Roerige start Mexico

Nederlandse versie We krijgen af en toe nog bericht dat het moeilijk is om op onze blogs te reageren. Daarom de volgende toelichting. De laatste blog die we hebben gemaakt staat op de voorpagina van onze blogsite. Maar dat is dus niet de eigenlijke blog. Als je op een blog wilt reageren moet je de betreffende blog selecteren in het blogarchief, wat rechts op de voorpagina staat, door er op te klikken. En dan staat onderaan de blog een ruimte om een reactie te plaatsen. Soms herkent google je en staat direct je naam, maar je kan ook als anoniem reageren en je naam in de reactie plaatsen (zie ook de reacties van anderen). Lukt het niet, stuur even een mail naar deroo56@planet.nl met het probleem dat je ondervindt. Zaterdag 29 augustus 2015. Williams – Phoenix 331 km Zo'n 300 km voor de boeg. Na het uitdraaien van de tickets voor de baseballwedstrijd en de verzekering voor Mexico snel op pad om misschien de warmte voor te zijn. Via de Interstate een flinke snelheid aangehouden. Voor de gelegenheid heeft André zijn uitrusting aangepast. Over zijn harnas nu alleen een shirt. Hij ziet er uit als een catcher voor hij in het stadium zit. Na een snelle tussenstop bij de Mac vanwege de airco (het is dan al tegen de 40 graden) eerst naar de bmw dealer voor glaasjes van de richtingaanwijzers voor, een schroef en motorolie (het is dan 45 graden en stijgend). Blijkt er toch verschil te zitten in Europese en Amerikaanse BMW's. Een schroef, nee die zie je niet op de tekening. De onderdelenman denkt mee en vindt een oplossing. Als wij vertellen hoe de reis er uit ziet vraagt hij naar onze leeftijd. Mmm, ik ben net 50 maar ik weet niet of ik dat zou kunnen. Zo tegen Mexico aan hebben wij nog maar iets van onze vaste overtuiging verloren, maar dat zeggen wij lekker niet. In de zon zijn de jerrycans met benzine helemaal opgeblazen. We laten er wat lucht uit, maar even later staan ze weer op springen. Als dat maar goed gaat. In het motel gelijk de airco op maximaal en even bijkomen. Dan op weg naar het stadion. We worden in onze stoelen bediend en direct na het volkslied hebben we budweisers in onze hand en juichen we de Diamondbacks toe. Het stadion is gelukkig overdekt. Het is zoals in de film: een melodietje, een closeup van vaders met dochters, ontzettend hard gooiende spelers en maar af een toe een goed geraakte bal. De pitcher gooit de bal ook met een snelheid van zo'n 145 km. Op de terugweg waait het als een gek en het weerlicht. Een storm is op komst. We zijn net binnen en het gaat los. Morgen staat Mexico op het programma. Spaans, pesos en tortillas. We gaan het meemaken.  Zondag 30 augustus 2015 Phoenix – Douglas 377 km Een uur vroeger opgestaan om op te schieten én de warmte voor te blijven. Om 8.15 uur rijden we weg met zo'n 28 graden. Via de interstate schiet het op én het wordt niet warmer dan 35 gaden. Eitje. Bij een tankstation worden we nog eens uitgebreid gewaarschuwd voor Mexico: blijf op de grotere wegen, als je achteraf gaat rijden dan kan een bende zich vergissen en schieten, ik heb verhalen gehoord …..... Uhm. We pauzeren in Tombstone. Het hele dorp is omgebouwd voor de toeristen om zich in cowboytijden te wanen. Het is een 65plus onderneming. Alle cowboys lopen krom en in Big Nose Kate's Saloon loopt er zelfs een 65plus vrouw in kant ondergoed. Ook daar worden we gewaarschuwd voor Mexico. Donald Trump's uitspraken hebben invloed, of staat het daar los van? Het thuisfront is geïnformeerd dat er geen losgeld betaald wordt. Wij schieten ons er wel uit.  Voor de grens hebben de prachtige wolken die zich in de loop van de middag vormden ontwikkeld tot een massale dreiging. De regenkleding hebben we op tijd aan maar als het los gaat is het verschrikkelijk. Enorme windvlagen, slagregens en knetterende bliksem. We kunnen niet verder rijden en stoppen op de vluchtstrook vlak voor een ook stilstaande auto. Het komt met bakken naar beneden en de motoren zijn maar net overeind te houden. Dit is niet leuk meer.  Als het iets minder is, starten we en zoeken een veiligere plak van de weg af. Het is een vervallen motel. Voor we de motoren parkeren komt de bewoner verontwaardigd vragen wat we aan het doen zijn op zijn private property. André legt uit dat we bijna omvergeblazen zijn. Nou we mogen wel een paar minuten blijven staan. Zodra het weer verantwoord is te rijden, vertrekken we van de naargeestige plek. Je zult het toch meemaken om beroofd te worden nog voor dat je in Mexico bent! In de stromende regen vinden we een motel. Het reisschema wordt aangepast: vroeg op en eerder op de middag stoppen om de middagbuien te ontlopen. De grens hebben we niet gehaald, maar daar staan we morgenochtend vroeg voor. Maandag 31 augustus 2015 Douglas – Chihuahua 517 km Om 7.00 uur bij de grens en dat ging soepeltjes. Na de douane die alleen informeerde naar waar vandaan en waar naar toe en de duim omhoog stak, naar de immigratie. Dat duurde wat langer om van het ene loket naar het andere te komen en van het andere naar nog een ander en dan weer terug naar het ene. Je moet de motor tijdelijk invoeren en een borg storten. Wij hebben nu een mooie sticker op de voorruit. Gelijk pesos opgenomen en en route. Het landschap in het noorden van Mexico is saai. Wel goed om kilometers te maken. De vrachtwagens waar we voor gewaarschuwd zijn, moet je inderdaad goed in de gaten houden. Het zijn kolossen en ze duwen door. Haal je er één in tegen de berg op dan pakt hij je terug in de afdaling en dat is niet lekker. We geven dus maar wat gas bij. De eerste stop is in een heel Mexicaans dorpje. Felle kleuren en overal harde vrolijke muziek. De mensen zijn aardig. En dat beeld herhaalt zich. Opvallend is dat het sanitair goed blijft. We hadden ons op erger voorbereid.  Harry – André 1 – 0. Bij een manoeuvre schampt Harry de jerrycan van André. En weer kan de schade met een tenthamer worden opgelost.  Vanwege het eentonige landschap besluiten we om naar Chihuahua door te rijden. Een veel grotere stad dan we dachten. Het hotel waar we naar op zoek zijn staat aangegeven op 14 km als we de stad binnen rijden. Het hotel blijkt aanvankelijk niet te bereiken met de motor. André op pad en na een herhaalde poging heeft hij succes. Een leuk hotel in het centrum met een mooie binnentuin (El jardin del centro) én niet onbelangrijk de motoren gaan achter slot en grendel. 's Avonds de stad in en verwend door een leuke serveerster. We zijn zo leuk dat we met sombrero's (en tequila) op gefacebooked worden. Uitgeput van weer alles slapen we een gat in de dag omdat de tijd in Chihuahua een uur later blijkt te zijn. Dinsdag 1 september 2015 Chihuahua – Bahuichivo 341 km De grote stad uit en het dorre landschap in. Op weg naar Copper Canyon verandert dat snel in bossen en bergen. Mooie kronkelwegen en lekker sturen. In Creel lunchen we. Wat is het bestellen van een burrito van de kaart moeilijk. In plaats van een SI krijg je allerlei mogelijkheden in rap Spaans en uiteindelijk zit je met nacho's en een lekkere taco bij te komen. We zijn al een paar politieposten gepasseerd. Ze zijn zwaar bewapend en met bivakmutsen zien ze er ongeveer zo gevaarlijk uit als wij. Dan door in een prachtig landschap. Er is veel activiteit langs de weg. Ze ontsluiten het gebied. Een nieuwe weg wordt aangelegd, maar op onverklaarbare wijze zitten daar soms diepe gaten in. De overgangen tussen twee delen van de weg zijn soms lastig. Nog lastiger zijn toch weer de wolken die samenpakken en onweer meebrengen. We trekken regenkleding aan en zien een restaurant waar we even iets drinken en naar het weer vragen. Oh, de rest van de dag regent het en naar jullie eindpunt Urique is het zeker nog drie uur over een gedeeltelijk onverharde weg. Dat redden we niet voor het donker is. Gelukkig blijken ze ook kamers te verhuren. We besluiten te blijven en ons zelf wat rust te geven. Het blog wordt bijgewerkt, een biertje gedronken, de buurt verkend, gelezen en naar muziek geluisterd. Geen probleem dus. Jawel hoor. Later op de avond wordt slechte muziek gemaakt door een verwarde Mexicaan. Een ander benadert ons of we nog wat willen: heroïne, marihuana, zeg het maar ik heb alles. Trouwens mooie motor hoe duur is die? Harry gaat achter de verhuurder aan die ons in eerste instantie geen sleutel van de kamer had gegeven. Harry maakt vrienden en de de verhuurder raadt aan de motoren niet buiten te laten staan maar binnen in zijn winkel te zetten omdat ze anders …. met een handgebaar maakt hij duidelijk dat ze anders morgen weg zijn. Zo gezegd zo gedaan. Met luid gekraak worden de motoren door de te smalle deur geduwd, maar niemand kijkt daar van op. Bij het avondeten wordt we door de lokale maffia herhaaldelijk bier aan geboden, maar we houden ons afzijdig. André vraagt zich af wat we morgen aantreffen, als we de morgen al halen. Harry kijkt er anders naar: we hebben gedaan wat we konden en dan is het klaar. We slapen er niet minder om. Woensdag 2 september 2015 Bahuichivo – Urique 79.3 km Poeh. We leven nog en de motoren staan in de showroom naast de tortillas en de cola. Het ontbijt is goed en we rekenen in totaal voor dit avontuur 25 euro af. De reden van ons bezoek aan de Copper Canyon is de beschrijving uit Lonely Planet: zeven canyons bij elkaar vier keer zo groot en nog dieper dan de Grand Canyon is een ongelooflijke plaats, met prachtige uitzichten over de canyon. Het nadrukkelijk advies om dit alles te gaan zien met het treintje lezen we wel maar volgen het niet op. Het zijn tenslotte nog maar zo'n 80 km. Het eerste gedeelte gaat eenvoudig. We missen de afslag en rijden eerst een deel van de weg van gisteren terug. Als we de goede afslag nemen gaat het direct onverhard steil naar beneden en al snel ook weer steil naar boven. Maar we zijn goed uitgerust en gas er op. Dan rails (van dat stomme treintje natuurlijk) met een diepe plas er voor. Ah, we komen weer op verharde weg. Inderdaad krijgen we prachtige uitzichten op de canyon waar nog wolken in hangen. Oeps op 36 km voor Urique houdt de weg op en krijgen we het gelijk moeilijk, zeker Harry. Het gaat steil naar beneden over een weg waar eigenlijk alleen een dikke SUV 4x4 kan rijden. Veel stenen en dat is echt wat anders dan de gravel in Alaska. Bij Harry valt regelmatig de remdruk van zijn achterrem weg, die nu juist erg belangrijk is bij het dalen. Hij probeert van alles maar de spanning neemt toe, de snelheid verder af en de stops worden langer. Om zijn achterrem te sparen remt hij met voor en gaat onderuit. Alle bagage er af, motor overeind, alles er weer op en verder. Het gaat soms meter voor meter. Er lijkt dus geen einde aan te komen. Het is erg warm en onze krachten nemen af. Pats, Harry valt nog een keer (stand 2:3 met handicap). Weer moed verzameld en verder. Heel langzaam zien we de afstand kleiner worden en wordt de weg wat gemakkelijker tot dat er grote stenen een hindernis vormen die je niet zo maar neemt. Harry verzamelt moed en dendert er over heen. André volgt zijn voorbeeld. Totaal gemangeld en uitgeput en naar ons gevoel jaren ouder komen we in het dorpje. Eerst een koude cola met gebak om de overwinning te vieren. Daarna het hotel in dat we al zagen direct na de afslag rechts die je niet mag nemen omdat je dan op de startbaan van het vliegtuig rijdt! Even bijkomen en het dorpje verkend. Nou daarvoor hadden we niet dat stuk hoeven te rijden, maar goed de mensen zijn er aardig, de airco werkt en er is een goed restaurant. Terug in het hotel wordt onze technische standby geappt, want we moeten morgen dezelfde weg terug. Harry denkt water te horen lopen in de gang, maar het blijkt dat het stortregent. Dat belooft nog wat voor morgen. En dat stortregenen gaat nog een flinke tijd door. Een centimeters dikke stroom water baant zich een weg omlaag. Bij het restaurant komt het water via de lamp naar beneden. Lacherig wordt er een teiltje onder gezet en gezegd dat er niets gebeurt. Dat klopt, er komt kortsluiting en wij zitten bij kaarslicht te eten. In het hotel is het ook gaan lekken, maar het loopt mooi onder het bed van Harry. Dat levert in ieder geval morgen geen probleem op.  Donderdag 3 september 2015 Urique – Creel 145 km We praten elkaar moed in. De brillen worden vaster op de neuzen gezet, de helmen extra vastgegespt, de handschoenen hard aangetrokken en daar gaan we. Aan het begin van de helling zit de hindernis van gisteren. André twijfelt een moment, geeft gas, vliegt van links naar rechts en haalt het, nee, ja, nee. Hij loopt halverwege vast in de blubber maar weet de motor te houden. Harry ziet het gebeuren en denkt nu of nooit en gaat er voor. Hij gaat aan de linkerkant met een rot vaart slingerend omhoog, passeert André en en haalt het net niet. Hij staat op driekwart van de helling vast in de blubber leunend op rotsblokken. Wat nu? Alle twee vast en we kunnen de motoren niet loslaten. André gromt een keer, zet zich schrap en vol gas weet hij boven te komen. In de bocht zijn helm gelegd voor het geval een vrachtwagen komt en loopt terug naar Harry. De motor van Harry wordt afgeladen, stenen achter het wiel gelegd en met het gas er op en duwen schuiven we een meter op, maar dat is nog niet genoeg. Weer gas er op, het achterwiel draait maar er schieten alleen stenen en blubber onder uit. Nog een keer en ja het lukt. Ook Harry is boven. Gelijk zijn we buiten adem en doorgezweet. Ja, we zijn boven, maar dit is nog maar de eerste helling. Weer op weg en het gaat redelijk. Het is uiterste concentratie want het gevaar loert overal. Ook al schat je in hoe je wilt rijden, soms lukt het niet en kiest de motor zijn eigen route en dan moet je improviseren op een smalle weg waarvan je zo de peilloze diepte in kijkt. Handen en schouders gaan pijn doen, maar we vorderen gestaag. Op een gegeven moment is André kwijt en Harry, die voorop rijdt, wacht een wacht, maar het duurt te lang. Hij wil niet omkeren en besluit terug te lopen om te assisteren. Dan komt André er toch aan. Hij was vastgelopen en moest halsbrekende toeren uithalen om zijn motor weer vrij te krijgen. Er volgen nog meerdere momenten dat we voelen dat we gaan vallen, maar weten het toch op te lossen. Ook tegen de laatste hindernissen zien we op: de spoorrails en de afdaling, maar we krijgen de slag te pakken en nemen ze soepel. Bij de gringo's drinken we koffie. Daarna over asfalt naar Creel. Het is genoeg voor vandaag. Nu alleen nog een motel, eten en morgen een lekker stuk rijden over asfalt. Buiten valt het dagelijkse portie regenwater.

English version Some people have asked us how they can react to our blogs. It goes as follows. The last blog we have made is always at the front page of our blog site. But this is not the real blog. That one you can find by clicking on the blog you want to react on in blogarchive (at the right side of the frontpage). If you than scroll to the bottom of that blog you find a box in which you can give your reaction. Sometimes google recognizes you, but you can also leave the namespot blank and just mention your name in the reaction itself (see also reactions of others). If you do not succeed please let us know what issue you experience via deroo56@planet.nl. Saturday August 29th 2015 Williams – Phoenix 206 mi Another 200 mi to go. After printing the tickets for baseball and the insurance for Mexico we take off early to avoid the tropical heath. On the interstate we can make miles. For this occasion André has changed his outfit. Over his harnas only a shirt. He looks like a catcher even before he is in the stadium. After a pitstop at the Mac (it is then nearly 85F) we first pay a visit to the local BMW dealer (it is then 114 and rising) for new caps for the blinkers, a bolt and oil. There appears to be a difference in types for the european market and the States. No, there is no bolt in the drawing. The dealer is inventive and solves the problem. If we tell him about our road trip he asks for our age. Mmmm, I'm just 50 but I don't know if I could do that. In sight of Mexico we have lost a bit of our confidence, but we don't mention it.  In the sun the fuel jerrycans are about to explode. We take the pressure off but a moment later they look like balloons again. We hope they don't explode. Arrived in the motel we put the airco at its maximum power and recover a bit. Then on the bikes to the stadium. We are being served in our chairs so we can drink Buds directly after the National Anthum and applaud for our favorites: the Diamondbacks. Fortunately the stadium has a roof. It is like it is in a film: a melody, a close up from fathers with daughters, incredibly hard throwing players and sometimes a realy nice hit. The pitcher throws the ball with a speed of 90 mi so the batter has a though job to do. On the way back there is a fierce wind and lightning. A storm is coming. Juist in time we arrive at the motel. Tomorrow Mexico for us: Espagnol, pesos and tortillas. We are going to experience it.  Sunday August 30th 2015 Phoenix – Douglas 147 mi We get up an hour earlier to make miles and again to avoid heath. At 8.15 we take off. We take the Interstate and it becomes not warmer than 70F. Piece of cake. At a gasstation we are again warned about Mexico: stay on the busy roads, otherwise a gang can be mistaken and shoot you, I heared stories …................ Mmm.  We pause at Tombstone. The whole village is in cowbowstyle. It appears to be an enterprise for elderly. All the cowbows are walking with pain and humps and in Big Nose Kate's Saloon there is a woman over 65 in laced underwear. Even there we are being warned about Mexico. The speeches of Donald Trump have impact, or are they a little bit true? We have informed our relatives that ransoms will not be paid: we will shoot our way out. Close to the border beautiful clouds have developed. In the afternoon they grow out to a massive dark sky with thunder and lightning. We are in time with our raingear but it is terrible. Enormous windgusts, pouring rain and thundering lightnings. Cars have to stop and so do we. You can't see the road anymore and we can hardly hold our bikes upright. This is something we don't want to experience again. When it subsides we search for a safer place to hide. There is a abandoned motel. When we park the bikes a man asks what we think we are doing because it is private property. André explains that we almost were blown from the road. Okay the we can stay a couple of minutes, but we do not feel very welcome. As soon as possible we leave this spooky place. No need to be robbed in sight of the Mexican border. In the rain we find a motel and we decide to adjust our travelscheme: an early rise and an early search for accomodation in an attempt to avoid the rains in the afternoon. The border we didn't cross yet but we are within a mile so that will happen tomorrow. Monday August 31th 2015 Douglas – Chihuahua 323 mi At 7.00am we cross the border and this went smooth. The Adouana informs from where and where to and raise a thumb. The Immigracion takes longer. From window 2 to window 3 and then window 4 and than back to window 2. You have to temporarily import your bike and pay a deposit of $ 400. Now we have a beautiful sticker on our windshields. In town we obtain pesos and begin our trip in Mexico. The landscape in the north is boring but allright to hurry up. The trucks of which we are warned indeed deserve a close look. If you overhaul one tuphill then the driver will look for a possibility to overhaul you downhill. Because the trucks are enormous we raise our speed enough to leave the driver frustrated behind.  Our first stop is in a typical Mexican village: very loud music (happy), bright colours and nice people. And this is wat we see everywhere. What we also notice is that the restrooms are clean. We were prepared for worse.  Harry – André 1- 0. Harry hits the jerrycan on Andrés bike. Again the damage can be fixed with the tenthammer. Because of the boring landscape we decide to go to Chihuahua. It appears to be a much bigger city than we expected. The hotel is 9 mi from the city limits. The gps shows the hotel on a wrong place. André goes by foot and in a second attempt finds the hotel. It is nicely located, in the centre and has a beautiful garden (El jardin del centro) and not unimportant the bikes can be secured behind a fence. At night we look around to find a restaurant and are being spoilt by a waitress. We are so nice that our picture is taken with sombreros (and tequila) on. The picture is facebooked. Exhausted from an “ordinary” day we sleep too long because the time in Chihuahua appears to be an hour later. Tuesday September 1th Chihuahua – Bahuichivo 231 mi From the big town to bare landscape. On our way to Copper Canyon it changes in mountains and forests. Good roads with curves. In Creel we have lunch. Ordering a burrito is not as simple as it looks. Instead of a SI they give you a lot of possibilities in rapid Spanish. But eventually you are eating a nice taco and nacho's. The police has set up roadblocks on crucial points. They are heavely armed and with masks on they look as dangerous as we do. After Creel the landscape becomes fascinating. They are developing the region. A new road is made, but in some strange way big holes exist i this new road. Also the shift between two new parts of the road are hard. At the same time we are concerned about the clouds. They are growing and turn dark. As soon as we see a restaurant we stop and inform about the weather and the road to Urique. Well, the rain will continue the whole evening and you will need certainly three hours to get to Urique. We cannot make it before dark. Fortunately they rent rooms. We decide to stay and give ourselves some rest. The blog is being updated, we drink a beer, listen to music, read a book and look around. So no problem, we think. Later in the evening a confused Mexican tries to play a guitar and sings out of key. Another man asks us if we want something: heroine, marihuana, name it I've got it all. By the way nice bike what is it worth? Harry chases the owner for the key of the room. At first the owner said that a key was not necessary, but now we think it is. The owner sees our concern and offers that we use his shop as a garage because otherwise …... with a motion of his hand he makes clear that the bikes will not be there anymore in the morning. With a loud noise the bikes are being pushed in the shop, but no one seems to care. When we are eating the gringo's offer us beer, but we refuse it friendly. André wonders what we will see tomorrow, if we survive the night. Harry has another perspective: we have done what we could and now we do not bother anymore. Anyway we have a quiet night.  Wednesday September 2th 2015 Bahuichivo – Urique 49.56 mi Allright, we are alive and the bikes are in the showroom next tot the tortillas and coca cola. The breakfast is allright and for this adventure we pay in total $ 28. The reason for a visit to Copper Canyon is the Lonely Planet: seven canyons four times as big as the Grand Canyon is an unbelievable place, with superb outlooks. We read the advice to visit it by train, but decide not to. It is just 50 mi. The first part is easy. We miss the turn and drive a part of the road we had yesterday. Directly after the turn the unpaved road goes down and is steep. But allright we are ready for it. Then the rails (of that stupid train) with water. Then again turmac. Indeed we get beautiful views of the canyon in which the clouds color in the sun. What! The paved road ends at 22 mi before Urique and immediately it gets heavy, especially for Harry. It goes steep down over a road which only a SUV 4x4 can ride. Many rocks and this is really something else than the gravel in Alaska. On Harry's bike the pressure of his rear break is gone and that break is very important for descending. He tries everything but it becomes scary, the stops grow longer and our speed diminishes. To save his rear break Harry try to use his front break and falls. We can not lift the bike and have to remove the luggage. We continue but it is a fight for each inch. There seems to be no end to this torture. It is hot and our strength fades. Pok, Harry falls again (2:3 with handicap). After gathering strength and courage we go on. Very slowly we progress and the road begins to improve until a ridge of big rocks make it difficult. Harry swallows twice, goes for it and bounces over it. Save. André copies this example of a brave man. Totally exhausted and years older we arrive in the village. First a cold coke and chocolate cake to celebrate this victory. Then the hotel we already saw after the forbidden turn because then you will ride over the runway of the local airport. After relaxing we walk through the village and see that the canyon is only beautiful from above. But we made it, the people are nice, the airco works and there is a good restaurant. Back in the hotel Harry thinks that there is water in the hall, but it is the sound from outside where the rains pour. That is not good for us. The pouring continues for hours. That is certainly not good for us. The roof of the restaurant leaks, it pours down from a lamp. Giggling they put a basket under it and say that nada pasa. There is a shortcircuit and we find ourselves eating by candlelight. In our hotel it is also leaking, but the water flows under Harry's bed. That will not trouble us tomorrow. Thursday 3th September 2015 Urique – Creel 90 mi We encourage each other. The glasses are pinched on the nose, the helmets are fastened tight, the gloves are put on with strength and off we go. At the beginning of the hill there is the problem of yesterday. André hesitates a moment, accelerates, flies from right to left and succeeds yes, yes, no, yes, nooooooo. Halfway he gets stuck in the mud but can hold the bike upright. Harry sees all this and thinks now or never and goes for it. On the left side he accelarates smoothly up the hill, passes André and noooo at 75% of the stretch he also must stop. What tot do? Both the bikes are stuck and we can not leave them. André decides to try to continue. Full speed he succeeds. In the curve he lies his helmet to warn lorries and walks back to Harry. All the luggage from the bike, stones behind the wheel and with Harry carefully accelerating and André pushing we move a yard, but that is not enough. Again an attempt, but the rearwheel throws up only rocks and mud. Again and yes we succeed. We are out of breath and sweat all over. Yes, we passed the first obstacle but what about the rest? Again on the road it goes well. But you have to concentrate because the danger is everywhere. Although you decide what trail you take, sometimes the bikes picks its own trail and than in a split second you have to improvise on a small road from which you look into a depth you can not imagine. Harry, who rides in front, looses André and waits but this takes quite long. He decides not to ride back because of the risk and start walking. Then André rounds the corner. He got stuck and had to manoeuver the bike and that took a long time. There are more moments in which we think we will fall but we survive. The last obstacles are the railway and the steep descent, but we know now what to do and take them smoothly. We drink coffee with our friends, the gringo's. Then we have turmac to Creel. It will do for today. Now a motel, food and tomorrow a long drive: only turmac. Outside we have our daily portion of rain.