Colombia - Ecuador

Salento

Salento

Salento

Salento

Las Lajas

Las Lajas

Las Lajas

Otavalo

Crater lake Quitoloa

Nederlandse versie Donderdag 15 oktober 2015 Caucasia – Medellin 288 km Zelf weer eens ontbijt gemaakt en om 8.15 op de motor. De eerste 100 km gaan vlot. Langzaamaan rijden we de bergen in en zien aan de kant van de weg veel waterslangen liggen waaruit het water omhoog spuit, metershoog. Het duurt even voor we het door hebben. De bevolking heeft druk op de slangen weten te zetten door het water te gebruiken wat uit de bergen komt en heeft zo een kilometerslange wasstraat voor vrachtauto's gemaakt. Er lopen mannen met rode vlaggetjes te wapperen ten teken dat ze vrij zijn. Na een stop voor koffie beginnen we echt te klimmen in een prachtig landschap. Mooie vergezichten over dalen waarin rivieren stromen en dorpjes tegen de bergen zijn aangeplakt. De bochten komen korter op elkaar, het asfalt is goed en eindelijk is de temperatuur wat lager dus we hoeven niet te zweten. Wel is er veel vrachtverkeer en het lot van de motorrijder is dan dat er veel moet worden ingehaald. We stijgen tot bijna 3000 meter en krijgen het zelfs koud als we de wolken in rijden. Opvallend is het aantal militairen. Er zijn posities ingenomen op strategische punten maar er worden ook veel militairen vervoerd. Wij zwaaien en zij zwaaien terug. Als het begint te regenen schuilen we. Bij de start trekken we de regenkleding aan en uiteindelijk blijkt dat de juiste keuze. Het is voor ons iets warmer en tegen Medellin aan gaat het regenen. Medellin is een grote stad die in de tijd van Pablo Escobar berucht was om de vele drugsmoorden. Daar is nu niets meer van te merken. Er hangt een goede sfeer. We vinden een leuk hostel en gaan de stad in op zoek naar de telemetro. De stad is tegen bergen aan gebouwd. Er is een metro maar om hogerop te komen is er een gondellift. Je stapt zo van de metro in een gondel die je met tussenstops een paar honderd meter omhoog brengt. We blijven zitten want het regent en zo blijft het kaartje geldig. Met de Colombiaan is snel in gesprek te komen. Ze zijn aardig en willen je graag helpen. De vrouwen zijn mooi, zijn wat uitdagend en lachen stralend terug. In het hostel is inmiddels een Zwitsers stel aangekomen dat we kennen van de overtocht. We gaan met z'n vieren eten en er ontspint zich een leuk gesprek. Simon vertelt dat hij technisch tekenaar is maar dat niet leuk vindt. Hij wil “wereldbegrijper” worden, ofwel veel ervaring met reizen op doen en door geschiedenis te studeren lessen uit het verleden trekken. Leuk om te horen en er over te praten. We denken dat hij uiteindelijk voor de klas komt te staan en dat goed kan. Later wordt het blog bijgewerkt terwijl er steeds vaker wordt gegaapt. Tijd om te gaan slapen. Vrijdag 16 oktober 2015 Medellin – Salento 241 km Medellin uitrijden kost tijd maar dan komt er een mooie kronkelende weg. Lekker sturen en opschieten. Maar er wordt ook weer aan de weg gewerkt en er is vrachtverkeer. Wachten en inhalen maar. Bij een stop vragen we om koffie maar dat hebben ze niet. Toch vreemd als je veel kilometers tussen koffieplantages doorrijd. Nee, zelfs geen oploskoffie. Ze verkopen kleine pakketjes hout. Het lijken aanmaakhoutjes maar het zijn houtjes waarvan de rook goed voor je gezondheid is. Misschien iets voor André want die zit met een kriebelhoest op de motor. Natuurlijk dreigt het weer te gaan regenen maar het zet gelukkig niet door. Na de drukte van de grote stad Pereira (rondwegen hebben ze nog niet) slaan we af en rijden een oase van rust in. Een kleine slingerweg over mooie bergen brengt ons in een toeristisch dorpje. Bij hostel Tralala hebben ze geen plaats voor ons, dan maar naar de ecofarm La Serrana. We zouden kunnen kamperen maar kiezen toch maar voor het comfort van een privé kamer, maar met een gedeelde badkamer. We zien wel twee wereldreizigers op motoren kamperen maar dat brengt ons toch niet op andere gedachten. Nog net op tijd kunnen we inschrijven voor het avondeten. Als we in het eetgedeelte rondkijken dan zien we stelletjes, dertigers, goed opgeleid die van wandelen houden. We eten alles wat ze voor zetten op en zoeken de kamer op. Harry werkt gestaag aan de blog waarvan plotseling een deel verdwenen was en André gaat lezen. Zaterdag 17 oktober 2015 Salento 0 km Een rustdag dus werk aan de winkel. Eerst ontbijt en daarna flink doorstappen om om 9.30 uur op het dorpsplein te zijn. Daar vertrekken de jeeps naar de Valle de Cocora. Net op tijd komen we aan en vertrekken zodra de jeep door een paar man wordt aangeduwd. Als we na 20 minuten aankomen is het duidelijk dat we beter de motor hadden kunnen nemen omdat alles geasfalteerd is. Bovendien is het goedkoper en zou er geen wachttijd voor de terugtocht zijn. Dan begint de hike van 5 uur door de bergen. Waar de trail loopt is duidelijk en het enige dat aan het pad is gedaan zijn enkele hangbruggetjes. Geeft je wel het gevoel dat je echt in de natuur bent. Na 1½ uur flink stijgen komen we (een beetje) buiten adem aan bij het kolibriehuis. Leuk om de vogeltjes te zien. Ze zijn bliksemsnel maar ze kunnen ook stilstaan in de lucht, wegen maar een paar gram en zijn prachtig gekleurd. Moeilijk te fotograferen maar de voldoening is des te groter als het lukt. Er komt ook nog een wasbeer langs om te poseren voor een foto. We gaan weer op pad en stijgen nog een heel stuk waarvan we het laatste half uur echt naar adem lopen te happen. Het is natuurlijk niet onze leeftijd maar de ijle lucht die daar voor zorgt. Als we afdalen zien we waarom de vallei bekend is. Er groeien waxpalmen die ongelooflijk hoog zijn, wel tot 60 meter! Heel apart om die te zien omringd door gewone begroeiing. De jeep brengt ons weer terug naar het plein dat inmiddels is omgetoverd tot eetplein. Heel veel stalletjes met tafels en stoelen er voor. Het is gezellig. Wij eten wat en kijken ontspannen rond. Dan lopen we terug. André gaat lezen, schoenen poetsen en helm schoonmaken. Harry gaat internetten en raakt in gesprek met de wereldreizigers Petra en Anders, Zweden die in Engeland wonen. Ze worden gedeeltelijk gesponsord voor hun reis om de wereld en zijn al 2½ jaar onderweg. Ze reizen langzaam om zo veel rond te kijken en hebben mooie verhalen. In Mumbay trokken ze zoveel belangstelling dat ze werden ingesloten en de politie ingreep, maar die deed dat zo hardhandig dat Petra gelijk medelijden kreeg met de mensen die werden afgeranseld. Petra vertelt dat ze ook veel valt. Ze laat foto's zien van het oversteken van een rivier waar ze kopje onderging. Petra, motor en alle bagage nat. Het water stond tot in de koplamp. Met de föhn hebben ze de electronica gedroogd en warempel alles werkte weer. Een heel leuk stel. Ook belangstellend naar anderen in tegenstelling tot de meeste andere motorrijders. Eerlijk antwoorden ze dat zo lang zoveel beleven ook gewoon wordt. In het begin is het overweldigend maar allengs wen je er aan en rijd je soms het mooie voorbij. Wij wandelen weer naar het dorp en eten Italiaans. Teruglopend hebben we al spierpijn maar ook een tevreden gevoel over de dag. Zondag 18 oktober 2015 Salento – Popayan 320 km We hebben heel soms ook een wat saaie dag en dit is er één van. Een rechte vlakke weg naar het zuiden en het is warm. Alleen bij de middagstop krijgen we onverwacht een heerlijke lunch in een tentje langs de snelweg. Het is een soort paella met veel garnalen. Onderweg zien we veel militairen, overwegend erg jong en opvallend is dat zij bij elke voorbijganger de duim omhoog steken. We denken dat het een charmeoffensief is, wellicht ingegeven door de onderhandelingen met de FARC. Als we Popayan inrijden moeten we wachten voor een stoplicht en als we omhoog kijken staat Frauke (van de Stahlratte) in haar ondergoed enthousiast uit het raam van het hostel te zwaaien. Haar man Michael verschijnt ook en in de kamer ernaast staat Matthias op het balkon te roken. We zwaaien terug maar zijn op zoek naar een ander adres. Dat lukt niet en checken later ook in in het hostel waar onze Duitse vrienden zitten, maar zien ze verder niet. Het is weer tijd voor Italiaans eten, maar deze keer is het heel goed. Een goed besluit van een wat saaie dag. Maandag 19 oktober 2015 Popayan – Ipialis 329 km Vlak voor het vertrek zien we de Duitsers. Zij vertrekken wat later in dezelfde richting. We beginnen weer met de saaie weg, maar zitten plotseling in de uitlopers van de Andes en die zijn prachtig. Het gaat stevig omhoog en daarmee wordt het ook kouder. We gaan omhoog tot 3500 meter en de temperatuur gaat van 35 naar 15 graden. Prachtige uitzichten onderweg op begroeide bergen met af en toe een rivier er tussen. Dat belooft veel als we echt in de Andes zitten. De chauffeurs in Zuid Colombia zijn gevaarlijke rijders. Vaak wordt er nog voor een scherpe bocht ingehaald en af en toe denk je dat het echt mis gaat. De inhaler maakt wel vaart om een vrachtwagen te passeren maar gaat naast de vrachtwagen de bocht in en houdt al helemaal geen rekening met een inhaler van de andere kant. Soms scheelt het niets en knijp je alvast maar in je rem. André rijdt voorop en ziet vlak voor een bocht een bus op zijn rijbaan die een vrachtwagen inhaalt. Gelukkig is er voor de motor net genoeg ruimte om er langs te schieten maar daarna moet de adrenaline toch wel weer even zakken. In Colombia hoef je als motorrijder geen tol te betalen. Je gaat bij het tolhuisje helemaal rechts rijden en komt dan in een goot zonder slagboom. De goot is vrij smal en de zijkanten waren tot nu laag, maar nu opeens een stuk hoger. Bij het uitrijden van de goot schaven we alle twee met het frame van de jerrycans langs de zijkant. André maakt het nog gekker. Bij een nog hogere zijkant raakt hij halverwege de zijkant en kan maar net zijn balans houden. Dat wordt lassen. Harry moet uit stilstand weer op gang komen en kan alleen in balans blijven door met voeten op de zijkanten mee te steppen. Vreemd gezicht maar het werkt wel. In het drukke Ipialis zoeken we een tijdje naar het hostel, maar ondanks dat we brutaal tegen het verkeer inrijden kunnen we het niet vinden. Als we de weg vragen worden we naar een veel betere plek verwezen met parking. Het is een echt hotel. We kunnen gelijk de parking in, een mannetje van 75 sjouwt onze koffers drie trappen op terwijl wij koffie krijgen aangeboden. Het hotel is niet eens duur en de receptionist legt uit waarom het zo druk is: veel Ecuadorianen komen hier goedkoop inkopen doen. Hun munt is gekoppeld aan de Amerikaanse dollar en blijkbaar is er een flinke inflatie in Colombia. Onze Duitse vrienden blijken iets verderop te zitten. We eten met elkaar en praten bij. Leuk zo'n contact af en toe. Harry heeft via facetime contact met Maarten, zijn jongste zoon de vandaag jarig is. Morgen zullen we Colombia verlaten en weer is het zo dat een land en haar bevolking ons heel veel moois heeft gegeven terwijl je vooraf van alle kanten wordt gewaarschuwd voor alle mogelijke gevaren. Het zelfde geldt voor Mexico en Nicaragua. Het lijkt wel of slecht nieuws altijd de boventoon moet voeren en dat is jammer. Deze landen zijn prachtig en als je geen gekke dingen doet zijn ze goed te bereizen. Beslist gaan als je de kans krijgt. Dinsdag 20 oktober 2015 Ipialis – Otavalo (Ecuador) 187 km André haalt zijn papieren voor de grens uit de jerrycan, maar laat zijn sleutel daar in ongemerkt achter. Op de kamer merkt hij dat de sleutel mist en gaat zoeken. Maar wie kijkt er nu in een jerrycan? André pas als alle andere mogelijkheden zijn afgevinkt. We vertrekken dus later en moeten tanken. Een Colombiaan is enthousiast over onze motoren en wil er even op zitten. Dat mag maar hij valt weg tussen de bepakking. Hij zit te stralen als we een foto nemen maar hij zou geen meter kunnen rijden. Dan bezoeken we de kerk van Las Lajas. De reisgids zegt dat de kerk bijzonder is omdat hij over een rivier is gebouwd. Inderdaad ze hebben eerst een brug gemaakt en de kerk aan de zijkant tegen de berg gezet. De kerk staat dus helemaal niet over de rivier, maar goed hij is prachtig gerenoveerd en de locatie blijft bijzonder. Dan op weg naar de grens. Daar treffen we de Duitse voorhoede weer. Colombia uit gaat soepel, Ecuador in kost veel tijd. Maar goed Otavalo is maar zo'n 160 km dus over een brede goed geasfalteerde zesbaans weg zijn we er zo. Otavalo is bekend vanwege zijn grote markt van Indianen met hoeden op. De hoeden kunnen we vinden maar de markt niet. Wel een leuk hostel waar de motoren weer naar binnen kunnen. Harry duwt zoals gewoonlijk door en dat gaat goed, op wat verfwerk na. André laat ook het verfwerk iets anders achter, maar ook hier wordt er niet moeilijk over gedaan. De kamer is groot en dat is erg lekker. In het vriendelijke dorpje, waar we lopend al snel de markt ontdekken, wordt een hostel gerund door de Nederlandse Esther. We eten heerlijk bij haar, zien haar niet, maar voelen ons welkom. Daarna ergens anders nog een chique koffie met chocoladetaart en een gezellig praatje met het meisje dat ons helpt. Ze maakt gelijk een foto van ons voor facebook (www.cunani.com). De dag zit er weer op. Woensdag 21 oktober 2015 Otavalo – Latacunga 349 km Vroeg op weg naar de markt om foto's te nemen. De indiaanse vrouwen met hoeden vinden het maar niets. Het moet dus op een onbewaakt moment. We schieten een paar leuke plaatjes. Na koffie op de markt zadelen we op en gaan. Weer een prachtige weg door een prachtig berglandschap. De wegen zijn alleen zo breed en vloeiend aangelegd dat het eigenlijk te gemakkelijk gaat, maar goed we weten nog niet wat ons allemaal nog te wachten staat en daarom genieten we van het comfort. Na Quito doemt links de vulkaan Cotopaxi van bijna 6000 meter op. Helaas is de top in wolken gehuld. De vulkaan is vanaf april weer actief en men vreest voor een grote uitbarsting. De noodtoestand werd al uitgeroepen, maar voorlopig is het weer rustig. We proberen via het nationale park dichterbij te komen, maar dat lukt niet. Bij een stop is het goed te zien dat alles onder grijs stof zit. Bomen, grond, weg, brugleuning, alles zit onder. Een beetje het gevoel van een verlaten slagveld. We gaan van de grote weg af op zoek naar een kratermeer en rijden een prachtig gebied binnen. Het gaat tot 4000 meter hoog en er zijn prachtige uitzichten. Na 65 km het meer en je mond valt open. Schoonheid! We nemen van alle kanten foto's en raken in gesprek met twee hippies. Een jongen uit Argentinië en een meisje mat lang rastahaar uit Frankrijk. Al jaren trekken ze rond, nu met maar liefst drie honden. We drinken maté met ze en hun advies is morgenochtend van de zonsopgang te genieten. Zij gaan kamperen. Wij kiezen toch maar voor de stad en rijden terug. We checken in bij een hostel waar de gemiddelde leeftijd 25 is, gaan uit eten en na de administratie bijgewerkt te hebben gaat het licht uit.

English version   Thursday October 15th 2015 Caucasia – Medellin 125 mi We make breakfast and start the bikes at 8.15. The first 60 mi go smoothly. Then the mountains begin and we see a lot of hoses from which water squirts up to 20 ft. It takes a while before we figure out what it means. The people use the water that is running from the mountains for a carwash. Men with red flags wave to show that a truck is welcome. After our coffee break we are entering a more mountainous area. Beautiful views from slopes in which rivers stream and small villages which are built on mountainsides. There are more curves, the tarmac is good and finally the temperature drops so we are not sweating any more. There are many freighttrucks and that means that we have to pass them. We rise to almost 10,000 ft and get cold when riding through the clouds. Striking is the number of soldiers we see. They have taken positions at strategic points but also many are on transport. We wave and they wave back. As soon as it begins to rain we shelter. As a precaution we put on our raingear and that appears to be the right choice. It is warmer for us and close to Medellin it begins to rain. Medellin is a big city and in the days of Pablo Escobar notorious for the number of drugskills. Now it is totally different. There is a friendly lively vibe. We find a nice hostel and in town we try to find the telemetro. The city is built against mountains. There is a subway but to get to the higher parts of the city there is a gondola lift. From the metro you jump in the lift which gives you a nice view of the city when going up a couple of stops. We don't go out because it rains and our tickets remain valid. To make contact with a Colombian is easy. They are very friendly and like to help you. The women are beautiful, somewhat defiant and have a beaming smile. The Swiss couple we know from the Stahlratte arrives also in the hostel. With them we go to a restaurant for a simple meal. While eating we talk about the trip and the reasons for travelling. Simon tells he wants to understand the world by travelling and studying history. Nice to hear and talk about but we guess that Simon will be a good history teacher in a few years. Later we update the blog while yawning. Time to go to sleep. Friday October 16th 2015 Medellin – Salento 151 mi It takes time to get out of Medellin but then there is a nice winding road. Nice to ride and make miles. But then there begins the roadwork. So: wait and pass. When we stop and ask for coffee then there is a “no hay” (we don't have). Strange if you have driven through coffeefields for many miles. We settle for a coke. They sell also small packages of wood. It seems kindling-wood but the man of the restaurant tells us that the smoke of the wood is good for your health. Mayby something for André who has a tickling cough. Of course rain threatens but this time it is fortunately not meant for us. After the big city of Pereira (there is no way around the center) we turn off the highway and drive into a oasis of peace. A narrow winding road brings us to the touristic village of Salento. At the hostel Tralala they have no room for us so we head for the ecofarm La Serrana. We can camp but choose for the comfort of a private room. This time with a shared bathroom. When unpacking we see two adventureriders camping but that doesn't change our mind. Just in time we can subscribe for dinner. When we look around in the restaurant we see couples in their thirties, well educated who love to hike. We eat all we get and when we are in our room Harry updates the blog while André reads till he falls a sleep. Saturday October 17th 2015 Salento 0 mi A day of rest so work to do. After breakfast we have a quick stroll to the marketplace where we arrive at 9.29 to catch the jeep that leaves for the Valle de Cocora at 9.30. They have to start the jeep by pushing so we leave at 9.31. When we arrive after a 20 minute drive it is clear that we would have been better off riding our own bikes. It is cheaper, we wouldn't have to wait to go back and it is all tarmac! Then we begin the 5 hours hike through the mountains. It is clear where the trail is and the only thing they have done is building a couple of small suspension bridges. That gives the feeling that you are part of nature. After 1½ hour climbing we arrive (a bit) out of breath at the house of the hummingbirds. Nice to see these birds. They are fast as lightning but can also hover, weigh only a few grams and are beautiful coloured. Hard to make good pictures of them so it is very nice when you succeed. A racoon comes by and poses. We go on and climb for quite a while. The last half hour of the climb is though. We gasp but that is of course not due to our age but to the thin air at this height. When we descend we see why the valley is famous. There are waxpalms which reach the enormous height of 180 ft! Very special to see these trees surrounded bij normal vegetation. The jeep brings us back to the market place. Meanwhile this place is transformed into a square with a lot of foodstalls. It is cosy. We eat and look around. Then we walk back to relax. André reads, tries to make his boots waterproof and cleans his helmet. Harry goes to the main building to connect to the internet. There he meets Petra and Anders, Swedish people living in England. They are being partly sponsored for their trip around the world and are travelling for 2½ years. They travel slowly so they can spent a lot of time in a country and they have nice stories. In Mumbay they drew so much attention that they were surrounded by a crowd of people and couldn't move. The police intervened but did this the hard way. Petra felt sorry for the ones which were beaten. Petra tells that she frequently falls. She shows pictures of a rivercrossing where she went under water. Petra, the bike and the luggage all was wet. The water was in the front lamp and the cilinders. With a hairdryer they dried the electronics and it worked again. A nice couple. Also interested in other people and that is not common with bikers. Honestly they answered that so long so many experiences also gets normal. By the start is everthing awesome but then you get used to it and decide not to visit a place that must be beautiful. We walk back to the town and eat Italian food. On our way back we feel our muscles and knees but had a great day. Sunday October 18th 2015 Salento – Popayan 200 mi Sometimes we have a dull day and this is one of the few. A straight flat road to the south and it is hot. When we stop for lunch at a shabby reataurant next to the road we get a really nice lunch. A kind of paella with a lot of shrimps. We see again many soldiers, very young and it is striking that they greet all the cars by raising their thumb. We think it is pr, maybe because of the peace negociations with the FARC. When we reach Popayan we have to wait for a trafficlight and see on the third floor of a hostel Frauke in her underwear waving at us. Her husband Michael joins her and on the balcony of an other room we see Matthias. We met on the Stahlratte, wave back but are looking for an other address. We don't succeed and later we also check in at the hostel of our German friends, but we don't see them. Time for dinner and this time it is Italian (again), but very good. A nice ending of a somewhat boring day. Monday October 19th 2015 Popayan – Ipialis 206 mi Just before we leave we meet the Germans. They will leave later in the same direction as we. We begin again with a dull road, but suddenly we are in the foothills of the Andes and these are magnificent. We climb steadily and the temperature drops. We reach 10,000 ft and the temperature drops from 95 to 59 degrees Fahrenheit. Beautiful views on green mountains seperated by rivers. That is promising for the real Andes. The drivers in the south of Colombia are dangerous. Often they pass just before a sharp curve and sometimes you think that there will be an accident. Although the driver accelarates to pass a truck but stays next to the truck in the curve and doesn't count at all with a car coming from the other side. Sometimes it is close to nothing and you slow down so that you can stop in time. André rides in front when on his lane a bus approaches which overtakes a truck. Fortunately there is just enough room on the right side to pass but then the adrenalin must drop. In Colombia motorcyclists don't have to pay for the tollroad. At the tollbooth you drive on the right side of the road. There is a gutter without barrier. The gutter is relatively small and till now the sides were low, but suddenly the sides are higher. When leaving the gutter we touch the side with the frame of the panniers. André exceeds this. At a gutter with even higher sides he touches halfway the side and can hardly hold his balance. The frame of his pannier has to be welded. Harry has to stop in the gutter and to get out he has to step with his feet on the sides while driving slowly. Strange to see but it works. In the crowded city of Ipialis we search for a hostel, but despite we ignore one way streets – which results in a lot of yelling – we can not find it. If we ask a man he advises us to go to a better place. We do and end up in a really nice hotel. We can stall the bikes in an underground parking and a 75 years old man brings our luggage to the room on the second floor while we drink coffee at the reception. The hotel is cheap for what it offers: luxury. The receptionist tells why it is so crowded in the centre. Many Ecuadorians do their shopping in Colombia. Their money is linked to the dollar and apparently the inflation is high in Colombia. Our German friends have found a hotel nearby. We have dinner with them and talk about all kind of stuff. Nice to have such a contact once in a while. Harry facetimes with Maarten his youngest son who is having his birthday today. Tomorrow we will leave Colombia and again a country and its population has given us a lot of enjoyment despite the many warnings for all kind of dangers. Mexico and Nicaragua were the same story. It looks as if bad news is more important than good news and that is a pity. These countries with their people are beautiful and if you behave they can be travelled easily. Go if you get the chance. Tuesday October 20th 2015 Ipialis – Otavalo (Ecuador) 116 mi André gets his papers for the border out of the pannier, but unnoticed drops his key in it. In the room he notices that he lost his key and search for it. But who is going to look in the pannier? André after he checks all the other possibilities. We leave later than planned and have to get fuel first. A Colombian is very enthousiastic about the bikes and wants to try one. That is allowed but you can hardly see him between the luggage. He is radiating when we take a picture but he couldn't ride a feet. Then we visit the church of Las Lajas. The travelguide mentions that this church is special because it is built over a river. Indeed first they made a bridge and built the church against the rock. So the church isn't really built over the river, but it is beautifully renovated and the location is special. After coffee we head for the border. There we meet again our German forefront. To leave Colombia is easy. To enter Ecuador takes a lot of time. But Otavalo is just 110 mi away and with a highway with six lanes we arrive in time. Otavalo is known for its market with Indians wearing hats. The hats we can find but not the market. We find a hostel where the bikes can be parked inside. Harry manages to get the bike in but damages the paint a little. André also leaves a mark on the doorhandle. In the friendly village, in which we find the market easily, there is also a hostel run by the Dutch Esther. There we eat deliciously. We don't see Esther but feel welcome. Then in an other place we have a cup of coffee with chocolatecake and a chat with the girl who works there. She takes a picture of us for the facebookpage, see www.cunani.com). So again a day passes. Wednesday October 21th 2015 Otavalo – Latacunga 218 mi An early rise for a visit of the market before we leave. We try to make pictures but the Indian women don't like it. We have to take pictures when they are off guard. That is easier while drinking coffee at the market. When we leave Otavalo there is a beautiful road through high mountains. Only the roads are so wide and comfortable that it gives the feeling that it is too easy, but alright we don't know yet what is ahead of us so we enjoy the comfort. After Quito the vulcano Cotopaxi of almost 20,000 ft appears. Unfortunately the top is covered with clouds. The vulcano became active in April and they fear an eruption, but for now it is quiet. They have taken precautions for an evacuation of thousands of people. We try to come closer but the National Park is closed. When we stop and look around you can see that all is covered with grey dust. Trees, ground, road, bridge all is grey. It looks a bit like an abandonned battlefield. We leave the highway for a visit of the kraterlake and drive into a beautiful area. We rise to 12,000 ft and there are very nice views. After 200 mi the lake appears and it is so beautiful that you get a bit emotional. We take pictures and meet two hippies. A boy from Argentina and a girl from France with rastahair. They are travelling for years, now with three dogs. We drink maté with them and they advice us to see the sunrise over the lake. They are going to camp. To avoid a cold night we choose to drive back to town and check in at an hostel where the average age is 25, go out for dinner en after the adminstration is updated the lights go out.