Creel - Uruapan

Pancho Villa 1

Pancho Villa 2

Pancho Villa 3

Sombrerete

B&B in Uruapan

a few of the other guests in the B&B

Nederlandse versie Vrijdag 4 september Creel - Hidalgo del Parral 359 km (André) / 446 km (Harry) Voor vertrek hebben we de bijna dagelijkse inpakstress: alles heeft min of meer zijn vaste plaats en als je veel uit hebt gepakt is het altijd weer even puzzelen. Maar we worden er steeds handiger in. Erger is de voortdurende angst dat je iets vergeet. Vanmorgen zag bijvoorbeeld Harry nog net op tijd dat de verloopstekker van André nog in het stopcontact zat. Kunnen we toch niet echt zonder met alle elektronische apparatuur die we meesjouwen.  Om 8.15 uur vertrokken, vroeg voor ons doen. Na 20 kilometer zagen we een indrukwekkend bord: waterval. Even kort overlegd, maar vooruit het is vroeg we gaan kijken. Grote geïmproviseerde parkeerplaats, maar we zijn de enige twee bezoekers. De toegang bedraagt ps 25, eur 1,75, maar alles is afgesloten en uitgestorven. We volgen het pad, maar na een uur lopen nog geen waterval te zien. Wel mooie wandeling, maar ja daar zaten we niet echt op te wachten met onze motorkleren aan. We besluiten terug te gaan. Bij terugkomst zit er een Indiaanse vrouw die ons alsnog een kaartje probeert te laten kopen. Sorry, maar daar zijn we nu niet meer voor in de stemming. Ze dringt ook niet echt aan. We stappen weer op en rijden door een mooi canyon landschap: veel dennenbomen en fantastische rotspartijen en -kloven. De weg rijgt de ene bocht aan de andere. Droom voor veel motorrijders. Om een uur of 1 pauzeren we in een wat grotere plaats. In 5 uur tijd pas 150 km gereden. Zelfs als je rekening houdt met de wandeltijd is dat niet veel. Maar ja, met al die bochten en de onvoorspelbare conditie van de weg (op de meest onverwachte plaatsen is het asfalt kapot of liggen er stukken rots) plus het loslopend vee (koeien, paarden en ezels lopen vrij rond en soms dus ook op de weg), dan maak je niet veel kilometers. We eten en drinken wat en gaan weer op pad. En ja hoor daar gaat het mis. Na een kilometer of 50 komt Harry er achter dat hij zijn camelbak (rugzakje met een waterzak en een slangetje zodat je tijdens het rijden ook kunt drinken) in het restaurantje heeft laten liggen. Met enige moeite weet hij André zover te krijgen dat ze even stoppen. Harry gaat terug en André rijdt vast naar Hidalgo del Parral om een plek voor de nacht te vinden. Het loopt allemaal met een sisser af. Ze hebben de camelbak keurig achter de bar bewaard. De rest van de route naar Hidalgo del Parral is prachtig. Soms weids dan weer bergachtig en dennenbossen. De voortdurend dreigende donkere wolken leiden vandaag niet tot regen. Fijn. André is nog niet bij het beoogde hotel. Het adres zoals dat in Lonely Planet staat komt niet in onze Garmin (navigatie-apparaat) voor. Samen op zoek en we vinden het hotel. Iets duurder dan we in Mexico gewend zijn (eur 55), maar echt heel keurig en ruim met een eigen keuken, bank en tafel met 4 stoelen. We besluiten deze avond zelf te koken, maar in de buurt geen super te bekennen. Dus hebben we ons noodrantsoen van pannenkoeken maar opgegeten met fruitcocktail toe ja ja, haute cuisine. We zijn een maand op pad. Irritaties over en weer. Harry humeurig, André drammerig. Ach het valt allemaal wel mee. We zijn ook moe. Rusten te weinig. Pas twee echte rustdagen gehad. Nemen ons voor dat wat beter te plannen. We moeten echt moeite doen om ons te realiseren wat we allemaal al hebben gedaan en gezien. Is echt al heel veel. En we mogen nog ruim 3 maanden! Zaterdag 5 september Hidalgo del Parral 0 km Om 6 uur gaat de wekker. André stelt voor vandaag een rustdag te nemen. Harry is akkoord, André draait zich om en slaap tot een uur of negen.  Voor circa 4 euro per persoon gebruiken we een heerlijk uitgebreid ontbijt in het hotel. We lopen ook de motoren even na. André is bezorgd om het oliepeil maar als hij even een opwarmronde rijdt valt het allemaal mee. Beetje olie erbij lijkt voldoende. Harry heeft nog een kleine schade aan zijn kofferrek. Lijkt geen kwaad te kunnen. Als het zo uit komt zullen we het laten lassen. We gaan het stadje in en bezoeken het museum dat gewijd is aan Pancho Villa. Pancho Villa (1878-1923) leidde de revolutie tegen de Amerikanen en had een uitgebreid educatieprogramma voor zowel kinderen als zijn medestrijders. Maar gedroeg zich ook als bandiet, pleegde veel overvallen en liet het vrouwelijk schoon niet aan zich voorbij gaan. We krijgen een rondleiding in het Spaans en de gids heeft zich omgekleed als vrijheidsstrijder uit die tijd. En wij moeten er ook aan geloven. Hoed op, kogelriemen om, geweer in de hand en zo gaan we op de foto. Daarna bezoeken we een voormalige mijn. Goud, zilver, koper van alles werd er gedolven. Tot 1974 is de mijn in gebruik geweest. We dalen af in de mijn en ervaren opnieuw de erbarmelijke omstandigheden waaronder mijnwerkers moesten werken. Het benauwt ons nu al, laat staan met alle herrie en stof toen er nog echt in de mijn gewerkt werd. We koken weer zelf en verdiepen ons in de verdere route. Lekker zo'n dagje. Harry en Jos zijn vandaag 37 jaar getrouwd. Toch vreemd op zo'n afstand. Zondag 6 september Hidalgo del Parral - Sombrerete 547 km We nemen natuurlijk nog een keer het heerlijke ontbijt en gaan weer op pad. Zo moeizaam als we de stad in kwamen zo vlot rijden we aan de andere kant er weer uit. Het centrum blijkt niet in het midden maar aan de rand van de stad te liggen. We drinken koffie in een onooglijk tentje, maar eenmaal binnen is het hartstikke leuk. Onderling verbonden is er links een klein supermarktje en rechts een cafetaria: koffie en fris en zelfgemaakte maaltijden. Het lijkt echter alsof je in de woonkamer zit. Grote verzameling van plastic en aardewerk kikkers op een buffettafel. De eigenaresse en haar man gaan uitgebreid en geïnteresseerd met ons (nou ja André, want Harry spreekt geen woord Spaans) in gesprek.  We klagen in Nederland vaak over de maximum snelheid grenzen maar tot heden hebben we nog nergens 130 mogen rijden. In Mexico is het maximum 110. Voordeel hier is echter dat niemand zich aan de maximumsnelheid houdt en de controle is beperkt. Wij houden zelf als maximum 10% boven de maximumsnelheid aan. We rijden veel over tweebaanswegen, maar ook dat is in Mexico een flexibel begrip. De weg heeft in het midden een dubbele ononderbroken streep, aan de zijkant een stippellijn. Als je iemand ziet aankomen met een hogere snelheid dan jezelf moet je zo ver mogelijk rechts gaan rijden om de mogelijkheid tot passeren te geven, dubbele ononderbroken streep of niet. Na een paar uurtjes weet je niet beter. Als je een dorp/stad binnenrijdt of je komt bij een school dan liggen er drempels. In allerlei vormen, maar steeds zodanig geconstrueerd dat je het wel uit je hoofd laat om er met grote snelheid overheen te gaan.  De kwaliteit van de wegen is sterk wisselend. Regelmatig zitten er grote gaten in het asfalt. En net als je denkt dit is een lekkere weg houdt ie op en komt er weer een stuk asfalt met kraters. Er wordt ook veel aan de wegen gewerkt. Dat betekent vaak dat je dan een stukje onverhard moet rijden. Ook zien we nog regelmatig het stereotype beeld van te zware mannen op te kleine paarden of ezels. Maar de oude en de nieuwe wereld ontmoeten elkaar, want vandaag zagen we dat zo'n paardrijder tijdens het paardrijden gewoon met zijn mobiel zat te bellen! Diverse keren zijn we ook al roadblocks gepasseerd van politie of militairen. Tot heden worden we snel doorgewuifd door van die mannen met zo'n ongepaste machoblik.  We hebben nog moeite om de juiste selectie van eettentjes te maken. Vanmorgen viel het mee, vanmiddag hadden we een smerig zaakje waar we uiteindelijk alleen wat voorverpakte waren meenemen.  We proberen een alternatieve route, maar dat pakt slecht uit. We knallen al snel in een paar grote kuilen en komen terecht in een dorpje waar de straten grint- en zandpaden zijn. De Garmin stuurt ons terug en ook in het dorp zelf zijn geen verkeersborden te vinden. We vragen de weg nog een keer, maar besluiten uiteindelijk toch maar op onze schreden terug te keren. Sinds Urique zijn we toch wat voorzichtiger geworden. We komen zonder verdere problemen aan in Sombrerete. Vinden al snel een goede plek voor de nacht. Maar als we willen vertrekken naar het centrum om een hapje te eten blijken de twee ramen open te zijn. Er zitten echter wel ijzeren oogjes op, dus met onze eigen hangslotjes sluiten we de boel af. Mooi plaatsje, oud sfeervol centrum. We lopen nog even de kerk in en uiteindelijk eten we een pizza bij een zaakje dat eigenlijk meer gespecialiseerd is in het bezorgen van pizza's. Ook hier weer een hartelijk contact. De pizza's zijn er in vijf maten. Als echte poldermensen kiezen we de middenmaat, maar volgens ons krijgen we grootste (jumbo). Zo slecht zien we er toch nog niet uit? Afijn, Harry werkt de jumbopizza helemaal naar binnen, André laat 1/3 deel inpakken (helaas, niet meer opgegeten). Maandag 7 september Sombrerete - Chapala 506 km Voor we weer op pad gaan, drinken we nog even koffie op een pleintje in het oude centrum en maken ook nog de nodige foto's. Echt een prachtig plaatsje Sombrerete.  Er lopen twee wegen richting Guadalajara, maar we kiezen route 23, die het minst gangbaar lijkt. Als we die na enig zoeken hebben gevonden krijgen we aanvankelijk spijt. Het asfalt zit vol kuilen, het lijkt wel slalom rijden. En we rijden in een soort van woestijn. Maar de weg wordt gaandeweg beter en de omgeving wordt steeds mooier. De laatste 20 kliometer zijn echt prachtig. We hebben eigenlijk wat haast want we willen in  Guadalajara naar een BMW dealer, maar we kunnen het niet laten af en toe even te stoppen om foto's te maken. Tussen de middag laten we ons de kaart uitleggen bij een tentje met vier man personeel en nauwelijks bezoekers. Met veel geduld en plezier wordt ons uitgelegd wat de gerechten allemaal inhouden en uiteindelijk eten we burrito's met varkensvlees. Smaakt heerlijk. Daarna naar Guadelajara, een enorme stad met 4,5 miljoen inwoners. We vinden met enige moeite de BMW dealer, Carmen Motors. De receptie is een soort drive in waar je aan kan geven wat je probleem is. We hebben echter geluk. Er is net een Duitse kwaliteitscontroleur op bezoek en zodra hij ons en onze motoren ziet komt ie een praatje maken en loodst ons door het proces heen. We komen om de achterrem van de motor van Harry te laten controleren (na het wegvallen van de rem bij de afdaling in Ulrique) en we willen een nieuw deksel voor de voorlamp (de oude is Harry in Tombstone verloren toen hij hem in de regen niet goed had vastgedraaid). Door bemiddeling van onze Duitse vriend (die overigens vloeiend Spaans spreekt en zelf ook motor rijdt) wordt de chef werkplaats er bij gehaald. Op voorraad hebben ze niet veel (te kostbaar) maar ze willen wel voor ons kijken wat het probleem met de rem nu precies is. Harry mag tegen een steile helling op langs een rij gloednieuwe mini's de motor naar de werkplaats rijden. De monteurs vinden het prachtig. Binnen de kortste keren staan er vier monteurs bij de motor. Diagnosecomputer wordt aangesloten, het glas van de koplampen wordt schoongepoetst, de schroeven van de voorvork nog eens aangehaald, de remvloeistof wordt ontlucht en vervangen, maar het probleem bleek uiteindelijk een schroef die was verdwenen (losgetrild in Urique?). Het deksel voor de lamp hebben ze niet op voorraad, moet in Duitsland besteld worden. Kosten? Niente. service van BMW! Daarna door de avondspits naar Chalapa, slechts 60 km maar bijna 2 uur over gedaan en in het donker een hotel moeten zoeken. Uiteindelijk iets gevonden. We besluiten niet meer uit eten te gaan, maar een boterham te eten uit onze eigen voorraad.  Dinsdag 8 september 2015 Chapala - Uruapan 336km Harry had om 7 uur een telefonische vergadering (plicht roept), dus André kon uitslapen. Uitgebreid ontbeten en daarna pas om 11 uur op pad. Het begin ging langzaam. Veel kleine dorpjes met allemaal stevige drempels om de snelheid te beperken. We rijden om het meer bij Chapala heen, maar zien aanvankelijk weinig van het meer. Tijdens onze eerste pauze zit André zich daarover te beklagen en ja hoor dat helpt. Vijf minuten later hebben we prachtig zicht op het enorme meer: een paar kilometer breed en zeker 60 kilometer lang. Volgens de weerberichten zou het gaan regenen. In de verte zagen we steeds de dreigende wolken, maar tot regen kwam het nog niet. Harry moet duidelijk wennen aan zijn gerepareerde achterrem. Door te hard op de achterrem te trappen slipte twee keer zijn achterwiel weg. Onderweg rijdt er opeens een taxichauffeur naast Harry. Brede glimlach, dikke duim omhoog en hij roept door zijn open raampje zoiets als Favorita en daarbij wijzend op de motor. Dit soort dingen gebeurt bijna elke dag wel een keer, maar het blijft hartstikke leuk. Sinds Guadalajara zien we overal weer Amerikaanse ketens: Walmart, McDonalds, Home Depot enz. enz. Doet echt afbreuk aan het Mexico-gevoel. Om 5 uur wordt de regendreiging ons te reëel en trekken we de regenkleding aan. Dat helpt, het blijft droog. Wel zijn sommige wegen vol plassen, waardoor je ook de kuilen in de weg niet goed kan waarnemen. We komen door wat lugubere plaatjes met ook opvallend veel politie en militairen. Gewoon doorrijden. André zwaait sowieso naar elke politieman. Denkt hier goodwill mee te kweken. Lijkt tot heden te werken. Tsja en dan weer een overnachtingsplek zoeken. Zagen in Lonely Planet een aardige suggestie, maar onze Garmin herkent de genoemde straat niet (blijkt later dat Lonely Planet alleen de achternaam had vermeld en in de Garmin met de voornaam gezocht moest worden). Na wat zoeken en vragen toch gevonden en er opent zich voor eur 50 een waar paleisje. Als de deuren van de bed en breakfast openzwaaien blijken er kamers te liggen rond een binnenplaats. Mooi ingericht, heel smaakvol. Jammer dat we de enige bezoekers zijn. nu praten we met één van de zeven katten onder het genot van de wijn die op onze kamer stond. De gastheer is fantastisch. Geeft ons goede tips over eetadressen en de verder te volgen route.  Verleidelijk om hier te blijven hangen.

English version Friday September 4 Creel - Hidalgo del Parral 223 mi (André) / 277 mi (Harry) Before we leave we have our daily pack stress: everything has more or less its own spot and if you unpack a lot it is always a bit of a puzzle to pack everything again. But we are getting beter in it everyday. Worse is the always present fear to forget something. For example this morning Harry just noticed in time that Andre' s adapter was still in the socket. And it is difficult to do without the adapter given all the electronic stuff we carry. We leave at 8.15 am, an early start compared to the other days. After 13 miles we see an impressive sign: waterfall. We discuss shortly and since we are early we decide to go for it. Big improvised parking lot, but we are the only two visitors. The entrance fee is 25 pesos, usd 2, but there is nobody around to collect it. Everything is locked and the place is deserted. We decide to follow the track on our own, but after an hour still no waterfall. It is a beautiful hike, but that was not the purpose. And walking with your motorgear on is not exactly fun. We decide to go back. When we arrive at the entrance again there is an Indian woman who tries to let us pay for a ticket. Sorry, but we are not in the mood anymore to do so. And she is not really pushing. We get on the bikes again and drive through a beautiful canyon landscape: lots of pine trees and fantastic rockformations. And the road is just one curve after the other. Motorbikers paradise. Around 1 pm we take a pause. Only 95 miles in 5 hours, that is not a lot, even when you take the two hour walk into account. But with all those curves, the unpredictable road condition (rocks and holes everywhere), cows, horses, donkeys freely walking around so also on the road, it is not so easy to keep a certain pace. We drink and eat something and yes when we leave something goes wrong. After 30 miles or so Harry realises that he forgot his camelbak (waterbag with a hose so that you can also drink while driving). With some effort he is able to stop André. Harry goes back and André continues to Hidalgo del Parral to find a olace for the night. This time it all ends well. Harry gets his camelbak back (they kept it behind the bar for him). The remainder of the road to Hidalgo del Parral is beautiful. Sometimes a wide open landscape than with pine forest and mountains again. Regularly we get dark clouds, but it does not start to rain. Lucky us.  André is not yet at the hotel we planned to go to. We cannot find the address as mentioned in Lonely Planet in our Garmin (our navigation device). Together we start to search and we do find the hotel. It is a bit more expensive than we are used to in Mexico (usd 60), but a very nice and tidy place, where we have our own kitchen, couch and a table with four chairs. We decide to cook our own dinner tonight, but there is not a good supermarket nearby. So we eat our pancakes, which we have for emergency cases like this. And canned fruitcocktail as a dessert. Not really haute cuisine, but enough to fill our stomachs. We are one month on the road. We do have some irritations both ways. Harry can be grumpy and André sometimes a bit pushy. No big deal. We are also a bit tyred. We should take more rest. We only had 2 real days without the motorbike, whilst we planned two per week! We intend to do better going forward. We really have to make an effort if we try to tell to eachother where we have been and what we have seen. It is quite a lot. And we still have three months to go. We feel privileged. Saturday September 5 Hidalgo del Parral 0 km At 6 am the alarmclock goes off. André proposes to take a day rest. Harry agrees, André turns around and sleeps until 9 am. For about usd 4.50 we have a great breakfast in the hotel.  We also take some time to check the motorbikes. André is a bit worried about his usage of oil, but after warming up the motorbike it seems to be a small issue. He adds a bit of oil and everything seems fine. The connection strip between the two panniers of harry's bike is broken. Not a big issue either. If we run into someone who can weld we will ask him to fix it.  We pay a visit to the town and go the museum that is dedicated to Pancho Villa. Pancho Villa (1878-1923) lead the revolution against the USA and had also a broad education program both for his officers as well as for kids. So some people see him as a hero. But he also behaved as a bandit. He did many robberies and was fooling around with women. We get a tour by a guide who is dressed like one of the  freedom fighters in those days, but unfortunately he only speaks Spanish. At the end of the tour we have to dress up too. A hat, bulletbelts, a gun and then pictures of course.  After this we visit a former mine. They mined all kind of minerals: gold, silver, copper. Until 1974 the mine was in use. We go down and experience once more how awful the circumstances were and today in some places still are for these miners. Dark, dust, noise from the drilling. And if something goes wrong you are trapped.  We cook our own dinner again and discuss the route we will take going forward. Really nice such a day off. Harry and Jos have their 37th wedding anniversary today. A bit strange at such a distance. Sunday September 6 Hidalgo del Parral - Sombrerete 340 mi We enjoy of course once more the wonderful breakfast in this hotel and off we go. Leaving the city appears to be easier than getting into it. The centre of the town appears to be at the south side. We have a coffee at a place that from the outside looks a bit shabby, but inside it appears to be quite nice. At one side there is a little supermarket and at the other side is the restaurant, but it looks more like a living room. The owner and his wife are very friendly and start to chat with us (well actually with André, since Harry does not speak Spanish). The lady collects frogs (plastic ones and pottery).  We often complain about the speed limits in The Netherlands, but so far we have not been in a country where you are allowed to drive 80 mi. In Mexico the max is 68 mi. However the advantage here is that nobody sticks to it and the enforcement is low. We have our own speed limit approx 10% above the real one. We often drive on two lane roads. But in Mexico everything is relative. They simply turn a two lane road into four lanes. And after a few hours you simply adjust to their way of driving. They have bumps in all sorts and forms. Each city or village that you enter has bumbs and also at the road near schools you find them. If you drive too fast acroos them your car or motorcycle will be ruined. The quality of the roads changes very quickly. Some times you enjoy good turmac roads, but that can  change in a split second into a gravel road due to maintenance or it all of a sudden has really big holes in the turmac due to lack of maintenance Quite regularly we see the old stereotyp of a too big man on a too small horse or donkey. But the old and new world are meeting each other: today we saw a man using his mobile phone whilst he was riding his horse. We have passed road blocks (military or police) several times. So far the macho guys did not make our lifes difficult. We still have difficulty in selecting the right places to rest. This afternoon we end up in a filty, smelling place. We take some prepacked stuff and move on pretty quickly. We try an alternative road, but that does not work out well. Big holes in the road that were difficult to spot test our kidneys and we end up in a small town with only dirt roads. We ask around which route to take since there is no signage. Ultimatly we decide to go back. Since Urique we have become a bit more careful.  Without any further problems we arrive in Sombrerete. We easily find a nice place to stay. However when we want to leave to have dinner we discover that both windows are unlocked and can be opened from the outside pretty easily. Fortunately we carry some locks and we are able to secure the place ourselves.   Nice town with an atmosphere of its own. We quickly visit a church and buy a pizza at a restaurant which is actually more a delivery service. But we get a perfect pizza. As real Dutchmen we order a median pizza, but we get a jumbo (courtesy of the owner). We do not look that starved, do we? Harry eats the full pizza, but for André it is too much and one third goes into a doggy bag (where it stayed). Monday September 7  Sombrerete - Chapala 315 mi Before we take off, we have a coffee at a square in Sombrerete and we make some nice pics. Fun to see how such a place wakes up in the morning.  There are two roads towards Guadalajara, the main road and route 23, which we choose. Once we have found it (took some effort) we initially regret our choice. The road is bumpy and full of holes. And the environment is desert like. However the road gradually improves and the landscape gets nicer and nicer. The last 15 miles close to Guadalajara are really beautiful. We are a bit in a hurry since we want to pay a visit to the local BMW dealer, but we have to stop once in a while to take pictures. The landscape is simply too beautiful. At lunch we have a lot of fun at a small restaurant. Four people working there which seems a lot for such a small place. They try to explain us the menu and ultimately we more or less understand what we can choose from. We take a few burritos with porc meat. Delicious.  Guadalajara is an enormous city, 4.5 million inhabitants. With some effort we find the BMW dealer, Carmen Motors (a combination of cars and motorcycles). The reception is a kind of drive in, where you csn explain what your problem is. We are lucky. A German quality controller from Head Office is just visiting the place and as soon as he sees us and our motorbikes he offers his help. We are there to check the brakes of Harry's bike (which did not function too welll going down hill in Urique) and we need a new back-cap for the head light (Harry lost the old one, probably in Tombstone when he removed it to check his light). Our new friend, who is fluent in Spanish and rides a motorcycle himself too, is a great help. The head of maintenance has a quick look. The cap is not on stock, needs to be ordered in Germany, but they can do a diagnosis on the brake. Harry is allowed to drive the bike up a steep narrow ramp (on which several new Minis are parked) to the maintenance shop. The mechanics love the bike. Within a minute 4 guys are working on it. A diagnostic tool gets attached to the bike, the brakefluid gets deflated and replaced, a few screws are tightened, the glass of the head light gets debugged and so on. The problem with the brake was solved easily. Harry lost a screw, probably due to all the bumps or because Harry fell twice. Costs? Nothing, courtesy of BMW! We quickly leave for Chapala, but the traffic is heavy and it takes us 2 hours to drive 40 miles. We need to search for a hotel in the dark. We are tired. Decide to eat something from our own stock and do not go out for diner. Tuesday September 8 Chapala - Uruapan 210 mi Harry has a conference call at 7 am (duty calls), so André could sleep in. Had an enormous breakfast and a bit of a slow start of the day. We only leave at 11 am. The ride is slow, a lot of small villages with the usual bumps to reduce speed. We drive around the lake, but at the beginning we hardly see it. During our first break André complains about it and that helps. Within 5 minutes we have great views on the enormous lake: a few miles wide and the length is at least 40 miles. According to the weather forecast it would rain today.  We see dark clouds the whole day, but no rain so far. Harry needs to get used to his repaired brake. They have thigtened it and now a little push is already sufficient. He slips away two times because he pushes too strongly. All of a sudden there is taxidriver driving next to Harry. Big smile, thumbs up and he yells through his open window something like Favorita whilst pointing at Harry's bike. These kind of things happen constantly, but we love it. Since Guadalajara we see American shop chains everywhere. Walmart, McDonalds, Home Depot etc. Is a bit detrimental to our Mexico experience. At 5pm the rain threat becomes so serious that we decide to put our rain gear on. That helps, it remains dry for the rest of the day. Some roads however are full of rainwater which makes it difficult to spot the holes in the road. We drive through some obscure places, full of police and military. Just ride on. André waves to every policeman anyhow. He thinks it creates goodwill. Well, so far it worked.  And then we had to find a place for the night again. Lonely Planet strongly recommend a certain b&b and we decide to go for it. But again our Garmin does not recognize the address (later we find out that LP only had the surname and not the first nsme of the person after which the street is named). Nevertheless we are able to find the place. From the outside it looked like the place was closed but once the door was opened it appeared to be a beautiful bed and breakfast. Nice colours and art and a lot of very nice details. Only usd 55! It is pity we are the only guests tonight. We can only imagine how fantastic the atmosphere would be when there would be a few more guests. Now we chat with one of the seven cats whilst we sip from the wine which was in our room! The host gives us advice on where to eat and also has some suggestions for our route in Mexico. Tempting to stay longer.