Relaxen aan de Mexicaanse kust

Uruapan

Uruapan

 

Uruapan

Puebla

Puebla

Zipolite

Zipolite

Nederlandse versie Woensdag 9 september 2015 Uruapan – Jerécuaro 247 km Bij het overheerlijke ontbijt door de gastvrouw bijgepraat. In 2006 hebben ze het huis van de ouders van haar man omgebouwd tot een bed and breakfast onder de naam Casa Chikita. Wat er met de ouders is gebeurd wordt overigens niet duidelijk. Hij – een kunstenaar – zij – een binnenhuisarchitect en eventplanner – hebben op meerdere plaatsen in de wereld gewoond. Het is te merken dat ze van goede komaf is aan de manier waarop zij de meid aan het werk houdt. Zij spreekt charmant Engels en vertelt dat je een goed leven kunt leiden in Mexico. Er zijn kansen en als je die grijpt dan kom je er wel. Als eventplanner is zij bezig een bruiloft te organiseren in december voor 800 personen en daar wordt veel geld aan uitgegeven. Verder zit het leven in Mexico niet ingewikkeld in elkaar. Als wij aangeven dat onze overheid voor de provincie Guerrero een negatief reisadvies afgeeft en dat wij hebben gehoord over de 43 verdwenen studenten, antwoordt zij dat dat een misverstand was. Het burgemeestersechtpaar in Iquala had last van de studenten in de verkiezingstijd en had de mafia gevraagd daar wat aan te doen. Blijkbaar was de vraagstelling niet helemaal duidelijk want wat er aan gedaan is was helemaal de bedoeling niet. Kortom voor toeristen is er dus geen risico. Wij scharen het maar onder Mexicaanse logica. Op advies van de gastvrouw bezoeken we het park. Het ligt langs een snelstromende rivier en men heeft de waterdruk gebruikt om overal natuurlijke fonteinen aan te leggen en water langs de paden te laten stromen. De combinatie van veel water en warmte leidt tot een mooi regenwoud. Helaas het blijkt niet helemaal natuurlijk. Wij horen en zien een gecamoufleerde waterpomp. Ook bezoeken we nog twee kerken. Een met opvallend moderne schilderingen en een mooie traditionele. Het eerste indianenziekenhuis – nu museum – slaan we over maar zien op straat nog wel mooi een bejaard mariachigroepje. Leuk. Dus laat op de motor voor een mooie rit langs verschillende meren en we leren een nieuwe voorrangsregel: 1X1 staat er bij kruisingen. Het lijkt dan de bedoeling dat er steeds een auto uit een andere richting voorrang heeft. Niet te handhaven maar het werkt wel. Vlakbij het hotel is een optreden van mariachi aangekondigd maar als wij er klaar voor zitten blijkt er niets te beleven, zodat corona's en nacho's uitkomst moeten brengen. Ook lekker. Terug in het hotel eten we nog een boterham, zetten koffie, werken aan het blog en kijken hoe we morgen langs Mexico City kunnen komen. Donderdag 10 september 2015 Jerécauro – Puebla 471km Voor ons doen bijtijds op pad 9.15. We rijden dus binnendoor maar komen er achter dat de kaart te weinig gedetailleerd is en dreigen te gaan dwalen. We gaan op zoek naar koffie in een dorp, maar nee koffie is hier niet. Een man ziet onze teleurstelling en geeft zijn vrouw opdracht – ja zo gaat dat hier – om onmiddellijk koffie te maken. De man vertelt dat we het beste de hele weg terug kunnen rijden om de freeway te nemen. Bedankt voor de tip maar dat doen we lekker niet. Met kruip- en sluipwerk, zoeken op kaart en gps komen we langzaam verder. In een stadje eten we in het vieste zaakje tot nu ook het lekkerste broodje tot nu toe. Weer op pad worden we bij een controlepost door de politie aangehouden. Ze zijn aardig, vinden het een geweldige reis, maar de volgende keer moet Arjen Robben hen niet meer uit het wereldtoernooi voetbal schoppen. Bij een volgende stop verkoopt een vrouw broodjes vanuit haar eigen keuken. We drinken alleen koffie en krijgen een bijna leeg zakje oploskoffie met gerecyclede plastic bekers. Mexico lijkt hier drukker en ook armer te worden. Ook het verkeer is lastiger. Over het algemeen gaat het goed maar er zitten meer momenten tussen die risico's inhouden. Een man haalt met grote snelheid in en wurmt zich naast Harry die al op de linker baan reed. Er zijn ook veel loslopende honden die zich dan wel onderdanig gedragen maar af en toe wel de (snel)weg oversteken. We moeten een aantal keren flink remmen om dierenvrienden te blijven. En, daar komen de wolken weer. 's Morgens zijn ze er vaak helemaal niet. In de loop van de middag komen ze op en groeien uit tot donkere kolossen waarin het bliksemt en veel regen uit kan vallen. De weg stuurt ons er mooi langs, maar dan is het geluk op. Regenspullen aan en harde regendruppels met hagel slaan op de helmen. De weg wordt een zwembadje en we schuilen maar liever een half uurtje. Naast de weg ontstaat een modderriviertje. Tegen donker rijden we Puebla binnen. De stad is modern opgezet. Er zijn een paar hoofdwegen en daar liggen veel calles aan. Relatief makkelijk komen we bij het hostel dat Harry vanmorgen heeft geboekt. De motoren kunnen in de hal als ze niet te veel plaats innemen. Dat regelen we en duiken de stad in. Het is er gezellig druk, we eten en drinken wat en kijken nog wat rond. Met koffie in de hand terug naar het hostel om wat over de stad te lezen en besluiten morgenochtend in ieder geval de prachtige kathedraal te bekijken voor we op weg gaan naar de Pacific. Om daar te komen zullen we nog wel twee dagen nodig hebben. Vandaag hebben we in zo'n 10 uur 471 km afgelegd en we moeten er nog zo'n 700. We kijken echt uit naar een paar dagen relaxen. Vrijdag 11 september 2015 Puebla – Tamazulapán 253 km Bij het ontbijt komt Glenn uit Chicago bij ons zitten. Met zijn Mexicaanse vriendin trekt hij een paar maanden in Mexico rond. Hij is jong en heeft al veel gereisd met onderweg werken. Ja op de motor zo'n reis dat …... hee een mooie meid meldt zich en Glenn praat in zichzelf verder. Het is Kate uit London met …. huh ….. een Belgische vriend die ze in Colombia tijdens een busreis van 29 uur heeft leren kennen. Ze is open en spontaan en vertelt een horrorverhaal over Honduras. Een hele bus overvallen en de passagiers alleen met broek en t-shirt achter gelaten. Nou ja, het had erger gekund. Stel voor dat je ook t-shirt moet afgeven. We bezoeken de fameuze kathedraal. Indrukwekkend propvol met versieringen. Ook bekijken we nog een andere kerk, waarvan een zijbeuk helemaal in bladgoud is uitgevoerd. Poeh he. Pas na de middag halen we de motoren uit de hal van het hostel nadat we alvast kopieën hebben laten maken van onze papieren voor de komende grensovergangen in midden-amerika. Het is een mooie weg met goed asfalt door de bergen, maar het gaat niet snel. Het blijft wel oppassen want opeens zitten er weer diepe gaten in en over een heel stuk ontbreekt een nieuwe laag asfalt op onze rijbaan terwijl we net aan het inhalen zijn. Als we terugsturen naar onze rijbaan gaan we dus een stukje omlaag. Bij een stop eten we wat (broodje geit?) en komt er een kudde geiten langs met een echte geitenherder. Bij een volgende stop krijgen we bij de cola een stuk mals vlees (ook van geit?). Ze worden zelfs gastvrij de Mexicanen. Om 17.30 dreigt het weer te gaan regenen en we stoppen net op tijd bij een hotel. Het doel voor vandaag Oaxaca halen we dus niet, maar wellicht kunnen we morgen wel bij de Oceaan komen. We eten pizza in het dorpje en lopen over de kermis terug waar de jeugd zich nog vermaakt met wat attracties. Harry is bijna de grootste attractie omdat hij overal bovenuit steekt (Harry denkt zelf dat het zijn looks zijn, maar dat is niet zo volgens André). Zaterdag 12 september 2015 Tamazulapán – Zipolite 385 km Vroeg op en gas er op. Mooi begin met bergen waar de mist nog in hangt. Wel koud. Bij het tanken in Oaxaca spreekt een man ons aan. Hoeveel kilometers per dag? Zo'n 4 á 5 honderd gemiddeld. Hij is ex motorrijder. Hij werd aangereden door een auto en moest bijna zijn been missen. Na veel operaties en pijn is hij er weer boven op gekomen. Hij wenst ons indringend een mooie en veilige reis. De stad kost ons een uur om er door heen te komen en dan schiet het weer op. Ongelooflijk hoeveel loslopende honden je ziet. Maar het gaat niet altijd goed. Inmiddels hebben we al een tiental dode honden naast de weg zien liggen. Geen prettig gezicht. Gisteren vielen in het landschap de enorme cactussen op. Je hebt vrijgezellen die wel een meter of vijf worden en een soort bomen met veel vertakkingen die wel 8 meter hoog worden. Nu zijn het de bananenbomen die opvallen. De omgeving is ook weer aan het veranderen. Er zijn kleinere dorpen en de mensen lijken meer op zichzelf. Ze kijken je ook niet vriendelijk aan. Van 2800 meter gaan we afdalen naar zeenivo. Je oren knappen net als de wolken. Het stortregent en dat maakt de weg verraderlijk. Er is bij een vorige regenval grond over uitgespoeld en Harry zet daarop zijn achterband een paar decimeters om. Met de rem er op komen we beneden en zoeken de posada Mexico. Gevonden. Het blijkt een super toeristisch oord. Het heeft alle dingen uit een folder, inclusief een prachtige baai met een enorme branding. We lopen langs de branding en de zee voelt warm aan. Aan het strand gedineerd en daarna naar de cabana met als uitzondering deze keer maar één bed. Dat wordt opschuiven. Harry gaat naar bed en André werkt het blog bij swingend in een hangmat op de beat van de Dire Straits: “money for nothing and chicks for free” dat knalhard van de overkant komt. Zondag 13 september 2015 Zipolite 0 km Een uitgesproken rustdag. Geen wekker. Opstaan wanneer je wilt en ontbijten op het strand onder een afdakje van bananenbladeren met op 10 meter de rollende zee. We krijgen het seintje dat we kunnen verhuizen. Ja deze cabana is wel goed, maar ze hebben nog een betere. Eéntje aan het strand en die willen we graag. Het is meer dan luxe, lekker ruim met een prachtig uitzicht en een beetje meer wind. We zijn er tevreden mee. Dan luieren. In de middag langs de zee gelopen en daarna zwemmen. De golfslag is enorm. Het is moeilijk om staand te blijven als je nog maar een paar meter gelopen hebt. De golven slaan tegen je aan en ook als de golf terugvloeit moet je je schrap zetten. We vermaken ons als kinderen totdat we gewaarschuwd worden door de lifeguard. De oceaan is zo verraderlijk dat er jaarlijks mensen verdrinken op deze plek en waar wij het water in zijn gegaan staat een rode vlag. Of we willen verhuizen naar de gele vlag. Oké. André is al verbrand bij het lopen en gaat in de hangmat bij het huisje. Harry smeert zich in en blijft op het strand zonnen. Hij ziet een slang van meer dan een halve meter vanuit de zee het strand op kruipen! In de avond weer naar het afdakje met bananenbladeren en eerst een mojito. Dat smaakt. We spreken de eigenaresse. Ze woont met haar man en dochter in Italië en runt daar ook nog een B&B. Ze hebben in 2004 de plek gekocht en fraai aangekleed. Het ziet er inderdaad beter uit dan de andere tenten.Vandaar zeker de vermelding in de Lonely Planet. Ze zegt daar niets van af te weten,maar dat geloven we niet. Daarna Italiaans gegeten terwijl het boven de zee bliksemt. De bliksem lijkt soms wel te blijven staan. Er is storm op komst. Het blijft de hele nacht knetteren en regenen. André kan het weten want hij heeft last van beestjes. Maandag 14 september 2015 Zipolite 0 km Weer niets gedaan. Nou ja, een excursie voor morgenochtend geregeld naar schildpadden en dolfijnen. Geen garanties, maar als we geluk hebben dan …... Verder nog de was ingeleverd bij de wasserette en voor de rest gelezen, gemaild, getelefoneerd, geslapen, gezwommen en natuurlijk nagedacht over de belangrijke zaken in dit leven. Het is overigens jammer dat het geen volle maan is omdat dan de schildpadden met duizenden tegelijk het volgende strand opkomen om eieren te leggen. Maar goed, je kunt nu eenmaal niet alles hebben. We maken al meer dan genoeg mee. Dinsdag 15 september 2015 Zipolite 0 km Klaar voor de excursie om 7.45 uur, maar een lieftallige dame komt ons vertellen dat het niet doorgaat. Te weinig mensen,maar we kunnen wel mee om 9.45. Wel minder kans om schildpadden en dolfijnen te zien maar wel met snorkelen. Twee Australiërs en drie dronken Mexicanen vergezellen ons. De lacherige Mexicaan heeft het steeds over zijn medicina en slaat dan whiskey achterover. We hebben geluk. Al gauw zien we een schildpad zwemmen, maar hij duikt onder zodra hij ons hoort. Maar weer één, en nog één. We zien opeens een pakketje drijven en ja hoor twee schildpadden hebben sex en zijn niet zo schrikachtig. De Australiërs (de surfers John and Jake (Blues Brothers)) en Harry springen overboord en Harry maakt een geslaagd filmpje voor Facebook. Dan snorkelen.Voor André de eerste keer. Warm glashelder water met vissen langs de rotsen. Mooi. Dan opeens weer in de boot want er zijn dolfijnen in de buurt en warempel we zien ze. Prachtig zoals ze door het water glijden. Wow. Dan rotsen beklimmen vanuit uit water en er van af duiken. Wij laten dat aan de jeugd over. De dronken Mexicaan komt met behulp van de Australiërs boven en wonder boven wonder valt hij niet achterover op de rotsen maar voorover het water in. In de boot grijpt hij weer gelijk naar zijn medicina. Nog een keer snorkelen en een zeer geslaagde excursie zit er op. Langzaam begint het tot ons door te dringen dat het de laatste dag is. We halen de was op en laden de apparatuur weer. s Avonds treffen we de Australiërs en praten bij. Zij zwerven in hun vakantie de goede surfplekken af. Wat ongein gaat er over en weer. Lekker ontspannen. Wij gaan de laatste nacht in op deze plek om morgen weer nieuwe plekken te zien en andere mensen te ontmoeten. We zijn inmiddels zes weken onderweg.

English version Wednesday September 9th 2015 Uruapan – Jerécuaro 154 mi At breakfast our hostess tells us as bit of her background. In 2006 they have turned the house of the parents of her husband into a B&B named Casa Chikita. What happened with the parents is not clear. The husband – an artist – and she – a interiordecorator and eventplanner – spent time abroad, also in Europe. It is obvious that she stems from a rather well to do family because she knows how to instruct the maid in a natural way. She speaks charmingly English and tells us that you can lead a good life in Mexico. There are chances and if you grasp them then you can make it. As eventplanner she organises a wedding in December for 800 people and a lot of money will then be spent. Also when kids turn 15 they organise big parties. Futhermore the life in Mexico is not complicated. When we tell that our government warns us for the province Guerrero and that we heared about the 43 disappeared students she explains that that was due to miscommunication. The mayor and his wife were not happy with the behaviour of some students during election time and asked the maffia to do something about it. Appearantly the question was not clear because what happened (murder according to her) was never the intention. So there is no risk for tourists. We interpret the story as Mexican logic. On recommendation of the hostess we visit the local park. In it is a fast running river and the waterpressure is used for several natural fountains and to let water run along the paths. The combination of water and high temperature is good for a kind of rainforest. Unfortunately it is not 100% natural because we hear and see a hidden waterpump. We also visit two churches. One with remarkable modern paintings and one which is traditional. Because lack of time we skip the first hospital for indians – nowadays a museum – but on the street we see a few old guys forming a mariachi group. Nice. Back on our motorbikes we make a beautiful ride in a region with several lakes and learn a new traffic rule: 1x1 (uno par uno) is the sign at crossings. We assume that it means that each time a car from a different corner is free to go. We don't know how that can be controlled but it works. Near the hotel an evening with mariachi is announced but when we are ready there is nothing to see. In stead we have Coronas and nachos. Also good. Back in the hotel we eat the lunch we skipped earlier, make coffee, update the blog en see how we can avoid Mexico City tomorrow. Thursday September 10th 2015 Jerécauro – Puebla 294 mi Today we leave relatively early at 9.15. We try to drive a shortcut but find out that the map shows too little detail and we have problems to find our way. We decide it is time for coffee in a small village, but no, for coffee the village is too small. The man whom we asked sees our disappointment and orders his wife – yes there are places in the world where this works – to make coffee for us, immediately. The man explains us that we better go back to where we started and take the freeway. Thanks for the coffee and the advice but no that is not what we are going to do. With the map and the gps we slowly make miles south-east. In a town in the filtiest place till now we eat the best torta until now. When we leave town we are being stopped by the police. They are kind, think we make a beautiful trip, but the next time Arjen Robben has to conduct himself so Mexico can stay in the worldchampionship soccer. By the next stop a woman sells food from her own kitchen. We order only coffee and get already used plastic cups and enough Nescafe to make hardly one cup of coffee. Mexico looks here busier and poorer. Also the traffic is more hazardous. In general it is allright but there are more risky moments than before. A man overhauls with high speed and comes next to Harry who already drove on the left lane but left some space next to him. There are also many dogs wandering around. They behave in general pretty relaxed but once in a while a dog tries to cross the road. A few times we have to use our brakes to avoid a collision. And there again are the clouds. In the morning there are none. After 12.00 they show up and keep getting bigger and darker till they burst with lightning and heavy rain. The road leads us just around them, but then we run out of luck. We put our raingear on and immediately thick raindrops with hail start to hit us. The road becomes a little river and we decide to take shelter for half an hour. On the side of the road grows a mudstream. Just after dark we arrive at Puebla. Relatively easy we find the hostel that Harry booked this morning. There are a few mainstreets and a lot of sidestreets as in a big city in the US. The motorcycles can be stalled in the hall of the hotel, if they don't take too much room. We arrange that and visit the center of Puebla. It is crowded but pleasant, we eat and drink and look around. With coffee back to the hostel to read about the city and we decide to visit in the morning the famous cathedral before leaving for the Pacific.We will need at least two days for the trip. Today we drove 294 mi in 10 hours and we have to do another 450. We really look forward to a couple of days rest. Friday September 11th 2015 Puebla – Tamazulapán 158 mi We join Glenn from Chicago for breakfast. With his Mexican girlfriend he travels for a couple of months through Mexico. He is young and has traveled already a lot, sometimes combined with working to prolong his stay. Yes, on a bike and such a trip …...... Wow a beautiful girl joins us and Glenn loses his audience. It is Kate from London with …... grrrrr …... her Belgian boyfriend whom she met when travelling by bus for 26 hours in Colombia. She is open and spontaneously and tells a horrorstory about Honduras. Banditos left all the passengers of a bus with only their t-shirts and trousers. Well, it could have been worse. Imagine that you also lose your T-shirt. We visit the famous cathedral. It is really big and impressively decorated. How the Catholic church could afford this, is just to guess. We also visit a church of which one of the rooms is decorated totally with golden ornaments. We are amazed. We make copies of our papers for the bordercrossings in Middle-America and just after 12.00 we drive the bikes out of the hall of the hostel. The road is again beautiful but we make no milage. And we have to be on our guard because sometimes all of a sudden there are holes in new turmac and a whole stretch of turmac is missing on our lane just when we overhaul a couple of cars. When we go back there is a difference in height of 4 inches. At a stop we eat something (they say it is ham) and a herd of goats come by (or perhaps the meat was goat?). At a next stop we order a coke and they give us also a peace of meat (also goat?) which tastes delicious. The Mexicans get friendlyer by the day. At 17.30 there are dark clouds again and we decide to stop. We find a motel in time. We didn't manage to reach our goal for today, Oaxaca, but maybe we can still reach the ocean tomorrow. We eat a pizza and look around at the fair where the youth amuses themselves. Harry is almost the biggest attraction. Everyone is impressed by his length (Harry himself is convinced it is his looks, but he is wrong according to André). Saturday September 12th 2015 Tamazulapán – Zipolite 240 mi An early rise and on the road. Nice view: mountains in the fog. Cold. At a gasstation in Oaxaca a man asks us: how many kilometers a day? He has also driven a motorcycle but had an accident. He was hit by a car and almost lost a leg. After a series of operations and much pain he can walk again. He wishes us a beautiful and safe ride. We need an hour to pass the town but then we can put some milage on. Unbelievable how many dogs you see. They behave but is doesn't always go well. We see several dead dogs along the road. Not a pretty sight. Yesterday the cactuses were enormous. You have single ones which reach 16 to 20 feet and there are treelike ones which are 26 feet. Today we see bananatrees everywhere. The surrounding is also changing. On our way down the villages get smaller and the people don't react on us anymore. They seem occupied with themselves. From 10,000 feet we descent to sealevel. Our ears plop just as the clouds. It pours again and that makes the road tricky. There is mud on the road and than it becomes slippery. Harry sets the rear of his bike a couple of inches aside. With caution we go on and look for Posada Mexico. Found. It is a super tourist spot. It has all the things from a brochure and a beautiful beach with breathtaking waves. We walk along the beach and the water is warm. Later we dine on the beach and then go to the cabana with just one bed. So eachone has to keep his lane. Harry goes to sleep and André updates the blog swinging in a hammock on the beat of the Dire Straits: “Money for nothing and chicks for free”. Sunday September 13th 2015 Zipolite 0 mi Time to relax. Get up when you want and have breakfast on the beach under a roof of bananaleaves just 10 meters from the breaking waves. They tell us we can move to another cabin. Yes this cabin is allright but they have a better one. One on the beach, more space and a wonderful view and a bit more seabreeze. It costs a couple of pesos more but it is more than worth it. We stroll along the beach and swim. The current is strong. It is not easy to keep standing even when you are just a few yards into the water. The waves hit hard and when the water runs back you have to fight the current. We play like children until a lifeguard warns us. Every year people drown at this place and where we try to swim there is a red flag, Please move to the yellow flag. Allright, thanks. When we are tired we quit. André has already a sunburn and uses the hammock at the cabin. Harry stays on the beach for a lot more sunshine. There is some commotion because a snake crawls out of the water on the beach. In the evening we are again under the roof of bananaleaves and drink mojitos. Tastes good. We meet the owner. She lives with her husband and daugther in Italy and runs there also a B&B. They bought the place in 2004 and gradually rebuild and redecorated it. Indeed the place looks more taken care of then other places. That is why they have a recommendation in the Lonely Planet we guess. Oh are we in the LP, I didn't know, she says. But that we find hard to believe. We eat again the Italian food of the posada and again it is delicious. Across the ocean you can see a storm coming. There is lightning above the sea and some lightnings seems to stay for a while as in a picture. The whole night we hear thunder and it keeps raining. André knows because bugs attack him. Monday September 14th 2015 Zipolite 0 km Again we do close to nothing. Although we did book an excursion to see turtles and dolphins. No garantees but if we are lucky …..... Oh, and we found a laundry. And of all that, we were tired and slept, made phone calls, mailed, swam and of course reflected on all the important things in life. It is a pity that there is no full moon, because then the turtles come by thousands ashore to lay eggs. But allright you can't have it all, and we experience more than enough. Tuesday September 15th 2015 Zipolite 0 km When we are ready for the excursion at 7.45 a nice Mexican girl tells us that the trip is cancelled because we are the only ones. But there is another excursion at 9.45 with less chance to see turtles and dolphins but with snorkling. Two Australians and three drunk Mexicans join us. One of the Mexicans laughs all the time and when he drinks whiskey he tells us that he is taking his “medicina”. We hear a lot of times “medicina”. We are lucky. Soon we see a turtle, but he/she dives when he/she hears us. But we see another one, and another one. They all dive. But then we see a strange package. Two turtles have sex and are not so timid. The Australian boys (the surfboys John and Jake (Blues Brothers)) and Harry jump into the water and Harry can make a nice shot with the gopro (facebooked). Then we snorkel. It is André first time. Warm very clear water, rocks and fish. Beautiful. Another world. Suddenly the captain calls us to get back into the boat quickly. He has spotted dolphins. Indeed we see them. Beautiful how they slide through the water. Wow. Then we can climb a rock and dive from it. We leave that to the youth and the drunk Mexican. The Mexican gets on the rock with the help of the Ossies. We fear that he falls backwards but fortunately he falls into the water. Back in the boat he goes again for his “medicina:”. We snorkel again and then the excursion ends. Slowly we realise that this is the last day in this beautiful spot. We get our laundry and recharge all the equipment. We meet the Australians for dinner. They wander around all the surfspots in the world. We drink cocktails, make jokes and relax. We are going to spend the last night in this posada. Tomorrow we are going to see new places and meet other people. Meanwhile we are six weeks on the road.