Richting Canada / heading for Canada

 

Nederlandse versie 7 augustus van Fairbanks naar Tok 337km dag 4 op de motor  Vandaag is een soort overgangsdag. Geen spectaculaire vergezichten, maar gewoon een mooie lange asfaltweg naar Tok. Droog, zon wat wil je nog meer? Voordat we vertrekken de BMW motordealer opgezocht. Tot nu toe reden we zonder bandenreparatieset en dat voelt toch een beetje onverantwoord. Zeker op de onverharde wegen. Dave (bikers unlimited, degene die onze motoren heeft geprepareerd en op afstand stand-by is in geval van technische problemen) had ons een mooie set meegegeven, maar die mocht het vliegtuig niet in. Achteraf wel te begrijpen: de hogedruk luchtpatronen kunnen door het drukverschil tot ontploffing komen en behoorlijke schade aanrichten. We hebben de foto's er van gezien. Dus alsnog aanschaffen. En we moeten nieuwe lampen, want door de slechte onverharde  wegen naar de poolcirkel is zowel bij André als bij Harry een lamp kapot. We worden niet al te vlot en enigszins ongeïnteresseerd geholpen maar staan even later met de gewenste spullen op de parkeerplaats en proberen de koplamp te vervangen. Met wat prutsen krijgen we de lamp erin, maar als we het contact aanzetten geeft de display nog steeds aan dat de lamp kapot is. Nog eens geprobeerd en nog eens, maar niets helpt. Ten einde raad  de motorzaak weer in en een monteur, die eigenlijk geen tijd voor ons heeft, wil wel even kijken. Ondertussen ook Dave geappt. De monteur kijkt en weet het ook niet. Naar binnen, zoeken op internet. Conclusie: meestal is het en kwestie van de klemmetjes iets strakker zetten. Helpt echter niet. Monteur start de motor, op zoek naar eventuele andere oorzaken. En eureka, nu doen de lampen het! Logisch natuurlijk. Voor het starten brandt alleen het stadslicht, de echte stroomverbruikers gaan pas branden na het starten. We voelen ons onhandig, maar gaan opgelucht op weg. Dave lacht ons via de app uit. De rit verloopt vlotjes. Zien onderweg Moose in de berm, die we eerst voor paarden aanzien. Bij een postkantoortje in the middle of nowhere stoppen we. De postman komt direct naar buiten en wijst ons op een picknicktafel. Hij gaat verder met houthakken, zijn voorbereiding op de winter. We zetten koffie. Even later komt er een stel aan op de fiets en ze vragen de postman of er een kampeerplek is. Hij wijst ze een plek vlak bij de picknicktafel. Het blijken Zwitsers te zijn en Harry scoort direct met het enige woord in Zwitsers dialect dat ie van Jos geleerd heeft: gügli gäsli oftewel keukenkastje. Oh, dat is precies van de streek waar ik vandaan kom reageert de damefietster. Zoals zo vaak de eerste dagen worden plannen, routes en ervaringen uitgewisseld. We wensen elkaar safe travels en we rijden weer verder. Vlak voor we onze bestemming bereiken tanken we.  Bij het tankstation kan je gratis je auto of motor wassen. We besluiten het stof van de poolcirkelweg met de hogedrukspuit weg te spoelen. Zo, nu kunnen we onze nummerplaat weer lezen. We doen even snel boodschappen alvorens een slaapplek te zoeken. Op de parkeerplaats worden we door twee oude ( zeg maar onze leeftijd) motorrijders aangesproken en zij vragen of we al weten waar we gaan slapen. Nee dus. Even later rijden we achter hen aan naar hun camping. Mooi gelegen, midden in de bossen, gericht op motorrijders, mooie plaatsen en bijzondere slaapplekken. De eigenaresse leeft zelf in een oude schoolbus waar ze jarenlang met haar ex in heeft rondgetrokken. Op de camping kan je uiteraard je eigen tent opzetten, maar je kan ook kiezen voor één van de hutten of een omgebouwde ambulance. Wij kiezen voor de tipi. We hebben al gauw contact met zowat iedereen op de camping. Krijgen tips over onze verdere reis en we leren een nieuw spel: frisbeer. Twee teams waarvan iedere speler een bierblik in zijn hand heeft proberen bij elkaar met een frisbee twee lege bierblikken van een hockeystick af te gooien (hockeystick rechtop in de grond en op het uiteinde een puck waar de lege blikken op staan). Als het lukt krijg je punten en moet de tegenpartij een slok bier nemen. Weet je de blikken te vangen voor ze de grond raken dan krijg je ook punten en vang je de frisbee niet als er misgegooid wordt dan moet je ook een slok nemen. We hebben lol, de high fives vliegen in het rond en na afloop rond het vuur wordt gitaar gespeeld, gedronken en gezongen. We worden nog eens serieus voor beren gewaarschuwd en besluiten ons eten in onze speciale jerrycans buiten te zetten, in de hoop dat de beren òns met rust laten. De tipi leek een leuk idee, maar het was s nachts buiten een paar graden boven nul en in de tipi niet veel warmer. André heeft een     Poolcirkel bestendige slaapzak, maar Harry had het steenkoud ondanks twee paar sokken, twee broeken en een shirt plus twee truien.  8 augustus van Tok naar Dawson City 300 km dag 5 op de motor Na enigszins opgewarmd te zijn op de motor gestapt richting Canada over de Top of the world highway. Ongeveer voor een derde deel onverharde wegen vandaag. Tijdens een tussenstop een Canadese boswachter gesproken, die ons uitlegt dat we op een dikke laag ijs rijden (permafrost). Kijk je toch weer anders naar het landschap, toendra dus. We hebben het ook over de grote stukken met zwartgeblakerde bomen , de overblijfselen van een bosbrand. Hij ziet het als een soort grote opruiming dat andere planten weer een kans geeft en ook ziektes wegruimt. Klinkt niet onlogisch, maar de aanblik is toch wat triest. Na het plaatsje Chicken (Amerikanen en Canadezen hebben veel lol over de naam) de echte Top of the world weg. Mooie vergezichten, enorme bossen, maar verwend als we misschien zijn leidt het bij ons niet tot enorme superlatieven. We passeren eenvoudig de Canadese grens, maar Harry is enigszins ongerust omdat hij 1 van zijn twee paspoorten niet tussen zijn papieren zag zitten. We stoppen en gaan zoeken. Vinden het in eerste instantie niet. Zorg wordt groter. Zijn familie herkent het patroon, komt helaas vaker voor.  Het is het paspoort met zijn Amerikaanse visum en we moeten de USA nog een keer in. Na een half uurtje toch weer teruggevonden. Poeh, opluchting. Rijden steeds soepeler over de onverharde wegen. Alles went, dus dit ook. We arriveren op de camping in Dawson City. Geen stromend water maar pompen uit een bron en ook geen douches, maar die hadden we in Tok ook niet. Er zitten ook veel wespen, maar ze steken (nog) niet. Harry probeert een kampvuur aan te maken, lukt hem niet, maar André gelukkig wel. De taken zijn verdeeld: Harry doet het kasboek, André heeft de leiding over de rest.  9 augustus Dawson City Vandaag een rustdag, dus uitslapen. Water uit de bron voor onze wasbeurt is steenkoud. Een beetje slenteren in het voormalige goudzoekersplaatsje. Rond 1900 was hier een beroemde goldrush naar aanleiding van goudvondsten in de Klondike rivier. Het maakte Dawson tot één van de grootste plaatsen in die tijd. Nu wonen er nog zo'n 2000 mensen die de koude winters trotseren. Vroeger werden de graven al in de zomer uitgegraven. In de winter was de grond te hard. Harry doet nog een middagdutje en na een copieuze maaltijd weer bijtijds naar bed. Morgen willen we 500 km naar Whitehorse rijden. De eerste week zit er bijna op. We moeten wennen. Zaken van thuis loslaten, spanning uit ons lijf en weer op elkaar ingespeeld raken. Maar het gaat elke dag weer wat beter. Voel je vrij te reageren op onze blog. Wij vinden dat in ieder geval leuk.

English version August 7 from Fairbanks to Tok 220 miles day 4 on the bike Today is a kind of transition day . No spectacular views, just a long nice asphalt road to Tok. Dry, sunshine, what else do you want? Before we leave we visited a BMW motorcycle dealer. Until now we drove without a puncture repair set, which felt a bit uncomfortable. Especially on the unpaved roads. Dave (bikers unlimited who prepared our bikes and is stand bye for technical emergencies) gave us a nice set, but it was refused for transport. With the benefit of hindsight we understand: the high pressure air bullets could explode due to pressure differences and create substantial damage. We have meanwhile seen the pictures of planes with big holes thanks to such an explosion.  Apart from the puncture repair set we also had to buy new bulbs. Thanks to the unpaved roads both Harry's as well as André's head light broke down. The sales people of the dealer were not extremely fast nor very helpful but we got what we wanted. Now we had to replace the bulbs. What seemed to be an easy job, did not work out that way. We did get the bulb in, but if we switch the key on we still get a warning for a nonfunctioning lamp and the lamp is also not burning. Checked and tried again still not working. Back into the shop and one of the mechanics was willing to take a look. Meanwhile also apped Dave. The mechanic could not find it either. Checked on the internet and thought it would be the connection: simply push the connectors a bit tighter. Did not work. Than he started the engine to check whether there were other problems.  And eureka all of a sudden the lamp is burning! Once you know how it works it makes sense: before starting you only have city lights. Once started the bigger electricity users like the head lamps start to function. We feel stupid, but are relieved. Dave is laughing at us via the app. The trip goes smoothly. We see some Moose at the side of the road (at first we thought it were horses). In the middle of nowhere we stop at a US post office. The postman was coming at us right away. We said we just wanted to have a short break and he points us to a picknicktable. He continues with chopping wood, his preparation for winter which could arrive as early as mid September. We make some coffee. A few minutes later two cyclists arrive. They ask for a place to camp. The postman shows them a spot quite close to the picknicktable. They appear to be Swiss and the only word Harry knows in Swiss dialect (learned to him by Jos) : gügli gäsli or kitchen cupboard hits the right button. Oh, this is exactly the dialect we speak in our region the ladycyclist reacts. In line with earlier contacts we exchange plans, routes and experiences. After a while we wish each other safe travels and off we go. Just before our destination we refuel. At the gazstation you can wash your car or motorcycle for free and we decide to wash the dust from the arctic circleroad away. Wow, now we can read our license plate again.   We quickly do some shopping before we start searching for a place to sleep. At the parking lot two elderly ( let us say from our age) motorbikers ask whether we know already where we our going to sleep. No. So a few minutes later we follow them to their campground. Nice place, in the middle of the forest. Especially focused on motorbikers. The lady owner lives in a bus in which she travelled for many years with her former husband.  At the campground you can of course put up your own tent, but you also can rent cabins or a former ambulance to sleep in. We choose for the tipi! At very short notice we are in contact with almost everybody on the campground. We get helpful tips for the remainder of our journey and we learn to play a new game: frisbeer. Two teams try to hit two empty beer cans that are put on a hockeystick, which is put in the ground and has a puck on top, on which the empty cans are placed. Each player has a full can of beer when the game starts and with the remaining empty hand you must try to hit the empty cans with a frisbee. When you succeed the other party need to take a sip too. We have fun, the high fives are flying around. Afterwards we sit around the fire, a guitar is played, and we sing and drink. We are quite seriously warned for bears. We decide to leave our food outside in our specially designed jerrycans and we hope the bears will leave ùs alone. The tipi sounded like a nice idea, but at night it was in the high thirties. And in the tipi not much warmer. Andre has a Arctic circle resistent sleeping bag, but Harry was suffering despite two pair of socks, two trousers,  a Tee and two sweaters.  August 8 from Tok to Dawson City 190 miles day 5 on the bike After warming up a bit in the sun we head towards Canada via the Top of the world highway. About one third of the road is unpaved. When we pause we talk to a Canadian forrester. He explains that we are riding on a thick layer of ice, the permafrost. Makes you look with different eyes at the landscape, the toundra. We talk about the impact of the big fires around here. He sees it as a big clean up. Gives new plants a chance and it kills diseases. Sounds reasonable, but the enormous size of the area that was burned down still makes you feel a bit sad. It seems that Tok had a kind of a narrow escape with the latest fire. Only a last minute change of the direction of the wind saved the town.  After a small town called Chicken (which the Americans and Canadians consider to be a funny name) the real Top of the world highway starts. Nice views, large forests but spoiled as we probably are we are not overly impressed. We pass the Canadian border relatively easy, but Harry gets a bit nervous. He did not see his second passport (which holds the USA VISA) in his papers. We stop and decide to search more thoroughly. Since we need to enter the USA once more Harry becomes increasingly nervous ( his family probably recognizes the pattern since it happened before), but after about 30 minutes we find the passport. Pooh, what a relief!  We get used to driving on unpaved roads. We arrive at the Campground in Dawson City. No running water, but a pump on a well. No showers, but we did not have those in Tok neither. Hopefully the smell will keep the bears away. Many wasps, but they do not sting. Harry tries to make a fire, but he does not succeed.  André does, so the tasks are divided: Harry does the bookkeeping of all spending and André is leading in all other issues.  August 9 Dawson City Today we do not drive, so we stayed in bed a bit longer. The water from the well is freezing cold. That wakes you up.  We walk around the former golddiggers city. Around 1900 there was a real gold rush which made Dawson one of the largest towns of its time. The gold was ao found in the famous Klondike river.  Now there are only 2000 inhabitants left that try to survive the cold winters. Today we read that in the old days graves were already digged in the summer, during winter it was impossible to open the ground.  Harry had an afternoon nap and after a great meal we went to bed early. Tomorrow we want to drive 300 miles to get to Whitehorse. The first week is almost done. It took time to adjust. Let go of issues at home you cannot influence anymore, get rid of the tension in your body and learn again how to deal with each other. But we are improving by the day.  Feel free to react to our blog. We do not mind.