Hooverdam, Williams, Grand Canyon

Hooverdam

 

Grand Canyon

Sunset Grand Canyon

Nederlandse versie Woensdag 26 augustus Las Vegas - Williams 390 km Nog even op de motor over The Strip. Gaaf. Daarna de stad uit proberen te komen. Groene golven kennen ze hier niet, dus staan de meeste verkeerslichten op rood van de zeker 30 verkeerslichten die we moeten passeren om de snelweg te komen. Het is zwaar bewolkt en dat is om te rijden wel lekker. Desondanks is het 's ochtends om 9 uur al 30 graden. We rijden naar de Hooverdam. Er staat een indrukwekkend monument voor de 98 mensen die zijn omgekomen bij de bouw van de dam. Het is een beeld van een high scaler, mannen die dynamiet op de bergwanden aanbrachten en daarna de rotsstukken lossloegen. Opvallend feit: dode nummer 2 in 1922 was vader Tearney en in 1935 was dode nummer 96 zijn zoon. André 2 - Harry 1: André heeft voor de tweede keer zijn motor laten vallen. Hij dacht even snel zijn motor te parkeren naast die van Harry bij een van de parkeerplaatsen bij de Hooverdam. De oorzaak is niet geheel duidelijk (standaard niet goed uit, motor te schuin), maar opeens lag André met zijn motor op de grond. Wederom gelukkig weinig schade. De meeste schade was nog bij Harry's motor, waar André tegen aan viel: de jerrycanhouder verbogen (later deed de rubber tenthamer weer wonderen).   Voortdurend de dreiging van donkere wolken, maar aanvankelijk nog droog. We lunchen in Kingman. Het plaatsje ligt aan de Route 66. We besluiten een stuk van Route 66 te rijden, bijna 200km. Mooie rustige tweebaansweg. Vlak langs de weg loopt een spoorbaan en we zien weer één van de gigantische goederentreinen. Drie locomotieven er voor en een lange rij wagons waar de containers twee hoog opgestapeld zijn. De machinist ziet ons en laat zijn stoomfluit bij wijze van groet voor ons loeien. Vlak na het verlaten van Route 66 suggereert André vanwege de steeds donker wordende wolken regenkleding aan te trekken, maar Harry denkt dat ze de 60 km tot Williams nog wel redden. Niet dus. Vijf kilometer verder regent het pijpenstelen en binnen de kortste keren zijn we allebei drijfnat. De druppels lijken hier groter dan thuis. Als verzopen katten komen we aan in Williams. We gaan op zoek naar een motel om hier drie nachten te blijven. Eén dag gebruiken we om op en neer te rijden naar de Grand Canyon (een uurtje enkele reis), de rest van de tijd gebruiken we onder andere om te wassen en het vervolg van onze reis te plannen. 's Avonds lekker Italiaans gegeten met een lokaal gebrouwen biertje. Er was ook een live artiest, die onder andere Wish you were here van Pink Floyd speelde. Een nummer met voor Harry een bijzondere herinnering, maar in de huidige omstandigheden ook van toepassing. Donderdag 27 augustus Williams 0 km Eindelijk. Een echte rustdag. Nou ja, rust. Vanmorgen eerst allerlei zaken geregeld. Een nieuwe blog geplaatst, een helikopter vlucht over/door de Grand Canyon geboekt, en tickets voor een honkbalwedstrijd in Phoenix gekocht. Daarna een wandeling door Williams. Leuk plaatsje. Vol met Route 66 memorabilia. En mooie spreuken overal. De meeste totaal politiek incorrect, mannenhumor noemt André dat. Op het herentoilet las Harry gisterenavond: if your hose is short and your pressure is weak, step close when you take a leak. André doet 's middags een dutje. En Harry gaat zich inlezen op Mexico en oriënteert zich op de te volgen route. Hij wordt daar wel een beetje nerveus van. Tot heden was het vooral een warming up, vanaf Mexico begint de echte uitdaging. Ander, meer onvoorspelbaar verkeersgedrag, grote kans op forse regenbuien en eventueel stormen/orkanen, risico van overvallen neemt toe (rijden in het donker en kamperen wordt afgeraden) en nog veel meer opwekkend nieuws. Waar zijn we aan begonnen? Nou, we zien wel. Soep wordt vast niet zo heet gegeten. Maar wel opletten. Toch een wat vervelende kriebel in de onderbuik. Met de microwave van het motel een heerlijke maaltijd: groenten met garnalen en een heerlijke saus. En een fles witte wijn om het weg te spoelen. Daarna elkaar moed ingesproken.  Vrijdag 28 augustus Williams - Grand Canyon - Williams 190 km Om half twee werden we allebei wakker omdat onze buren een zodanig goed gesprek  voerden dat ze bijna met bed en al door de muur heen kwamen. Onze bewondering nam toe toen ze dat gesprek om zeven uur herhaalden. Na luidruchtig commentaar van onze kant werden hun activiteiten gestaakt. In de krant vanmorgen: noodtoestand uitgeroepen in de staat Florida vanwege de tropische storm Erika. Weliswaar hier nog een heel eindje vandaan maar het doet ons nogmaals beseffen dat het seizoen van stormen en orkanen is aangebroken.  Voor André de eerste en voor Harry de derde keer naar de Grand Canyon. We beginnen met een helikoptervlucht. Voor André is op deze manier de eerste indruk van de Grand Canyon overweldigend. We vliegen 30 minuten en genieten van elke minuut. Daarna gaan we het park in en lopen bijna 20 kilometer van de Rim Trail, dus langs de rand van de canyon. Bijna iedere stap geeft een nieuwe blik op de niet te bevatten grootsheid van de  canyon. Dat dit heeft kunnen ontstaan door het uitslijpen van een omhoog gedrukt landschap door de Colorado rivier in het tempo van de dikte van een papierblad per jaar. We maken ontzettend veel foto's en genieten van het landschap en het aanwezige publiek. Ook de in de canyon levende condors laten zich zien en worden door ons uitgebreid gefotografeerd. Je kan ook door de kloof heen lopen (1 dag naar beneden en twee omhoog), maar we besluiten dat we dat bewaren voor onze volgende tocht (met de Harley een rondreis door de USA). Uniek, overweldigend, groots, niet te bevatten afstanden voor wat betreft breedte en diepte van de canyon. We worden verwend inzake het weer. Waren er rond het middaguur nog wat dreigende wolken, in de loop van de middag verdwijnen die grotendeels en is er sprake van zeer helder zicht. En aan het slot van de dag worden we nog getrakteerd op een mooie zonsondergang en tegelijkertijd op een bijna volle maan. We moeten in het donker terugrijden naar Williams. Dat is geen pretje en zeker niet als je gewaarschuwd bent voor het oversteken van het ruimschoots aanwezige wild (wapiti en hert). Als dat gebeurt, ben je als motorrijder kansloos. We worden nog eens bevestigd in onze afspraak om in principe niet in het donker te rijden. Maar we komen gelukkig zonder problemen in Williams aan en gaan nog snel een hapje eten. We drinken iets te veel wijn, maar hebben  daardoor wel een goed gesprek. Na het delen van wat persoonlijke beslommeringen duiken we moe maar voldaan ons bedje in.

English version Wednesday August 26 Las Vegas - Williams 242 mi One last drive with the motorbike across The Strip. Awesome. Then we tried to get out of the city. Not an easy thing. We crossed about 30 trafficlights and we had to stop at most of them. In Holland we have green waves, but here all trafficlights seem to operate individually. It is heavily clouded, but that is not so bad when you are on the road. Despite the clouds it was already 86 degree F at 9am. We go to the Hooverdam. There is an impressive monument for the 98 people that died when working at the dam. The statue represents a high scaler! They put the dynamite in place whilst hanging at a rope and cut off the rocks afterwards.  Peculiar fact: Dad Tearney was in 1922 one of the first who died and his son was in 1935 number 96. The score is André 2 - Harry 1: André dropped his motorbike for the second time. He quickly wanted to park his bike next to Harry at one of the parking lots at the Hooverdam. The cause is not totally clear (jiffy stand not correctly placed or motor just over its tipping point because of a unlevel road), but suddenly André and his motorbike were on the ground. Fortunately the damage was again limited. The biggest harm is at Harry's bike which André hits when he falls: one of his panniers is distorted (but later that was solved by using the tenthammer). There is a constant threat by the clouds. They get darker and darker, but it is still dry. We lunch at Kingman. This small city lies at Route 66. We decide to drive part of Route 66, about 120 miles. Nice, two lanes road. Close to the road is a railroadtrack. One of those enormous freighttrains is approaching us. Three locomotives and a long row of wagons on which containers are stacked two up. The engineer sees us and blows his horn. Just after leaving Route 66 André suggests to put on our raingear. But it is only 40 miles to go and Harry proposes to continu without. Mistake. Three miles later it starts to rain and five miles later it is pouring. We get totally wet. Until we arrive in Williams it keeps raining. We quickly select a motel, get our wet cloths off and take a hot shower to warm up again. We plan to stay here three nights. One day we will use to visit the Grand Canyon, about an hour drive. The rest of the time we will use to prepare the remainder of our trip and to do some washing. Thursday August Williams 0 mi Finally. A real day off. Well, let's say a day not on the motorcycle. Since we are quite busy. We finish our latest blog, we booked a helicopterflight across the Grand Canyon for tomorrow and we bought tickets for a baseball game on Saturday in Phoenix. After that we strolled through Williams. A nice little place full of Route 66 memorabilia. And plates with nice sayings everywhere. Most of them politically totally incorrect, but according to André most of them are typical humor of men. In the men's room Harry read: if your hose is short and your pressure is weak, step close when you take a leak. André takes an afternoon nap. And Harry starts to read about Mexico and is investigating which route to take. Harry gets a bit nervous of this. So far it was a walk in the park, but now it becomes more serious. Traffic in Mexico is more streneous, high risk of some serious rainfall and potentially storms/hurricanes, risk of robberies (advice is not to drive in the dark and not to camp) and much more stimulating news. Second thoughts. Why do we actually want to do this? Not sure. Well, let's go and see what the reality is. Probably less worse than it looks like, but we need to be even more careful. Nasty itch in the belly. Both of us have never been there, that is part of the story. We have a nice microwave meal: vegetables and shrimps with a good sauce. And a bottle of white wine to wash it away. The rest of the evening we tried to encourage each other. Friday August 28 Williams - Grand Canyon - Williams 119 mi At 1.30am we both wake up since our neighbours are having such a good conversation that their bed is almost coming through the wall. Our admiration increases when at 7am they seem to have a similar conversation. We give our comments loud and clear after which they stop their activities. In the newspaper this morning: state of emergency declared for Florida ahead of tropical storm Erika. Not really next door, but it does make us aware again that this is the season for tropical storms and hurricanes. We go to the Grand Csnyon, about an hour drive from our home base in Williams. André's first and Harry's third time. We stsrt with the helicopterflight. What a way for André to get his first impression from the Grand Canyon! We fly for 30 minutes and enjoy every minute of it. After the flight we go into the park and walk approx 12 miles of the Rim Trail, at the south side of the Canyon. Almost every step gives you a new look at the difficult to grasp grandeur of the canyon.  At first the land was pushed upwards and after that the Colorado river created the canyon by grinding it out at a pace of the thickness of paper a year. We take a lot of photo's and enjoy the landscape as well as the people visiting this place. We also see the condors that live in the canyon and we take numerous pictures of them. You can walk to the other side of the canyon (1 day down, 2 days up) but we decide to save this for our next trip (a tour around the USA on our Harleys). Unique, overwhelming, amazing and difficult to experience distances of the width and depth of the csnyon. We are pretty lucky with the weather. At noon there were still quite some clouds, but they largely disappear and we have a very clear sight. And at the end of the day we have a beautiful sunset and at the same time a full moon! We need to drive back to Williams in the dark. That is no fun especially not after all the warnings of the rangers about road crossings by elk and deer. In the dark they are difficult to see and on the motorcycle you are extremely vulnerable in case of a collision with them. So, yes we should avoid riding in the dark as much as possible. But fortunately we arrive safely in Williams and we quickly go out for dinner. We drink a bit too much wine, but it leads to a good conversation on all the personal issues we still carry with us. Tired but very satisfied we go to bed.