de grond raakt. De emoties lopen flink op, aanmoedigingen voor de hanen, maar ook verwensingen zowel naar de hanen als naar de mede toeschouwers. Het is bijzonder. Voor het gevecht worden de hanen geknuffeld door de eigenaren, tijdens het gevecht hebben de eigenaren aparte mannen die de haan begeleiden. Ze plaatsen de haan in de arena, nemen hem weg als de arbiter ingrijpt maar zuigen met hun mond ook het bloed uit de keel van een haan. Soms sta je er met een vertrokken gezicht bij. Er is weer een andere specialist voor het bevestigen van de mesjes. En voor het gevecht begint worden de mesjes nog ontsmet met alcohol. De mesjes worden gekozen uit etuitjes die op een brillenkoker lijken. Het blad wordt nagemeten om te voorkomen dat er met te groe mesjes wordt grvochten. Tegen zessen is er een soort climax en is er het gevecht van de dag. De emoties lopen zo mogelijk nog hoger op. Bijzonder om een keer mee te maken, de mannen (vrouwen zijn er bijna niet) gaan er helemaal in op. Ze gedragen zich ook als haantjes. Zien er soms piekfijn uit, glanzende haren strak in model, wit hemd, nette schoenen aan. Spijt? Nee. Natuurlijk is het niet leuk om te zien dat de hanen elkaar verwonden. En we zouden er moeite mee hebben als hier iets in stand zou worden gehouden omdat wij als toeristen er zijn. Maar dat is beslist niet zo. Het is hun zondagse vermaak, de enige vrije dag in de week. Ze gokken zoals in Nederland deelgenomen wordt aan de voetbaltoto. Op internet heeft iemand die hier ook geweest is haar plussen en minnen op een rij gezet. Zoek maar als je wilt op "Should I have gone to a cock fight?". We drinken na afloop wat in de bar van onze hostel met de mensen waarmee we het hanengevecht bezocht hebben, onder andere de Belgische David en Chantal. Zij hebben hun spullen gepakt en gaan een jaar reizen waarvan nu vier maanden voorbij zijn. Hebben meer vrijheid dan wij, blijven langer in landen. Hadden wij het vandaag ook nog over. Het echte reizen is eigenlijk zonder einddatum en speciale doelen, maar go with the flow. Maar ook zijn veel van die mensen zoekende. Weten niet goed wat ze met hun leven willen. Leidt wel vaak tot boeiende gesprekken. De rest van de avond brengen we door met de alleenreizende Claudia uit Kempten, Zuid Duitsland. Stoer maar ook onzeker en allerlei lastige relaties. Afijn, gewoon een heel fijn gesprek, waarin ze zich behoorlijk bloot geeft (figuurlijk dan). Praten ook nog even met Eindhovense Harrie en horen een deel van zijn levensverhaal. Ruim 10 jaar nu in Nicaragua, zijn vrouw heeft twee restaurants en hij zijn buro met dagtrips. Een derde restaurant is vorig jaar afgebrand. Gaat volgende maand voor het eerst sinds zes jaar weer eens terug naar Nederland. Jarenlang hard bikkelen en elke cent omdraaien, maar het lijkt hem nu redelijk goed te gaan. Geeft ons ook nog een lesje Nicaraguaanse geschiedenis. Claudia gaat morgen mee met een door Harrie georganiseerde kookworkshop (eerst op de markt de ingrediënten halen en dan met locals een maaltijd bereiden). Maandag 28 september Leon - Granada 135 km Toch weer lastig om een plek te verlaten waar je het naar je zin hebt. Mooi hostel, lekker eten, bijzondere activiteiten en bovenal leuke mensen. Waarom gaan we eigenlijk weg? We leggen de 50 meter weer dwars door het hostel en het restaurant met onze motor af. We worden volop gefotografeerd. Nog één keer handenschudden, zwaaien en weg zijn we. We maken per dag tientallen verkeersovertredingen, rijden te hard en passeren waar het eigenlijk niet mag. Kortom, we rijden volgens de lokale gewoontes. Bij het verlaten van de stad worden we aangehouden door de politie. Waren al gewaarschuwd voor de corruptie van de politie dus de eerste gedachte is dat gaat geld kosten. Al snel is duidelijk dat Harry een overtreding heeft begaan, maar het duurt even voordat we door hebben welke. We dachten dat het zijn uitwijkmanoeuvre was voor een afslaande vrachtauto waarbij Harry over de streep midden op de weg ging, maar het blijkt dat hij op de rijbaan voor linksaf reed en gewoon rechtdoor ging. De agent begint een bon te schrijven, we moeten terug naar de stad om bij een bank te betalen en ons dan weer bij hem melden. We proberen hem op andere gedachten te brengen en warempel opeens zegt ie dat we door mogen rijden. Poeh, ontsnapt. Waarom begrijpen we niet, maar goed we mogen verder. We houden ons zeker 500 meter aan de verkeersregels, maar daarna doen we weer gewoon met de Nicaraguanen mee.  We rijden naar een nationaal park, waar een nog werkende vulkaan in ligt. Masaya, een kilometer of twintig voor Granada. We mogen met onze motor tot aan de rand van de krater van de vulkaan rijden. In het visitors center vragen we om koffie. Ondanks een briefje dat aangeeft dat ze koffie verkopen, is het er niet. Dan maar frisdrank. Tien minuten later worden we gewenkt om naar een zaaltje te komen. Daar staat hun eigen koffie en ze schenken voor ons een beker in. Hoeven niets te betalen. De vulkaan is aardig, André's eerste, maar niet zo mooi als gisteren op de foto's van Claudia, maar ja dat was bij zonsondergang en wij zijn er op klaarlichte dag. Wandelen ook nog naar de tweede niet meer actieve krater en pakken daarna de motor weer om door te rijden naar Granada. Vinden het beoogde hostel snel. We mogen de motoren weer binnen zetten. Moeten daarvoor twee hoge stoepen op, maar ze hebben mooie inrijplanken dus dat gaat goed. Daarna vlug het stadje in. Ziet er wel aardig uit, maar ons iets te gelikt, onnatuurlijk bijna. Vonden Leon toch leuker. Zijn het deze keer eens met Lonely Planet: je wordt verliefd op Granada, maar je verliest je hart in Leon. Is allemaal ook iets commerciëler, lees duurder. Ook veel bedelaars en mensen die je rotzooi proberen te verkopen. Een jongen van een jaar of twintig aan een tafeltje naast ons beduvelt zo'n straatverkoper. Pakt iets aan maar rekent niet af. En dan wordt de straatverkoper ook nog weggestuurd door iemand van het restaurant. Harry is in staat de jongeman eens even flink onder handen te nemen, maar hij volstaat met een paar dodelijke blikken. Heeft geen effect. Maar na een minuut of twintig komt de jongen om handen te schudden met Harry als amigo. Dat wordt natuurlijk hautain genegeerd en de jongen druipt af. Ontmoeten nog een paar mensen die ook bij ons in Leon in het hostel zaten. Willen ons blogadres. Prima natuurlijk, hoe meer volgers des te beter. Dinsdag 29 september Granada Nicaragua  - Monteverde Costa Rica 293 km We zijn vroeg wakker, om 6.15 uur. En om 7.00 uur zitten we bij een panedaria, broodjeszaak, aan een lekker ontbijt met croissantjes, jus en koffie. Goed begin van de dag. Om een uur of acht rijden we weg. Het is al druk op straat, we rijden dwars door het centrum en komen terecht in een winkelstraat / marktkramengebied. Maar goed, na een half uurtje zijn we Granada uit. Na een koffiepauze in een peperduur zaakje (koffie net zo duur als thuis), maar waar we wel kunnen appen en lekker in de airco zitten, weer op weg naar de grens met Costa Rica. Er staat een stevig windje. Gezien de grote windmolenparken hier is dat blijkbaar gebruikelijk. Bij één van onze vele inhaalmanoeuvres gaat het bijna mis. Harry rijdt voorop en wil twee auto's tegelijkertijd passeren. De voorste auto slaat echter linksaf, maar ziet Harry komen en stopt halverwege de linker weghelft. En Harry stuurt zekerheidshalve zijn motor het onverharde paardenpad naast de weg op. Even diep ademhalen, hartslag weer naar beneden en weer verder. We waren al gewaarschuwd dat Nicaragua uitkomen lastiger is dan er in komen. En dat blijkt te kloppen. Een kaartje kopen voor een dollar, dan je paspoort laten stempelen. We missen in eerste instantie het burootje waar we het uitschrijven van de motor moeten regelen. Bij het eind van de parkeerplaats worden we teruggestuurd.  Formulier halen, invullen, dan de motor laten inspecteren door agenten die buiten staan. Harry moet één van zijn tassen openmaken, maar vervolgens vindt de agente het niet nodig er in te kijken. Puur een pesterijtje. Afijn we krijgen stempels, daarmee weer terug naar het burootje, die stempelt ook weer en vervolgens buiten bij een soort marktkraampje nog weer een stempel bij een politie-agent halen. Nut en noodzaak volstrekt onduidelijk en geen enkele aanduiding van waar je je voor wat moet melden. Met alle stempels naar de man die ons eerder terugstuurde. Ja, we mogen door naar de Costa Ricaanse grenspost. Daar is het iets logischer opgezet, maar zijn we toch ook weer veel tijd kwijt met het invullen van papieren en verkrijgen van stempels. Eerst ons paspoort gestempeld voor onze eigen entree, dan de motor tijdelijk importeren en vervolgens nog een verplichte verzekering voor de motor afsluiten. Kost steeds weer wat geld natuurlijk. De ambtenaren zitten heerlijk in de airco, maar wij staan in de warmte en hoge luchtvochtigheid flink te zweten. Misschien toch ook de motorkleding nog ergens wassen, want die stinkt inmiddels zo erg dat we het zelf ruiken. Bij de eerste beste gelegenheid halen we geld uit een geldautomaat. De parkeerplaats is echter niet geasfalteerd, maar met losse steentjes geplaveid. Bij het wegrijden slaat de motor van André af in de bocht en hij valt. Geen schade en twee mannen helpen hem weer snel op de been, maar toch: 3-3. De weg in Costa Rica rijdt aanvankelijk soepel, maar na een koffiestop komen we in de rommel terecht. Er wordt een vierbaansweg aangelegd, maar daar hebben wij nu alleen maar last van, want er kunnen maar twee banen gebruikt worden en het is vreselijk stoffig. Grote vrachtwagens houden ons behoorlijk op. We zijn blij als we de bouwwerkzaamheden achter ons kunnen laten en we van de weg afslaan richting Monteverde, volgens de Lonely Planet één van de twee topparken in Costa Rica. Maar de blijdschap is van korte duur. Donkere wolken pakken boven ons hoofd samen, maar wat vervelender is de weg wordt onverhard en loopt snel omhoog. Met onze steeds gladder wordende banden is dat lastig. We rijden een kilometer of 40 in de eerste of tweede versnelling. Boven ons hoofd een paar enorme donderslagen. Maar het blijft droog tot we in Sainte Elena zijn waar we willen overnachten. Net als we de weg willen vragen naar het hostel dat we uitgezocht hebben, barst de bui los. Duurt maar een kwartiertje en we staan droog. We zijn vlak bij het hostel en stappen weer op als het regenen ophoudt. Het is inmiddels al flink aan het schemeren en het voelt als net ontsnapt: rijden in de regen en in het donker lijkt ons hier geen pretje. Het pad naar het hostel gaat steil naar beneden en is modderig. Harry durft niet naar beneden, André wel. Harry gaat op zoek naar een andere route en het blijkt dat je van de andere kant ook bij het hostel kan komen via een minder steil stuk. André is echter al bij het hostel en lopend Harry gaan zoeken. Harry zoekt de zoekende André weer op. Wat een gedoe. Maar goed we zijn er. We worden warm ontvangen. De eigenaar Freddy gaat koffie zetten, Maurice die samen met zijn zingende vriendin Esme ook in het hostel verblijft haalt twee six packs bier en we mogen de motoren op een veilig plekje zetten. Dat valt nog niet mee, want we moeten een stoepje over en dat is net te steil, waardoor de motoren met de bodemplaat vastlopen op de stoep. Met wat extra stenen iets meer ruimte kunnen creëren en nu lukt het wel. We pakken uit, drinken de koffie en beginnen aan het bier. We krijgen het reis- en levensverhaal van Maurice en Esme te horen, drinken de twee six packs leeg en het avondeten schiet er bij in. We wilden vanavond eigenlijk een nieuwe blog plaatsen. We werken er nog wel even aan, maar plaatsen wordt morgen.  Woensdag 30 september Monteverde Harry is vroeg wakker en gaat facetimen met Esther, zijn dochter die vandaag 35 is geworden. Hij moet vandaag ook nog participeren in een vergadering. Terwijl hij zit te facetimen is de vergadering al begonnen. Blijkt dat hij zich vergist heeft in de tijd. Dacht dat de vergadering om half zeven 's avonds in Nederland zou beginnen maar was half zeven 's morgens Costa Rica tijd. Uiteindelijk toch nog 5 kwartier aan de vergadering deelgenomen. Ontbeten en vervolgens de blog afgemaakt en geplaatst. De halve dag is al voorbij. Besluiten er een echte rustdag van te maken en nog een nacht bij te boeken. Kunnen we morgen de omgeving verkennen en vandaag gebruiken om weer wat zaken op orde te brengen. We kijken naar het vervolg van de route, zoeken contact met de BMW dealer in Panama voor een bandenwissel, halen een lekker broodje, drinken een kop koffie, kijken Champions League voetbal, doen een dutje en maken 's avonds weer eens zelf eten klaar in de keuken van het hostel.  We proberen zoveel mogelijk van wat we meemaken in onze blog vast te leggen, maar soms vergeten we wat. Zo hadden we in Mexico nog een leuk voorval. We reden achter een pick up truck met een stuk 10 mensen achterin de bak toen van één van de dames de hoed afwoei. Harry stopte, raapte de hoed van de snelweg en een paar kilometer verder konden we de truck weer inhalen en de hoed terugbezorgen. Super dankbaar, de graciassen vlogen Harry om de oren.  Donderdag 1 oktober Monteverde Voelt hier helemaal niet als oktober, maar we zijn vandaag wel aan die maand begonnen.  Vanmorgen om half acht met de bus naar het natuurpark. De bus blijkt echter pech te hebben en we moeten met een minibusje. Geen probleem maar we hadden het bijna over het hoofd gezien en gemist omdat we op een grote bus stonden te wachten. We moeten usd 20 entree betalen bij de ingang van het park, maar het zonnige humeur van een Amerikaanse studente van Harvard die hier als volunteer werkt maakt veel goed. Ze legt ons de route uit die we kunnen lopen. Ze blijkt echter pas twee dagen geleden gearriveerd en heeft zelf nog helemaal niets van het park gezien en moet de route natekenen van een voorbeeld. We plagen wat en hebben allemaal lol. Het pad door het regenwoud is best aardig, maar als je al eens een regenwoud hebt gezien weinig opwindend. De wandeling van een paar uurtjes is wel een goede conditietraining. Tegen het eind van de wandeling wacht ons toch nog een bijzondere verrassing: er zitten twee resplendent quetzals in de bomen! Twee mannetjes, een volwassen en één jonkie. Opwinding alom. Volgens één van de gidsen is het al zes maanden geleden dat ze gezien zijn. Mooie vogels, schitterende kleuren. Rode borst, gele bek, metaalkleurige turquoise rug, mooi. Terug naar het dorp Sainte Elena. Wat zullen we vanmiddag gaan doen? Er zijn hier diverse avonturenparken. Klinkt erger dan het is. Als onderdeel van de natuur kan je bepaalde activiteiten ondernemen. Wij besluiten naar Selvatura park te gaan. Er is een route van staalkabels, waar je hangend in een harnas van platform naar platform zweeft met een katrol over de kabel. In totaal 12 trajecten en 4 km lang. Je wordt uitstekend begeleid door twee specialisten die je steeds aanhaken en loskoppelen. Prima instructie en zeer zorgvuldig. Je moet even de techniek te pakken krijgen, maar dat gaat snel en dan is het echt leuk. Ook is er een tarzanswing, maar niet als je zwaarder bent dan 90 kg. Harry valt dus af, maar André laat zich uitdagen. Je springt van een platform zweeft heel even in het luchtledige en slingert dan aan een touw heen en weer tot boven de bomen. André gilt zijn longen uit zijn lijf. Als er in de omgeving nog quetzals waren, zijn ze nu voorlopig weer verdwenen. Daarna de laatste kabel. Die is 1 kilometer lang en daar gaan André en Harry als superman door de lucht. Je wordt in een soort slaapzak gehangen, lichaam evenwijdig aan de kabel, gezicht naar beneden, 80 meter boven het regenwoud en met een vaartje van 60 km per uur vlieg je als superman! Spannend en leuk tegelijk. Echt van genoten. Daarna een middagdutje, even appen, hapje eten en bijtijds naar bed. Morgen weer op de motor. Vrijdag 2 oktober Monteverde - national park Manuel Antonio 195 km Met enige moeite ons gopro filmpje van de supermanvlucht op facebook geplaatst. Veel leuke reacties. Speciale dag. Alweer vijf jaar geleden overleed Peter de zwager van Harry. Diverse facebookberichten.  Vast ritueel op een rijdag: zeven uur op, douchen, inpakken, ontbijten en weg. In dit geval nog wel weer even manoeuvreren om de motoren weer boven te krijgen, maar het lukt allemaal prima. Wel lijkt de achterband van Harry's motor aan de zachte kant. In Granada ook al opgepompt. Weer even langs het benzinestation voor wat extra lucht en dan wagen we het er toch maar op. De band lijkt maar langzaam leeg te lopen. We willen proberen met deze banden Panama te halen, nog zo'n duizend kilometer.  We verlaten Monteverde via een andere weg dan we gekomen zijn. Ook onverhard, maar minder lang, minder steil en minder losliggend grint. Wel op blijven letten. Er lopen diepe regengeulen in de weg zowel overdwars (minder erg) als in de lengterichting. Onderweg worden we getrakteerd op mooie vergezichten. De wolken hangen tussen de groene bergen en tussen de wolken door schijnt de zon. Prachtig. Plotseling stuiten we op een kudde koeien die door een man te paard over de weg worden gedreven. We stoppen en nemen snel wat foto's. Ook mooi. Opgelucht halen we adem als we na 20 kilometer weer de asfaltweg bereiken. De rest van de route gaat vlot. Wel is het een stuk warmer dan in de bergen. Gisteravond zelfs een trui aangehad. Nu we van 1500 meter naar zeeniveau dalen schiet de temperatuur al weer snel naar een graad of 35.  We zijn tegen tweeën al bij het backpackersplekje dat we hebben uitgezocht. Is allemaal wel primitief maar toch prima verzorgd. Bijna altijd wifi, tegenwoordig van levensbelang, standaard een fan hier twee, voor airco moet je extra betalen, vaak ieder ons eigen bed nu een stapelbed met een 2 persoons beneden en een éénpersoons boven. Er is een goede ruime keuken waar je je eigen eten klaar kan maken en deze keer een gemeenschappelijke badkamer. Private rooms, die wij nemen, maar ook slaapzalen. Vaak een leuk sfeertje met de andere gasten. We moeten weer even aan de warmte wennen. Hangen wat rond en appen en internetten wat. Praten ook over de plannen voor de komende dagen. Krijgen van de dealer in Panama bericht dat we op zeven oktober de banden kunnen wisselen. Ze moeten ze nog wel bestellen. We zijn benieuwd.  Ook nog een verdrietig bericht. Katouna, de kat van Harry en Jos is overleden. Harry had er al enigszins rekening mee gehouden dat dat zou kunnen gebeuren. Katouna was al op leeftijd en werd ondanks haar meer dan gezonde eetlust steeds magerder. Maar helaas is de doodsoorzaak niet haar leeftijd, maar is ze doodgebeten door Charly, de hond van Esther, zijn dochter. Heel vervelend, iedereen verdrietig, maar in een onbewaakt ogenblik kan zoiets zomaar gebeuren. De De Rootjes kennen zijn jachtinstinct en proberen altijd goed op te letten, maar ja het blijft gewoon een risico. Echt vervelend. Ze zal gemist worden. Na haar adoptie zeventien jaar geleden uit Griekenland is het een fantastisch huisdier geweest voor de familie en met de eigen honden van Jos (en een heel klein beetje Harry) kon ze het prima vinden. Ze lag vaak samen met Bailey in zijn hondenmand. Mooie herinneringen aan een lieve kat.

English version  Sunday September 27 Leon, Nicaragua Today Lot is having her first birthday. She is the youngest daughter from Sander (Harry's oldest son) and his girlfriend Candy. This first year passed by so quickly. Harry facetimed twice. Fantastic that you can have contact with hom e so easily. Lot is producing a great smile and waving her hand to her grandfather. Also Harry's 86 year old mother is present and she is  also pretty happy to see her son alive and kicking on the screen. Today we stay in Leon. André has lost the keys of the lock of his tankbag yesterday.  We find it difficult to believe that we cannot find them anymore since André closed the lock just before the door of the hostel. So we looked for them yesterday and we search again this morning, but we cannot find them anymore. So this morning we forced the lock with the help of the personnel of the hostel but it appeared to be pretty difficult. But we succeeded. So the first thing we did after this was dealt with, was to go out to look for a new lock. We quickly found one, so we feel safe again. André has organised himself in a different way so that he keeps the spare key separate from the original (no further comment). All of a sudden we hear a band play and we quickly try to find out where the band is. There is a small parade as a kind of final piece of the Dia de la Virgin de Merced (September 24). About eight young girls dressed up like angels are carried around on a wagon that is pulled by a tractor. And in front of that is the band. It looks great. They move to the church, however the little angels show little interest for the church. They pay more attention to the carriages that sell icecream (they shave the ice from a big lump of ice and afterwards you can choose which syrup you want on it). There is also some firework with relatively big bangs. They simply light the fireworks whilst they hold the candles in their hands. So much for safety.  We have a coffee in a small local shop , which results in some chit chat with the locals. We visit the cathedral and another church. Beautiful, but not as nice as described in the LP or by the people here in Leon. At noon we are already exhausted and soaked again. We go back to our hostel. We hang around and inform whether we could climb a volcanoe in the afternoon. It appears to be too late for that. But we could go to the roosterfights, they say. Difficult. Is that something we really want to see? Yes, we go. We are now in Nicaragua and it is part of their way of living. We go with four other people. The tour is being organised by a Dutch company lead by Harrie from Eindhoven, who lives here already for more then 10 years. He organizes all kind of special tours to get tourists in touch with the real life in Nicaragua or Nica as they say here. When we arrive it is still a bit quite, but shortly after we arrive more and more people are coming. Next to the rooster fights there is also a kind of roulette. Six / seven players around a table. On the table a plate with red and black holes. One of the people around the table challenges another player. The person who challenges throws a taw into a funnel which ends at the plate. When the taw is on red the challenger wins, on black the person who is challenged wins. There is also one person acting as referee. He receives 5% of the amounts the plays are about. At the same time the preparation for the rooster fights take place. The roosters are weighted (in principle roosters with an equal weight fight against each other), bets are placed and a small knife is carefully connected to one of the legs of the rooster. The full ritual is difficult to follow. At a certain point in time the roosters are ready to fight and the referee tolls a bell and people gather around a kind of arena. There are also primitive stands, planks on tree trunks. The fight starts. The roosters jump and try to hurt each other. When a rooster chickens out, the fight is over and also when he hits the ground with its head three times the fight ends too. And there is a time limit to the fight. Emotions everywhere. The roosters are cheered at, but also cursed. And also between some of the spectators friendly and not so friendly words are exchanged. It is special. Before the fight the roosters are cuttled by their owners, during the fight the owners have special guys that deal with the roosters. They place the roosters in the arena, take the rooster away when the referee allows them and they put the head of the roosters in their mouth to suck blood of the throat of the roosters when they get hurt. Sometimes you want to look away. There are other specialists that place the small knifes at the legs of the roosters.  The knifes are selected from a box with about ten different knifes. The selected knife is carefully measured to avoid the usage of too big or unequal knives. Just before the fight starts the knives are being desinfected with alcohol. At six pm there is a kind of climax with the biggest fight of the day. Emotions even go higher. Special to participate in this. The present men (hardly any women present) are totally focussed on the fights. They behave also as a kind of roosters. Some of them are very well dressed, an elegant coiffure, a white shirt, nice shoes. Do we regret we went here? No. Of course it is not nice to see the roosters hurt eachother. And we would not be here if this was organized to attract tourists. But this is their Sunday entertainment, their only day off during the week. They gamble like we participate in soccer pools. On the web someone who was here too has listed the plusses and minuses of these rooster fights. Search if you want on "Should I have gone to a cock fight?". Back at the hostel we have drinks with the people who were at the rooster fights. Among them Belgian David and Chantal. They are on a one year road trip and are now four months into it. They travel more relaxed than we. Stay longer in individual places and countries. We discussed between ourselves today our way of travelling. The real way of travelling is without a specific end date and specific goals, but go with the flow. At the same time we notice that a lot of the people that are travelling in such a way, are a bit lost. They do not know what to do with their life. Often this results in interesting chats. Also with David and Chantal. Chantal has her life pretty well organised, has a teaching job at university, but David has difficulty to find his place. Now his idea is to go to Yukon Canada and build a new life there. Not sure whether their relationship will survive that choice. The rest of the evening we spend with Claudia. She travels alone and is from Kempten, south Germany close to the border with Austria. Sturdy woman, but also uncertain about where to go and what to do with her life. Difficult relationships. All in all we just had a very good chat, in which she shows a lot of herself (matter of speech of course). Harrie from Eindhoven joins us for a while and we hear part of his lifestory. Is more than 10 years in Nicaragua, his wife runs two restaurants and he has his own tourorganisation. Last year a third restaurant of them burned down. Next month he will go back to the Netherlands for the first time in six years, years of hard work and financial struggle. But now he seems to do well. Also gives us a lecture on Nicaraguan history. Claudia is going on one of his tours tomorrow: cooking with locals (first buy the ingredients at the market and than prepare a meal together with Nica people). Monday September 28 Leon - Granada Difficult to leave a place where you are enjoying yourself. Nice hostel, good food, special activities and above all fantastic people. Why are we leaving? We transport our motorbikes right through the hostel and the restaurant again. Several people are taking pictures. Shake hands once more, one last wave and off we go.  We make tens of traffic violations a day, we drive too fast and take over where we are not allowed to do so. In short, we drive in line with the locals. When we leave town we are stopped by the police. We are warned for the corruption of the Nicaraguan police, so our first thought is this is going to cost us money. According to the police officer Harry did something wrong, but it takes us some time before we understand what exactly. We thought at first it was the way he took over a truck (he crossed a line where he should not), but that is not the case. It appears that he was at the lane from which you should turn left and he simply went straight on.  The police officer starts to write a ticket. According to him we must go back to the city to pay the ticket at a bank and with the receipt we should come back to him. We try to change his mind and all of a sudden he says that we may continu. Wow, narrow escape. No clue why, but we go quickly. For at least half a mile we stick to the rules, but after that we behave like the Nicaraguans again. We drive to Masaya, a national park with a still active vulcano. You are allowed to drive all the way to the rim of the volcano, but you have to park your vehicle in such a way that you can drive away right away when the volcano becomes too active. At the visitors center we ask for coffee, but despite a paper at the wall that suggests they sell coffee, they do not have it. Ok, we take a coca cola in stead. Ten minutes later we get a sign to come to a separate room. They have their own coffee there and we get a cup of them for free.  The volcano is nice to see, André's first, but not as beautiful as yesterday on the pictures of Claudia. But she was there at sunset and we around noon. We also walk to the second crater, which is not active anymore and then we grab the bike again for the last 15 miles to Granada. We find our hostel pretty easy. They let us park the motorbikes inside the hostel again, but before we can get in we need to pass two steep curbs. Fortunately the hostel has two nice constructions to cross the curbs.  We quickly unload and walk into town. Nice, but different atmosphere than in Leon, which we prefer. Feels a bit artificial. This time we agree with Lonely planet: people fall in love with Granada, but leave their heart in Leon.  Everything is also a bit more commercial, read more expensive. Lots of beggars and people that try to sell you rubbish. When we are dining the guy at the table next to us takes something of one of those sellers but he does not pay. And on top of this the streetseller is send away by an employee of the restaurant. Harry gets furious when he sees this, but controls himself. He throws some deadly looks at the guy, but that is it. Without any effect it seems. But the guy has noticed and after about twenty minutes he comes to Harry and wants to shake hands to become amigos again. Harry simply ignores the guy and the guy leaves. A bit later when we are walking back to our hostel we are shout at: people that were also in the hostel in Leon try to get our attention. We have a bit of a chat and they want to have our blogaddress. No problem of course. The more people that read it the better. Tuesday September 29 Granada Nicaragua  - Monteverde Costa Rica 182 mi We wake up early, 6.15 am. At 7 we sit at a panedaria, a breadshop, to eat a lovely breakfast, croissants, orange juice, coffee. Good start of the day. At 8 am we leave. It is already quite busy on the street, we drive right through the centre of Granada and we end up in a busy shopping street / market. But ok, after half an hour we are out of town. After a coffeebreak in a pretty expensive place (coffee as expensive as at home, but we can use the web and they have good airco), we are on the road to the border with Costa Rica. There is a pretty strong wind, given the big windmillparks here that is probably usual here. At one of our overtake actions we almost get into trouble. Harry rides upfront and tries to overtake two cars in one go. However the front car takes a left turn, but he sees Harry and stops halfway the left lane. Just to be on the safe side Harry steers his motorbike on the unpaved horsepath directly next to the highway. We take a deep breath, wait until our heartbeat drops a bit and off we go again. We were warned already that leaving Nicaragua is more difficult than getting in. Nevertheless the cumbersome process irritates us. First you need to buy a ticket for one dollar, no clue why. Then stamp the passport. We miss at first instance the little buro where you must go to deregister your motorbike. At the end of the parking lot our papers are checked and we are send back.  Get a form, fill it in, than the motorbikes must be checked by police officers outside the building. Harry must open one of his bags, but they do not even take a look. Wrong use of power. We get their stamps, back to the little buro inside, we get this stamp too and afterwards we need to ask other police officers who are outside again for their stamps too. Why all this? No clue. And not one sign where to go and what to do. With all the stamps and papers to the man that stopped us at the end of the parking lot. Now we are fine and we may continu to the border of Costa Rica. There the organisation is a bit more straightforward, but again we need to fill lots of papers and we get again all kind of stamps. First our passport, than temporarily import the motorcycle and then we need to close an obligatory insurance for our motorbikes. Of course always some money involved. The civil servants sit in their airco office behind thick glass. We are in the heat and thanks to the high density we sweat pretty heavily. Maybe we should wash our motorgear somewhere along the road, since the scent has become so strong that we can smell it ourselves. At the first ATM we see we get local money. The parking lot is unpaved and when we leave the motor of André's motorbike stops when he is taking a curve and he falls. No damage and two guys pick the motorbike up very quickly, but nevertheless the score is even again 3 - 3. The road in Costa Rica runs at first quite smoothly, but after a coffeebreak the road gets worse. They are building a four lane road, however for the time being that only creates a mess. Traffic is heavy, the trucks block the existing road that is still two lanes and there is dust everywhere due to the work in progress. You can overtake but you need to be careful because there is sand on the road. We are glad when we can take a left turn on to the road towards Monteverde one of the two topparks in Costa Rica according to LP. But our enthusiasm is short lived. Dark clouds are building, but what is more disturbing, the road gets unpaved and steeper and steeper. With our tyres that get more slippery by the day that is even more difficult. We ride about 25 miles in the first or second gear. Above us a few very heavy thunderclaps. But it stays dry, until we arrive in Sainte Elena where we want to sleep tonight. Just when we are about to ask where the hostel is that we are looking for it starts to rain heavily. Fortunately it only lasts for 15 minutes or so and we found a dry place to wait until the rain stops. We are close to the hostel and ride on when it stops to rain. It is getting dark and it feels as a narrow escape: riding in the rain and in the dark in the conditions here does not sound as a real pleasure. The path to the hostel is also unpaved, muddy and steep. Harry does not dare to drive down, André does. Harry tries to find an alternative route and he finds one. It appears that you can ride to the hostel from the other side in a much easier way. André is already at the hostel and starts to search Harry on foot. When Harry arrives he starts to search André and he finds him. Finally we are both there. We get a warm welcome. The owner Freddy goes to make coffee, Maurice a Dutch guy who is travelling with his singing girlfriend Esmé and also stays at the hostel goes to the supermarket to buy two sixpacks of beer and we are allowed to put our motorbikes at a safe place. That sounds easier then it is. We need to cross a pretty steep pavement and we get stuck with André's motorbike.  We put some extra stones on the road to reduce the steepness and we try again. Now we succeed. We unpack, drink the coffee and start with the sixpacks. Maurice and Esmé tell their life story, we finish the sixpacks and are too late to go out for dinner. We planned to finish the next blog tonight, but that is probably going to be tomorrow. Wednesday September 30 Monteverde Harry is up early and starts to facetime with Esther, his daughter who turns 35 today. Harry should also participate today in a conference call. Whilst he is facetiming with his daughter the meeting started already. He thought the meeting would be at 630 pm Dutch time but it appears to be 630 am Costa Rican time. But he still participated 1h 15 minutes in the call.  We finish the blog and put it on the web. It feels like half a day is already gone. We decide to have a real rest day and book an extra night at the hostel. We will pay a visit to the national park tomorrow and today we will use to create some order in our chaos again. We look at the next part of our route, contact the BMW dealer in Panama for the replacement of our tyres, get a nice sandwich at the panedaria, drink coffee, watch Champions League soccer, take a nap and in the evening we prepare our own dinner in the communal kitchen of the hostel.  We try to give an accurate overview in our blog from everything we hear and see. But sometimes we forget something. So one thing we forgot was a nice thing somewhere in Mexico. We were driving behind a pick up truck with as usual quite some people in the back ,close to ten. One of the ladies looses her hat because of the wind. Harry stopped, picked up the hat and few miles further we can catch up with the pick up and deliver the hat back to the lady. Very grateful and all people in the pick up are shouting mucho gracias.  Thursday October 1 Monteverde Does not feel here as October, but today we did start that month.  At 730 am with the bus to the national park. However the bus broke down and is replaced by a minivan. No problem in itself, but we almost missed it since we were looking for a big bus. We must pay an entrance fee of usd 20, but the upbeat mood of a USA student from Harvard who works here as a volunteer compensates the high fee. She explains the route we can walk. However she only arrived two days ago, did not see anything of the park herself yet and uses an example to picture the route for us on a map. We tease a bit and have some big laughs. The path in the rainforest is nice but not spectacular. But the walk is a good work out for us. At the end of the walk we get a special surprise: there are two male resplendent quetzals in the trees. A grown up and a juvenile. Excitement everywhere. According to one of the guides it is already six months ago that they were seen. Beautiful birds, lovely colors. Red breast, yellow beak, metalcolored turquoise back, beautiful.  Back to the Sainte Elena village. What shall we do this afternoon? There are several adventure parks here. It sounds worse than it is. As part of nature you can do several activities. We decide to go to Selvetura park. There is a route of cables, where you go from one platform to the other hanging in a harnass that is attached to the cable. In total 12 ziplines a 2.5 miles. Two specialists guard you, their instructions are clear and they act very diligently. They hook you on and off. It takes only one attempt to understand the technique, but it goes fast and it is real fun. There is also a tarzanswing, but not if you are over 200 pounds. So Harry is out. André hesitates but takes on the challenge. You climb on a platform, gets attached to a rope, jumps of the platform. At first you have a kind of freefall. And than you start to swing, even higher than the trees. André screams like hell. If there were still quetzals in the area, they will be gone now for a while. Than the last cable. It has a length of 0.6 miles and Harry and André fly like superman in the air. They hang you in a kind of sleeping bag, your body in the same line as the cable, face down, 90 yards above the rain forest and with a speed of 40 miles per hour you fly! Exciting and fun at the same time. Really enjoyed it. Than we have an afternoon nap, use whatsapp, have dinner and go to bed early. Tomorrow on the motorbike again.  Friday October 22 Monteverde - national park Manuel Antonio 121 mi With some effort got our superman flight movie on facebook. Many nice reactions.  Special day. It is already five years ago since Peter died, the brother of Jos, so Harry's brother in law. Several facebookmessages.  The same ritual as usual when we ride: up at 7, shower, pack, breakfast, gone. In this case we still need to get the motorbikes out of their safe place. But it goes smoothly. It appears that Harry's rear tyre is a bit soft, whilst we did put some air in it in Granada. We go to the local gasstation and put again some air in. It seems that the tyre deflates only very gradually so we decide to take our chances. We want to try to reach Panama with these tyres, only 600 miles to go.  We leave Monteverde via an other road than when we came. Also unpaved, but less long, less steep and better gravel. But you have to stay alert. There are deep rain trenches, across the road (less severe) as well as in the length of the road (worse). On our way down we get treated on beautiful views. The clouds hang between the mountains, the sun shines through the clouds on to the lush green mountains. Beautiful. All of a sudden there are cows on the road. A cowboy is drives them up the road. We stop and take some pictures. Also beautiful. After 14 miles or so the unpaved road ends and we are glad to be back on asphalt. The rest of the route goes smoothly. It is hotter here than in the mountains. Yesterday we even put a sweater on. Today we came from 4,500 feet and we drop to sea level. The temperature here is around 95 F. Around 2 pm we arrive at the backpackershostel we have chosen. As usual it is all very simple, but clean and pragmatic. Nowadays you almost always have wifi, a kind of lifeline, standard a fan, here two, a/c only at an extra fee, often our own bed, but here a bunkbed, with a twin bed at the bottom and a single bed on top. There is kitchen for communal use and this time also a bathroom for communal use. Private rooms like we always take or dormitories. Often a nice atmosphere, given the other guests. We need to adjust to the heat again we do not do a lot the rest of the day. Discuss plans again and get a message from the dealer in Panama that we can come on October 7, but that he still needs to order the tyres we are looking for. We will see. Also some sad news. Katouna, the cat from Harry and Jos passed away. Harry was a kind of prepared that this could happen. Katouna was already more than17 years old and despite her healthy appetite she got pretty skinny. But unfortunately she did not die because of a natural cause. She was bitten by Charly, the dog of Esther, Harry's daughter. Aweful. Everybody upset of course. But such a thing can happen in a split second. The family knows the nature of the dog and they always try to pay attention, but it remains a risk. Really sad. She will be missed. After her adoption 17 years ago in Greece she has been a fantastic pet for the family and with the dogs of Jos (and only a very tiny bit also from Harry) she was always best friends. Together with Bailey she was often in his dog basket. Nice memories of this lovely cat.